سیدمحمدرضا سعیدی: تفاوت میان نسخه‌ها

سعیدی علاوه بر تحصیل و تدریس به تبلیغ اهتمام داشت. وی پیش از آغاز [[نهضت امام‌خمینی]] در یک سفر تبلیغی در خسروآباد آبادان به دلیل سخنرانی علیه [[رژیم پهلوی]]، دستگیر و با دخالت یکی از روحانیون سرشناس آبادان آزاد شد.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۲۴۸.</ref> بر اساس گزارش سازمان اطلاعت و امنیت کشور ([[ساواک]]) در ۵ خرداد ۱۳۴۲، امام‌خمینی از سعیدی، [[علی دوانی]]، [[محمد منتظری]] و [[محمد یزدی]] خواست برای [[تبلیغ]] به [[کویت]] سفر کنند.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۱–۲.</ref> این مسئله حساسیت ساواک را برانگیخت و از خروج سعیدی جلوگیری کرد؛ اما وی پنهانی به کویت رفت و در [[ایام عاشورا]] سخنان تندی علیه رژیم پهلوی ایراد کرد؛ از این‌رو نتوانست به [[ایران]] بازگردد.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴؛ دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۲۴۹.</ref> پس از [[دستگیری امام‌خمینی در خرداد ۱۳۴۲]]، سعیدی همراه دوانی، ابوالقاسم خزعلی و [[سیدعباس مهری]] از کویت طی نامه‌ای به [[سیدمحسن حکیم]] و [[سیدابوالقاسم خویی]] در نجف خواهان اقدام لازم دربارهٔ سرنوشت امام‌خمینی شد.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۲۴۹.</ref> پس از آزادی امام‌خمینی، سعیدی با لباس مبدل به ایران بازگشت و به سبب گذشت زمان از پیگرد ساواک مصون ماند.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۲۵۰.</ref>

پس از [[تبعید امام‌خمینی]] در سال ۱۳۴۳ به [[ترکیه]]، سعیدی همراه گروهی از علمای دیگر ازجمله [[علی‌اکبر مشکینی]]، [[محمد مفتح]]، [[ابراهیم امینی]]، [[عبدالله جوادی آملی]] و برخی دیگر طی نامه‌ای خواستار اعلام نظر [[سیدمحمدهادی حسینی میلانی]] و [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]] دربارهٔ سیاست‌های حکومت در محدودکردن روحانیان به خصوص امام‌خمینی، شدند.<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۲۷۹–۲۸۲؛ دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۸۲.</ref> وی در خرداد ۱۳۴۴ نامه‌ای به امام‌خمینی به ترکیه فرستاد و از ایشان با عنوان مرجع جهان [[تشیع]] یاد کرد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۵/۱۷۱–۱۷۲.</ref>

سعیدی که در آشنا کردن سیدعباس مهری با [[اندیشه امام‌خمینی]] در کویت نقش داشت،<ref>سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۲۳.</ref> در سال ۱۳۴۴ در سفرش به نجف، با برگزاری جلساتی در [[حرم امام‌علی(ع)]]، به تبیین نهضت مردمی با [[رهبری امام‌خمینی]] اهتمام ورزید.<ref>صادقی اردستانی، یادنامه شهید آیت‌الله سعیدی، ۹–۱۰.</ref> وی پس از بازگشت به قم همراه گروه زیادی از علما و فضلا در [[مهر]] ۱۳۴۴ از انتقال امام‌خمینی از ترکیه به نجف استقبال کردند و طی نامه‌ای به [[امیرعباس هویدا]] نخست‌وزیر رژیم پهلوی، ادامه تبعید ایشان را محکوم کردند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۵/۲۶۷–۲۶۸؛ دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۱۵۸–۱۵۹؛ رنجبر، عروج از زندان، ۱۳۱–۱۳۲.</ref>

