عماء: تفاوت میان نسخه‌ها

==معنی==

عماء به معنای ابر انبوه، متراکم، پرباران و مرتفع است <ref>ابن‌فارس، مقاییس اللغه، ۴/۱۳۵؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۵/۹۹.</ref> یا ابری است که آب و باران خود را فرو ریخته، ولی پراکنده و منقطع نشده باشد <ref>فراهیدی، کتاب العین، ۲/۲۶۶.</ref>. عما (بدون همزه) به معنای پوشیده‌بودن از شناخت مردم <ref>ابن‌اثیر، النهایة، ۳/۳۰۴.</ref> و از همین جهت به معنای نابینایی و نیز به معنای حیرت و عدم تعلق معرفت است <ref>قاضی‌سعید، شرح توحید الصدوق، ۳/۴۰.</ref>. در عرفان تعریف‌های مختلفی از عماء کرده‌اند؛ ازجمله اینکه عماء نفس رحمانی <ref>قونوی، اعجاز البیان، ۱۲۰.</ref> یا مرتبه واحدیت و تعین ثانی <ref>کاشانی، لطائف‌الاعلام، ۴۲۵.</ref> است. امام‌خمینی نیز عماء را فیض اقدس و تجلی اول غیبی احدی می‌داند که از وجهه غیبی، باطن اسم اعظم «الله» است و از جهت ظاهری، اسم «الله» و جامع اسمای الهی است <ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۹۱؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۹.</ref>.