جشن هنر شیراز: تفاوت میان نسخه‌ها

رفتارهای ساختارشکنانه عوامل رژیم پهلوی و پخش فیلم‌های مبتذل، احساسات مردم را جریحه‌دار ساخت و آنان را به میدان مبارزه آورد و مبارزه رژیم با نمادها و ارزش‌های دینی، سبب شد مردم در کنار روحانیان قرار بگیرند و به فرهنگ [[ایثار]] و [[شهادت]] و از خودگذشتگی برسند و انقلاب اسلامی ایران را شکل دهند.<ref>نظافتی، کلاه فرنگی بر سر فرهنگ ایران، ۵.</ref> پس از موضع‌گیری امام‌خمینی، اعتراض مردم علیه جشن هنر شیراز گسترش یافت و آن را به موضوعی مهم برای مبارزه تبدیل کرد.<ref>حسینیان، چهارده سال رقابت ایدئولوژیک شیعه در ایران، ۵۸۷.</ref> [[آنتونی پارسونز]]، سفیر وقت [[انگلیس]]، آن را یکی از نخستین جرقه‌های انقلاب ایران شمرد. پارسونز بر این باور بود (فستیوال بین‌المللی) جشن هنر شیراز که هر ساله برگزار می‌شد، به علت نوآوری‌ها و نمایش‌هایی که مطابق با روحیات جامعه سنتی و اسلامی ایران نبود، موجب تضادها و مباحثاتی شد.<ref>پارسونز و سولیوان، خاطرات دو سفیر، ۳۲۷.</ref>چنان‌که روحانی سرشناس، [[محمد صدوقی]] در [[یزد]] در ۲۱/۵/۱۳۵۷ در [[مسجد حظیره]] سخنرانی پرشوری علیه جشن هنر شیراز و رواج [[مشروبات الکلی]] و [[فحشا]] انجام داد و از سکوت برخی از واعظان دراین‌باره انتقاد کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۹.</ref>

مردم شیراز با همه وجود برای مبارزه با این مراسم آماده شدند و تأکید می‌کردند به قیمت خون خود از برگزاری این محفل در ماه رمضان جلوگیری خواهند کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۷.</ref> و در ۲۲/۵/۱۳۵۷ تظاهرات با شکوهی در خیابان‌های شیراز برپا شد و عده‌ای دستگیر شدند. در بازرسی مأموران امنیتی از خانه انقلابیان، اعلامیه‌های علما که مخالفت جامعه روحانیت شیراز با برگزاری جشن‌های هنر شیراز را بیان می‌کردند به دست آمد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۸.</ref> در [[تظاهرات|تظاهراتِ]] مردم شیراز در ۲۱/۵/۱۳۵۷ برای بیان مخالفت خود با جشن هنر شیراز، نیروهای امنیتی سه نفر از تظاهرکنندگان را [[شهید]] و صدها نفر را زخمی و دستگیر کردند و این باعث شد علمای شیراز این روز را [[عزای عمومی]] اعلام کنند. در ۲۵/۵/۱۳۵۷ سازمان جشن هنر اعلام کرد به جهت اعتراضات و وقایع اخیر شیراز و اصفهان، امسال جشن هنر در شیراز و اصفهان برگزار نمی‌شود<ref>کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۸۸۱؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۴/۲۷۲.</ref> علمای شیراز به‌ویژه سیدعبدالحسین دستغیب از تعطیلی این مراسم استقبال و دوباره مفاسد آن را برای مردم بازگو کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۲۳.</ref> البته فرح دیبا در خاطرات خود انتقاد مخالفان از جشن‌های مکرر دربار و زیاده‌روی در مصرف لباس و غذای خارجی را در کشوری که مردم آن نیازمند نان و مدرسه‌اند، عوام‌فریبی خوانده و با این حال، این فستیوال‌ها را بستری برای واکنش‌ مذهبی‌ها و یکی از دلایل فروپاشی [[سلطنت]] از نظر منتقدان شمرده است.<ref>دیبا، کهن دیارا، ۲۱۰ و ۲۲۴ـ۲۲۵.</ref>