فعالیت سعیدی در این مسجد با دعوت از سخنرانان مختلف ازجمله [[هاشمی رفسنجانی]] و [[محمدتقی فلسفی]] و همچنین تشکیل جلسات مخفی و آشکار و چاپ نشریات مخفی و تربیت افراد انقلابی مانند [[مرضیه دباغ|مرضیه حدیدچی دباغ]] وارد مرحله جدیدی شد<ref>فردوسی‌پور، همگام با خورشید، ۲۲۲؛ سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۵۹؛ رنجبر، عروج از زندان، ۱۳۶.</ref>؛ چنان‌که در هنگام دیدار مرضیه دباغ با امام‌خمینی در نجف، ایشان از دباغ پرسید که همان دباغی است که سعیدی در نامه‌هایش از او نام می‌برد؟.<ref>حدیدچی دباغ، خاطرات، ۱۱۷.</ref> سعیدی در این مسجد نیز در سخنرانی‌های خود از رژیم پهلوی و [[آمریکا]] و [[تبعید امام‌خمینی]] به‌شدت انتقاد می‌کرد؛ به گونه‌ای که به پلیس تهران دستور داده شد از سخنرانی وی جلوگیری کند<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۸ و۱۸۰–۱۸۱.</ref>؛ با این حال، وی چند ماه بعد در سخنان خود دوباره به رژیم پهلوی حمله کرد و غارت [[بیت‌المال]]، فعالیت روزبه‌روز بیشتر [[بهائیان]] و جلوگیری از فعالیت‌ها و هیئت‌های اسلامی را جزو کارنامه رژیم دانست و از امام‌خمینی و تلاش‌های ایشان در راه اسلام ستایش کرد<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹ و ۱۸۷–۱۸۸.</ref> و ایشان را [[مرجع تقلید]]، رهبر [[شیعیان]]، ادامه‌دهنده راه [[انبیا (ع)]] و جانشین [[امام زمان(ع)]] خواند.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۰۴–۱۰۵.</ref>

سعیدی حرکت امام‌خمینی را به حرکت [[ائمه(ع)]] تشبیه می‌کرد که در هر شرایطی حق و حقیقت را بازگو می‌کردند، هرچند خلفای غاصب در حق آنان هر گونه ستمی روا می‌داشتند. او وظیفه شرعی مردم می‌دانست که اقدامات لازم را علیه رژیم پهلوی در پایان دادن به تبعید امام‌خمینی انجام دهند<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۰۶–۱۰۷.</ref> و تأکید می‌کرد اگر [[مردم]] در اقدام خودشان به نتیجه نرسند، وظیفه خودشان را انجام داده‌اند<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۵.</ref>؛ زیرا [[گوشه‌نشینی]] و تنها متوسل‌شدن به [[دعا]] را برای آزادی امام‌خمینی کارساز نمی‌دانست.<ref>سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۶۸.</ref>

سعیدی که مکاتبات زیادی با امام‌خمینی داشته در نامه‌ای به ایشان دربارهٔ مواضع ایرانیان، جریان‌های سیاسی و سازمان‌های بین‌المللی اعتراض کرد و ایشان در بهمن ۱۳۴۴ در پاسخ تأکید کرد دستگاه‌های خارجی، مانند [[سازمان ملل|سازمان‌ملل]] ساخته‌شده قدرت‌های بزرگ‌اند که برای مصالح خودشان و اغفال کشورهای کوچک ایجاد شده‌اند. ایشان در این نامه، سعیدی را از علمای عامل خواند و یادآور شد به صلاح روحانیان نیست با اشخاص سیاسی از کشورهای اسلامی که در خارج زندگی می‌کنند ارتباط برقرار کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۶۵.</ref>

سعیدی در نامه‌ای دیگر به امام‌خمینی نوشت از وقتی که ایشان تبعید شده، روح عزت از میان‌رفته و رژیم پهلوی به بزرگ و کوچک احترام نمی‌گذارد.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۱۰.</ref> امام‌خمینی در [[اسفند]] ۱۳۴۴ در پاسخ سعیدی نوشت انجام وظیفه و خدمت به مردم است که نگرانی‌ها را از میان می‌برد و انسان در جایی باید اظهار نگرانی کند که به وظیفه خود عمل نکرده‌است. ایشان در ادامه خواستار [[توفیق الهی]] برای سعیدی در ناگواری‌ها و سختی‌ها شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۷۰.</ref> امام‌خمینی در خرداد ۱۳۴۵ در پاسخ نامه دیگری از سعیدی تأکید کرد اگر انسان به انجام وظیفه الهی موفق شود، خداوند نیز نتیجه عملش را به او اعطا خواهد کرد و در ضمن از سعیدی خواست که در راه رسیدن به توفیق الهی و رفع گرفتاری‌ها از ایشان، برای رسیدن به هدف اصلی در پیشگاه خداوند [[دعا]] کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۸۶.</ref> سعیدی با دریافت پاسخ نامه‌های خود از طرف امام‌خمینی با انگیزه بیشتر به [[مبارزه]] پرداخت و رژیم پهلوی را جنایتکاری خواند که به دستور ارباب خود لیندون بی جانسون [[رئیس‌جمهور آمریکا]] از انتشار مطالب [[روحانیت]] جلوگیری می‌کند؛ در حالی‌که کتاب‌های یهودیان و [[بهائیان]] با حمایت رژیم منتشر می‌شود.<ref>سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۶۸–۷۱.</ref>

