جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جشنهای ۲۵۰۰ساله'''، جشن‌های پرهزینه [[رژیم پهلوی]] به بهانه دوهزاروپانصدمین سالگرد [[نظام سلطنتی در ایران]]، مهر ۱۳۵۰.

یکی از ویژگی‌های دوران پهلوی، تلاش برای تضعیف فرهنگ دینی و کم‌رنگ‌کردن ارزش‌های اسلامی بود و اقدام به [[کشف حجاب]] {{ببینید|متن=ببینید|رضا پهلوی}}، حذف شرط مسلمان‌بودن و سوگند به [[قرآن مجید]] از شرایط انتخاب‌شوندگان شوراها{{ببینید|متن=ببینید|لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی}} و [[جشن هنر شیراز]]، نمودهای عینی این تلاش بود. جشن هنر شیراز که با بهانه نزدیکی و مبادله فرهنگی میان ایران و دیگر کشورها پی‌ریزی شد، در واقع استحاله [[فرهنگ ایران]] اسلامی و بازگشت به [[جاهلیت مدرن]] غرب را پی می‌گرفت {{ببینید|متن=ببینید|جشن هنر شیراز}} برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ساله [[شاهنشاهی]] ایران نیز در راستای چنین اهدافی برنامه‌ریزی شد. فکر این جشن‌ها از سال ۱۳۳۶ در ذهن [[محمدرضا پهلوی]] پدید آمده بود.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی، ۱/۲۳؛ نراقی، از کاخ شاه تا زندان اوین، ۶۰.</ref> و نخستین بار در ۲۹/۹/۱۳۳۷ [[شجاع‌الدین شفا]]، معاون فرهنگی و مطبوعاتی [[دربار شاهنشاهی]]، خبر آن را اعلام کرد<ref>کسری، زنان ذی‌نفوذ خاندان پهلوی، ۲۲۸.</ref>{{سخ}}

زمان برگزاری این جشن‌ها، سال ۱۳۴۰ تعیین شد؛ اما به دلیل نبود آمادگی و وضعیت دشوار اقتصادی و تنگناهای مالی دولت، بارها به عقب افتاد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی، ۱/۲۷–۳۰؛ اطلاعات، روزنامه.</ref> ازجمله یک‌بار اعلام شد که جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی ایران هم‌زمان با [[مراسم تاجگذاری]] محمدرضا پهلوی در آبان ۱۳۴۶ انجام خواهد شد، اما این تصمیم هم دچار تغییر شد و تاریخ برگزاری جشن‌ها، برای مهر ۱۳۵۰ قطعیت یافت.<ref>حدیدی، نگاهی به اسناد جشن‌های دوهزاروپانصدساله، ۱۰۸–۱۰۹.</ref>

یکی از انگیزه‌های پهلوی در برگزاری این جشن‌ها، اثبات مقبولیت و مشروعیت سیاسی نظام سلطنتی پهلوی بود و در نظر داشت با بزرگنمایی نقش [[کوروش]] در بنیاد نظام شاهنشاهی و تأکید و پافشاری بر استمرار و تداوم آن به مدت ۲۵۰۰ سال، در اذهان عمومی چنین القا کند که تنها یک مدل حکومتی ثابت و ماندگار در [[کشور ایران|ایران]] وجود دارد و آن [[حکومت شاهنشاهی]] است و رژیم پهلوی هم ادامه آن سلسله و جانشینی شایسته برای سلسله شاهنشاهی ایران است.<ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۲۱.</ref> در این مقطع، پهلوی با پشتیبانی قدرت‌های خارجی به‌ویژه [[ایالات متحده آمریکا]] و سرکوب دولت ملی [[محمد مصدق]] و [[قیام پانزده خرداد]]، برای کسب قدرت بیشتر و تحکیم و تثبیت پایه‌های سلطنت تلاش می‌کرد. او همچنین در پی وجهه بین‌المللی برای حکومت خود بود و برگزاری جشن‌های مجلل و دعوت از سران کشورها را شیوه مناسبی برای رسیدن به این هدف می‌پنداشت.<ref>زونیس، شکست شاهانه، ۱۲۳؛ فاروقی و لوروریه، ایران بر ضد شاه، ۴۰.</ref> تبار پهلوی قابل مقایسه با سلسله‌های پیشین در ایران یا دیگر خاندان سلطنتی در جهان معاصر نبود و طبیعی بود که محمدرضا پهلوی رؤیای یک اصل و نسب باعظمت را در ذهن خود بپرورد و حتی به فکر اتصال خود به کوروش باشد.<ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۲۱.</ref>{{سخ}}

