مرجعیت امام‌خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مفهوم‌شناسی ==

{{ببینید|سیدحسین بروجردی|مرجعیت}}

در راستای شکل‌گیری مرجعیت عامه خوانساری، چند تن از علمای قم، [[سیدمحمد محقق داماد]]، [[امام‌خمینی]]، [[مرتضی حائری]] و [[سیدرضا صدر]] در جلسه‌ای که در خانه [[سیدمصطفی صفائی]] برگزار کردند، با بررسی موضوع، تأکید کردند که مرجعیت مطلق همچنان باید در قم ادامه یابد و وضع حوزه همانند زمان بروجردی حفظ شود و نقشه رژیم خنثی گردد؛ از این رو در نامه‌ای به خوانساری که با امضای صفائی نوشته شد، از خوانساری دعوت کردند از تهران به قم بازگردد و مسئولیت مرجعیت و اداره حوزه علمیه قم را بر عهده بگیرد؛ ولی وی در پاسخ کتبی خود، همراه با سپاسگزاری آن را نپذیرفت.<ref>خادمیان، صفایی‌نامه، ۴۶۶–۴۶۷.</ref> امام‌خمینی در معرفی خوانساری به مرجعیت عامه، که به [[تقوا]]، [[زهد]] و علمیت وی اشاره داشت، معتقد بود در انتخاب وی، شائبه مسائل شخصی نیز به هیچ‌رو نمی‌رود. به هر رو پیشنهاد امام‌خمینی پذیرفته نشد و قرار شد زعیم آینده حوزه، از میان علمای مقیم قم برگزیده شود و این قرار که در واقع همان تجزیه مرجعیت بود، موجب گردید امام‌خمینی در آن، مشارکتی از خود نشان ندهد و عملاً از زعامت حوزه همراه با مرجعیت کناره‌گیری کند.<ref>فاکر، خاطرات، ۲۰.</ref>

== زمینه‌های شکل‌گیری ==

گزارش ساواک بیانگر موقعیت علمی امام‌خمینی در حوزه علمیه قم حدود پنج سال پیش از درگذشت بروجردی است. جایگاه علمی ایشان نه تنها در میان حوزویان و حکومت وقت بلکه نزد اصحاب مطبوعات نیز شناخته شده بوده‌است؛ از این‌رو [[روزنامه کیهان]] در ۱۲ فروردین ۱۳۴۰، امام‌خمینی را در صدر علمایی که از نگاه خبرگان و صاحب‌نظران صلاحیت جانشینی بروجردی را دارند، آورده و یادآور شده‌است ایشان چهارصد شاگرد دارد که بیشتر آنان از فضلای تراز اول [[حوزه علمیه قم|حوزه قم]] هستند.<ref>کیهان، روزنامه، ۱۵؛ روحانی، نهضت امام خمینی، ۱/۷۷ و ۱۲۳۸.</ref> افزون بر اینها، شاگردان ایشان معتقد بودند اقتدار ازدست‌رفته حوزه، حضور جدی ایشان را در [[مرجعیت|مقام مرجعیت]] می‌طلبد؛ به همین جهت، شماری از علاقه‌مندان که بیشتر شاگردان برجسته ایشان بودند، در صدد برآمدند مرجعیت امام‌خمینی را مطرح کنند. [[حسینعلی منتظری]]، [[یوسف صانعی]]، [[محمدصادق خلخالی]]، [[سیدحسن طاهری خرم‌آبادی]]، [[نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی]]، [[علی‌اکبر مسعودی خمینی]]، [[عبدالرحیم ربانی شیرازی]]، [[محمد فاضل لنکرانی]]، [[حسین نوری]]، [[ابراهیم امینی]]، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[احمد جنتی]]،<ref>فراتی، تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی (از مرجعیت امام‌خمینی تا تبعید)، ۲۶.</ref> [[مجتبی تهرانی]]<ref>روحانی، حاج آقا مجتبی، ۳۰–۳۱.</ref> ربانی املشی،<ref>روحانی، نهضت، ۱/۷۷؛ ربانی املشی، سرگذشت‌های ویژه، ۳/۱۹.</ref> [[اکبر هاشمی رفسنجانی]] و بسیاری از افراد دیگر،<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، زیر نظر محسن هاشمی، ۱۱۶–۱۱۷.</ref> ازجمله فضلا و فعالانی بودند که تصمیم گرفتند طی برنامه‌ای مرجعیت ایشان را مطرح کرده، سپس گسترش دهند.

