۲۱٬۲۱۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''شکنجه'''، آزار جسمی و روحی غیر مشروع. | '''شکنجه'''، آزار جسمی و روحی غیر مشروع. | ||
در طول تاریخ، شکنجه رویه‌ای معمول از سوی حاکمان بوده است. در ایران، نخستین قانونی که شکنجه را ممنوع کرد، مصوب سال ۱۳۰۴ بود. با این حال در زمان پهلوی اول و دوم، شکنجه همواره یکی از راه‌های سرکوب و اقرار مخالفان بود. | |||
وضع شکنجه در اواخر حیات رژیم، به‌حدی بود که [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]] در سال ۱۳۵۳، ایران را بدترین کشور از نظر [[حقوق بشر]] اعلام کرد. [[امام‌خمینی]] شکنجه در زندان‌های پهلوی را شکنجه‌ای قرون وسطایی می‌خواند که ضربه به پیکر [[اسلام]] و [[ایران]] است. | |||
[[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی جمهوری اسلامی]]، بر اساس حکم اسلام، شکنجه را به‌صورت مطلق ممنوع اعلام کرد. وجود شایعاتی مبنی بر شکنجه در زندان‌های ایران در اواخر ۱۳۵۹، موجب شد امام‌خمینی هیئتی را برای بررسی ادعاها به زندان‌ها بفرستد. ایشان ضمن آن‌که تهمت مخالفان را حربۀ بدخواهان [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] برای وارونه‌نشان‌دادن آن می‌دانست، مسئولان زندان‌ها را به حفظ حرمت زندانیان و عدم تعدی به آنها سفارش می‌کرد. | |||
[[قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران|قانون اساسی جمهوری اسلامی]]، بر اساس حکم اسلام، شکنجه را به‌صورت مطلق ممنوع اعلام کرد. وجود شایعاتی مبنی بر شکنجه در زندان‌های ایران در اواخر ۱۳۵۹، موجب شد امام‌خمینی هیئتی را برای بررسی ادعاها به زندان‌ها بفرستد. ایشان ضمن آن‌که تهمت مخالفان را حربۀ بدخواهان انقلاب برای وارونه‌نشان‌دادن آن می‌دانست، مسئولان زندان‌ها را به حفظ حرمت زندانیان و عدم تعدی به آنها سفارش می‌کرد. | |||
== معنی == | == معنی == | ||