محمدرضا پهلوی سال ۱۳۵۰ را سال کوروش کبیر نام گذاشت و در سخنرانی [[پاسارگاد]] خطاب به کوروش، وی را به خوابی آسوده دعوت کرد؛ زیرا خود بیدار است و نگهبان میراث پرافتخار او خواهد بود. وی در این سخنرانی سوگند یاد کرد که پرچم ۲۵۰۰ساله کوروش را همچنان افراشته نگاه خواهد داشت.<ref>پهلوی، محمدرضا، مجموعه تالیفات، نطق‌ها، مصاحبه‌ها و بیانات محمدرضا پهلوی شاه ایران، ۷/۶۲۳۳–۶۲۳۴.</ref> برخی به انگیزه‌های روانشناختی وی اشاره کرده‌اند. او از جوانی - همان آغاز سلطنت - مردی بود با عزت نفس اندک که نبود اعتماد به نفس، بی‌ارادگی، انفعال، وابستگی و کم‌رویی را زیر نقاب خودستایی و [[تکبر]] می‌پوشاند. برپایی این جشن و جلوه در زرق و برق اشیا می‌توانست تناقضات حادّ شخصیتی، [[ترس]]، تردید و ضعف را پنهان سازد.<ref>زونیس، شکست شاهانه، ۹۹.</ref> از سوی دیگر، دو رکن اساسی سیاست فرهنگی رژیم پهلوی باستان‌گرایی افراطی و مدرنیزاسیون غرب‌گرایانه بود. برنامه عرفی‌سازی، [[دین‌زدایی]] و اقدام به تضعیف و فروپاشی ساختارها و باورهای دینی، تلاشی برای عینیت‌بخشیدن به این اهداف و سیاست‌ها به‌شمار می‌رفت و نمود بارز این رویکرد فرهنگی، برگزاری این جشن‌ها بود.<ref>زونیس، شکست شاهانه، ۱۵۰–۱۵۵.</ref>

پیش از برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ساله، امام‌خمینی به مناسبت‌های مختلف، برگزاری جشن‌های غیر ملی هر ساله و نامیمون و نیز خرج‌های گزاف خاندان سلطنتی را در حالی‌که مردم ایران در فقر به سر می‌برند، مصیبتی برای اسلام و مسلمانان می‌خواند و به آن هشدار می‌داد. یکی از این هشدارها نامه ایشان به [[امیرعباس هویدا]] [[نخست‌وزیر]] وقت در ۲۶/۱/۱۳۴۶ بود. ایشان در این نامه برگزاری هر نوع جشن، همراه با هتک نوامیس و [[اسلام]] را مایه نکبت و بدبختی ملت دانست و رژیم را به ترک تعرض به اموال مردم و غارتگری [[بیت‌المال]] فرا خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۱۲۴–۱۲۵ و ۱۲۷.</ref>{{ببینید|متن=ببینید| امیرعباس هویدا}} ایشان همچنین در بهمن ۱۳۴۹، در حالی‌که رژیم پهلوی خود را برای برگزاری جشن‌ها آماده می‌کرد، در ضمن پیامی به زائران [[بیت‌الله الحرام]]، به این مسئله پرداخت و ضمن گزارش وضعیت نابسامان اقتصادی و معیشتی مردم، تلف‌کردن بودجه‌های هنگفت از سرمایه ملی را نکوهش کرد و این‌گونه جشن‌ها را «مصیبت و سیه‌روزی برای مردم» و «وسیله اخاذی و غارتگری عمال [[استعمار]]» خواند. همچنین بر این مطلب تأکید کرد که دایرکننده و شرکت‌کننده در این جشن‌ها، خائن به اسلام و به ملت ایران است<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۲۵–۳۲۶.</ref>{{سخ}}

امام‌خمینی در اول تیر ۱۳۵۰، در واکنشی مستقیم و جدی، مخالفت و اعتراض شدید خود را به برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ساله ابراز کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۵۸–۳۷۳.</ref> ایشان در این سخنرانی بار دیگر به وقوع قحطی، خشکسالی و مشکلات و گرفتاری‌های اقتصادی مردم توجه کرد و به اسراف‌کاری‌ها و مخارج سنگین جشن به‌شدت اعتراض کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۲ و ۳۶۴.</ref> و با مقایسه حکومت کوتاه علوی و حکومت حاکمان ستمگر تصریح کرد آنچه باید برای آن جشن گرفت، حکومتی است که برای گسترش [[عدالت]] تلاش می‌کند و حکومت پادشاهان فعلی با این همه [[ظلم]] و جور، مستحق عزاست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۰ و ۳۶۴–۳۶۵.</ref> چنان‌که بزرگداشت یاد و نام شاهان گذشته ایران در عین کارنامه سیاه و گذشته ننگین آنان و حمایت و همکاری [[اسرائیل]] در برگزاری جشن‌ها، ازجمله مواردی بود که امام‌خمینی در این سخنرانی به آنها اعتراض کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۲–۳۶۳، ۳۶۶ و ۳۶۹.</ref> ایشان در ادامه با لحن و بیانی شکوه‌آمیز، علما و روحانیان را خطاب کرد و ضمن اینکه سکوت آنان را مهر تأییدی بر رفتار رژیم خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۷.</ref> بر ناتوانی رژیم پهلوی در مقابله با اعتراضِ هماهنگ و متحد تصریح کرد و علما را به هوشیاری و اعتراض دسته‌جمعی علیه اقدامات رژیم، به‌ویژه جشن‌های شاهنشاهی ترغیب؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۵ و ۳۶۸–۳۶۹.</ref> و مردم را نیز به مبارزه با این جشن‌ها دعوت کرد و مشارکت در آن را جایز ندانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۶–۳۶۷.</ref>{{سخ}}