از سوی دیگر، امام‌خمینی حاضر به برقراری مجلس بزرگداشت برای بروجردی که گاهی برای اعلان مرجعیت به‌شمار می‌رفت، نبود و وقتی با گفتگو و اصرار دوستان و شاگردان آخرین مجلس به نام ایشان گرفته شد، با این شرط پذیرفت که نامی از ایشان برده نشود و وقتی سخنران به ستایش ایشان پرداخت، ناراحت شد.<ref>صانعی، خاطرات، ۲۷؛ فراتی، تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی (از مرجعیت امام‌خمینی تا تبعید)، ۲۴.</ref> با این حال، در گفتگویی که با [[سیدمصطفی خمینی]] فرزند ایشان انجام گرفت، قرار شد بیت ایشان برای رفت و آمد علاقه‌مندان باز باشد؛ چنان‌که برخی شاگردان ایشان ازجمله یوسف صانعی برای مرجعیت و اعلمیت امام‌خمینی نسبت به دیگران، دلایل بسیاری برمی‌شمردند که این دلیل‌ها در قم، تهران و بسیاری از شهرهای دیگر مطرح شد.<ref>صانعی، خاطرات، ۲۷–۲۸.</ref> بر این اساس، پس از فوت بروجردی، مرجعیت امام‌خمینی در میان حوزویان، نخبگان سیاسی و اصحاب رسانه و مردم مطرح بود؛ هرچند با توجه به استنکاف ایشان از پذیرش مرجعیت، اصرار شاگردان در اجازه انتشار رساله بی‌تأثیر نبوده‌است.<ref>ربانی املشی، سرگذشت‌های ویژه، ۳/۱۹؛ ربانی املشی، پیام انقلاب، ۳۰.</ref> پس از فوت [[سیدعبدالهادی شیرازی]] که چند ماه پس از رحلت بروجردی بود، دایره مرجعیت امام‌خمینی گسترش یافت<ref>طاهری خرم‌آبادی، خاطرات آیت‌الله سیدحسن خرم‌آبادی، ۱/۱۲۰؛ گرامی، خاطرات آیت‌الله محمدعلی گرامی، ۲۰۰.</ref> و حتی در برخی شهرها ازجمله نجف‌آباد و رفسنجان در ایشان تعیّن پیدا کرد.<ref>منتظری، خاطرات آیت‌الله منتظری، ۱/۱۹۱.</ref>

