۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(←منابع) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
خط مشی کلی حزب جمهوری اسلامی، تأکید بر تداوم انقلاب، جلوگیری از توقف انقلاب در یک مرحله، التزام به حفظ و اتحاد و همبستگی روزافزون همه نیروهای مبارز مسلمان، خودداری از وابستگی به گروه‌های غیر معتقد به انقلاب و استفاده از همه شیوه‌های مبارزه بود.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۳.</ref> افزون بر این، مواضع خاص حزب دربارهٔ [[مشروعیت]] حکومت، [[ولایت فقیه]]، نقش روحانیت، آزادی‌های مدنی، تخصص و تعهد و سیاست خارجی، آن را از جریان‌های لیبرال و چپ متفاوت می‌ساخت.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۴؛ جمعی از اعضا، مواضع ما، ۴۶–۶۶، ۸۵ و ۱۴۳.</ref> | خط مشی کلی حزب جمهوری اسلامی، تأکید بر تداوم انقلاب، جلوگیری از توقف انقلاب در یک مرحله، التزام به حفظ و اتحاد و همبستگی روزافزون همه نیروهای مبارز مسلمان، خودداری از وابستگی به گروه‌های غیر معتقد به انقلاب و استفاده از همه شیوه‌های مبارزه بود.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۳.</ref> افزون بر این، مواضع خاص حزب دربارهٔ [[مشروعیت]] حکومت، [[ولایت فقیه]]، نقش روحانیت، آزادی‌های مدنی، تخصص و تعهد و سیاست خارجی، آن را از جریان‌های لیبرال و چپ متفاوت می‌ساخت.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۴؛ جمعی از اعضا، مواضع ما، ۴۶–۶۶، ۸۵ و ۱۴۳.</ref> | ||
یکی از اولویت‌های حزب پس از تشکیل، تدوین مجموعه «مواضع ما» و برگزاری کلاس‌های آموزشی عقیدتی و سیاسی برای اعضا بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۲۸۵–۲۸۶؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۵.</ref> ازجمله دستاوردهای این کلاس‌ها، تدریس و تشریح مجموعه «مواضع ما» بود | یکی از اولویت‌های حزب پس از تشکیل، تدوین مجموعه «مواضع ما» و برگزاری کلاس‌های آموزشی عقیدتی و سیاسی برای اعضا بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۲۸۵–۲۸۶؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۵.</ref> ازجمله دستاوردهای این کلاس‌ها، تدریس و تشریح مجموعه «مواضع ما» بود.<ref>جمعی از اعضای شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی، مواضع ما.</ref> | ||
حزب جمهوری اسلامی از آغاز تأسیس با قدرت نفوذ بالا در نیروهای مردمی از طریق [[مسجد|مسجدها]]، روحانیت، [[بازار]] و حضور در نهادهای انقلابی مانند [[سپاه پاسداران]]، [[کمیته انقلاب اسلامی]]، [[دادگاه‌های انقلاب]] و [[شورای انقلاب]]، همچنین برخورداری از حمایت رهبر انقلاب و موفقیت در [[انتخابات]] مختلف، استفاده از حمایت همه‌جانبه برخی گروه‌های اسلام‌گرا مانند [[جامعه روحانیت مبارز تهران]]، [[جامعه مدرسین حوزه علمیه قم]]، [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]] و [[انجمن‌های اسلامی معلمان]] و رهبری حسینی بهشتی، موفق شد نقش محوری را در تحولات دوران گذار ایفا کند و در مقابله با برخی اقدامات دولت موقت، گروه‌های مخالف و معارض، [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] (رئیس‌جمهور) و غیر آن، به موفقیت برسد<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۴؛ میرسلیم، جریان‌شناسی فرهنگی بعد از انقلاب اسلامی ایران، تهران، ۱۴۵–۱۴۶.