مهدی رضوی سولدوزی، از شاگردان درس فلسفه امام‌خمینی.
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نسب | ایل قاراپاپاق |
| زادگاه | نجف |
| تاریخ وفات | ۱۳۵۷ش |
| خویشاوندان سرشناس | رضاقلی رضوی (جد) و محمد رضوی (پدر) |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی، امام‌خمینی و... |
| محل تحصیل | قم |
| فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی | |
| اجتماعی | تبلیغ |
تولد و خاندان
مهدی رضوی سولدوزی در خانواده‌ای روحانی در نجف اشرف به دنیا آمد. اجداد او از ایل قاراپاپاق، از ایلات آذربایجان بودند و در صفحات غربی این منطقه (منطقه نقده) سکونت داشتند. اجداد او همه در سلک روحانیت بودند و جدش شیخ رضاقلی رضوی یکی از روحانیان برجسته نقده و زعیم آن منطقه بود.
پدرش هم شیخ محمد رضوی از شاگردان فاضل شربیانی و آخوند ملا محمدکاظم خراسانی بود و از آنان گواهی اجتهاد دریافت کرده و به آذربایجان بازگشته بود و همانند پدرش رهبری دینی و علمی مردم موطن خود را به عهده گرفته بود.
تحصیل
مهدی رضوی پس از آن که خواندن و نوشتن را فراگرفت، به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و مطول (معانی بیان) را نزد والدش و نیز عمویش حاج شیخ عباسقلی رضوی فراگرفت. سپس به مراغه رفت و در آنجا بخشی از دروس سطح را خواند.[۱] وی پس از مدتی راهی قم شد و در حوزه علمیه قم دروس سطح را نزد سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی تکمیل نمود. آنگاه همراه با جمعی از طلاب از امام‌خمینی خواستند تا برای او و جمعی دیگر فلسفه تدریس کند. به گفته رضوی، چند جلسه از تدریس آن درس نگذشته بود که شیخ عبدالکریم حائری یزدی پیام فرستاد کسانی مجاز به تحصیل درس فلسفه هستند که سه سال از تحصیل آنان در دوره خارج فقه و اصول گذشته باشد. با توجه به این‌که مهدی رضوی و جمع همراه در سال نخست تحصیل دروس خارج فقه و اصول بودند، درس فوق تعطیل شد، بنابراین مدت حضور او در درس فلسفه امام‌خمینی کوتاه بود.
مهدی رضوی در سال ۱۳۰۷ش و پس از رحلت پدرش به نقده بازگشت،[۲] بنابراین می‌توان گفت که او از نخستین شاگردان درس فلسفه امام‌خمینی بود و البته حضور او در درس امام‌خمینی به چند جلسه محدود شد. وی در همان زمان به تحصیل دروس خارج فقه و اصول می‌پرداخت اما از استادان او در آن مقطع گزارشی در دست نیست.
فعالیت تبلیغی
رضوی پس از بازگشت به سولدوز (نقده)، جانشین پدرش در امر ارشاد و هدایت مردم شد. پس از اشغال سلدوز توسط روس‌ها در جنگ جهانی دوم، به صائین دژ رفت و پس از چند سال دوباره به وطن بازگشت و به فعالیت‌های تبلیغی در آنجا ادامه داد.[۳]
درگذشت
رضوی در سال ۱۳۵۷ هجری شمسی از دنیا رفت.[۴]
پانویس
منابع
- الوانساز خویی، محمد (۱۳۹۴)، گلشن ابرار آذربایجان: ویژه استان‌های آذربایجان شرقی، غربی و اردبیل، به کوشش عبدالصمد جودتی استیار، ج۲، تهران، پژوهشکده باقرالعلوم.
- رضوی، مهدی (۱۳۷۰)، ایل قاراپاپاق: تاریخ، آداب، رسوم، فولکلور و مونوگرافی، تهران، مهدی رضوی.