حزب و تشکل: تفاوت میان نسخه‌ها

از واژگانی که همراه با مفهوم حزب به کار می‌رود، «تشکل» است که حزب را نیز دربر می‌گیرد <ref>جاسبی، تشکل فراگیر، ۱/۳۷.</ref>. تشکل واژه‌ای عربی از باب تفعّل و به معنای شکل‌گرفتن و صورت‌گرفتن است <ref>دهخدا، لغتنامه، ۴/۵۹۱۴؛ میرزایی، فرهنگ اصطلاحات معاصر عربی ـ فارسی ، ۱۸۰.</ref>. این واژه در اصطلاح به معنای گروه یا مجموعه‌ای است که بر اساس آرمان و هدفی معین، اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، گردهم آمده‌اند و فعالیت می‌کنند <ref>قیصری و فاطمی، تشکل‌های سیاسی در گفتمان سیاسی امام‌خمینی، ۱۲۲.</ref>. از وجوه اشتراک میان تشکل و حزب، می‌توان به اجتماعی‌بودن، هدف مشترک و ساختار آگاهانه و منظم میان افراد آن اشاره کرد <ref>مؤسسه انتشاراتی، ۲۷ ـ ۲۸.</ref>. انجمن نیز گروهی از افراد است که آگاهانه برای مقصودی مشخص و تخصصی تشکیل یافته‌اند <ref>آقابخشی و افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ۳۶.</ref>.

==ویژگی‌ها==

حزب به طور معمول چهار ویژگی دارد:

# پشتیبانی مردمی <ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۴۵.</ref>.

==مزایا و معایب==

برای حزب مزایایی نظیر سازمان‌یافتگی، نظم‌بخشی، آموزش و اخلاق سیاسی (تعهد به مسئولیت‌ها و وعده‌ها) و معایبی نظیر سلب‌کننده آزادی‌های فردی، مانع وحدت ملی بودن، سیاسی‌کردنِ مسائل و رویگردانی از اصول [[دموکراسی]] (جایگزین‌شدن احزاب به جای مردم در تصمیم‌گیری‌ها) برشمرده‌اند <ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۴۲ ـ ۳۴۷.</ref>. همچنین برای احزاب کارکردهایی را بیان کرده‌اند؛ ازجمله گزینش نامزدهای انتخاباتی، تدوین سیاست‌های عمومی، انتقاد از حکومت، آموزش سیاسی و واسطه‌گری میان مردم و حکومت <ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۴۹.</ref>.

==واژه حزب در قرآن==

در [[قرآن]] به چند گروه که اهداف و آرمان مشترک دارند اشاره شده است؛ فئه <ref>آل عمران، ۱۳.</ref>، فرقه <ref>توبه، ۱۲۲.</ref>، امت <ref>آل عمران، ۱۰۴.</ref> و حزب <ref>مجادله، ۲۲.</ref><ref>← ثقفی، تحزب و احزاب در مبانی فرهنگ اسلامی، ۳/۱۷ ـ ۱۸.</ref>. قرآن واژه حزب را به صورت‌های مختلف به کار برده است؛ از جمله آنها تعبیر «حزب‌الله» که به افراد و گروه‌هایی که بر محور توحیدند گفته می‌شود <ref>مجادله، ۲۲.</ref>. مفسران در تفسیر واژه حزب‌الله آن را به سربازان و یاوران خداوند <ref>طبرسی، مجمع البیان، ۹/۳۸۳.</ref> یا کسانی که متدین به دین خداوندند و از او اطاعت می‌کنند <ref>← فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۲/۳۸۷.</ref> معنا کرده‌اند. برخی از شاخصه‌های حزب‌الله همانند، [[ایمان به خدا]] و [[قیامت]]، [[محبت خداوند]] و دوستی‌نکردن با دشمنان خدا و [[رسول خدا]]، تأیید الهی، رضایت متقابل خداوند و بنده و پیروزی و رستگاری در قرآن آمده است <ref>مائده، ۵۶؛ مجادله، ۲۲.</ref>. در برابر حزب‌الله، [[حزب شیطان]] قرار دارد و مهم‌ترین شاخصه حزب شیطان در قرآن، نپذیرفتن ولایت پیامبر(ص)، [[غضب الهی]] و فراموشی خداوند است <ref>فاطر، ۶؛ مجادله، ۱۹.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|حزب‌الله}}.