== پرهیز از مقام مرجعیت ==

== اعلامیه استادان حوزه ==

[[ساواک]] در گزارشی، متن نوشته تک‌تک این افراد را آورده‌است.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۳۸۰–۳۸۲.</ref> فاضل لنکرانی به لحاظ علمی و تقوایی، صلاحیت امام‌خمینی را برای مرجعیت تقلید و حفاظت از حوزه اسلام و حمایت مسلمانان محرز و بدون تردید شمرد. منتظری با توجه به مراتب علمی و عملی امام‌خمینی و روشن‌بینی و مجاهدت‌های ایشان، صلاحیت ایشان را برای مرجعیت و زعامت شیعه محرز و ترویج و تعیین ایشان را به صلاح اسلام و مسلمانان دانست. ربانی شیرازی، با اشاره به مخاطراتی که برای اسلام پیش‌بینی می‌شد، یادآور شد لازم است مسلمانان به شخصی مراجعه کنند که علاوه بر برتری علمی و عملی، به اوضاع جهان واقف و در قبال حوادث صابر باشد و با شهامت هرچه تمام‌تر از حریم مقدس قرآن دفاع کند و مصداق کامل «امّا مَنْ کانَ مِنَ الفقهاء…» باشد، و در پایان اشاره کرد ایشان واجد چنین صفاتی است. امینی، امام‌خمینی را واجد همه شرایط مرجعیت و تقلید از ایشان را به صلاح اسلام و مسلمانان دانست. مشکینی تقلید از ایشان را بی‌اشکال و به صلاح اسلام و مسلمانان شمرد. نوری همدانی تأکید کرد در جامعیت شرایط مرجعیت عامه و تامه ایشان، جای هیچ‌گونه تردیدی نیست و ترویج ایشان به صلاح اسلام و مسلمانان است. انصاری یادآور شد در مرجعیت عامه ایشان هیچ‌گونه تردیدی نیست، و اشاره کرد ایشان جامع حد اعلای شرایط مرجعیت تامه است و تقلید و ترویج از ایشان موجب اعتلای کلمه حق و اعزاز مسلمانان است. جنتی با اشاره به اینکه مرجعیت با تمام شئونات مادی و معنوی مردم مسلمان سر و کار دارد و کیان اسلام و همه حیثیات ملل اسلامی، همیشه وابسته به روشن‌بینی، قاطعیت، علم و تقوای مراجع تقلید بوده، خاطرنشان ساخت امروز با توجه به نیاز اسلام به رهبر واجد شرایط بیش از هر زمان دیگر، ایشان مرجعیت عامه دارد. [[ابوالقاسم خزعلی|خزعلی]] با بدیهی‌دانستن وجوب حفظ حوزه [[اسلام]] و حدود دین و اعزاز و تقویت مسلمین، این مسئله را با مرجعیت امام‌خمینی امکان‌پذیر شمرد. شاه‌آبادی، پیروی از آرا و فتاوی ایشان را موجب رستگاری شمرد و صالحی نجف‌آبادی صلاحیت مرجعیت عامه ایشان را بسیار بدیهی و تأیید و ترویج و تقویت ایشان را وظیفه شرعی هر فرد مسلمان و علاقه‌مند به اسلام و مصالح مسلمانان دانست. صلواتی نیز امام‌خمینی را واجد شرایط مرجعیت عامه و تقلید از ایشان را به صلاح اسلام دانست.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۳۸۰–۳۸۳.</ref>

== گسترش در سطح کشور ==

[[سیدمحمدرضا سعیدی]]، یکی از [[شاگردان امام‌خمینی]] که در تهران در مسجد موسی‌بن‌جعفر (ع) امامت و تبلیغ می‌کرد، نیز از همان آغاز تا زمان شهادتش، در تبلیغ مرجعیت ایشان فعال بود؛ به گونه‌ای که ساواک در گزارش خود آورده‌است وی تنها شخصی است که به صورت علنی و غیر علنی به نفع ایشان فعالیت می‌کند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۲۲.</ref> وی در خرداد ۱۳۴۴ در نامه‌ای که به امام‌خمینی در ترکیه فرستاد، از ایشان با عنوان «مرجع عالی‌قدر شیعه» یاد کرده<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۵/۱۷۱–۱۷۲.</ref> ایشان را مرجع تقلید، رهبر شیعیان، ادامه‌دهنده راه انبیا (ع) و جانشین امام زمان (ع) خوانده‌است.<ref>رنجبر، عروج از زندان، زندگی و مبارزات شهید آیت‌الله سعیدی، ۱۰۴–۱۰۵.</ref> وی در سخنرانی‌های خود بارها از مردم خواست از امام‌خمینی تقلید کرده، رساله ایشان را تهیه کنند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۱۸، ۱۳۸ و ۱۴۷.</ref> ساواک نیز بارها از پخش رساله و کتاب تحریر الوسیله به دست وی گزارش داده‌است.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۲۱–۲۳ و ۳۰۲–۳۰۳.</ref>

== ادامه گسترش مرجعیت امام‌خمینی ==

از سوی دیگر، رژیم پهلوی با اصرار آمریکا، امام‌خمینی را به ترکیه و نجف تبعید کرد تا ارتباط ایشان و حوزه قطع و صدا و شخصیت ایشان در حوزه نجف گم شود؛<ref>مقاله تبعید امام‌خمینی.</ref> ولی علمیت، تقوا و اخلاص ایشان سبب شد مرجعیت و نفوذ ایشان گسترش بیشتری پیدا کند؛<ref>مسعودی خمینی، خاطرات آیت‌الله مسعودی خمینی، ۱۸۵–۱۸۶.</ref> تا جایی که به تمام معنا نفوذ کلمه و مرجعیت عامه یافت. در کنار افراد و گروه‌های حوزوی، بعضی گروه‌های سیاسی در دهه چهل، ازجمله [[نهضت آزادی]] با اینکه نخست به [[سیدکاظم شریعتمداری|شریعتمداری]] تمایل داشتند و گرایش‌های ملایم سیاسی او را می‌پسندیدند، پس از قضیه [[انجمن‌های ایالتی و ولایتی]] و نقش فعال سیاسی امام‌خمینی، به مرجعیت ایشان متمایل شدند.<ref>صالحی نجف‌آبادی، خاطرات، ۳۱.</ref> در اسناد شهربانی افراد وابسته به [[جبهه ملی]] نیز از طرفداران امام‌خمینی شمرده شده‌اند.<ref>مؤسسه تنظیم، امام در آینه اسناد، ۱/۳۶۵.</ref> و طبعاً این امر مربوط به همه آنان نیست.