سخنان سعیدی حساسیت [[ساواک]] را به‌دنبال داشت و از این‌رو برای ساکت‌کردن او در ۳۱/۴/۱۳۴۵، پلیس تهران را موظف کرد از رفتن سعیدی به جلسات و منبر جلوگیری کند.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۶ و ۱۳.</ref> سپس در مرداد همان سال سعیدی به اتهام خرابکاری و برهم‌زدن امنیت داخلی، انتقاد از رژیم پهلوی، تشکیل جلسات مخفی علیه دولت، انتشار اعلامیه در حمایت از [[رهبری امام‌خمینی]] و ترویج اندیشه‌های سیاسیِ ایشان به دست ساواک به دادستانی ارتش معرفی شد و بازپرسی دادستانی به صورت بازداشت موقت، او را به [[زندان قزل قلعه]] معرفی کرد<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۳۲–۳۶.</ref> و در ۳ مهر ۱۳۴۵ به ۶۱ روز حبس تأدیبی محکوم شد<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۶۵.</ref>؛ اما با احتساب بازداشت روزهای پیش در ۱۲ مهر ۱۳۴۵ از زندان آزاد شد.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۳۹.</ref> سعیدی پس از آزادی به مبارزه و حمایت خود از امام‌خمینی ادامه داد. بر اساس گزارش‌های ساواک وی در اسفند ۱۳۴۵ فتاوای ایشان را نقل و به سیاست‌های رژیم پهلوی و سلطه خارجیان حمله کرد. این وضعیت در فروردین ۱۳۴۶ نیز ادامه یافت<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹.</ref> و در سخنان خود تأکید کرد از کشته‌شدن در راه اسلام که موجب سربلندی و نام نیک او می‌شود باکی ندارد.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۰.</ref>

با این سخنان ساواک بار دیگر از شهربانی خواست که از فعالیت وی جلوگیری کند<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۷۷.</ref>؛ اما سعیدی در آغاز سال ۱۳۴۶، برای تجدید دیدار با امام‌خمینی پنهانی به [[نجف]] رفت<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۰؛ سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۸۱؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۰۹.</ref> و در بازگشت از این سفر مشاهدات خود را از [[ساده‌زیستی|زندگی ساده]] و بی‌پیرایه امام‌خمینی در نجف اشرف برای مردم بیان کرد و به صراحت اظهار داشت که به ستایش ایشان افتخار می‌کند و تا جان در بدن دارد از ایشان سخن خواهد گفت<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹و ۲۱۴–۲۱۵.</ref>؛ همچنین پس از بازگشت با رهنمودهایی که از ایشان داشت، با دعوت از سخنران‌های مختلف در مسجد بر مبارزه افزود.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۳.</ref> در تیر ۱۳۴۶ امام‌خمینی در نامه‌ای به وی توصیه کرد به عیادت برخی بیماران برود<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۱۴۰.</ref> و در نامه دیگری برای سفر تبلیغی وی به آبادان آرزوی توفیق کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۱۴۶.</ref> وی در ۱۰/۶/۱۳۴۶ در مسجد خود در حمایت از امام‌خمینی خاطرنشان کرد آنانی که با زور و قلدری مقامات بالا را اشغال کرده‌اند و همواره برای پیشوایان دین به‌ویژه «حضرت آیت‌الله خمینی» مزاحمت فراهم می‌کنند و ایشان را در فشار قرار می‌دهند، باید بدانند که ایشان تا آخر عمر با اعمال خلاف و ناشایست آنها مبارزه خواهد کرد و لحظه‌ای از پای نخواهد نشست. وی در پایان نیز مردم را به مبارزه و قیام و اطاعت از امام‌خمینی فراخواند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹ و ۲۱۷.</ref> وی در همین تاریخ در سخنانی دیگر با اشاره به سفر اخیر خود به عتبات به رفتار امام‌خمینی در اتحاد روحانیان به‌ویژه مراجع و رعایت احترام [[سیدمحسن حکیم]] اشاره کرد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹ و ۲۱۸–۲۱۹.</ref>