==پیشینه==

حزب را در غرب چرخ‌دنده ماشین دموکراسی دانسته‌اند؛ از این‌رو سابقه و سیر تکامل حزب و دموکراسی یکسان است و قدمت احزاب همانند دموکراسی به دوران روم باستان بر می‌گردد. گفته شده است مردم در آن دوران به دو گروه «پاتریسین» و «پله بین» و در سده‌های میانی نیز مردم آلمان به دو گروه «گلف‌ها» و «گیبیلین‌ها» تقسیم شده بودند؛ اما این گروه‌ها از نظر شکل و کارکرد با احزاب امروزی فاصله دارند <ref>عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۴۵.</ref>.

در [[اسلام]] نیز تشکل و احزاب سیاسی به مفهوم سازماندهی در امور سیاسی و اجتماعی، تاریخچه‌ای به قدمت ظهور و توسعه آن دارد <ref>ایزدپناه، اصول سیاست‌ها و احزاب، ۱۲۳.</ref>. در قرآن کریم ازجمله توصیه و تأکید بر [[امر به معروف و نهی از منکر]] گروهی <ref>آل عمران، ۱۰۴.</ref> و مشورت و هماهنگی در امور <ref>شوری، ۳۸.</ref> را می‌توان ازجمله مبانی تحزب در اسلام برشمرد <ref>← سجادی، مبانی تحزب در اندیشه سیاسی اسلام، ۸۳ و ۹۲؛ دانش‌پژوهان، ۶۴.</ref>؛ یعنی احزاب سیاسی که تجمیع تقاضاها و واردکردن آن به ساختار سیاسی ار کارویژه‌های آن محسوب می‌شود، یکی از شیوه‌ها و ابزارهای مناسب برای اجرای فریضه امر به معروف و نهی از منکر است <ref>سجادی، مبانی تحزب در اندیشه سیاسی اسلام، ۱۰۰.</ref>؛ چنان‌که تشویق به جلب آرای مختلف و ایجاد زمینه‌های لازم برای تضارب افکار ([[شورا]]) نیز جلوه‌ای از رقابت سیاسی است که در درون آن مجال رقابت نیروها برای طرح و تدوین راهبرد سیاسی کارآمد فراهم می‌گردد <ref>سجادی، مبانی تحزب در اندیشه سیاسی اسلام، ۹۲.</ref>.

ریشه شکل‌گیری احزاب به شکل امروزی را باید در انگلستان و از زمان روی کارآمدن سلسله «استوارت‌ها» در سال ۱۶۰۳م/ ۹۸۲ش جستجو کرد که پارلمان به دو گروه موافق و مخالف کلیسای انگلیکن و سلطنت تقسیم شده بود و این اختلافات پایه تشکیل احزاب «ویگ» و «توری» در سال ۱۶۶۰م/ ۱۰۳۹ش شد <ref>نقیب‌زاده، سیاست و حکومت در اروپا، ۹۹.</ref>. برخلاف انگلستان تاریخچه احزاب در ایالات متحده امریکا بیشتر جنبه سیاسی ـ اجتماعی داشته است تا پارلمانی. با وجود بی‌اعتمادیِ رهبران انقلاب ۱۷۷۶م/ ۱۱۵۵ش به حزب، از سال ۱۷۸۹م/ ۱۱۶۸ش جوانه‌های اولیه احزاب در امریکا آغاز به رشد کرد که بیشتر با انگیزه رقابت‌های شخصی سیاست‌مداران بود و منجر به تشکیل احزاب جمهوری‌خواه و فدرالیست شد <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۳۲.</ref>. این روند در دیگر کشورهای اروپایی نیز دنبال شد و در فرانسه و انقلاب این کشور در سال ۱۷۸۹م/ ۱۱۶۸ ده‌ها گروه، انجمن و فرقه به وجود آمدند <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۳۳.</ref>؛ اما آغاز تشکل‌های حزبی در فرانسه را باید در پایان دوره انقلابی یعنی در سال ۱۸۱۵م/ ۱۱۹۴ش جستجو کرد؛ و رشد و فعالیت گسترده آنها به جمهوری سوم (۱۸۷۰ ـ ۱۹۴۰م/ ۱۲۴۹ ـ ۱۳۱۹ش) بر می‌گردد <ref>نقیب‌زاده، سیاست و حکومت در اروپا، ۱۴۷ ـ ۱۴۸.</ref>.