== اجازه تصدی امور حسبیه ==

امام‌خمینی که دادن اجازه در [[امور حسبیه]] را منوط به مقدماتی می‌دانست،<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱/۴۲۶ و ۲۱/۵۳۴.</ref> از فروردین سال ۱۳۴۰ تا آبان ۱۳۴۳ که ایشان به ترکیه تبعید شد، بر اساس مواردی که در صحیفه امام آمده به حدود هشتاد تن از علما اجازه داده‌است<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱/۴۶–۴۲۵ و ۲۱/۴۸۰–۵۳۳.</ref> و طبعاً موارد دیگری نیز بوده‌است که در اختیار ناشر نبوده‌است. پس از تبعید ایشان به ترکیه و سپس عراق این روند ادامه و گسترش یافته‌است، به گونه‌ای که تا اواخر سال ۱۳۵۰ بر اساس دفتر فهرست ایشان از اجازات صادرشده در نجف، بیش از پانصد اجازه از سوی ایشان به افراد مختلف ایرانی و غیر ایرانی داده شده‌است<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱/۴۴۸–۵۱۲.</ref> و متن بیش از یک‌صد مورد آن در صحیفه آمده‌است؛<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲/۵۴–۴۷۳ و ۲۱/۵۸۴–۶۰۸.</ref> اما این امر پس از آن به دلیلی ناپیدا بسیار کاهش یافته و به کمتر از سی مورد رسیده‌است که دو مورد آن مربوط به دوران حضور در پاریس است و در یک روز برای [[محمدصادق خلخالی]] و [[سیدمحمد بجنوردی]] صادر شده‌است.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۶/۴۵۳–۴۵۴.</ref> ایشان خود در آذر ۱۳۵۱ در پاسخ به نامه حاج‌آخوند کرمانشاهی دربارهٔ صدور اجازه خاطرنشان کرده‌است که عجالتاً از دادن اجازات ایران معذور است و به جهاتی در آن متوقف است<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۱/۶۱۲.</ref> پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز بر اساس آنچه در مجموعه [[صحیفه امام]] آمده، تا اواخر سال ۱۳۶۲ تنها چهل مورد اجازه صادر شده‌است؛ اما در سال‌های بعد، به‌ویژه سال‌های پایانی عمر ایشان دوباره گسترش یافته و در مجموع حدود ۱۵۰ اجازه صادر شده‌است و بخش عمده این موارد مربوط به افراد در داخل ایران است.

از متن اجازات چاپ‌شده و فهرست آن، به‌خوبی پیداست امام‌خمینی در صدور اجازه‌نامه‌ها با دقت، ضوابط شرعی را اعمال می‌کرد؛ زیرا غالباً می‌بایستی دو تن مورد اعتماد، اشخاص را تأیید می‌کردند؛ مگر اینکه ایشان خود از شخص شناخت کافی می‌داشت؛ دیگر اینکه به پیروی از رویه مرسوم در متن بیشتر آنها، شخص مجاز، به رعایت احتیاط و ملازمت [[تقوا]] سفارش و توصیه می‌شد و حدود مصرف شخصی و اجتماعی مجاز، با توجه به نیاز و موقعیت او، معین می‌گردید و اگر نماینده‌ای بر خلاف تعهدات خود عمل می‌کرد، ایشان تأکید داشته که اجازه ایشان باید مسترد گردد.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲/۴۲۰.</ref>

