۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قاعده الواحد'''، ضرورت عقلی صدور معلول واحد از [[علت]] واحد در [[فلسفه|دانش فلسفه]]. | '''قاعده الواحد'''، ضرورت عقلی صدور معلول واحد از [[علت]] واحد در [[فلسفه|دانش فلسفه]]. | ||
یکی از مهم‌ترین [[قواعد فلسفی|قاعده‌های فلسفی]]، قاعده الواحد است که در تبیین بسیاری از اصول و مسائل فلسفی نقش مهمی دارد، برخی [[حکما]] این قاعده را از امهات اصول دانسته و با عنوان اصل اصیل در آثار خود به کار برده‌اند. | |||
یکی از مهم‌ترین قاعده‌های | |||
[[عرفا]] برخوردی دوگانه با این قاعده دارند برخی مفاد آن را پذیرفته و برخی بر این باورند که استناد این قاعده به عرفا خالی از اشکال نیست. | [[عرفا]] برخوردی دوگانه با این قاعده دارند برخی مفاد آن را پذیرفته و برخی بر این باورند که استناد این قاعده به عرفا خالی از اشکال نیست. | ||
[[امام‌خمینی]] این قاعده را، قاعدهای محکم و متین می‌داند و مفاد قاعده را با دو رویکرد فلسفی و عرفانی بررسی می‌کند. در نگاه فلسفی مبتنی بر پذیرش سنخیت علت و معلول و صادر و مصدر است؛ اما در هستی‌شناسی عرفانی تعبیر به ظهور می‌شود. به اعتقاد ایشان میان [[حکما|فلاسفه]] و عرفا در مصداق صادر نخستین اختلاف است. | |||
امام‌خمینی میان این دو دیدگاه جمع کرده و مبنای تلاش برای جمع میان دو دیدگاه را اصل عدم جدایی برهان و [[کشف و شهود|شهود]] می‌داند. ایشان برای قاعده الواحد کاربردها و ثمراتی قائل است از جمله: ۱- فاعلیت خداوند نسبت به عالم ۲- ابطال جبر ۳- ابطال [[تفویض]] ۴- علم واجب تعالی به غیر خود. | |||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||