از سوی دیگر، پس از پیروزی بلشویک‌ها در انقلاب اکتبر ۱۹۱۷م/ ۱۲۹۶ش روسیه، این حزب از فعالیت همه احزاب و جمعیت‌های دیگر جلوگیری کرد و بدین ترتیب نخستین‌بار در تاریخ سیاسی جهان، نظام تک‌حزبی در شوروی پا گرفت <ref>ابوالحمد، مبانی سیاست، ۴۵۴ ـ ۴۵۵.</ref>. پس از آن نظام‌های تک‌حزبی فاشیستی در آلمان هیتلری و ایتالیای زمان موسولینی به وجود آمدند <ref>ابوالحمد، مبانی سیاست، ۴۵۵ ـ ۴۵۶.</ref>. در بعضی از کشورهای آسیایی مانند هند و امریکای لاتین مانند برزیل نیز در قرن بیستم و پس از استقلال این کشورها از سیطره استعمارگران و پایان [[جنگ جهانی دوم]]، روند شکل‌گیری احزاب دنبال شد <ref>بهروزان، هند، ۲۳۹؛ رفیعی، ۱۷۸ ـ ۱۷۹.</ref>. امروزه در کشورهای مختلف، نظام‌های حزبی گوناگونی مانند نظام تک‌حزبی، دوحزبی و چندحزبی وجود دارد <ref>← عالم، بنیادهای علم سیاست، ۳۵۲ ـ ۳۵۶.</ref>.

روند تشکیل احزاب در کشورهای اسلامی متفاوت با دیگر مناطق بوده است، به گونه‌ای که احزاب در این مناطق بیشتر جنبه قومی داشتند و هدفشان تسلط قوم خویش بر اقوام دیگر بود. برای مثال، در دهه ۱۹۳۰م/ ۱۳۰۹ش چندین حزب در قالب قومیت‌هایی نظیر مارونی‌ها، دروزی‌ها و اسماعیلیان در کشورهایی نظیر [[عراق]] و [[سوریه]] و [[لبنان]] شکل گرفتند؛ اما بعدها در دهه ۱۹۴۰م/ ۱۳۱۹ش تلاش‌های وحدت‌گرایانه‌ای مانند تشکیل [[حزب بعث]] در سوریه و عراق صورت پذیرفت که آن هم منجر به سلطه یک قوم بر قوم دیگر شد <ref>نقیب‌زاده، شیعه و منازعات سیاسی، ۱۷۸و ۱۸۱.</ref>. فعالیت حزبی در مصر نیز با به‌قدرت‌رسیدن [[محمد انور سادات]] شکل تازه‌ای به خود یافت. از احزاب قدیمی مصر می‌توان به حزب امت، حزب اتحاد، و [[اخوان‌المسلمین]] که بزرگ‌ترین و اثرگذارترین حزب مصر به شمار رفته است، اشاره کرد <ref>جاسبی، تشکل فراگیر، ۱/۱۱۹ ـ ۱۲۲.</ref>