== انتشار رساله ==

چند تن از شاگردان امام‌خمینی با اشراف عبدالعظیم محصل نیشابوری برای در دسترس قرار دادن فتاوای ایشان<ref>متین، آشنایی با دفتر مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی در قم، ۲۹۷؛ توسلی، گفتگو.</ref> رساله نجاة العباد را به عنوان نخستین رساله عملیه امام‌خمینی تدوین و منتشر کردند. پس از آن، حاشیه بر توضیح المسائل بروجردی در شعبان ۱۳۸۱ق/ دی ۱۳۴۰ش تنظیم و منتشر شد؛ سپس برخی فضلا این حاشیه را در متن رساله درج کردند که با عنوان رساله توضیح المسائل منتشر و جانشین رساله نجاة العباد شد. این رساله در یازدهم خرداد، چهار روز پیش از [[قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲]] به قلم [[مجتبی تهرانی]] چاپ و منتشر شد؛<ref>روحانی، حاج آقا مجتبی، ۳۰.</ref> البته امام‌خمینی هنگام چاپ رساله با وجود اصرار افراد دست‌اندرکار بر پیش‌خرید پنجاه یا صد نسخه که امری مرسوم بود، نپذیرفت و یادآور شد حتی یک نسخه هم نخواهد خرید و یک نسخه نیز از محل بیت ایشان نباید بخش شود. از این‌رو، برخی شاگردان شماری از نسخه‌ها را خریدند و پخش کردند<ref>مسعودی خمینی، خاطرات آیت‌الله مسعودی خمینی، ۱۹۰.</ref> ایشان پیشنهاد علی آخوندی ناشر دارالکتب الاسلامیه قم مبنی بر لزوم پیش‌خرید شماری از نسخه‌های عروة الوثقی همراه با حاشیه ایشان را نیز که دیگر مراجع پذیرفته بودند، نپذیرفت و یادآور شد نیازی به چاپ حاشیه ایشان بر عروه نیست، و این ناشر نیز کتاب را بدون پاورقی ایشان چاپ کرد؛ در حالی‌که چاپ و نشر حاشیه بر عروة الوثقی هر یک از علما در آن شرایط، به معنای قرارگیری این افراد در ردیف مراجع تراز اول بود؛<ref>مسعودی خمینی، خاطرات آیت‌الله مسعودی خمینی، ۱۹۳.</ref> چنان‌که در حدود سال‌های ۱۳۴۱–۱۳۴۲ پس از آغاز مبارزات امام‌خمینی که مراجعه و پرداخت [[وجوهات شرعی]] به ایشان افزایش یافت، افرادی با پرداخت مبالغ زیاد یک یا چند نسخه رساله عملیه برای شهر خود می‌خواستند که با پاسخ منفی ایشان روبه‌رو می‌شدند؛<ref>مسعودی خمینی، خاطرات آیت‌الله مسعودی خمینی، ۱۹۴–۱۹۵.</ref> همچنین ایشان در پاسخ یکی از روحانیان از رساله معتبر (و در حقیقت درخواست رساله) او را به کتابفروشی‌ها ارجاع داد<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱/۳۲۱.</ref>

پاسخ به استفتائات: امام‌خمینی همانند دیگر مراجع تقلید پیشین و معاصر خود، از آغاز مرجعیت تا زمان رحلت، به استفتائات و پرسش‌های شرعی مقلدان، از قشرها و طبقات مختلف مردم ایران و سایر کشورها، پاسخ داده‌است. ایشان در سال‌های نخست مرجعیت، خود شخصاً به استفتائات پاسخ می‌داد؛ اما پس از رحلت حکیم در سال ۱۳۹۰ق/ ۱۳۴۹ش و افزایش شمار [[استفتائات]]، به پیشنهاد بعضی از یاران و شاگردان و موافقت ایشان، «هیئت استفتائات» در نجف اشرف تشکیل شد و [[سیدعباس خاتم یزدی]] [[سیدجعفر کریمی]]، [[حسین راستی کاشانی]] و [[محمدحسن قدیری]]، وظیفه پاسخگویی به پرسش‌های رسیده را بر اساس مبانی و فتاوای ایشان بر عهده گرفتند. پاسخ‌ها پس از ملاحظه، تصحیح و تأیید امام‌خمینی، به دست ایشان مُهر می‌شد؛ سپس برای سؤال‌کنندگان فرستاده می‌شد.<ref>کریمی.</ref> با [[هجرت امام‌خمینی به پاریس]] و استقرار ایشان در نوفل لوشاتو، تنها به نوعی بخش سیاسی دفتر نجف فعال شد.<ref>دعایی، خاطرات، ۱۹۲–۱۹۴؛ انصاری، مهاجر قبیله ایمان، ۱۲۰–۱۲۲.</ref> با [[بازگشت امام‌خمینی به ایران]]، دفتر قدیمی قم در محله یخچال قاضی، محل جلسات استفتا و پاسخگویی به آن بود<ref>رجائی‌نژاد، خانه دیانت سرای سیاست، ۱۸۸.</ref> و خاتم یزدی، کریمی، قدیری<ref>امام خمینی، صحیفه، پاورقی، ۱۹/۳۱۴.</ref> و راستی کاشانی<ref>دفتر انتشارات اسلامی، ۱/۴.</ref> از اعضای آن بودند.

