۲۱٬۱۶۲
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''نَفَس رحمانی'''، وجود عام منبسط بر [[اعیان ثابته]] برای تجلی عینی در [[عرفان|دانش عرفان]]. | '''نَفَس رحمانی'''، وجود عام منبسط بر [[اعیان ثابته]] برای تجلی عینی در [[عرفان|دانش عرفان]]. | ||
بحث از نفس رحمانی یکی از مباحث عرفان نظری است و جایگاه مهمی در هستی‌شناسی عرفانی دارد. [[عرفا]] به مدد تحلیل آن، مباحثی چون تشکیک | بحث از نفس رحمانی یکی از مباحث عرفان نظری است و جایگاه مهمی در هستی‌شناسی عرفانی دارد. [[عرفا]] به مدد تحلیل آن، مباحثی چون تشکیک خاص‌الخاصی و [[قاعده الواحد]] را بررسی کردهاند. در عرفان از نفس رحمانی به نور حق تعبیر شده است که در ذات احدی به نحو کمون و اندماج است و ظهور آن در تجلی احدی الهی به واسطه اسم الرحمن می‌باشد. | ||
[[امام‌خمینی]] وجه نام‌گذاری نفس رحمان را برگرفته از تنفیس کرب می‌داند، به این معنا که خداوند با این فیض از اسمای ذاتی در غیب ذاتی که به جهت نداشتن ظهور در ضیق و اندماجاند، رفع ضیق و کرب می‌کند. ایشان نفس رحمانی را دارای دو جهت [[ظهور و بطون|ظهوری و بطونی]] می‌داند که به حسب باطن بسیط و از جهت ظاهر مرتبط با ماهیات است. | [[امام‌خمینی]] وجه نام‌گذاری نفس رحمان را برگرفته از تنفیس کرب می‌داند، به این معنا که خداوند با این فیض از اسمای ذاتی در غیب ذاتی که به جهت نداشتن ظهور در ضیق و اندماجاند، رفع ضیق و کرب می‌کند. ایشان نفس رحمانی را دارای دو جهت [[ظهور و بطون|ظهوری و بطونی]] می‌داند که به حسب باطن بسیط و از جهت ظاهر مرتبط با [[ماهیت|ماهیات]] است. | ||
امام در آثار خود کوشیده است نفس رحمانی را با برخی آیات الهی و روایات تطبیق و تفسیر کند و از جمله ویژگی‌های نفس رحمانی را عبارت از؛ ظهور فعلی که ذات الهی نشئت می‌گیرد می‌داند که با اشیاء معیت قیومیه دارد. | امام در آثار خود کوشیده است نفس رحمانی را با برخی آیات الهی و روایات تطبیق و تفسیر کند و از جمله ویژگی‌های نفس رحمانی را عبارت از؛ ظهور فعلی که ذات الهی نشئت می‌گیرد می‌داند که با اشیاء معیت قیومیه دارد. | ||