در [[ایران]] مانند بسیاری از جوامع، حزب، دسته و تشکل سیاسی، پیشینه‌ای طولانی دارد. این تشکل‌ها گاه مانند [[سربداران]] و [[فداییان اسماعیلی]]، وجهه نظامی داشته‌اند و گاه به صورت یک تجمع سیاسی ـ فرهنگی متبلور شده‌اند <ref>اخوان کاظمی، علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران، ۱۳۱.</ref>؛ چنان‌که در دوره [[قاجار]] می‌توان به تشکیل مجلس وکلای تجار در سال ۱۲۶۳ش/ ۱۳۰۱ق اشاره کرد. این تشکل در زمان [[ناصرالدین‌شاه قاجار]]، با هدف مبارزه با فساد اداری، نظارت بر تجارت ملی و حل و فصل دعاوی تجار، در [[تهران]] و شهرهای دیگر شکل گرفت. این مجلس، به ضرورت زمان، به صورت خودجوش به وجود آمد و در عین حال طبق قانون، نظارت دولتی را نیز دارا بود <ref>← اشرف، موانع تاریخی رشد سرمایه‌داری در ایران: دوره قاجاریه، ۱۰۷ ـ ۱۱۰؛ ترابی، از مجلس وکلای تجار تا اتاق ایران، ۶۰ ـ ۶۴.</ref>. در سال‌های بعد تقریباً تمامی گروه‌ها و تشکیلات مخفی در ایران بر مبنای سه تفکر عمده در جامعه، یعنی ‌اندیشه‌های چپ، ‌اندیشه‌های [[لیبرالی]] ـ [[ناسیونالیسم]] و تفکر مذهبی شکل گرفته‌اند. این سه نوع تفکر نماینده سه جریان فکری عمده در ایران بودند و بر حرکت‌های فکری و سیاسی داخل کشور تأثیر فراوانی داشتند <ref>← جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۲۰ ـ ۲۱.</ref>.

از سوی دیگر، روند تحزب در ایران را به چهار دوره [[مشروطیت]]، دهه ۱۳۲۰ تا [[کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲]]، ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۲ دوره ریاست امینی و سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ دوره انقلاب اسلامی تقسیم کرده‌اند <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۱۸۲.</ref>. دوره مشروطیت را می‌توان دوره احزاب پارلمانی نامید؛ زیرا وضعیت احزاب به گونه‌ای بود که بیرون از مجلس شورا بازتابی نداشتند. ازجمله احزاب این دوره می‌توان به دموکرات عامیون، اجتماعیون اعتدالیون، اتفاق و ترقی اشاره کرد که با روی کار آمدن [[رضاشاه پهلوی]] این دوران به پایان رسید <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۱۸۲ ـ ۱۸۳.</ref>. دوره دوم که از شهریور ۱۳۲۰ آغاز شد با ظهور ده‌ها حزب همراه بود که اغلب آنها (به غیر از [[حزب توده]]) فاقد تشکیلات سراسری بودند و وابستگی‌شان به مؤسسان به قدری بود که پس از رهبران اصلی، فعالیت احزاب رو به افول و پایان می‌گذاشت. از احزاب این دوران می‌توان به حزب ایران، میهن، اراده ملی، آریا، دموکرات، جنگل و عدالت اشاره کرد <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۱۸۳.</ref>.

کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و ایجاد مجدد جو خفقان و [[استبداد]] در جامعه، رکود و فروپاشی کامل احزاب را به دنبال داشت <ref>اخوان کاظمی، علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران، ۱۳۶.</ref>. در این دوره [[محمدرضا پهلوی]] تلاش کرد با تشکیل احزاب دولتی مانند حزب مردم، ملیون، ایران نوین، کانون مترقی و رستاخیز آنها را در خدمت حکومت خود قرار دهد. با این حال، از پایان دهه سی و آغاز دهه چهل شمسی، تشکل‌ها و احزاب سیاسی ملی و اسلامی، غالباً پنهانی، مبارزات خود را علیه [[رژیم پهلوی]] آغاز کردند که در این میان گروه‌هایی نظیر [[جبهه ملی ایران]] و [[نهضت آزادی]] به فعالیت علنی پرداختند. پس از ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، هر گروه و حزب سیاسی غیر دولتی که تأسیس شد، در مرامنامه و اساسنامه خود به‌صراحت خط مشی مبارزاتی را برگزید. از جمله این تشکل‌ها می‌توان به [[هیئت‌های مؤتلفه اسلامی]]، [[حزب ملل اسلامی]]، {{ببینید|متن=ببینید|محمدجواد حجتی کرمانی}} [[سازمان چریک‌های فدایی خلق]]، سازمان مجاهدین خلق {{ببینید|متن=ببینید|سازمان مجاهدین خلق ایران}} و [[جمعیت آزادی مردم ایران]] (جاما) اشاره کرد که البته هیچ‌یک از این حرکت‌ها، نتوانست خدشه قابل توجهی به اقتدار رژیم پهلوی وارد کند <ref>اخوان کاظمی، علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران، ۱۳۶ ـ ۱۳۸؛ جاسبی، تشکل فراگیر، ۱/۱۴۰ ـ ۱۴۱.</ref>.

