بیعت همافران با امام‌خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بیعت همافران'''، اعلام وفاداری بخشی از [[نیروی هوایی]] در دیدار با [[امام‌خمینی]] و آغاز همراهی آشکار [[ارتش شاهنشاهی]] با [[نهضت اسلامی]]، ۱۹ بهمن ۱۳۵۷.

==مقدمه==

با شکل‌گیری [[انقلاب اسلامی]]، چگونگی برخورد نظامیان با آن، اهمیت یافت. [[امام‌خمینی]] نیروهای مسلح، به‌ویژه بدنه آن و سربازان وظیفه را جدا از [[ملت]] نمی‌دانست و تلاش می‌کرد زمینه بروز وفاداری [[ارتش]] به ملت را فراهم کند <ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۷۷ ـ ۱۷۸</ref> {{ببینید|نیروهای مسلح}}. به‌رغم نظر [[محمدرضا پهلوی]] درباره قدرت و توانایی ارتش شاهنشاهی و تلاش بر افزایش این قدرت از طریق نظارت مستقیم و خرید روزافزون اسلحه <ref>هایزر، مأموریت مخفی، ۶۳؛ لطفیان، ارتش و انقلاب اسلامی ایران، ۱۶۶ ـ ۱۸۱</ref>، این ارتش از استحکام و هماهنگی برخوردار نبود. غرور پهلوی و ترس از کودتای سران ارتش، او را وامی‌داشت در اداره امور ارتش، ضمن دردست‌گرفتن همه اختیارات، به شیوه «تفرقه بینداز و حکومت کن» عمل کند <ref>آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۹۵ ـ ۹۶، ۱۳۰ و ۵۰۶ ـ ۵۰۷؛ هایزر، مأموریت مخفی، ۶۳</ref>.

از مهم‌ترین دلایل آسیب‌پذیری ارتش [[رژیم پهلوی]] در برابر [[نهضت اسلامی ایران]]، وجهه مذهبی انقلاب مردم و اعتقادات مذهبی غالب افسران جزء و سربازان بود. تبلیغات گسترده مذهبی، موجب تضعیف روحیه پرسنل نیروهای مسلح، به‌خصوص افراد وظیفه بود و ادامه [[خدمت سربازی]] در آن شرایط را مخالف [[دین]] و [[ملیت]] می‌دیدند. افزون بر این، ارتش اصولاً برای مقابله با تهدید خارجی تربیت شده بود نه رویارویی با خانواده و هموطنان خود <ref>آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۳۵۱ ـ ۳۵۲ و ۳۸۷، پژمان، فروپاشی ارتش شاهنشاهی، ۴۰۸؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۱۰۳ ـ ۱۰۴؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۱۷</ref>. از سوی دیگر، نیروهای مسلح ایران، در طول شش ماه درگیری با تظاهرکنندگان (شهریور تا [[بهمن ۱۳۵۷]]) که اغلب به کشتار و خونریزی منجر می‌شد، خسته، فرسوده و ناراضی شده بودند <ref>بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۲۹۵</ref> و دستور امام‌خمینی برای ترک خدمت و فرار از پادگان‌ها، با استقبال روزافزون سربازان روبه‌رو شد {{ببینید|تاسوعا و عاشورا}}. بسیاری از ماندگان نیز به ارتباط و همکاری با انقلابیان می‌پرداختند <ref>آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۳۴۳ و ۴۶۷ ـ ۴۷۰؛ هایزر، مأموریت مخفی، ۲۸۰</ref>. در این حال، خروج شتاب‌زده محمدرضا پهلوی از [[ایران]] در [[۲۶ دی ۱۳۵۷]] بدون تشریفات معمول که فرار تلقی شد نیز ضربه کاری بر بدنه ارتش رژیم پهلوی که به مدت پنجاه سال تنها از شاه فرمان می‌گرفت، وارد ساخت <ref>بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۲۹۶ ـ ۲۹۷؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۷۱</ref> {{ببینید|فرار شاه}}.