بر اساس گزارش [[ساواک]] اقدامات سعیدی در این سال‌ها زیر نظر بود و ساواک گزارش‌های زیادی از پخش رساله، [[تحریر الوسیله]] و [[کتاب حکومت اسلامی]] امام‌خمینی و تبلیغ مرجعیت ایشان آورده‌است<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۰–۲۱ و ۲۳۲–۲۳۳.</ref> {{ببینید|مرجعیت امام‌خمینی}} تا اینکه در ۱۴ [[آذر]] ۱۳۴۶ از منبر منع شد؛ اما سعیدی تأکید می‌کرد گرچه حق منبررفتن ندارد؛ اما می‌تواند ایستاده حرف بزند و از حق مردم دفاع کند.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۴؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۱؛ سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۱۵۸.</ref> در دی۱۳۴۶ وی اعلامیه‌ای به [[زبان عربی]] منتشر کرد و در آن رفتار اسرائیل را محکوم و از روابط دوستانه ایران با اسرائیل انتقاد کرد.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۴.</ref> سعیدی در فروردین ۱۳۴۷ طی نامه‌ای به [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] و [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]] از [[مراجع قم]]، دربارهٔ غیررسمی‌کردن مناسبت میلاد [[پیامبر اکرم(ص)]] که پیش از آن تعطیل رسمی بود و همین‌طور ضعیف نشان‌دادن استدلال و منطق مسلمانان در برابر [[مسیحیان]] و [[بهائیان]] در [[تلویزیون]] انتقاد کرد و خواستار اقدام آنان شد.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۱۷۸–۱۷۹.</ref> وی پس از دریافت کتاب تحریر الوسیله امام‌خمینی از نجف و تکثیر جزواتی از آن<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۱۸۱–۱۸۳.</ref> به‌ویژه بخش [[امر به معروف و نهی از منکر]] آن، برای چندمین بار به ساواک احضار شد و از وی تعهد گرفته شد از سخنرانی و توزیع جزوه امر به معروف و نهی از منکر خودداری کند. این سازمان از کسانی که با سعیدی در ارتباط بودند، خواست با وی ارتباطی نداشته باشند<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۷/۱۷؛ رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۶.</ref>؛ اما وی به فعالیت خود در مسجد حضرت موسی‌بن‌جعفر (ع) ادامه داد.

امام‌خمینی در ۱۲ [[مهر]] ۱۳۴۷ طی نامه‌ای از زحمات سعیدی تشکر کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۱۹۸.</ref> در آبان ۱۳۴۷ ساواک سعیدی را دوباره احضار کرد و با گرفتن تعهد از وی که تا زنده است نباید بر خلاف مصالح مملکت سخنرانی کند، او را آزاد کرد<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۲۰۶–۲۰۹.</ref>؛ ولی سعیدی در همان ماه نامه‌ای از امام‌خمینی دریافت کرد که در آن آمده بود راه نجات ملت سقوط رژیم پهلوی است که با استقامت روحانیان جوانی چون او حاصل می‌شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۲۰۹.</ref> در بهمن سال ۱۳۴۷ وی نوارهای سخنرانی امام‌خمینی را به قم فرستاد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۷/۲۱۱.</ref> از آغاز سال ۱۳۴۸ با تشکیل جلسات مخفی در خانه خود با حضور روحانیان ازجمله [[محمد مفتح]] و [[محمد منتظری]] و همچنین انتشار جزواتی شامل فتوای امام‌خمینی و نشریه‌ای با عنوان «استفتائات» فعالیت خود را گسترش داد. در این نشریه امام‌خمینی شبیه‌ترین فرد از نظر اخلاق و گفتار به [[امام زمان (ع)]] معرفی شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۲۳۸، پاورقی؛ رنجبر، عروج از زندان، ۱۴۷.</ref>؛ اما امام‌خمینی طی نامه‌ای به وی در مرداد ۱۳۴۸ خواستار توقف آن شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۲۳۸.</ref> در اسفند ۱۳۴۸ سعیدی همراه برخی روحانیان ازجمله سیدمجتبی صالحی و [[حسین راستی کاشانی]] در مراسم [[حج]] در [[مکه]]، نوار سخنرانی امام‌خمینی و جزوه مباحث [[ولایت فقیه]] ایشان را در میان ایرانیان توزیع کرد.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۱۳–۴۱۴.</ref>