از سوی دیگر، باید به تشکل‌هایی که در قالب انجمن‌های اسلامی به‌ویژه در سطح دانشگاه‌های داخل و خارج کشور شکل گرفته، اشاره کرد که نوعاً با هدف فعالیت فکری و فرهنگی تشکیل شده است. این تشکل‌ها در بخشی از تاریخ فعالیت خود در پیوند با [[امام‌خمینی]] نیز بوده‌اند {{ببینید|متن=ببینید|اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان اروپا| انجمن‌های اسلامی دانشجویان امریکا و کانادا| انجمن‌های اسلامی}}.

از سوی دیگر، امام‌خمینی در نقد عملکرد رژیم پهلوی، بارها به تلاش و اقدام آن رژیم در راه‌اندازی احزاب وابسته و دست‌پرورده خود مانند حزب رستاخیز اشاره کرده است {{ببینید|متن=ببینید|حزب رستاخیز ملت ایران}}. ایشان با اشاره به اینکه جایگاه حزب در کشورهای دیگر این است که نخست حزبی پدید می‌آید و سپس دولت‌های حزبی شکل می‌گیرد، وضع حزب را در رژیم پهلوی برعکس می‌شمارد؛ زیرا در اینجا نخست دولت و مجلس را بدون دخالت‌دادن مردم به وجود می‌آورند و سپس سراغ راه‌ندازی حزب می‌روند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۸۵ ـ ۳۸۶.</ref>.

==احزاب و تشکل‌ها پس از پیروزی انقلاب==

پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]]، در اصل ۲۶ [[قانون اساسی جمهوری اسلامی]] حق آزادی فعالیت احزاب و گروه‌های سیاسی به رسمیت شناخته شد. با این حال، در آغاز انقلاب، دوره تعارض‌های جدیدی بود که از یک سو مناسب حال تحزب و از سوی دیگر، به حال آن زیان‌آور بود. در این دوره آزادی و یکپارچگی و وحدت ملی، هم‌زمان مورد تقاضای مردم شد و از این‌رو تحقق و ایجاد وحدت ملی اجازه تحزب را نمی‌داد <ref>نقیب‌زاده، حزب سیاسی، ۱۸۴.</ref>. در آغاز پیروزی شور و هیجان سیاسی، مذهبی و مردمی حاکم بر کشور که موجب گسترش آزادی‌های سیاسی و اجتماعی نیز شد، اعلام وجود صدها حزب و گروه در عرصه کشور را به دنبال داشت. در یک پژوهش، نام ۱۸۲ تشکل همراه با تاریخ اعلام موجودیت آنها ذکر شده است. شصت مورد از آن تشکل‌ها نام حزب بر خود نهاده بودند و بقیه گروه‌ها از عناوینی مانند اتحاد، اتحادیه، اتفاق، انجمن، جامعه، بنیاد، تشکیلات، جبهه، نهضت، جنبش، سازمان، فرقه، گروه، جمعیت، هیئت، کانون، کمیته و نیرو استفاده کرده بودند. در چنین دورانی، گروه‌های سازمان‌یافته‌تر مارکسیستی، التقاطی و مخالف انقلاب و نظام اسلامی، به مخالفت و مبارزه با انقلاب پرداختند. اوج فعالیت این گروه‌ها و احزاب، از پیروزی انقلاب اسلامی تا سال ۱۳۶۰ بود <ref>اخوان کاظمی، علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران، ۱۴۳.</ref>.

