۱٬۷۶۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}} | }} | ||
'''دیوانِ امام''' کتابی شامل بخشهایی از اشعار [[امامخمینی]]، فارسی. | '''دیوانِ امام''' کتابی شامل بخشهایی از اشعار [[امامخمینی]]، فارسی. | ||
امامخمینی بر حسب ضرورت از هنر [[شعر]] برای ابراز عقاید و بیان رازهای دل بهره میجست، و پس از فراغت از ادای وظیفه و در احوال خاص، غزل یا قطعهای حتی در حاشیه روزنامهای مینوشت. | |||
فرایند سرایش اشعار و شکلگیری دیوان امامخمینی را میتوان به دو دوره، تقسیم کرد: | |||
دوران جوانی: بخشی از سرودههای امامخمینی که در دیوان آمده، مربوط به دوره جوانی اوست. اما هیچیک از اشعار این دوران به صورت دیوان، چاپ نشده و به دلایل نامعلوم، مفقود شدهاست. | |||
دوران کهنسالی: امامخمینی پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]]، به خواهش و اصرار [[سیدهفاطمه طباطبایی|فاطمه طباطبایی]]، دوباره اشعاری در قالبهای متنوع و بیشتر با مضامین عرفانی سرودهاست. | |||
امامخمینی در بیشتر قالبهای شعر فارسی، سرودههایی دارد و از بیشتر آرایههای ادبی بهره جسته و از میان سبکهای چهارگانه مشهور ادیبان ایرانی، به سبک عراقی نظر داشتهاست. | |||
هیچیک از سرودههای امامخمینی تا وقتی ایشان در قید حیات بوده، به صورت مستقل چاپ و منتشر نشد. تا اینکه [[مؤسسه تنظیم و نشر آثار امامخمینی]] در سال ۱۳۷۲ توانست «دیوان امام» را تنظیم و منتشر سازد. | |||
برخی غزلیات دیوان، بهویژه غزل «چشم بیمار» مورد توجه ویژهای قرار گرفتهاست. برخی نیز بر این غزل، شرح نوشتهاند. | |||
دیوان امامخمینی به زبانهای چون عربی، روسی و ایتالیایی نیز ترجمه شدهاست. | |||
در برخی آلبومهای موسیقی، مانند آلبوم «دیدار دوست»، «غم دیدار» و «سایه دوست» نیز اشعاری از دیوان امام مورد توجه خوانندگانی همچون عبدالحسین مختاباد و حسامالدین سراج قرار گرفتهاست. | |||
شعر، کلامی معنادار، موزون، دارای قافیه و آهنگین است<ref>مقاله شعر.</ref> که در بیان عواطف و احساسات و معارف و یافتههای درونی، اهمیت بهسزایی دارد<ref>شکیبا، شعر فارسی از آغاز تا امروز، ۹ ـ ۱۰.</ref> امامخمینی بر حسب ضرورت از این [[هنر]] برای ابراز عقاید و بیان رازهای دل بهره میجست.<ref>مؤسسه تنظیم، فرهنگ دیوان، بیستویک.</ref> ایشان سودای [[شعر]] و شاعری نداشت و خود را به آن سرگرم نساخته بود، اما گاه پس از فراغت از ادای وظیفه و اشتغالهای علمی و دینی، در مواقع و احوال خاص، غزل یا قطعهای حتی در حاشیه روزنامهای مینوشت یا الفاظ و کلمات موزون را بر ورقپارههایی یادداشت میکرد.<ref>طباطبایی، یک ساغر از هزار، ۵۳۷؛ مؤسسه تنظیم، مقدمه دیوان، ۲۰؛ مؤسسه تنظیم، فرهنگ دیوان، بیستویک.</ref>{{ببینید|شعر}} | شعر، کلامی معنادار، موزون، دارای قافیه و آهنگین است<ref>مقاله شعر.</ref> که در بیان عواطف و احساسات و معارف و یافتههای درونی، اهمیت بهسزایی دارد<ref>شکیبا، شعر فارسی از آغاز تا امروز، ۹ ـ ۱۰.</ref> امامخمینی بر حسب ضرورت از این [[هنر]] برای ابراز عقاید و بیان رازهای دل بهره میجست.<ref>مؤسسه تنظیم، فرهنگ دیوان، بیستویک.</ref> ایشان سودای [[شعر]] و شاعری نداشت و خود را به آن سرگرم نساخته بود، اما گاه پس از فراغت از ادای وظیفه و اشتغالهای علمی و دینی، در مواقع و احوال خاص، غزل یا قطعهای حتی در حاشیه روزنامهای مینوشت یا الفاظ و کلمات موزون را بر ورقپارههایی یادداشت میکرد.<ref>طباطبایی، یک ساغر از هزار، ۵۳۷؛ مؤسسه تنظیم، مقدمه دیوان، ۲۰؛ مؤسسه تنظیم، فرهنگ دیوان، بیستویک.</ref>{{ببینید|شعر}} | ||
خط ۱۲۶: | خط ۱۴۵: | ||
[[رده:مقالههای دارای لینک دانشنامه]] | [[رده:مقالههای دارای لینک دانشنامه]] | ||
{{آثار امامخمینی}} | {{آثار امامخمینی}} | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] |