روش سعیدی در مبارزه موجب شد گزارشگر ساواک، سعیدی را تنها فردی بداند که به‌طور علنی و غیر علنی به نفع امام‌خمینی فعالیت می‌کند و از ریاست ساواک خواهان دستگیری وی شد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۲ و۳۵۷.</ref> سعیدی در اردیبهشت ۱۳۴۹ طی اعلامیه‌ای به عواقب حضور سرمایه‌داران آمریکایی در ایران هشدار داد و مردم را به قیام علیه آنان دعوت کرد و [[محمدرضا پهلوی]] و کارگزارانِ او را دست‌نشاندگان استعمار خواند؛ سپس آن اعلامیه را برای علمای [[تهران]]، [[مشهد]]، [[اصفهان]] و [[آبادان]] فرستاد و در سخنان خود در مسجد حضرت موسی‌بن‌جعفر (ع) شدیداً از سیاست رژیم پهلوی انتقاد کرد.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۵۶؛ صادقی اردستانی، یادنامه شهید آیت‌الله سعیدی، ۴۵–۴۸.</ref> این مسائل باعث شد ساواک، سعیدی را به اتهام تحریک افکار عمومی علیه دولت در ۱۱/۳/۱۳۴۹ دستگیر و پس از بازجویی، در ۱۴/۳/۱۳۴۹ او را با قرار بازداشت موقت به [[زندان قزل قلعه]] منتقل کند.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۶۳، ۴۶۵ و ۴۷۱؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۲.</ref> پس از آن وی تحت بازجویی قرار گرفت تا فعالیت‌های خود را از قبیل سخنرانی، پخش اعلامیه و اسامی افراد که با وی در ارتباط بودند، بیان کند.

سعیدی در ۲۰ خرداد ۱۳۴۹ در بازداشتگاه قزل‌قلعه به [[شهادت]] رسید.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۷۲–۴۸۰.</ref> شواهد مختلفی از شهادت وی در دست است؛ ازجمله اینکه در شب قتل وی، برق زندان قطع شده و سروصدای زیادی از سلول وی به گوش رسیده‌است<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۲۵۱؛ سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۸۰.</ref>؛ با این حال، پزشکی قانونی مرگ او را خونریزی لوزالمعده دانست. ساواک سکته قلبی و خودکشی اعلام کرد؛ اما پس از [[پیروزی انقلاب اسلامی]] پزشک تشریح‌کننده جسد سعیدی علت مرگ وی را ناشی از ضربات متعدد بر شکم، پشت و سینه وی خواند.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۸۰–۴۸۷.</ref> هنگام تحویل جنازه سعیدی آثار شکنجه در بدن وی مشهود بود.<ref>فردوسی‌پور، خاطرات، ۱۳۰؛ صالحی نجف‌آبادی، مصاحبه، ۱/۵۱۳.</ref> ساواک پیکر سعیدی را محرمانه و تنها با حضور فرزند وی سیدمحمد سعیدی در [[قبرستان وادی‌السلام]] قم دفن کرد.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۵۰۰.</ref> سعیدی در وصیت‌نامه‌ای که در زندان نوشته به فرزندان خود تأکید کرده جنازه وی را در [[قم]] دفن و حقوق مادر خود را رعایت کنند و به مسائل و [[احکام اسلامی]] اهتمام بورزند و هر کس که به سعیدی بدهکار است، از طرف وی بری‌الذمه خواهد بود.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۷۷.</ref>

