سیدعلی‌محمد دستغیب: تفاوت میان نسخه‌ها

سیدعلی‌محمد دستغیب مبارزات سیاسی خود را در سال ۱۳۴۲ ش و با شرکت در جلسات مذهبی.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۹۲.</ref>ازجمله جلسات سخنرانی شیخ حسنعلی نجابت و سیدعبدالحسین دستغیب آغاز کرد (خبرگان ملت، دفتر اول، ص۲۳۴). او که به اقامه نماز در مسجد آتشی‌ها در شیراز پرداخت، در آنجا سخنرانی‌های انتقادی ایراد می‌کرد.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۵۰۶.</ref> در خرداد ۱۳۴۹ و پس از رحلت آیت‌الله سیدمحسن طباطبایی حکیم، علمای شیراز اعلامیه‌ای را در تأیید اعلمیت امام‌خمینی صادر کردند و مقرر شد این اعلامیه در مجلس ختمی که در مسجد نو شیراز برگزار شده بود قرائت شود. سیدعبدالحسین دستغیب، قرائت این اعلامیه را به سیدعلی‌محمد دستغیب واگذار کرد و او در حالی که مسجد توسط نیروهای شهربانی محاصره شده بود، اعلامیه را قرائت کرد. پس از آن، نیروهای شهربانی به مسجد حمله‌ور شدند و جمعی را دستگیر کردند.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۱۰، ص۴۲۲-۴۲۳.</ref> بر اساس گزارش‌های ساواک در سال ۱۳۵۰ ش، او از مخالفان حکومت پهلوی در شیراز بود و با دخالت اوقاف در امور مدارس دینی شیراز ازجمله در مدرسه آقابابا خان مخالفت می‌کرد.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۸۹-۹۰.</ref> بر اساس آن گزارش‌ها، «به‌طور غیرمحسوس مزاحمت‌هایی برای مروجین مذهبی (اصطلاحی که توسط ساواک برای روحانیان موافق حکومت پهلوی اطلاق می‌شد) و سایر روحانیون طرفدار دولت ایجاد» می‌کرد.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۹۲.</ref> به همین سبب، ساواک از او و چند نفر دیگر از روحانیان شیراز، با عنوان روحانیان «ناراحت‌تر و مؤثرتر» نام برد.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۱۰۷.</ref> تداوم این فعالیت‌ها باعث شد توسط ساواک احضار شود.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۱۷۶.</ref> او همچنین در جلساتی که با حضور روحانیان مبارز شیراز در خانه آیت‌الله بهاالدین محلاتی برگزار می‌شد، شرکت می‌کرد. یکی از تصمیم‌هایی که در جلسه روحانیان در آنجا اتخاذ شد، خودداری از اقامه نماز جماعت در اعتراض به دستگیری و تبعید مجدالدین محلاتی فرزند آیت‌الله محلاتی بود.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۱۶۸-۱۶۹.</ref>

او پس از آن نیز به مبارزات خود ادامه داد و در اداره مهدیه شیراز نقش داشت و سعی می‌کرد همراه با روحانیان مبارز شیراز، آنجا را به مرکزی برای فعالیت‌های سیاسی یا به تعبیر ساواک «تبلیغات وسیع‌تر» تبدیل کند.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ج۲، ص۳۱۷.</ref> دستغیب هم‌زمان به سخنرانی‌های خود در مسجد آتشی‌ها نیز ادامه می‌داد و در سال ۱۳۵۶ ش و در جریان برگزاری جشن هنر شیراز، به انتقاد از آن جشن پرداخت. همین انتقادها باعث شد کمیسیون امنیت اجتماعی شیراز درباره وضعیت او و برادرش سیدعلی‌اصغر دستغیب تشکیل جلسه دهد.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۲۹۹.</ref> درباره نتیجه این جلسه گزارشی در دست نیست، ولی تداوم فعالیت‌های سیاسی او باعث شد کمیسیون امنیت اجتماعی شیراز در ۱۵ دی ۱۳۵۶ او را به جرم تحریک مردم به اغتشاش و اخلال در نظم عمومی، به سه سال تبعید در بندر لنگه محکوم کند.<ref>سیر مبارزات یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۱۴، ص۲۶۱.</ref> این حکم گویا تغییر یافت و وی در اسفند همان سال ابتدا به شهر اهر و سپس به شهر سقز تبعید گردید. او نه ماه در تبعید بود.<ref>خبرگان ملت، دفتر اول، ص۲۳۵.</ref> و در دوران تبعید در سقز، در نماز جماعت اهل سنت در مسجد جامع آن شهر شرکت می‌کرد.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۰۲.</ref>و سپس همراه با دیگر روحانیان تبعیدی در سقز، به‌نوبت امامت جماعت در حسینیه آن شهر را بر عهده می‌گرفت.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۰۵.</ref> و به سخنرانی در آنجا می‌پرداخت.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۰۷.</ref> این فعالیت‌ها حساسیت ساواک را برانگیخت و درصدد جلوگیری از اقامه نماز جماعت و جلسات سخنرانی در آن حسینیه برآمد.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۱۷.</ref> او همچنین همراه با روحانیان تبعیدی، اعلامیه‌هایی در انتقاد از حکومت پهلوی صادر.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۲۳-۴۲۵.</ref> و همراه با آنان نامه‌هایی به برخی از شخصیت‌ها ارسال می‌کرد.<ref>آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ص۴۲۷.</ref> ساواک در گزارشی، او را یکی از روحانیان ناراحت و افراطی شیراز نامید.<ref>سیر مبارزات یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۱۴، ص۲۶۱.</ref> دستغیب در ۱۳۵۷ ش به شیراز بازگشت.<ref>یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۴۴، ص۹۲.</ref> و پس از آن تا پیروزی انقلاب اسلامی به همراه سیدعبدالحسین دستغیب در تظاهرات و راهپیمایی‌های اعتراضی حضور داشت و مردم را به شرکت در آن راهپیمایی‌ها ترغیب و تشویق می‌کرد.