پوریزدان‌پرست، محمدعلی؛ از شاگردان درس خارج فقه و اصول امام خمینی. درباره سال تولد و همچنین محل تولد محمدعلی پوریزدان‌پرست فرزند میرزا مهدی اطلاعاتی در دست نیست. می‌توان احتمال داد که وی در داراب به دنیا آمده است. همچنین با استناد به لقب پدرش می‌توان گفت که او از عالمان دینی بوده است. محمدعلی پوریزدان‌پرست خواندن و نوشتن را در مکتب‌خانه آموخت. او دوران ابتدایی را نیمه رها کرد و وارد حوزه علمیه داراب شد و از درس میرزا محمدعلی نسابه بهره‌مند شد. آنگاه به قم رفت و در آنجا در درس‌های سطح آقایان میرزا کاظم تبریزی و ناصر مکارم شیرازی بهره برد. تفسیر قرآن را هم نزد ابوالقاسم خزعلی و حسین شب‌زنده‌دار جهرمی خواند و در درس فلسفه از درس‌های عبدالله جوادی آملی بهره‌مند شد. سپس از درس‌های خارج فقه و اصول آیات میرزا هاشم آملی، امام خمینی، شیخ کاظم تبریزی، عبدالله جوادی آملی، جعفر سبحانی تبریزی و حسینعلی منتظری بهره‌مند شد. نویسنده زندگینامه او در دانشنامه ائمه جمعه سراسر کشور، از امام خمینی به‌عنوان یکی از استادان دوره عالی سطح پوریزدان‌پرست نام برده است، ولی به نظر دقیق نیست و می‌توان امام خمینی را از استادان دوره خارج فقه یا اصول یا هر دو درس پوریزدان‌پرست دانست. نویسنده زندگینامه او درباره سال‌های حضور او در درس خارج فقه یا اصول یا هر دو درس امام خمینی اطلاعاتی نداده و صرفاً بر حضور او در درس امام خمینی تأکید کرده است. با استناد به سال‌های حضور او در قم می‌توان احتمال داد که در دهه ۱۳۴۰ ش از درس‌های امام خمینی در مسجد اعظم قم استفاده می‌کرده است. پوریزدان‌پرست در سال‌های نهضت اسلامی به مبارزه با حکومت پهلوی می‌پرداخت. به سبب این فعالیت‌ها در سال ۱۳۵۶ ش ممنوع‌المنبر گردید. با وجود این ممنوعیت، به فعالیت‌های سیاسی ادامه داد. وی در مهر ۱۳۶۰ به سمت امام جمعه داراب انتخاب شد. هم‌زمان در شورای کمیته امداد امام خمینی آن شهر هم عضویت داشت. عضویت در شورای سازمان بهزیستی داراب و ریاست جمعیت هلال احمر آن شهر از دیگر فعالیت‌های وی بود (کاظمینی، ج ۱، ۱۷۹). قاسم یعقوبی، جانشین او در امامت جمعه داراب شد و با استناد به سال حضور او در سمت فوق (همان، ج ۲، ۹۹۹) می‌توان گفت که پوریزدان‌پرست تا سال ۱۳۶۸ ش در سمت امام جمعه داراب بوده است. درباره دیگر فعالیت‌های او گزارشی در دست نیست. منابع: کاظمینی، میرزا محمد (۱۳۸۴)، دانشنامه ائمه جمعه سراسر کشور، ج ۱، تهران، برگ رضوان.