== مخالفت رژیم پهلوی ==

مرجعیت امام‌خمینی با اینکه در همان آغاز موافقان بسیار داشت، مخالفانی نیز داشت. استعمارگران و [[رژیم پهلوی]] نه تنها با مرجعیت که با نام و حضور ایشان در میان [[مردم]] و حوزه‌های علمیه موافق نبودند و با دستگیری و تبعید به ترکیه و عراق، در صدد حذف ایشان بودند.<ref>مقاله‌های دستگیری امام‌خمینی؛ تبعید امام‌خمینی.</ref> و هر صدایی به نام و به طرفداری از ایشان را سرکوب می‌کردند.<ref>فلسفی، خاطرات و مبارزات حجت‌الاسلام فلسفی، ۳۱۶–۳۱۸.</ref> استعمارگران و رژیم پهلوی که از مرجعیت عامه و نفوذ امام‌خمینی به وحشت افتاده بودند و منافع غارتگرانه و [[استعمار|استعماری]] خود را در خطر می‌دیدند، با کارشکنی و دروغ‌پردازی، با همه توان و انواع توطئه‌ها در تلاش بودند مردم را از تقلید و راهنمایی‌های ایشان بازداشته، محروم کنند و در اینجا به برخی محورهای آن اشاره می‌شود:

# جلوگیری از تسلیت‌ها: ساواک از تسلیت‌های علمای ایران به امام‌خمینی پس از فوت حکیم، چون آنها را نوعی تبلیغ برای مرجعیت ایشان می‌دانست،<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۳۷۸.</ref> جلوگیری می‌کرد. گزارش‌های ساواک در خرداد ۱۳۴۹ حاکی از جلوگیری این گونه تلگرام‌ها و دستگیری عاملان اصلی تهیه آنهاست؛<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۳۶ و ۳۷۱–۳۷۲.</ref> چنان‌که از مخابره پیام تسلیت حدود پنجاه تن از مدرسان که منتظری، ربانی شیرازی و [[یحیی انصاری]] آن را تهیه کرده بودند، جلوگیری کرد. این تلگرام به صورت اعلامیه‌ای در قم و شهرستان‌ها پخش شد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۱/۳۶ و ۳۷۶–۳۷۷.</ref>