افزون بر مسائل داخلی ارتش، سخنان امام‌خمینی درباره اینکه محمدرضا پهلوی حیثیت ارتش را هتک کرده <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۴۱۷</ref>، مسئول‌دانستن ارتش در کشتار مردم و دعوت از آنان برای سرپیچی از فرمان <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۴۴۲</ref>، عمل به وظایف دینی و پیوستن به ملت و نیز قدردانی و تشکر از ارتشیان به‌خصوص نیروی هوایی و همافران برای اعلام همراهی با مردم در روز بازگشت ایشان به ایران <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۸ و ۲۰</ref> عوامل مهم در روی‌آوردن نیروهای ارتش به انقلاب بود. امام‌خمینی با موضع‌گیری در برابر زمزمه‌ها و شایعات انجام کودتا، ضمن اعلام همراهی ارتش با انقلاب، بر نبود واهمه از [[کودتا]] و ادامه نهضت تا آخرین نفس تأکید می‌کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۴۰، ۳۷۷، ۴۵۸ و ۶/۴</ref> و معتقد بود مخالفت ارتش به محض بازگشت ایشان به ایران، پایان می‌یابد و دولت [[شاپور بختیار]] سقوط خواهد کرد <ref>کیهان، روزنامه، ۱۰/۱۱/۱۳۵۷، ۳</ref>.

همافران کادر فنی نیروی هوایی بودند که بنابر بهره هوشی و معدل بالا استخدام می‌شدند و علاوه بر آموزش‌های الکترونیک و فنّاورانه پیشرفته، امکان تحصیل دانشگاهی و خلبانی هواپیماهای مسافری را داشتند؛ اما از آنجاکه دوره [[دانشکده افسری]] را نمی‌گذراندند، برابر مقررات، امکان رسیدن به درجه افسری را نداشتند <ref>آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۱۶، ۵۱، ۸۹ ـ ۹۰ و ۳۵۲؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۹۵</ref>. این تبعیض و عواملی مانند تربیت و شکل‌گیری همافران خارج از ساختار سنتی ارتش (پادگان و دانشکده) و جوان‌بودن این نیروها، امتناع نیروی هوایی از بازخرید همافرانی که دوره خدمتشان پایان یافته بود <ref>عزیزی، خاطرات، ۱۶۲؛ پژمان، فروپاشی ارتش شاهنشاهی، ۴۲۱ ـ ۴۲۲؛ آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۱۸۴ ـ ۱۸۶</ref>، اطلاع از سوء استفاده سران در خرید تجهیزات نیروی هوایی و فشار امریکا برای خارج‌کردن این تجهیزات از ایران <ref>هایزر، مأموریت مخفی، ۳۰۷ ـ ۳۰۸، ۳۲۲ ـ ۳۲۳ و ۳۵۵</ref>، همچنین اعتراض به برخوردهای امنیتی و بازداشت همافران <ref>هایزر، مأموریت مخفی، ۳۵۳</ref> موجب گسستگی همافران از رژیم و همراهی آنان با انقلابیان شد. ارتباط برخی از همافران با دانشجویان معترض و روحانیان مبارز ([[سیدعلی ‌اندرزگو]]، [[سیدعلی خامنه‌ای]] و [[محمد منتظری]])، جمع‌آوری کمک‌های نقدی، پخش اعلامیه و نوارهای سخنرانی [[امام‌خمینی]]، برگزاری جلسات قرائت قرآن، انهدام مشروب‌فروشی‌های کیش و کارهایی از این دست، نخستین گام‌های این همراهی بود <ref>طاهری، خاطرات، ۲۸۶ ـ ۲۹۰؛ آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۳۴۳ و ۴۷۰</ref>.

