بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی نیز اسمای الهی را تعینات و شئون حق می‌داند<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۲۱۹ و ۳۰۰.</ref> که حاصل تجلی حق‌تعالی به [[فیض اقدس]] است.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۳۴.</ref> اسم اعظم «الله» به جهت جامعیت آن نسبت به اسمای دیگر، حقایق همه اسمای الهی را در خود دارد<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۳۳؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۴۶.</ref> بلکه از این جهت که همه موجودات ظهور اسم جامع «الله» هستند، در هر موجودی این حقایق به صورت ظهور احدیت جمع و سرّ، وجود دارد،<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۶۰–۲۶۱.</ref> اما [[انسان کامل]] به جهت مظهریت اتم آن برای اسم جامع «الله»، جامع حقایق [[اسما و صفات الهی]] است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۳۵–۶۳۶.</ref> و همانند اسم اعظم «الله» دارای برزخیت کبرا و اعتدال کامل بوده و هیچ‌یک از اسمای الهی در آن غلبه و تصرف ندارد و مظهریت آن از اسمی زاید بر اسم دیگر نیست.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۵۳۱؛ امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۳۰۹.</ref>{{سخ}}

به اعتقاد امام‌خمینی اسم اعظم «الله» اول تعین از فیض اقدس و حقیقت غیبی به‌شمار می‌آید و خود منشأ اسما و اعیان دیگر است و نخستین مظهر اسم اعظم، اسمای ذاتی الرحمن و الرحیم می‌باشند.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۱۷–۱۸.</ref> [[اسم اعظم]] دارای دو وجهه غیبی و ظهوری است:

== جایگاه رحمان و رحیم ==