۱٬۲۸۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اضطرار'''، حکم شرعی ناچاری در فعل یا ترک کاری. | '''اضطرار'''، حکم شرعی ناچاری در فعل یا ترک کاری. | ||
[[فقها]]، اضطرار را بر بیم و ترس از تلف نفس تطبیق کرده، بر این باورند در این صورت آنچه حرام است، مباح می‌شود، [[امام‌خمینی]] نیز باور دارد اکراه و [[تقیه]] در شخصی که ترس از تلف نفس، مال و آبروی خود یا دیگری دارد، به طوری که تحمل آن حرجی باشد، موجب مباح‌شدن محرمات می‌شود، ایشان حتی ترس بر نفس محترمی غیر از خود را نیز محل اضطرار می‌داند. | |||
فقها، اضطرار را سبب رفع حرمت تکلیفی و موجب مباح‌شدن عمل حرام دانسته‌اند. هرچند به صورت کلی اضطرار موجب برداشته‌شدن احکام وضعی نیست، اما با توجه به منشأ اضطرار، برخی از این احکام نیز برداشته می‌شوند. | |||
اضطرار تابع شرایطی است چون: بسنده‌کردن به قدر ضرورت و رعایت مراتب حرمت. به باور امام‌خمینی، اضطرار در صورتی موجب جواز عملِ ممنوع می‌شود که اضطرار به سبب کار حرام به وجود نیامده باشد. | |||
امام‌خمینی، خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های ذاتاً حرام را در فرض اضطرار جایز می‌داند. برای رفع تشنگی به مقدار رفع ضرورت جایز و برای درمان تنها در فرضی جایز شمرده که علاوه بر ترس از هلاک، علاج‌پذیری بیماری با خمر معلوم باشد و علاجْ منحصر در شرب خمر باشد. | |||
امام‌خمینی، قائل است با وجود پزشکِ همجنس، درمان نمی‌تواند با پزشک غیر همجنس انجام شود و در مسئله وجوب دفاع از نفس یا ناموس یا اموال، قتل مهاجم و دزد را بدون اشکال دانسته؛ گرچه احتیاط را در رعایت مراتب [[جهاد و دفاع|دفاع]] دانسته‌است. | |||
== تعریف == | == تعریف == | ||
| خط ۱۴۷: | خط ۱۵۸: | ||
[[رده:فقه]] | [[رده:فقه]] | ||
[[رده:اصول فقه]] | [[رده:اصول فقه]] | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] | |||