</ref> و دست بالا را در بیشتر انتخابات داشته باشد. | حزب جمهوری اسلامی از آغاز تأسیس با قدرت نفوذ بالا در نیروهای مردمی از طریق [[مسجد|مسجدها]]، روحانیت، [[بازار]] و حضور در نهادهای انقلابی مانند [[سپاه پاسداران]]، [[کمیته انقلاب اسلامی]]، [[دادگاه‌های انقلاب]] و [[شورای انقلاب]]، همچنین برخورداری از حمایت رهبر انقلاب و موفقیت در [[انتخابات]] مختلف، استفاده از حمایت همه‌جانبه برخی گروه‌های اسلام‌گرا مانند [[جامعه روحانیت مبارز تهران]]، [[جامعه مدرسین حوزه علمیه قم]]، [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]] و [[انجمن‌های اسلامی معلمان]] و رهبری حسینی بهشتی، موفق شد نقش محوری را در تحولات دوران گذار ایفا کند و در مقابله با برخی اقدامات دولت موقت، گروه‌های مخالف و معارض، [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] (رئیس‌جمهور) و غیر آن، به موفقیت برسد<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱/۳۹۴؛ میرسلیم، جریان‌شناسی فرهنگی بعد از انقلاب اسلامی ایران، تهران، ۱۴۵–۱۴۶.</ref> و دست بالا را در بیشتر انتخابات داشته باشد. | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
نقش تأثیرگذار حزب جمهوری اسلامی در انتخابات مختلف سال‌های آغازین پس از پیروزی انقلاب اسلامی غیرقابل انکار است: | نقش تأثیرگذار حزب جمهوری اسلامی در انتخابات مختلف سال‌های آغازین پس از پیروزی انقلاب اسلامی غیرقابل انکار است: | ||
# انتخابات خبرگان قانون اساسی: پس از تدوین پیش‌نویس [[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی]] و تصویب لایحه قانونی انتخابات مجلسِ بررسی نهایی قانون اساسی ایران ([[مجلس خبرگان قانون اساسی]]) در ۱۴/۴/۱۳۵۸ در شورای انقلاب، اغلب احزاب و گروه‌های سیاسی از حضور در این انتخابات استقبال کردند.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۶۲ و ۵۶۸.</ref> در آستانه انتخابات و پس از ائتلاف گروه‌های ملی‌گرا و [[سازمان مجاهدین خلق]] با عنوان ائتلاف گروه‌های پنج‌گانه، در حالی‌که نیروهای مذهبی مانند حزب جمهوری اسلامی و [[جامعه مدرسین حوزه علمیه قم|جامعه مدرسین]]، هر یک فهرستی جداگانه ارائه کردند،<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۷۳.</ref> امام‌خمینی با تأکید بر حضور روحانیان در مجلس خبرگان، خواستار وحدت همه نیروهای انقلابی و مذهبی شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۲۶–۲۲۷ و ۲۳۸.</ref> پس از این رهنمود، جلسه مشترک جامعه مدرسین، حزب جمهوری اسلامی و جامعه روحانیت مبارز، در حضور امام‌خمینی برای رسیدن به وحدت نظر تشکیل شد<ref>جمهوری اسلامی، ۲۰/۲/۱۳۶۲، ۸.</ref>؛ بر همین اساس حزب جمهوری اسلامی با تأسی به رهنمود امام‌خمینی، برای ائتلاف با گروه‌های دیگر اسلامی، فهرست مشترکی که شامل شخصیت‌های شاخص روحانی و انقلابی بود، منتشر ساخت.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۷؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۷۶.</ref> امام‌خمینی نیز در بیان ویژگی نمایندگان مجلس خبرگان، بر اسلامی‌بودن آنان تأکید کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۴۶ و ۲۵۴.</ref> این عوامل، نتیجه انتخابات را که در ۱۲ مرداد ۱۳۵۸ برگزار شد،<ref>کیهان، ۱۱/۵/۱۳۵۸، ۱ و ۲.</ref> به‌شدت تحت تأثیر قرار داد و موجب پیروزی روحانیان در این انتخابات شد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۸۰.</ref> پیروزی قاطع حزب جمهوری اسلامی در تهران و سراسر کشور، واکنش گروه‌های سیاسی مخالف و اتهام انحصارطلبی به حزب را در پی داشت.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸.