موسوی شیرازی، سید کمال‌الدین؛ از شاگردان درس خارج فقه امام خمینی. سید کمال‌الدین موسوی شیرازی در سال ۱۳۰۷ در شیراز متولد شد. او دوران ابتدایی را در شیراز گذراند. آنگاه به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و مقدمات را در مدرسه آقا باباخان شیراز و نزد استادان آن حوزه خواند. سپس راهی قم شد و در حوزه علمیه آن شهر دروس سطح را نزد استادان و مدرسین آن حوزه به پایان رسانید. سپس به تحصیل دروس خارج فقه و اصول پرداخت و از محضر درس خارج آیات عظام سید حسین طباطبایی بروجردی و سید محمدرضا موسوی گلپایگانی و امام خمینی سود برد. درباره سال‌های حضور او در درس‌های خارج فقه و اصول امام خمینی گزارش دقیقی در دست نیست، ولی می‌توان احتمال داد که از اواخر دهه ۱۳۳۰ ش تا تبعید ایشان به خارج از کشور، در آن درس‌ها در مساجد سلماسی و اعظم قم شرکت می‌کرده است. موسوی شیرازی از سال ۱۳۴۲ ش، به مبارزه با حکومت پهلوی همسو با نهضت اسلامی امام خمینی پرداخت. درباره جزئیات این فعالیت‌ها گزارش‌های زیادی در دست نیست، ولی حضور او در عرصه سیاسی به‌اندازه‌ای بود که مأموران حکومت پهلوی وی را تحت تعقیب قرار دادند. در سال ۱۳۴۲ ش، براثر تداوم این فعالیت‌ها، دستگیر و مدتی زندانی شد. او پس از تبعید امام خمینی به خارج از کشور (سال ۱۳۴۳ ش)، به عراق رفت و در نجف اشرف مقیم شد و در حوزه علمیه آن شهر، تحصیلات خود را پی گرفت. موسوی شیرازی ازجمله طلابی بود که در سال ۱۳۴۴ ش، با تشکیل درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام خمینی در مسجد شیخ انصاری (معروف به مسجد ترک‌ها) در نجف اشرف، در آن درس شرکت کرد و به نظر می‌رسد تا پایان حضور امام خمینی در عراق، از آن درس بهره‌مند شد. موسوی شیرازی هم‌زمان با حضور در درس خارج فقه امام خمینی، در درس خارج فقه و اصول آیت‌الله سید ابوالقاسم موسوی خویی هم حضور می‌یافت و از آن مرجع، اجازاتی در امور شرعی دریافت کرده بود. در ایام تبلیغ ـ ماه‌های محرم و رمضان ـ به کشور بازمی‌گشت و به فعالیت‌های تبلیغی خود در کرمان ادامه می‌داد (جواهرکلام، ج ۲، ۱۳۲۱ ـ ۱۳۲۲). به‌ویژه فعالیت‌های او در ماهان کرمان چشمگیر بود؛ زمانی که برخی جریان‌ها از صوفیه قصد داشتند شهر ماهان را به‌عنوان مرکز فعالیت‌های خود قرار دهند، سید کمال‌الدین موسوی به آنجا رفت و ضمن اقامه نماز جماعت و انجام امور دینی، تبلیغات وسیعی را علیه گروه‌های فوق به راه انداخت و مردم منطقه را از افتادن در دام آنها نجات داد. گاهی نیز با لباس مبدل با فرق شیخیه نشست و برخاست می‌کرد تا آنان را از انحرافشان آگاه کند («عالمی که مانع افتادن مردم در دام گروه‌های منحرف شد»، www.hawzahnews.com). او در نجف اشرف هم به فعالیت علیه حکومت پهلوی ادامه می‌داد و در مهر ۱۳۵۷ و پس از مهاجرت امام خمینی به فرانسه، همراه با برخی از روحانیان مبارز نجف، نامه‌ای را به امام خمینی ارسال و ضمن ابراز حمایت و پشتیبانی از ایشان، تأثر خود را از محرومیت حوزه علمیه نجف اشرف از حضور امام خمینی ابراز کردند (اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۴۰۶ ـ ۴۰۷). وی سپس همراه با جمعی از فضلا و روحانیان حوزه علمیه نجف اشرف، در نامه‌ای به والری ژیسکاردستن، رئیس‌جمهور وقت فرانسه، از امام خمینی به‌عنوان روح و قلب ۳۵ میلیون ایرانی نام بردند و خواستار رفتار شایسته با امام شدند (همان، ۴۰۸ ـ ۴۰۹). سید کمال‌الدین موسوی در همان زمان به کشور بازگشت و در قم مقیم شد و هم‌زمان به فعالیت‌های تبلیغی در ماهان کرمان و علیه شیخیه و بهاییان ادامه داد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به فعالیت در برخی نهادها در استان‌های کرمان و فارس پرداخت. ازجمله در شهر کرمان، جلسات هفتگی تدریس اخلاق برگزار می‌کرد. همچنین آثاری را تألیف کرده است که از آن جمله می‌توان به رساله‌هایی در رد بهاییان و تصوف و همچنین مجموعه سخنرانی‌ها اشاره کرد. رساله‌های او در رد بهایان و تصوف متأسفانه مفقود شده است(جواهرکلام، ج ۲، ۶۴۱). او در ۱۳ آبان ۱۳۶۳ اجازه تصدی در امور حسبیه و شرعیه از امام خمینی دریافت کرد (صحیفه امام، ج۱۹، ۱۰۰) و به فعالیت‌های تبلیغی در کشور ادامه داد. وی در سال ۱۳۶۶ ش براثر سانحه رانندگی در مسیر تهران ـ قم از دنیا رفت و پیکرش پس از انتقال به قم و اقامه نماز آیت‌الله سید رضا بهاءالدینی، در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد (جواهرکلام، ج ۲، ۶۴۱). منابع: اسناد انقلاب اسلامی (۱۳۷۴)، ج ۳، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ جواهرکلام، عبدالحسین (۱۳۸۲)، تربت پاکان قم، شرح‌حال مدفونین در سرزمین قم، ج ۲، قم، ناشر: انصاریان؛ صحیفه امام (۱۳۷۸)، ج ۱۹، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی؛ «عالمی که مانع افتادن مردم در دام گروه‌های منحرف شد»، www.hawzahnews.com/news/444814/.