مَرقد امام‌خمینی ساخت و شکل‌گیری حرم امام‌خمینی، تهران.
امام‌خمینی درباره محل دفن خود سخنی نگفته بود اما پس از رحلت ایشان در ۱۴ خرداد ۱۳۶۸، مکانی در بهشت زهرا(س) تهران، با موافقت سیداحمدخمینی و مسؤلان کشور، بدین منظور در نظر گرفته شد و امام‌خمینی در آنجا دفن شد. این مکان، افزون بر نزدیکی به تهران و همجواری با شهدای انقلاب اسلامی، دسترسی زائران دیگر شهرها را به مرقد آسان می‌ساخت و مردم به‌راحتی می‌توانستند آن را از دور ببینند و خاطره رهبر خود را در دل زنده کنند. طرح ساخت مرقد امام‌خمینی دو مرحله داشت: مرحله اول مربوط به سال ۱۳۶۸ بود که با هدف فراهم‌ساختن مقدمات اولیه برای زائران و ایجاد فرصت برای طرح اصلی طراحان انجام شد. در مرحله دوم، که طرح اصلی ساخت و ساز مرقد را دربر می‌گرفت، ابعاد حرم ۱۲۴ متر در ۱۲۴ متر در نظر گرفته شد. مقبره امام‌خمینی در مرکز قرار گرفت و روی آن ضریح ساخته شد و گنبد اصلی بالای ضریح طراحی شد. چهار گلدسته برای حرم در نظر گرفته شد و چهار گنبد فیروزه‌ای نیز طراحی گردید که بر پایه آن، سقف حرم به صورت خیمه دیده شود. همچنین برای بر طرف کردن کمبود فضا برای برگزاری مراسم‌ها، چهار شبستان و چهار درب اصلی با محوریت ضریح امام‌خمینی افزوده شد. فضای داخلی حرم طوری طراحی شد که امکان استفاده هم‌زمان صد هزار نفر را داشته باشد. چیرگی معماری ایرانی و اسلامی و شیعی، تقارن و همخوانی بخش‌های حرم، سادگی و دستیابی آسان زائران و انتخاب مصالح ماندگار، از ویژگی‌های ساخت‌وساز حرم امام‌خمینی شمرده می‌شود. نمادها مرقد امام‌خمینی را به یکی از آراسته‌ترین آرامگاه‌های ایران و از بزرگ‌ترین بناهای یادبود در جهان اسلام تبدیل کرده‌است. تولیت آستان امام‌خمینی در آغاز بر عهده سیداحمد خمینی بود و پس از درگذشت سیداحمد خمینی در ۲۶ اسفند ۱۳۷۳ برابر وصیت وی، تولیت حرم به فرزندش سیدحسن خمینی سپرده شد.