</ref> مطرح‌شدن شبهه تقلب و انحصارطلبی [[شورای انقلاب]] و حزب جمهوری اسلامی در انتخابات مجلس خبرگان،<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸–۳۴۰.</ref> موجب شد امام‌خمینی ضمن رد این شبهات، کسب اکثریت خبرگان توسط اعضای حزب جمهوری اسلامی را ناشی از وجهه مقبول آنان بداند و بر انتخاب آزادانه مردم تأکید کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۲۲.</ref>{{ببینید|متن=ببینید|مجلس خبرگان قانون اساسی}}. | # انتخابات خبرگان قانون اساسی: پس از تدوین پیش‌نویس [[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی]] و تصویب لایحه قانونی انتخابات مجلسِ بررسی نهایی قانون اساسی ایران ([[مجلس خبرگان قانون اساسی]]) در ۱۴/۴/۱۳۵۸ در شورای انقلاب، اغلب احزاب و گروه‌های سیاسی از حضور در این انتخابات استقبال کردند.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۶۲ و ۵۶۸.</ref> در آستانه انتخابات و پس از ائتلاف گروه‌های ملی‌گرا و [[سازمان مجاهدین خلق]] با عنوان ائتلاف گروه‌های پنج‌گانه، در حالی‌که نیروهای مذهبی مانند حزب جمهوری اسلامی و [[جامعه مدرسین حوزه علمیه قم|جامعه مدرسین]]، هر یک فهرستی جداگانه ارائه کردند،<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۷۳.</ref> امام‌خمینی با تأکید بر حضور روحانیان در مجلس خبرگان، خواستار وحدت همه نیروهای انقلابی و مذهبی شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۲۶–۲۲۷ و ۲۳۸.</ref> پس از این رهنمود، جلسه مشترک جامعه مدرسین، حزب جمهوری اسلامی و جامعه روحانیت مبارز، در حضور امام‌خمینی برای رسیدن به وحدت نظر تشکیل شد<ref>جمهوری اسلامی، ۲۰/۲/۱۳۶۲، ۸.</ref>؛ بر همین اساس حزب جمهوری اسلامی با تأسی به رهنمود امام‌خمینی، برای ائتلاف با گروه‌های دیگر اسلامی، فهرست مشترکی که شامل شخصیت‌های شاخص روحانی و انقلابی بود، منتشر ساخت.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۷؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۷۶.</ref> امام‌خمینی نیز در بیان ویژگی نمایندگان مجلس خبرگان، بر اسلامی‌بودن آنان تأکید کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۴۶ و ۲۵۴.</ref> این عوامل، نتیجه انتخابات را که در ۱۲ مرداد ۱۳۵۸ برگزار شد،<ref>کیهان، ۱۱/۵/۱۳۵۸، ۱ و ۲.</ref> به‌شدت تحت تأثیر قرار داد و موجب پیروزی روحانیان در این انتخابات شد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۵۸۰.</ref> پیروزی قاطع حزب جمهوری اسلامی در تهران و سراسر کشور، واکنش گروه‌های سیاسی مخالف و اتهام انحصارطلبی به حزب را در پی داشت.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸.</ref> مطرح‌شدن شبهه تقلب و انحصارطلبی [[شورای انقلاب]] و حزب جمهوری اسلامی در انتخابات مجلس خبرگان،<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸–۳۴۰.</ref> موجب شد امام‌خمینی ضمن رد این شبهات، کسب اکثریت خبرگان توسط اعضای حزب جمهوری اسلامی را ناشی از وجهه مقبول آنان بداند و بر انتخاب آزادانه مردم تأکید کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۲۲.</ref>{{ببینید|متن=ببینید|مجلس خبرگان قانون اساسی}}. | ||
# انتخابات ریاست‌جمهوری: در نخستین انتخابات ریاست جمهوری، رقابت اصلی میان دو جریان معتقد به اسلام فقاهتی (حزب جمهوری اسلامی) و اسلام غیر فقاهتی میانه‌رو و لیبرال بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۶۹.