با تثبیت [[جمهوری اسلامی ایران]] به‌تدریج فعالیت گروه‌های معاند نظام برچیده شد یا مرکزیت خود را به خارج از ایران منتقل کردند. در این دوره، تشکل‌های سیاسی طرفدار نظام نیز که سرآمد آنها حزب جمهوری اسلامی بود، به وجود آمدند <ref>اخوان کاظمی، علل ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران، ۱۴۵.</ref>. این حزب نخستین حزبی بود که در نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی ایران تشکیل شد و نقش برجسته‌ای در جریان‌های سیاسی داشت و امام‌خمینی با تأیید مؤسسان آن، همراهی خود را با این حزب نشان داد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۲۰۰ و ۲۰/۲۷۵.</ref>؛ اما به دنبال بروز اختلاف‌نظرها و برخی عملکردها، سرانجام بنیانگذاران حزب با مشورت امام‌خمینی در سال ۱۳۶۶، به طور رسمی این حزب را تعطیل کردند تا در فضای جنگی کشور، مانع شکاف و تفرقه میان نیروهای انقلابی باشد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۲۷۵ ـ ۲۷۶؛ اسماعیلی، حزب جمهوری اسلامی، ۲۶۱ ـ ۲۶۲.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|حزب جمهوری اسلامی}}. سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی نیز که در پایان سال ۱۳۵۷ از اتحاد هفت گروه مبارز مسلمان به وجود آمده بود، تا حدی به این سرنوشت دچار شد و در سال ۱۳۶۵ با موافقت امام‌خمینی منحل شد {{ببینید|متن=ببینید|سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی}}. پس از انحلال حزب جمهوری اسلامی و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، تنها تشکل‌های موجود که البته جنبه حزبی هم نداشتند، جامعه روحانیت مبارز تهران و هیئت‌های مؤتلفه بودند. در سال ۱۳۶۷ جامعه روحانیت مبارز تهران با انشعاب روبه‌رو شد و مجمع روحانیون مبارز تهران حاصل این انشقاق بود {{ببینید|متن=ببینید|جامعه روحانیت مبارز تهران|مجمع روحانیون مبارز تهران}}. در دوره جمهوری اسلامی در کنار تشکل‌ها و احزاب سیاسی باید از ایجاد تشکل‌های دینی (هیئت‌های مذهبی و انجمن‌های اسلامی)، صنفی، انجمن‌های علمی و اجتماعی نیز نام برد.

==نگاه مشروط امام‌خمینی==

امام‌خمینی با تقسیم‌بندی حزب به دو نوع الهی و غیر الهی، تشکل و تحزب را در عرصه جامعه سیاسی می‌پذیرفت؛ اما در عین حال، ملاک خوب یا بدبودن حزب را ایده و هدف آن حزب قرار می‌داد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۱۹۱ و ۱۹۳.</ref>. به علت اینکه در ‌اندیشه سیاسی ایشان محور [[اسلام]] است، تنها در این فضاست که موضوع تشکل و تحزب نیز قابل بررسی است <ref>قیصری و فاطمی، تشکل‌های سیاسی در گفتمان سیاسی امام‌خمینی، ۱۴۳.</ref>؛ چنان‌که ایشان در آغاز نهضت، به تشکل‌هایی که بر مبنای غیر دینی حرکت می‌کردند هشدار می‌داد یا باید حرکت خود را تغییر دهند و در حرکت عمومی دینی شرکت کنند یا نباید در رهبری سیاسی جامعه نقشی داشته باشند <ref>بادامچیان، تحزب و تشکل از دیدگاه علمی و تاریخی، ۳۱ ـ ۳۵.</ref>.

