۱٬۷۶۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (انتقال از رده:مقاله‌های جلد سوم دانشنامه به رده:مقاله‌های جلد سوم دانشنامه امامخمینی ردهانبوه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''تسبیح و تحمید'''، منزه دانستن [[خداوند]] از عجز و نقص و ستایش او. | '''تسبیح و تحمید'''، منزه دانستن [[خداوند]] از عجز و نقص و ستایش او. | ||
مسئله تسبیح و تحمید یکی از حقایق و معارف بلند متون دینی است. [[قرآن|قرآن کریم]] تمام ذرات عالم را تسبیح گوی، و حامد حق تعالی معرفی می‌کند. اندیشمندان اسلامی به مسئله تسبیح و تحمید توجه داشته و در آثار خود به آن پرداخته‌اند. برخی [[متکلمان]] تسبیح لفظی جمادات و حیوانات را با اصول خود موافق ندیده‌اند از این رو تسبیح لفظی را تنها به انسان اختصاص داده‌اند. | |||
[[امامخمینی|امامخمینی]] حقیقت تسبیح را منزه دانستن حق‌تعالی می‌داند و معتقد است تمام موجودات بهره‌ای از عالم غیب دارند و این مطلب علاوه بر اینکه در نزد ارباب [[فلسفه]] متعالی برهانی است، اما انسان از تسبیح موجودات اطلاع ندارد، چون به عالم ماده و طبیعت مشغول است. در نزد اصحاب قلوب و معرفت به مشاهده عینی ثابت است. ایشان برای حمد مراتبی قائل است و برترین مرتبه حمد را حمد ذات حق تعالی به زبان ذات می‌داند، از دیگر مراتب حمد، حمد به لسان احدیت غیبی در مرتبه احدیت است. | |||
امام خمینی در بیان اتحاد حامد و محمود و حد معتقد است که سالک هنگامی که دایره وجود عالم را به اسم «الله» ببیند، همه ثناها و محامد را به حق و اسم جامع الله ارجاع می‌دهد. به اعتقاد وی رسیدن عبد به مقام حامدیت، نتیجه [[قرب نوافل و فرایض|قرب نوافل]] است که حق تعالی زبان عبد می‌گردد و در قرب فرایض، عبد زبان حق می‌گردد. | |||
== مفهوم‌شناسی == | == مفهوم‌شناسی == | ||
| خط ۱۲۲: | خط ۱۲۹: | ||
[[رده:مقاله‌های جلد سوم دانشنامه امامخمینی]] | [[رده:مقاله‌های جلد سوم دانشنامه امامخمینی]] | ||
[[رده:کلام]] | [[رده:کلام]] | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] | |||