</ref> عدم موفقیت حزب در جلب نظر امام‌خمینی برای نامزدی حسینی بهشتی، به دلیل مخالفت کلی ایشان با حضور روحانیان در انتخابات ریاست جمهوری،<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۴؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۶۳۱.</ref> آشکارشدن ایرانی‌نبودنِ اصلیت جلال‌الدین فارسی، نامزد مورد حمایت حزب و استعفای او و نیز حمایت دیرهنگام از [[حسن ابراهیم حبیبی]]، نتیجه انتخابات ۵/۱۱/۱۳۵۸ را به نفع [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] نامزد مورد حمایت [[جامعه روحانیت مبارز تهران|جامعه روحانیت مبارز]] رقم زد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۶۳۶–۶۳۷؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۶.</ref> از همان آغاز اختلافات شدیدی میان بنی‌صدر و حزب دربارهٔ مسائل مختلف وجود داشت.<ref>شادلو، اطلاعاتی دربارهٔ احزاب و جناح‌های سیاسی ایران امروز، ۵۲؛ اسماعیلی، حزب جمهوری اسلامی، ۱۴۴؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۱۶۳–۱۶۵.</ref> با وجود نصیحت و تأکید امام‌خمینی بر دوری مسئولان از اختلافات،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۴۵۴–۴۵۵.</ref> اوج‌گیری رقابت و اختلاف میان حزب جمهوری اسلامی و بنی‌صدر، موجب بروز [[شایعه|شایعات]] مختلف و ایجاد نگرانی در سطح [[جامعه]] شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۳۳؛ انقلاب اسلامی، ۲۸/۳/۱۳۵۹، ۱۲ و ۲۹/۳/۱۳۵۹، ۱–۲؛ نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۱۸۰–۱۸۱ و ۱۹۲–۲۰۲.</ref> موضع امام‌خمینی در این مقطع حتی پس از دریافت نامه از طرف رهبران حزب که در آن به شرح مبسوط مشکلات به‌وجودآمده پرداخته بودند، حمایت از رئیس‌جمهور منتخب مردم بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۳۶۱–۳۶۶.</ref> پس از اوج‌گیری اختلافات و بروز [[غائله چهاردهم اسفند]]، بهشتی در ۲۲/۱۲/۱۳۵۹، نامه‌ای محرمانه خطاب به امام‌خمینی نوشت و در آن، ضمن تشریح اختلاف میان مسئولان، این دوگانگی را اختلاف دو بینش شمرد و ادامه وجود این دو بینش در اداره جامعه را به صلاح ندانست. وی در این نامه ضمن اشاره به ضرورت وجود بینش واحد در کشور و حذف دیدگاه دوم، و آمادگی کامل صاحبان دیدگاه نخست برای اداره جامعه، تأکید کرد در صورتی که امام‌خمینی صاحبان بینش دوم را برای اداره جامعه اصلح بداند، روحانیان (صاحبان دیدگاه نخست) آماده‌اند به امور طلبگی خویش بپردازند و بیش از این شاهد تلف‌شدن نیروها در جریان این دوگانگی فرساینده نباشند.<ref>←هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۴۰۴–۴۱۲.</ref> امام‌خمینی پس از تشکیل جلسه‌ای چندساعته در روز ۲۵/۱۲/۱۳۵۹، با سیدابوالحسن بنی‌صدر، [[مهدی بازرگان]]، [[محمدعلی رجایی]] و چهار تن از اعضای حزب جمهوری اسلامی؛ [[سیدمحمد حسینی بهشتی|بهشتی]]، [[سیدعلی خامنه‌ای|خامنه‌ای]]، [[اکبر هاشمی رفسنجانی|هاشمی رفسنجانی]] و [[سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی|موسوی اردبیلی]]، بیانیه‌ای صادر کرد<ref>نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۲۰۳؛ جمهوری اسلامی، ۲۶/۱۲/۱۳۵۹، ۱ و ۲.</ref> و در آن ضمن توصیه أکید بر همکاری مسئولان در حل مشکلات کشور، ملاک و معیار عمل نهادها را قانون اساسی دانست و تخلف از آن را برای هیچ‌کس جایز نشمرد. ایشان همچنین برای رسیدگی به مسائل اختلافیِ مقامات جمهوری اسلامی، با تعیین هیئتی سه‌نفره و معتبردانستن رأی اکثریت این هیئت، تأکید کرد در صورت تخلف هر یک از مقامات، متخلف به مردم معرفی و مؤاخذه شود. افزون بر این، ایشان برای پیشگیری از توطئه و فسادانگیزی گروه‌های مخالف نظام در سخنرانی‌های مقامات کشور، رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، رئیس دیوان عالی کشور و رئیس مجلس شورای اسلامی را تا پایان [[جنگ تحمیلی]] از سخنرانی منع کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۰۱–۲۰۲.