# تهدید و تطمیع: مأموران ساواک در کشورهای اسلامی و شیعه‌نشین نیز با هماهنگی [[سفارتخانه|سفارتخانه‌های]] ایران، فعالیت‌های گسترده‌ای در میان مسلمانان با هدف بدنام‌کردن امام‌خمینی دنبال می‌کردند و عالمان و شیعیان و ایرانیان مقیم خارج را تهدید و تطمیع و زیر فشار قرار می‌دادند که از ایشان تبلیغ و تقلید نکنند؛<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱/۷۸ و۲/۸۰۶.</ref> ازجمله پس از اعلام علمای هند در لکنهو بر اعلمیت امام‌خمینی، سفیر ایران از دهلی با هماهنگی ضیاء علیخان، والی رامپور به آنجا رفت تا علما و مردم را از تقلید ایشان بازدارد که سخنان وی چندان مؤثر واقع نشد؛<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱/۷۸.</ref> همچنین پس از آنکه [[شریعت اصفهانی]] در کراچی و برخی علمای پاکستانی دیگر امام‌خمینی را اعلم اعلام کردند و مردم را به تقلید از ایشان فراخواندند،<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱/۸۰–۸۱ و۸۳.</ref> یحیی‌خان رئیس‌جمهور آن روز پاکستان، با زد و بند سیاسی رژیم ایران با وی، علمای شیعه پاکستان ازجمله شریعت اصفهانی را احضار کرده، به آنان هشدار داد از معرفی ایشان به عنوان مرجعیت شیعه خودداری کنند؛ اما شریعت اصفهانی در پاسخ تأکید کرد تعیین مرجعیت جزء مسائل دینی است و ارتباطی به دولت پاکستان ندارد.<ref>مقاله محمد شریعت اصفهانی.</ref> وی تأکید کرد، بسیاری از شیعیان پاکستان از ایشان تقلید می‌کنند و فشار دولت به علمای پاکستان نمی‌تواند واقعیت را دگرگون کند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۲/۸۰۷؛ محتشمی‌پور، خاطرات سیاسی، ۲/۹۳.</ref> البته برخی روزنامه‌های پاکستان در هماهنگی با سفارت ایران در پاکستان و استعمارگران، به سمپاشی علیه امام‌خمینی پرداخته، تلاش کردند مردم پاکستان را به ایشان بدبین کنند.<ref>روحانی، نهضت امام خمینی، ۲/۸۰۷.</ref> افزون بر این، نامه‌ای که در ۱/۷/۱۳۴۹ شماری از روحانیان متعهد ایران با امضای جبهه متحده اسلامی ایران دراین‌باره به یحیی‌خان نوشته‌اند، تا حدودی بازگوکننده کارشکنی‌هایی است که در [[پاکستان]] علیه مرجعیت امام‌خمینی صورت گرفته‌است.<ref>روحانی، نهضت امام خمینی، ۲/۸۰۷.</ref> شریعت اصفهانی نیز برابر این روزنامه‌ها با نگارش مقاله، مصاحبه و ارتباط پیگیر با [[مطبوعات]]، [[تبلیغات]] و پخش [[اعلامیه‌های امام‌خمینی]]، توطئه‌های ساواک و ارتجاع منطقه را خنثی می‌کرد.<ref>روحانی، نهضت امام خمینی، ۲/۸۱۹؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۲۱/۲۲۲، ۴۵۹ و۵۷۰.</ref> [[حزب بعث عراق|رژیم بعثی عراق]] نیز نه از باب علاقه و اعتقاد به [[سیدابوالقاسم خویی]]، بلکه به سبب نگرانی و وحشتی که از مطرح‌شدن امام‌خمینی در عراق داشت، با درگذشت حکیم به معرفی خویی پرداخت و از طرح مرجعیت امام‌خمینی در میان شیعیان عراق به‌شدت جلوگیری کرد؛ زیرا آن رژیم به‌خوبی می‌دانست اگر ایشان در عراق شناخته شود و پایگاه مردمی پیدا کند، رژیم حزب بعث را ریشه‌کن خواهد کرد.<ref>روحانی، نهضت امام خمینی، ۲/۸۰۳.</ref>

امام‌خمینی همین موضع را برابر مراجع صاحب نفوذ دیگر نیز داشت؛ برای نمونه وقتی کتاب [[تحریر الوسیله]] ایشان در نجف اشرف به چاپ رسید و با وجود مراجع نجف، ایشان در روی جلد به زعامت [[حوزه‌های علمیه]] معرفی شده بود، به آن اعتراض کرد و یادآور شد اگر این عنوان را از پشت جلد کتاب برندارند، دستور خواهد داد همه این کتاب‌ها را در رودخانه دجله بریزند؛ از این‌رو ناگزیر به محو آن شدند<ref>روحانی، سرگذشت‌های ویژه، ۱/۹۲؛ مسعودی خمینی، خاطرات آیت‌الله مسعودی خمینی، ۱۹۷.</ref> ایشان در زندگی و سیره عملی خویش، نهایت حرمت را بارها و بارها نشان داد و برابر رژیم‌های ایران و عراق بارها کوشید موضع یکسان نهاد مرجعیت را نشان دهد و ارج مراجع را پیش آنان نمایان کند؛<ref>صالحی، امام و مرجعیت، ۲۲ و ۲۵.</ref> برای نمونه، وقتی مطلع شد دولت عراق [[سیدمحمود شاهرودی]]، یکی از مراجع تقلید را احضار کرده‌است، شخصی را به استانداری کربلا فرستاد و با ستایش و دفاع از وی، احضار را منتفی کرد.<ref>قرهی، خاطرات، ۱/۱۳–۱۴.</ref>