آغاز مخالفت‌های علنی نیروی هوایی اعتصاب غذا در واکنش به سرکوب مردم و صدور قطعنامه در همبستگی با انقلاب اسلامی به دست ۲۸۰۰ تن از همافران پایگاه هوایی شاهرخی (شهید نوژه) همدان در ۲۸/۱۰/۱۳۵۷ بود که کارمندان، درجه‌داران و افسران نیز به ایشان پیوستند <ref>کیهان، روزنامه، ۱/۱۱/۱۳۵۷، ۷؛ امام‌خمینی، ۵/۵۰۹</ref>. راهپیمایی هزاران نفر از همافران و افسران در پایگاه‌های هوایی بندرعباس <ref>کیهان، روزنامه، ۱۰/۱۱/۱۳۵۷، ۲</ref>، شیراز و خاتمی اصفهان <ref>هایزر، مأموریت مخفی، ۲۹۷ ـ ۲۹۸</ref>، نشان از اوج‌گیری نهضت اسلامی و سرایت آن به گروه‌های مختلف در سراسر ایران داشت. صبح چهارم بهمن‌، گروهی از همافران برای نخستین ‌بار با لباس فرم نظامی، در تهران از سه‌راه آذری تا میدان شهیاد (آزادی) راهپیمایی کردند که با تیراندازی نیروهای رژیم پهلوی متوقف شدند؛ اما این راهپیمایی بعد از ظهر از دانشگاه صنعتی آریامهر (شهید شریف واقفی) تا خانه [[سیدمحمود طالقانی]] ادامه و با صدور قطعنامه‌ای شش ماده‌ای خاتمه یافت <ref>اطلاعات، روزنامه، ۵/۱۱/۱۳۵۷، ۲؛ آقاجانی، خاطرات، ۲۷۲</ref>. طالقانی با حضور در جمع نظامیان، سلام و دعای امام‌خمینی را به آنان رساند <ref>آقاجانی، خاطرات، ۲۷۳</ref>؛ سپس نمایندگانی از پادگان شماره سه نیروی هوایی، پایگاه یکم ترابری، پایگاه یکم شکاری تهران، پدافند هوایی، فرماندهی آموزش هوایی و قصر فیروزه، در خانه طالقانی، با وی دیدار کردند <ref>اطلاعات، روزنامه، ۵/۱۱/۱۳۵۷، ۲؛ لطفیان، ارتش و انقلاب اسلامی ایران، ۲۳۱</ref>.

در روزهای بعد، همگام با اعتراض‌های مردمی در جای‌جای ایران علیه جلوگیری بختیار از بازگشت امام‌خمینی، هزاران تن از افسران و همافران نیروی هوایی، همراه با خانواده‌هایشان در پایگاه‌های تهران، بوشهر و اصفهان، با راهپیمایی و صدور بیانیه، بر همبستگی خویش با امام‌خمینی تأکید کردند و خواستار خروج [[مستشاران امریکایی]] از ایران و برقراری کامل [[حکومت اسلامی]] شدند <ref>کیهان، روزنامه، ۵/۱۱/۱۳۵۷، ۲ و ۸/۱۱/۱۳۵۷، ۱</ref>. سران ارتش نخست اعتصاب و پیوستن پرسنل نیروها را تکذیب کردند <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۷۱</ref> و سپس با دخالت نیروهای ویژه و واحد ضد اطلاعات، صدها تن از افسران و کارمندانِ (همافر و غیر همافر) نیروهای سه‌گانه را بازداشت کردند و به شهرهای دیگر انتقال دادند <ref>کیهان، روزنامه، ۱۰/۱۱/۱۳۵۷، ۲؛ اطلاعات، روزنامه، ۹/۱۱/۱۳۵۷، ۲ و ۱۰/۱۱/۱۳۵۷، ۱، ۸؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۷۲</ref>. این اقدام بر همبستگی و حمایت مردم و بدنه ارتش از آنان افزود <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۳۰۵ ـ ۳۰۷؛ قاسم‌پور، دهه سرنوشت‌ساز، ۱۹۸</ref>. پس از ورود امام‌خمینی به کشور، گروهی از پرسنل نیروی هوایی در ۱۳ بهمن با ایشان دیدار کردند. امام‌خمینی در این دیدار، ضمن دعوت دوباره ارتش برای پیوستن به ملت، به دولت بختیار درباره عقوبت مجازات همافرانِ بازداشت‌شده هشدار داد <ref>کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۱/۱۳۵۷، ۲؛ امام‌خمینی، ۶/۳۸؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی، ۲۵/۲۷۱</ref>.