</ref> این هیئت، با شرکت [[محمدرضا مهدوی‌کنی]] نماینده امام‌خمینی، [[شهاب‌الدین اشراقی]] نماینده بنی‌صدر و [[محمد یزدی]] نماینده حزب جمهوری اسلامی تشکیل شد.<ref>یزدی، خاطرات، ۵۰۶–۵۰۷؛ هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۵۸.</ref> برخی اقدام‌ها و اظهارنظرهای بنی‌صدر پس از این تاریخ، سرانجام موجب شد امام‌خمینی او را از [[فرماندهی کل قوا]] در ۲۰/۳/۱۳۶۰ برکنار کند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۲۰.</ref> و سپس [[مجلس شورای اسلامی]] رأی به عدم کفایت سیاسی داد که از سوی امام‌خمینی تنفیذ شد و وی از ریاست‌جمهوری خلع گردید {{ببینید|متن=ببینید|سیدابوالحسن بنی‌صدر}}. پس از برکناری بنی‌صدر، [[مبارزه مسلحانه|اقدامات مسلحانه]] و [[ترور|ترورِ]] مقامات جمهوری اسلامی و اعضای حزب جمهوری اسلامی ازجمله انفجار در محل حزب و شهادت بهشتی و بیش از هفتاد نفر از اعضا و همراهان حزب، به دست طرفداران بنی‌صدر ازجمله [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین خلق]] آغاز شد و بنی‌صدر نیز به همراه [[مسعود رجوی]] از ایران به فرانسه گریخت{{ببینید|متن=ببینید| | # انتخابات ریاست‌جمهوری: در نخستین انتخابات ریاست جمهوری، رقابت اصلی میان دو جریان معتقد به اسلام فقاهتی (حزب جمهوری اسلامی) و اسلام غیر فقاهتی میانه‌رو و لیبرال بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۶۹.</ref> عدم موفقیت حزب در جلب نظر امام‌خمینی برای نامزدی حسینی بهشتی، به دلیل مخالفت کلی ایشان با حضور روحانیان در انتخابات ریاست جمهوری،<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۴؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۶۳۱.</ref> آشکارشدن ایرانی‌نبودنِ اصلیت جلال‌الدین فارسی، نامزد مورد حمایت حزب و استعفای او و نیز حمایت دیرهنگام از [[حسن ابراهیم حبیبی]]، نتیجه انتخابات ۵/۱۱/۱۳۵۸ را به نفع [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] نامزد مورد حمایت [[جامعه روحانیت مبارز تهران|جامعه روحانیت مبارز]] رقم زد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۶۳۶–۶۳۷؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۶.</ref> از همان آغاز اختلافات شدیدی میان بنی‌صدر و حزب دربارهٔ مسائل مختلف وجود داشت.<ref>شادلو، اطلاعاتی دربارهٔ احزاب و جناح‌های سیاسی ایران امروز، ۵۲؛ اسماعیلی، حزب جمهوری اسلامی، ۱۴۴؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۱۶۳–۱۶۵.</ref> با وجود نصیحت و تأکید امام‌خمینی بر دوری مسئولان از اختلافات،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۴۵۴–۴۵۵.</ref> اوج‌گیری رقابت و اختلاف میان حزب جمهوری اسلامی و بنی‌صدر، موجب بروز [[شایعه|شایعات]] مختلف و ایجاد نگرانی در سطح [[جامعه]] شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۳۳؛ انقلاب اسلامی، ۲۸/۳/۱۳۵۹، ۱۲ و ۲۹/۳/۱۳۵۹، ۱–۲؛ نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۱۸۰–۱۸۱ و ۱۹۲–۲۰۲.</ref> موضع امام‌خمینی در این مقطع حتی پس از دریافت نامه از طرف رهبران حزب که در آن به شرح مبسوط مشکلات به‌وجودآمده پرداخته بودند، حمایت از رئیس‌جمهور منتخب مردم بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۳۶۱–۳۶۶.