تشکل سیاسی از نظر امام‌خمینی از اجتماع و گردهمایی مردمی است که علاوه بر برخورداری از یک رهبری مورد اعتماد و امین، دارای شعارها، آرمان‌ها و اهدافی هستند و در راستای نیازها و خواست‌های عموم مردم حرکت می‌کنند و دوام و ثبات نیز دارند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۳۵.</ref>. ایشان خود با ابراز امیدواری برای تشکیل یک حزب عمومی شامل مسلمان و غیر مسلمان در سراسر دنیا به نام حزب مستضعفان، این حزب را همان حزب‌الله که تحقق اراده الهی (وارث‌شدن مستضعفان بر زمین) را بر عهده دارد، می‌دانست و معتقد بود عضویت همه مستضعفان جهان در این حزب، می‌تواند به حل مشکلات ملت‌های مستضعف کمک کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۸۰ ـ ۲۸۱ و ۳۳۱.</ref>. ایشان در عین حال تأکید می‌کرد طرح حزب جهانی مستضعفان، به هیچ‌وجه محدودکننده فعالیت احزاب دیگر نیست و در صورت تشکیل چنین حزبی، دیگر احزاب نیز در فعالیت خود آزاد خواهند بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۳۳۹.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|مستضعفان | حزب الله}}.

# در مرحله نخست یعنی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، ایشان به دلیل وابستگی نوع احزاب سیاسی به بیگانگان یا فرمایشی‌بودن و آزادنبودن، آنها را عامل پراکندگی در جامعه و راهی برای نفوذ بیگانگان می‌دید و از این‌رو به ‌طور کلی با فعالیت احزاب سیاسی موجود و تحزب مخالفت می‌کرد و فعالیت آنها را فتنه‌انگیز می‌دانست <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۸۴ ـ ۳۸۵؛ ۳/۷۲؛ ۴/۲۳۵ و ۵/۲۷۴ ـ ۲۷۶.</ref>؛

# در مرحله دوم در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی، بر فعالیت احزاب مردمی و تأمین‌کننده منافع مردم، صحه گذاشت و فعالیت آنها (حتی احزاب غیر مسلمان) را مشروط به مضرنبودن برای مصالح عمومی، آزاد اعلام کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳، ۱۶۰، ۲۶۶، ۴۳۲ و ۵/۱۳۹.</ref>. در این راستا می‌توان به همراهی ایشان با تشکیل حزب جمهوری اسلامی اشاره کرد که با هدف نیاز به یک تشکل منسجم در برابر مسائل و مشکلات آغاز انقلاب، لزوم وحدت میان نیروهاى آگاه و مؤمن، تربیت کادرهاى فعال و کارآمد براى اداره کشور، خنثى‌کردن توطئه گروهک‌ها و دشمن خارجى شکل گرفت. این حزب در سال‌های حضور در عرصه سیاست، با کسب رهنمودهایى از امام‌خمینی سیاست‌هاى خود را دنبال می‌کرد <ref>←امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۲۷۵.</ref>.

# مرحله سوم سال‌های نخستین پس از پیروزی انقلاب اسلامی است که ایشان با مشاهده پراکندگی و اختلافات احزاب سیاسی و بیم به‌خطرافتادن اصل نظام نوپای اسلامی، خواستار اتحاد گروه‌های سیاسی شد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۴۷۸ و ۵۰۹.</ref> که البته چندان نتیجه‌بخش نبود <ref>محبی، دیدگاه امام‌خمینی درباره حزب و تحزب، ۱۷۱.</ref>.

# مرحله چهارم، در سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷، فعالیت گسترده احزاب و نیز اقدام مسلحانه سازمان مجاهدین خلق و دیگران، که جامعه را دچار التهاب، اختلاف و چنددستگی کرد، امام‌خمینی را بر آن داشت که با فعالیت احزاب معاند نظام مخالفت کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۳۴۲.</ref>؛ گرچه این برخورد به معنای ممنوعیت فعالیت همه احزاب به ‌طور مطلق نبود، اما به مرور فعالیت احزاب در این دوره در ایران محدود شد <ref>محبی، دیدگاه امام‌خمینی درباره حزب و تحزب، ۱۶۴ و ۱۷۱ ـ ۱۷۲.</ref>.