دستورها و راهنمایی‌های امام‌خمینی از آغاز ورود به کشور و واقعیات روزمره شهرها وضعیت دولت بختیار و ستاد بزرگ ارتشتاران را به نقطه اجتناب‌‌ناپذیر جابه‌جایی قدرت رسانده بود {{ببینید|دهه فجر انقلاب اسلامی}}. پس از راهپیمایی‌ها و قطعنامه‌های مردم و نیروی هوایی در شهرها، که سمت و سوی مخالفت با بختیار و حمایت از نخست‌وزیر [[دولت موقت]]، [[مهدی بازرگان]] را داشت <ref>کیهان، روزنامه، ۱۱، ۱۵، ۱۶، ۱۷ و ۱۸/۱۱/۱۳۵۷؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۴ و ۱۵/۱۱/۱۳۵۷</ref>، چند تن از همافران مانند محمد طاهری‌فر، فریدون شمس، ابوالقاسم بدوی، محمدجواد ایزدی‌نیا و رحمان رمضانی، به برنامه‌ریزی درباره حضور در [[مدرسه علوی]] و بیعت با امام‌خمینی پرداختند <ref>شمس، خاطرات، ۱۱۵ ـ ۱۱۶؛ طاهری، خاطرات، ۲۸۸ ـ ۲۹۰</ref>.

برای انجام رژه، یک هفته پیش از ۱۹ بهمن و با هماهنگی محمد مفتح {{ببینید|محمد مفتح}} تصمیم گرفته شده و به اطلاع پادگان‌ها و پایگاه‌های دیگر مانند اصفهان و شیراز رسیده بود <ref>دعایی، مصاحبه، ۲۱۱؛ طاهری، خاطرات، ۲۹۱</ref>. عصر روز هجدهم بهمن، محمد طاهری‌فر برای هماهنگی برنامه رژه، به [[مدرسه رفاه]] رفت و تصمیم همافران برای انجام رژه را به اطلاع دفتر [[امام‌خمینی]] رساند. پس از انجام هماهنگی و تأیید متن آماده شده برای قرائت، قرار رژه گذاشته شد <ref>طاهری، خاطرات، ۲۹۳</ref>. روز نوزدهم بهمن که قرار بود تظاهراتی در حمایت از نخست‌وزیریِ بازرگان برگزار شود، به جای مفتح که دست‌اندرکار این تظاهرات بود، سیدمحمود دعایی {{ببینید|سیدمحمود دعایی}} با یاری محمدعلی رجایی {{ببینید|محمدعلی رجایی}}، رژه همافران از مدرسه رفاه تا مدرسه علوی، محل اقامت امام‌خمینی را برنامه‌ریزی کرد و موضوع را به اطلاع امام‌خمینی رساند و ایشان با وجود کسالت و فشردگی دیدار‌های روز نوزدهم، با روی باز این ملاقات را پذیرفت <ref>دعایی، مصاحبه، ۲۱۲</ref>.