</ref> پس از اوج‌گیری اختلافات و بروز [[غائله چهاردهم اسفند]]، بهشتی در ۲۲/۱۲/۱۳۵۹، نامه‌ای محرمانه خطاب به امام‌خمینی نوشت و در آن، ضمن تشریح اختلاف میان مسئولان، این دوگانگی را اختلاف دو بینش شمرد و ادامه وجود این دو بینش در اداره جامعه را به صلاح ندانست. وی در این نامه ضمن اشاره به ضرورت وجود بینش واحد در کشور و حذف دیدگاه دوم، و آمادگی کامل صاحبان دیدگاه نخست برای اداره جامعه، تأکید کرد در صورتی که امام‌خمینی صاحبان بینش دوم را برای اداره جامعه اصلح بداند، روحانیان (صاحبان دیدگاه نخست) آماده‌اند به امور طلبگی خویش بپردازند و بیش از این شاهد تلف‌شدن نیروها در جریان این دوگانگی فرساینده نباشند.<ref>←هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۴۰۴–۴۱۲.</ref> امام‌خمینی پس از تشکیل جلسه‌ای چندساعته در روز ۲۵/۱۲/۱۳۵۹، با سیدابوالحسن بنی‌صدر، [[مهدی بازرگان]]، [[محمدعلی رجایی]] و چهار تن از اعضای حزب جمهوری اسلامی؛ [[سیدمحمد حسینی بهشتی|بهشتی]]، [[سیدعلی خامنه‌ای|خامنه‌ای]]، [[اکبر هاشمی رفسنجانی|هاشمی رفسنجانی]] و [[سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی|موسوی اردبیلی]]، بیانیه‌ای صادر کرد<ref>نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۲۰۳؛ جمهوری اسلامی، ۲۶/۱۲/۱۳۵۹، ۱ و ۲.</ref> و در آن ضمن توصیه أکید بر همکاری مسئولان در حل مشکلات کشور، ملاک و معیار عمل نهادها را قانون اساسی دانست و تخلف از آن را برای هیچ‌کس جایز نشمرد. ایشان همچنین برای رسیدگی به مسائل اختلافیِ مقامات جمهوری اسلامی، با تعیین هیئتی سه‌نفره و معتبردانستن رأی اکثریت این هیئت، تأکید کرد در صورت تخلف هر یک از مقامات، متخلف به مردم معرفی و مؤاخذه شود. افزون بر این، ایشان برای پیشگیری از توطئه و فسادانگیزی گروه‌های مخالف نظام در سخنرانی‌های مقامات کشور، رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، رئیس دیوان عالی کشور و رئیس مجلس شورای اسلامی را تا پایان [[جنگ تحمیلی]] از سخنرانی منع کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۰۱–۲۰۲.</ref> این هیئت، با شرکت [[محمدرضا مهدوی‌کنی]] نماینده امام‌خمینی، [[شهاب‌الدین اشراقی]] نماینده بنی‌صدر و [[محمد یزدی]] نماینده حزب جمهوری اسلامی تشکیل شد.<ref>یزدی، خاطرات، ۵۰۶–۵۰۷؛ هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۵۸.</ref> برخی اقدام‌ها و اظهارنظرهای بنی‌صدر پس از این تاریخ، سرانجام موجب شد امام‌خمینی او را از [[فرماندهی کل قوا]] در ۲۰/۳/۱۳۶۰ برکنار کند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۲۰.</ref> و سپس [[مجلس شورای اسلامی]] رأی به عدم کفایت سیاسی داد که از سوی امام‌خمینی تنفیذ شد و وی از ریاست‌جمهوری خلع گردید {{ببینید|متن=ببینید|سیدابوالحسن بنی‌صدر}}. پس از برکناری بنی‌صدر، [[مبارزه مسلحانه|اقدامات مسلحانه]] و [[ترور|ترورِ]] مقامات جمهوری اسلامی و اعضای حزب جمهوری اسلامی ازجمله انفجار در محل حزب و شهادت بهشتی و بیش از هفتاد نفر از اعضا و همراهان حزب، به دست طرفداران بنی‌صدر ازجمله [[سازمان مجاهدین خلق ایران|سازمان مجاهدین خلق]] آغاز شد و بنی‌صدر نیز به همراه [[مسعود رجوی]] از ایران به فرانسه گریخت{{ببینید|متن=ببینید|ترور |هفت تیر |سازمان مجاهدین خلق ایران}}. در دومین انتخابات ریاست‌جمهوری، به دلیل احتمال وقوع حادثه غیر مترقبه و خالی نبودن صحنه انتخابات از نامزدهای مورد نظر حزب، افزون بر [[محمدعلی رجایی]] که نامزد اصلی حزب بود، سه نفر دیگر ـ [[عباس شیبانی]]، [[سیدعلی‌اکبر پرورش]] و [[حبیب‌الله عسکراولادی]] ـ نامزد شدند؛ ولی نامزد اصلی حزب، محمدعلی رجایی بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۱؛ نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۲۱۴–۲۱۵.