# مرحله پنجم با پایان‌یافتن [[جنگ تحمیلی]] و تثبیت نظام آغاز شد. در این دوره که فضا برای فعالیت احزاب مهیا شد، امام‌خمینی نیز با فعالیت گروه‌های مختلف مخالفتی نداشت؛ چنان‌که ایشان با انشعاب در جامعه روحانیت مبارز تهران و تشکیل مجمع روحانیون مبارز تهران موافقت کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۲۶ ـ ۲۸.</ref>. با این انشعاب، فضای سیاسی کشور بازتر شد و دیدگاه‌های متفاوت، مجال بروز در عرصه سیاسی کشور یافتند <ref>محبی، دیدگاه امام‌خمینی درباره حزب و تحزب، ۱۷۲.</ref>.

==احزاب سیاسی مطلوب و منحرف==

احزاب و تشکل‌های سیاسی در نظام‌های کارآمد، نقش قابل توجهی ایفا می‌کنند؛ اما در عین حال، تعیین جایگاه صحیح احزاب و تشکل‌های سیاسی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. یک حزب و تشکل سیاسی با کارکرد درست، می‌تواند تعالی یک جامعه و نظام سیاسی را فراهم آورد و به همان نسبت در صورتی که از جایگاه درست و حوزه کارکرد صحیح خود خارج شود، صدمات و خسارات گسترده‌ای را ایجاد کند و منافع جامعه را به خطر اندازد <ref>ظهیری، رفتارشناسی سیاسی مطلوب در جامعه دینی، ۱۳۲ ـ ۱۳۳.</ref>.

امام‌خمینی که قائل به وجود دو حزب الهی و غیر الهی، از آغاز عالم هستی تاکنون بود، حزب الهی را متعلق به الله و در حرکت به سوی خداوند می‌دانست و در برابر معتقد بود حزب غیر الهی به [[شیطان]] تعلق دارد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۱۹۱ و ۱۹۳ ـ ۱۹۴.</ref>. بر این اساس به ‌طور کلی می‌توان تشکل‌های سیاسی در گفتمان امام‌خمینی را به دو نوع خوب و بد (مطلوب یا ایده‌آل و غیر مطلوب یا منحرف) دسته‌بندی کرد <ref>قیصری و فاطمی، تشکل‌های سیاسی در گفتمان سیاسی امام‌خمینی، ۱۳۲.</ref>. ایشان برای تشکل‌های مطلوب، نام‌هایی چون حزب‌الله، حزب اسلام، حزب ملت مسلمان ایران و حزب مستضعفان و برای تشکل‌های منحرف، عناوینی مانند حزب غیر الهی و [[حزب شیطان]] برگزید <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۴۳۸؛ ۹/۲۸۰ و ۱۷/۱۹۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|حزب‌الله}}.

==منابع==

* بادامچیان، اسدالله، تحزب و تشکل از دیدگاه علمی و تاریخی، نشر ‌اندیشه ناب، تهران، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.

* ظهیری، سیدمجید، رفتارشناسی سیاسی مطلوب در جامعه دینی، مجله پژوهش‌های اجتماعی اسلامی، شماره ۷۷ ـ ۷۸، ۱۳۸۸ش.

* قیصری، نوراله و سیدجلال‌الدین فاطمی، تشکل‌های سیاسی در گفتمان سیاسی امام‌خمینی، مجله ‌اندیشه سیاسی در اسلام، شماره ۱، ۱۳۹۳ش.

* محبی، رضا، دیدگاه امام‌خمینی درباره حزب و تحزب، مجله مطالعات افکار عمومی، شماره ۱۳، ۱۳۹۴ش.

* مؤسسه انتشاراتی امام‌عصر(ع)، قالب تشکل و تشکل غالب، درسنامه تشکل اسلامی، قم، مرکز فرهنگی تبلیغی آینده‌سازان، چاپ دوم، ۱۳۹۲ش.

* میرزایی، نجفعلی، فرهنگ اصطلاحات معاصر عربی ـ فارسی ، قم، دارالاعتصام، چاپ دوم، ۱۳۷۷ش.

پروین‌سادات قوامی، «[https://books.khomeini.ir/books/10004/415/ حزب و تشکل]»، دانشنامه امام خمینی، ج4، ص415.