در ساعت ده صبح ۱۹/۱۱/۱۳۵۷، صدها تن از پرسنل نظامی نیروی هوایی ارتش، به راهپیمایی مردم که در حمایت از نخست‌وزیری بازرگان بود، پیوستند <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی، ۲۵/۳۵۰</ref>. مردم با تشکیل زنجیره در اطراف این نیروها، از هر گونه عکسبرداری از آنان، جلوگیری کردند. شعار این نیروها که به‌شدت مورد تشویق مردم قرار گرفت، «سلام بر بازرگان نخست‌وزیر ایران، درود بر خمینی رهبر آزادگان» بود. همچنین مضمون پارچه نوشته‌هایی که این گروه حمل می‌کردند، چنین بود: «نخست‌وزیری بازرگان مورد تأیید ما همافران و درجه‌داران نیروی هوایی بوده و بختیار هیچ سنگری در بین نیروی هوایی ندارد» <ref>کیهان، روزنامه، ۱۹/۱۱/۱۳۵۷، ۲</ref>. پس از راهپیمایی، نیروها به طرف خیابان ایران رفتند و در حالی‌که تصاویر امام‌خمینی و بازرگان را در دست داشتند، شعار می‌دادند: «ما قطره‌ای از ارتش تو هستیم خمینی» <ref>کیهان، روزنامه، ۱۹/۱۱/۱۳۵، ۱؛ قاسم‌پور، دهه سرنوشت‌ساز، ۲۰۱</ref>. این نیروها نخست به مدرسه علوی رفتند و پس از آمادگی و پوشیدن لباس فرم، به صورت ستون‌های منظم نظامی، از مدرسه علوی تا داخل حیاط مدرسه رفاه [[رژه]] رفتند <ref>ابیانه، خاطرات، ۱۱۹</ref>. شش درجه‌دار نیروی زمینی از گروهان کنترل ارتباطات نیز، با لباس نظامی در این رژه شرکت کردند. این شش نفر عبارت بودند از: علی رضایی، داوود قنبری امروز، حسن لعلکائی، مسلم خوشرو، مهدی عزیزی‌فرد و کیومرث خزائی <ref>رضایی، خاطرات، ۳۱۲ ـ ۳۱۵</ref>. محمد طاهری‌فر در مقابل امام‌خمینی قرار گرفت و ایشان را «[[فرمانده کل‌قوا]]» خطاب کرد و برای آغاز برنامه اجازه گرفت <ref>ناطق نوری، خاطرات، ۱/۱۶۹ ـ ۱۷۰</ref>. پس از آن، با فرمان او ادای احترام نظامی به امام‌خمینی، به‌صورت کاملاً هماهنگ و با شعار «فرمانده کل قوا، خمینی روح خدا»، انجام شد <ref>ابیانه، خاطرات، ۱۱۹؛ بدوی، خاطرات، ۱۲۶</ref>. پیش از سخنان امام‌خمینی، پرسنل نیروی هوایی قطعنامه‌ای را خواندند که ضمن تأکید بر ادامه مبارزه و پیروی از فرمان امام‌خمینی، دولت بختیار و نمایندگان دو مجلس را غیر قانونی می‌خواند و با اعلام حمایت از نخست‌وزیری مهدی بازرگان، و موضع‌گیری در برابر حضور [[رابرت ‌هایزر]] امریکایی در ایران، از دیگر پرسنل ارتش به‌ویژه فرماندهان دعوت می‌کرد تا با پیوستن به [[ملت]]، برای حفظ یکپارچگی ارتش، [[استقلال کشور]] و دفاع از ملت که وظیفه اصلی ارتش است، تلاش کنند <ref>مؤسسه تنظیم، کوثر، ۳/۲۶۸ ـ ۲۶۹</ref>. امام‌خمینی در سخنان کوتاهی، ضمن تشکر از پرسنل نیروی هوایی، آنان را سربازان [[امام‌عصر(ع)]] خواند که با گسستن از [[طاغوت]]، به خدمت [[قرآن کریم]] درآمده‌اند و اظهار امیدواری کرد با پیوستن ارتش و ملت، پیروزی نهایی که سقوط طاغوت و برقراری حکومت عدل اسلامی است، آسان شود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۰۱ ـ ۱۰۲</ref>.

پس از رژه، همه نیروها به همراه مردمی که دسته‌دسته به آنان ملحق می‌شدند، به طرف خیابان ایران و سپس میدان ژاله (شهدا) حرکت کردند؛ حتی مأموران راهنمایی و رانندگی خیابان شاه‌رضا (انقلاب اسلامی) نیز به تظاهرکنندگان پیوستند <ref>ابیانه، خاطرات، ۱۲۱ ـ ۱۲۲؛ بدوی، خاطرات، ۱۲۷</ref>. به دلیل اهمیت این دیدار، روزنامه کیهان بعد از ظهر همان روز، عکسی از رژه تاریخی همافران در مقابل امام‌خمینی را که حسین پرتوی گرفته بود، منتشر کرد <ref>کیهان، روزنامه، ۱۹/۱۱/۱۳۵۷؛ مؤسسه تنظیم، کوثر، ۳/۲۶۲ ـ ۲۶۳</ref>. در ساعت ۱۵:۱۵ همان روز، گروهی از افسران و همافران نیروی هوایی اصفهان نیز با امام‌خمینی دیدار کردند <ref>اطلاعات، روزنامه، ۲۱/۱۱/۱۳۵۷</ref> و ایشان با تشکر از آنان، این نیروها را سربازان امام ‌زمان(ع) و توده ارتش را توده اسلامی خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۰۸</ref>.