خبر شهادت سعیدی، منجر به تعطیلی دروس حوزه علمیه تهران و برگزاری مجلس ختم در [[مسجد حضرت موسی‌بن‌جعفر (ع)]] تهران و [[حوزه علمیه نجف]] شد؛ همچنین واکنش‌هایی را در خارج از ایران داشت؛ ازجمله برخی روزنامه‌های آلمانی و دانشجویانِ ایرانی مقیم آلمان به مرگ سعیدی اعتراض کردند.<ref>سعیدی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۱/۴۹۳، ۴۹۵، ۵۰۱ و ۵۸۴–۵۸۵؛ رنجبر، عروج از زندان، ۱۹۰.</ref>

[[امام‌خمینی]] پس از تحقیق و سفر [[سیدجلال‌الدین طاهری اصفهانی]] به نجف که شهادت سعیدی را نزد ایشان تأیید کرد،<ref>فردوسی‌پور، خاطرات، ۱۳۱–۱۳۲.</ref> اعلام کرد هر کسی برای سعیدی مجلس ختم برگزار کند، ایشان هزینه آن را پرداخت خواهد کرد و تا چهلم سعیدی مجالس ختم وی با هزینه ایشان در نجف برگزار شد و امام‌خمینی نیز هر شب در این مجالس شرکت می‌کرد.<ref>محتشمی‌پور، از ایران به ایران، ۱/۲۰۶–۲۰۸.</ref> سپس امام‌خمینی در خرداد ۱۳۴۹، طی نامه‌ای از مردم محل مسجد حضرت موسی‌بن‌جعفر (ع) خواست هزینه بازماندگان وی را از [[سهم امام]] پرداخت کنند.<ref>۲/۲۷۲؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۳ و ۳۸۸.</ref> ایشان در تیر همان سال در نامه‌ای به عموم فضلا و طلاب [[حوزه‌های علمیه]] اظهار کرد قتل سعیدی در گوشه زندان مانند همه قتل‌های انسان‌های بی‌گناه در سیاه‌چال‌های رژیم پهلوی مایه تأسف است و این نوع اتفاقات نتیجه سیاست‌های رژیم پهلوی در تقسیم و تاراج اموال مردم برای کشورهای شرق و غرب ازجمله امریکاست. ایشان در پایان از سعیدی با عنوان سید بزرگوار و عالم فداکار که برای حفظ مصالح مسلمین و خدمت به اسلام جان خود را از دست داد، یاد کرد و قتل فجیع وی را به عموم ملت اسلام و به‌ویژه به ملت ایران تسلیت گفت و از خداوند تعالی رفع شرّ دستگاه جبار و عمال استعمار را خواستار شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۲۷۷–۲۷۹.</ref> ایشان همچنین در سال‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ طی نامه‌هایی به [[سیدمهدی طباطبایی]] (وفات ۱۳۹۷) که از بستگان نزدیک سعیدی بود، از خانواده سعیدی دلجویی و تفقد کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۸۴، ۴۳۵ و ۴۹۶.</ref>

به باور سعیدی، آنچه امام‌خمینی را در جایگاه پیشوای امت قرار داد، پای‌بندی عملی، [[ساده‌زیستی]] و همراهی با محرومان در کنار [[علم]]، [[تقوا]] و [[شجاعت]] ایشان بود<ref>سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۷۷ و ۸۷.</ref> و او به سبب همین ویژگی‌ها از امام‌خمینی حمایت می‌کرد<ref>سعیدی و ابراهیم‌زاده، شهید سعیدی فریادی در سکوت، ۸۹.</ref> و حتی برای رفتن به [[تبلیغ]] از ایشان اجازه می‌گرفت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۱۴۶.</ref> در نگاه سعیدی، امام‌خمینی احیاگر دین در عصر حاضر بود<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۱۹–۲۰ و ۲۲۴–۲۲۵.</ref> و در میان [[مراجع تقلید]] تنها کسی بود که شایستگی مرجعیت و [[رهبری]] کشور و صلاحیت ریاست مسلمانان را داشت و تنها فقیه سیاست‌مداری بود که عالم به زمانه بود.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۹۵–۹۶.</ref> به عقیده او امام‌خمینی بود که [[دین]] را زنده کرد و به روحانیت عزت و آبرو بخشید و ذلت را از چهره [[روحانیت]] برداشت و شخصیت بزرگی بود که مانندی برای او نمی‌توان یافت.<ref>رنجبر، عروج از زندان، ۹۳ و ۱۰۳؛ مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۱/۲۲۴.</ref>