</ref> رجایی که بدون رقیب جدی، مورد تأیید حزب جمهوری اسلامی و دیگر گروه‌های همسو با حزب بود،<ref>جمهوری اسلامی، ۱۸/۴/۱۳۶۰، ۸.</ref> با اکثریت قاطع آرا رئیس‌جمهور شد. انتخاب [[محمدجواد باهنر]] (دبیرکل حزب جمهوری اسلامی)، به نخست‌وزیری نیز نشان از هماهنگی کامل رجایی که عضو حزب نبود، با حزب جمهوری اسلامی داشت.<ref>نعمتی، شهید دکتر محمدجواد باهنر، ۲۱۵ و ۲۱۷.</ref> اما رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر نیز در انفجار ساختمان نخست‌وزیری در هشتم شهریور ۱۳۶۰ به [[شهادت]] رسیدند {{ببینید|متن=ببینید|هشت شهریور}}. در دور سوم انتخابات ریاست‌جمهوری که در مهر ۱۳۶۰ برگزار شد، برخی از اعضای برجسته حزب جمهوری اسلامی تلاش کردند در دیدار با امام‌خمینی در ۱۹/۶/۱۳۶۰، نظر ایشان را مبنی بر ممنوعیت شرکت روحانیان در انتخابات ریاست جمهوری تغییر دهند. امام‌خمینی در این دیدار که با حضور سیدعلی خامنه‌ای، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[مهدی شاه‌آبادی]]، اکبر هاشمی رفسنجانی و [[سیداحمد خمینی]] انجام شد، تنها بر مبنای اضطرار و شرایط موجود کشور با این نظر موافقت کرد.<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۲۷۷.</ref> در این دوره از انتخابات، همه نامزدهای موجود به جز محمدرضا مهدوی کنی که نامزد جامعه روحانیت مبارز تهران بود، از اعضای حزب جمهوری اسلامی بودند. با پیروزی سیدعلی خامنه‌ای (دبیرکل حزب جمهوری اسلامی) در این انتخابات، دولت نیز همانند مجلس، کاملاً همسو با حزب جمهوری اسلامی شد.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۱–۲۷۲.</ref> نامزد مورد حمایت حزب در دور چهارم ریاست‌جمهوری در ۲۵/۵/۱۳۶۴ نیز خامنه‌ای بود که همچنان از حمایت‌های جریان‌های معتقد به اسلام فقاهتی، برخوردار بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۲.</ref> | ||
# انتخابات مجلس: در نخستین دوره انتخابات [[مجلس شورای اسلامی]]، توصیه امام‌خمینی به حزب جمهوری اسلامی برای ارائه فهرست نمایندگان دارای صلاحیت اسلامی به مردم<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۲۹–۵۳۱.</ref> و داوطلب‌شدن جمع زیادی از روحانیان، موجب تشکیل ائتلاف بزرگ روحانیت مبارز، حزب جمهوری اسلامی و گروه‌های هم‌فکر دیگر در روزهای آخر تبلیغات انتخاباتی در تهران شد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۷۱۲؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۶۵.</ref> پیروزی حزب جمهوری اسلامی در مرحله نخست این انتخابات، موجب شد گروه‌های مخالف مانند سازمان مجاهدین خلق، وزارت کشور را متهم به تقلب در [[انتخابات]] و جانبداری از حزب کنند.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۷۱۲.</ref> جدی‌شدن این مخالفت‌ها، ورود [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] به مسئله و تشکیل هیئت هفت‌نفره برای بررسی چگونگی انتخابات را سبب شد که در نتیجه بیش از پنجاه حوزه انتخاباتی ازجمله تهران، تأیید و تنها انتخابات پنج شهرستان کوچک باطل شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۵۴–۵۵.