اقدام تاریخی همافران در ۱۹ بهمن که به روز نیروی هوایی نامیده شد، به دلیل انسجام و هماهنگی نظامی، لباس فرم و رژه در برابر امام‌خمینی، از تأثیرگذاری ویژه‌ای بر روند رویدادهای بعدی به‌خصوص اعلام همبستگی ارتش به انقلاب مردم برخوردار شد <ref>عزیزی، خاطرات، ۱۶۶ ـ ۱۶۷</ref>. برخی تحلیل‌گران خارجی، دیدار همافران را نشانه خودداری ارتش از رویارویی با مردم و اجرای طرح احتمالی کودتا، نفوذ عمیق مخالفان در درون ارتش شاهنشاهی و سقوط دولت بختیار گزارش کردند <ref>مهدوی، انقلاب ایران، ۳۷۲؛ نجاتی، تاریخ سیاسی، ۲/۳۷۶</ref>؛ به همین دلیل، بختیار و فرمانده نیروی هوایی منکر رژه همافران در اقامتگاه امام‌خمینی شدند و با ادعای ساختگی‌بودن تصویر این دیدار، ستاد بزرگ ارتشتاران را نیز به تکذیب دیدار واداشتند <ref>کیهان، روزنامه، ۲۱/۱۱/۱۳۵۷، ۲ و ۸؛ نصیری، ۲۲۶؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۳۰۹ ـ ۳۱۰</ref>. برخی نیز همافربودن دیدارکنندگان را انکار کردند <ref>آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۱۸۷</ref>. در مقابل، [[روزنامه کیهان]] تصویری بزرگ‌تر و با زاویه‌ای دیگر، از همان رژه منتشر کرد و در اختیار روزنامه آیندگان هم قرار داد. کمیته تبلیغات دفتر [[امام‌خمینی]] نیز عکس و دیدار را تأیید کرد و همین موجب تأکید بر صحت خبر شد <ref>کیهان، روزنامه، ۲۱/۱۱/۱۳۵۷، ۱ و ۲</ref>. از آن گذشته، همبستگی [[نیروهای مسلح]]، به‌ویژه همافران با [[انقلاب اسلامی]]، در ماه‌های اخیر و رفت و آمد آنان با بیت امام‌خمینی، در روزهای قبل و همان روز، بر سران ارتش پنهان نبود. واکنش‌های بعدی همافران و افسران نیروی هوایی هم نشان داد همبستگی نیرو‌ها با مردم حقیقت دارد <ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۷۸؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۳۱۰</ref>؛ حتی امیرحسین ربیعی (فرمانده نیروی هوایی [[رژیم پهلوی]]) نیز پس از پیروزی انقلاب مدعی شد در نوزده بهمن ۱۳۵۷، با انقلابیان اعلام همبستگی کرده است <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۳۱۱؛ آذربرزین، فرماندهی و نافرمانی، ۳۴۸ ـ ۳۴۹</ref>.

شامگاه بیستم بهمن، نمایش مجدد فیلم مراسم استقبال امام‌خمینی از تلویزیون و ابراز احساسات پرسنل نیروی هوایی در پادگان دوشان تپه، منجر به درگیری شدید میان پرسنل نیروی هوایی و افراد گارد شاهنشاهی شد. ادامه این درگیری که با حضور مردم، به نبرد مسلحانه در سطح شهر و گشایش پادگان‌ها و کلانتری‌ها انجامید، سرانجام موجب پیروزی انقلاب اسلامی ایران در ۲۲ بهمن شد {{ببینید|بیست و دو بهمن}}.