در زندگانی سیاسی امام‌خمینی، تنها یک مرتبه برخورد صریحی با یکی از مراجع یعنی [[سیدکاظم شریعتمداری]] صورت گرفت. در این مورد نیز ایشان در سخنرانی‌های عمومی مطلبی نگفت؛ اما همان موضع غیرعلنی نیز پس از یک دوره طولانی صبر و حوصله و متانت انجام یافت. از شروع مبارزه تا پیروزی انقلاب اسلامی، امام‌خمینی بارها و بارها از تفرقه‌افکنی و ایجاد شکاف آن شخص در نهاد مرجعیت شیعی گلایه‌مند بود. تأسیس [[دارالتبلیغ]]، پاسخ تلگرام محمدرضا پهلوی و مواضع دیگر وی، موضع یکپارچه مرجعیت شیعی را برابر رژیم پهلوی می‌شکست؛ اما ایشان در تمامی این وقایع، به حرمت منصب مرجعیت سکوت می‌کرد. با اوج‌گیری نهضت صف‌سازی‌ها افزون شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی آشوب‌های آذربایجان و قم رخ داد. شریعتمداری در مسائل گوناگون چون رأی به جمهوری اسلامی، [[خبرگان قانون اساسی]] یا [[مجلس شورای اسلامی]] به موضع‌گیری پرداخت. امام‌خمینی در تمامی این احوال خویشتن‌دار بود و از گلایه‌ای پنهانی و نه چندان عام، پا را فراتر ننهاد؛ حتی در تکریم و حرمت وی تا آنجا که ممکن بود، کوشید. [[محمدتقی فلسفی]] به عنوان رابط امام‌خمینی، در سه جلسه برای جلوگیری از رفتارهای شریعتمداری، به دیدار او رفت و هرچه شریعتمداری پیشنهاد داد، امام‌خمینی پذیرفت؛ به گونه‌ای که مایه شگفتی شریعتمداری شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۱۷۰–۱۷۳.</ref> و تنها پس از کشف ارتباط وی با کودتای نافرجام، چاره‌ای جز تضییق حوزه ارتباطات وی نبود.<ref>صالحی، امام و مرجعیت، ۲۶.</ref>

امام‌خمینی نه تنها با مراجع تقلید، بلکه با آنان که به اعتبار جایگاه علمی و عملی در صراط مرجعیت بودند نیز رفتاری بسیار ظریف و دقیق داشت و هتک شخصیت آنان را برنمی‌تابید و به شخصیت آنان حرمت می‌نهاد؛ برای نمونه، عنصری فرصت‌طلب که شئون روحانی مسجدی در تهران را داشت، مدعی شده بود شخصاً از سوی امام‌خمینی مأمور است وجوه شرعیه مردم را به نفع [[فلسطین|فلسطینی‌ها]] جمع‌آوری کند. از ایشان درستی این نمایندگی را با نام و نشان، سؤال کرده بودند که ایشان به این استفتا پاسخ نداد و یادآور شد چون این شخص با یکی از شخصیت‌هایی مرتبط است که در صراط مرجعیت است و با پاسخ، او لطمه خواهد دید، از این‌رو سؤال کلّی باشد تا پاسخ داده شود.<ref>دعایی، سرگذشت‌های ویژه، ۱/۷۴–۷۵.</ref>

== پس از پیروزی انقلاب اسلامی ==

امام‌خمینی با دعوت از روحانیان و مراجع برای حضور در همه صحنه‌های مهم انقلاب و نظام، مانند [[انتخابات]] و پرهیز از مسامحه در امور مسلمانان که گناهی نابخشودنی و در رأس [[گناهان کبیره]] است،<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۱/۴۲۰ و ۴۲۲.</ref> از آنان می‌خواست همواره همراه و یار نظام اسلامی باشند و تحت تأثیر نسبت‌های ناروای بدخواهان قرار نگیرند و بدانند اگر جمهوری اسلامی ایران شکست بخورد، رژیم مورد رضایت امام زمان (ع) یا رژیم دلخواه آنان تحقق پیدا نخواهد کرد؛ بلکه رژیمی وابسته به شرق یا غرب روی کار خواهد آمد و محرومان جهان که به اسلام و [[حکومت اسلامی]] روی آورده‌اند، مأیوس خواهند شد.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۱/۴۴۷.</ref>