</ref> مرحله دوم انتخابات مجلس نیز که در ۱۹/۲/۱۳۵۹ برگزار شد، با پیروزی چشمگیر ائتلاف حزب جمهوری اسلامی همراه بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۱۰۱.</ref> در انتخابات دومین دوره مجلس شورای اسلامی در فروردین و اردیبهشت ۱۳۶۳، اگرچه حزب جمهوری اسلامی از موقعیت بهتری برخوردار بود، اما بروز برخی اختلاف‌ها، ائتلاف حزب با [[جامعه روحانیت مبارز تهران]] ـ که از نظر سیاسی ـ اقتصادی نزدیکی بیشتری داشتند ـ را در پی داشت و گروه‌های دیگر مانند [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]]، سازمان اصناف مسلمان، دفتر تحکیم وحدتِ انجمن‌های اسلامی دانشجویان، محافل کارگری (شوراها و انجمن اسلامی کارگران) و انجمن اسلامی معلمان از آنان حمایت می‌کردند، با پذیرش برخی اختلاف‌ها و انشعاب‌ها، فهرست‌های جداگانه‌ای ارائه کردند.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۷؛ اسماعیلی، حزب جمهوری اسلامی، ۱۷۳.</ref> نتیجه این انتخابات، در هر دو دوره پیروزی حزب جمهوری اسلامی بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۸.</ref> | # انتخابات مجلس: در نخستین دوره انتخابات [[مجلس شورای اسلامی]]، توصیه امام‌خمینی به حزب جمهوری اسلامی برای ارائه فهرست نمایندگان دارای صلاحیت اسلامی به مردم<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۵۲۹–۵۳۱.</ref> و داوطلب‌شدن جمع زیادی از روحانیان، موجب تشکیل ائتلاف بزرگ روحانیت مبارز، حزب جمهوری اسلامی و گروه‌های هم‌فکر دیگر در روزهای آخر تبلیغات انتخاباتی در تهران شد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۷۱۲؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۶۵.</ref> پیروزی حزب جمهوری اسلامی در مرحله نخست این انتخابات، موجب شد گروه‌های مخالف مانند سازمان مجاهدین خلق، وزارت کشور را متهم به تقلب در [[انتخابات]] و جانبداری از حزب کنند.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا کنون، ۲/۷۱۲.</ref> جدی‌شدن این مخالفت‌ها، ورود [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] به مسئله و تشکیل هیئت هفت‌نفره برای بررسی چگونگی انتخابات را سبب شد که در نتیجه بیش از پنجاه حوزه انتخاباتی ازجمله تهران، تأیید و تنها انتخابات پنج شهرستان کوچک باطل شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۵۴–۵۵.</ref> مرحله دوم انتخابات مجلس نیز که در ۱۹/۲/۱۳۵۹ برگزار شد، با پیروزی چشمگیر ائتلاف حزب جمهوری اسلامی همراه بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۱۰۱.</ref> در انتخابات دومین دوره مجلس شورای اسلامی در فروردین و اردیبهشت ۱۳۶۳، اگرچه حزب جمهوری اسلامی از موقعیت بهتری برخوردار بود، اما بروز برخی اختلاف‌ها، ائتلاف حزب با [[جامعه روحانیت مبارز تهران]] ـ که از نظر سیاسی ـ اقتصادی نزدیکی بیشتری داشتند ـ را در پی داشت و گروه‌های دیگر مانند [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]]، سازمان اصناف مسلمان، دفتر تحکیم وحدتِ انجمن‌های اسلامی دانشجویان، محافل کارگری (شوراها و انجمن اسلامی کارگران) و انجمن اسلامی معلمان از آنان حمایت می‌کردند، با پذیرش برخی اختلاف‌ها و انشعاب‌ها، فهرست‌های جداگانه‌ای ارائه کردند.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۷؛ اسماعیلی، حزب جمهوری اسلامی، ۱۷۳.</ref> نتیجه این انتخابات، در هر دو دوره پیروزی حزب جمهوری اسلامی بود.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۷۸.</ref> | ||