همافرانی که در نوزده بهمن ۱۳۵۷ با امام‌خمینی [[بیعت]] کردند، در روزهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در محافظت از ادوات، تجهیزات و اسناد ارتش در شرایط بحرانی وقت و نیز پاکسازی ارتش، به نیروهای انقلاب کمک کردند <ref>ایزدی‌نیا، خاطرات، ۱۴۵ ـ ۱۴۸؛ عزیزی، خاطرات، ۲۱۵ و ۲۱۷ ـ ۲۱۸</ref>. پس از پیروزی، امام‌خمینی ضمن درخواست از ملت برای حمله‌نکردن به مراکز نظامی و انتظامی، این نیروها را از مردم دانست و به‌خصوص در مورد همافران که در زمان حساس، با اعلام همبستگی خود به نهضت کمک کردند، سفارش ویژه کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۳۲ ـ ۱۳۳</ref>. ایشان با ابراز تشکر از ارتشیان و همافرانی که به مردم پیوستند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۴۸۵ و ۴۹۲</ref>، اقدام همافران در رویگردانی از رژیم پهلوی و اقبال به انقلاب اسلامی را ناشی از تحول درونی ارتش دانست و آن را امری غیر عادی و الهی خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۴۹۲ ـ ۴۹۳</ref>. ایشان همچنین در سخنان بعدی خود، ضمن تأکید بر حفظ وحدت و توجه‌نکردن به شایعات تفرقه‌افکنانه، [[نیروی هوایی]] را نیروی آسمانی و الهی و نیروی پشتیبان [[اسلام]] شمرد که از دیگر نیروها در این راه پیشقدم‌تر بوده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۱۱۵ و ۱۴/۲۶ ـ ۲۷</ref>.

در دومین سالگرد رژه تاریخی نوزده بهمن ۱۳۵۷، در دیدار افراد نیروی هوایی امام‌خمینی ضمن بزرگداشت این روز، آن را «[[یوم‌الله]]» خواند و اقدام تاریخی همافران در این روز را متفاوت از همه اقدامات دیگر و موجب ثبت ارزش همافران در تاریخ دانست که در پیشگاه خدای متعال محفوظ است و قدردانی ملت را نیز به همراه دارد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۶۳ ـ ۶۴</ref>. ایشان در سالگرد این روز در سال‌های بعد نیز در دیدار با افراد نیروی هوایی، ضمن تبریک پیروزی ملت، پیش‌قدم‌شدن همافران در پیوستن به اسلام و [[قرآن]]، با وجود خطرات احتمالی را دارای ارزش فراوان شمرد که از یاد ملت محو نخواهد شد و تأکید کرد انقلاب تنها در صورت حفظ این تعهد به اسلام و برادری با ملت، محفوظ خواهد ماند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۱۷ ـ ۱۸ و ۱۷/۲۹۲</ref>. از نگاه ایشان رمز این پیروزی الهی و غیر مادی، در اتحاد و همبستگی ملت بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۲۹۳ ـ ۲۹۴</ref>. همچنین پس از پایان جنگ تحمیلی [[عراق]] علیه [[جمهوری اسلامی ایران]]، [[امام‌خمینی]] با قدردانی از زحمات نیروی هوایی در طول [[جنگ تحمیلی]]، خاطره شیرین نوزده بهمن ۱۳۵۷ را در ذهن ملت پایدار دانست و بر سهم بیشتر نیروی هوایی در پیوستن ارتش به ملت تأکید کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۱۰۵ و ۳۵۵</ref>.

==پانویس ==

{{پانویس}}

==منابع==

* بازرگان، مهدی، خاطرات بازرگان، شصت‌ سال خدمت و مقاومت، تدوین غلامرضا نجاتی، تهران، رسا، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.

* مهدوی، عبدالرضا (هوشنگ)، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.

* نجاتی، غلامرضا، تاریخ سیاسی بیست ‌و ‌پنج‌ساله ایران، تهران، رسا، چاپ ششم، ۱۳۷۹ش.

* اکبر هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، سال‌های ۱۳۵۷ ـ ۱۳۵۸، انقلاب و پیروزی، به کوشش عباس بشیری، تهران، دفتر نشر معارف انقلاب، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

==پیوند به بیرون==

سمیه قربانی ـ پروین‌سادات قوامی، مقاله «[https://books.khomeini.ir/books/10010/457/ همافران، بیعت]»، دانشنامه امام‌خمینی(ره)، ج۱۰، ص۴۵۷-۴۶۳.

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]

[[رده:مقاله‌های جلد دهم دانشنامه]]