این سخنرانی امام‌خمینی افزون بر اینکه در روشنگری و آگاه‌سازی عموم مردم به‌ویژه [[روحانیت]]، نقشی اساسی داشت، در برانگیختن مخالفت‌ها و اعتراضات مردمی علیه رژیم و به‌طور مشخص جشن‌های ۲۵۰۰ساله نیز، اثری شگرف بر جای گذاشت.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی، ۱/۳۷–۳۸ و ۴/ده.</ref> این سخنرانی از بخش فارسی رادیو [[بغداد]] که زیر نظر [[سیدمحمود دعایی]] اداره می‌شد {{ببینید|متن=ببینید|سیدمحمود دعایی}} پخش شد و به دست انقلابیان داخل کشور اعم از روحانی و دانشجو، تکثیر و در میان مردم توزیع شد. همین امر موجب بیداری مردم و در نتیجه باعث وحشت رژیم شد که در گزارش جامع [[سازمان اطلاعات و امنیت]] کشور «ساواک» آمده‌است و رژیم در همین راستا افرادی را بازداشت و روانه زندان کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی، ۱/۳۶–۴۲؛ مؤسسه تنظیم، امام در آینه اسناد، ۵/۴۸–۵۸.</ref>{{سخ}}

ساواک با پیگیری جدی دربارهٔ عوامل چاپ و توزیع اعلامیه سخنرانی امام‌خمینی در کشور،<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۷/۶۳.</ref> در تحلیل خود از این سخنرانی، امام‌خمینی را تحت‌تأثیر و وابسته به [[حزب بعث]] معرفی کرد و برخی علمای تراز اول و اغلب [[طلاب و روحانیان]] را مخالف ایشان در این رویه نشان داد و تصریح کرد طرفداران جدی ایشان که اعلامیه‌های ایشان را در [[عراق]] چاپ و به ایران منتقل می‌کنند، ده تا بیست درصد طلاب‌اند.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۷/۶۰–۶۱ و ۶۹–۷۰.</ref> این سازمان در این زمان برای معرفی امام‌خمینی به عنوان یک وابسته به دولت بعثی عراق که دشمن ایران است، و تلاش برای تحریک علما و روشنفکران و حتی افراد خانواده ایشان برای موضع‌گیری علیه ایشان برنامه‌ریزی می‌کرد و با تلاش برای پنهان نگه‌داشتن دخالت خود در این امر، به چاپ و توزیع اعلامیه‌هایی از سوی علما در اعتراض به اقدامات ایشان اقدام می‌کرد.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۷/۶۶، ۷۱–۷۴، ۷۵–۷۹ و ۸۲–۸۳.</ref> با این‌حال، همین گزارش‌ها تصریح کرده‌است که روحانیان طرفدار امام‌خمینی، از موجه‌ترین افراد در میان مردم‌اند و به هیچ‌وجه حاضر به اقدامی علیه ایشان نیستند و این طرح در [[تهران]] عملی نیست.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۷/۶۷.</ref> ساواک همچنین تلاش کرد برای پیشگیری از اقدامات مبارزان در عراق، از هر راهی که ممکن است، مانع فرستادن پول و [[وجوه شرعی]] به عراق شود.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات، ۱۷/۶۲، ۶۴–۶۵، ۶۸، ۷۴ و ۸۱.</ref>{{سخ}}

جشن‌ها از صبح سه‌شنبه ۲۰ مهر۱۳۵۰ آغاز شد و تا ۲۷ مهر در سراسر کشور و نمایندگی‌های ایران در خارج کشور ادامه یافت؛ اما محل اصلی برگزاری جشن، [[شیراز]] در تخت جمشید، و آغاز آن در پاسارگاد، مکان منسوب به قبر کوروش بود. در این جشن‌ها، ۲۲ پادشاه و شیوخ منطقه، ۵ ملکه، ۲۱ شاهزاده، شانزده رئیس‌جمهور، سه نخست‌وزیر، چهار معاون نخست‌وزیر و دو وزیر خارجه شرکت کردند.<ref>بیل، شیر و عقاب، ۲۵۲؛ بهنود، دولت‌های ایران، ۵۶۵؛ کسری، زنان ذی‌نفوذ خاندان پهلوی، ۲۳۲.</ref> [[نیکسون]] رئیس‌جمهور آمریکا نماینده خود را به مراسم فرستاد.<ref>بیل، شیر و عقاب، ۲۵۲.</ref> و رئیس‌جمهور [[فرانسه]] [[ژاک شابان دلماس]] نیز در اعتراض به جایگاه از پیش تعیین شده خود در مراسم، نخست‌وزیر خود را به ایران اعزام کرد.<ref>مهدوی، سیاست خارجی ایران در دوران پهلوی، ۴۹۲.</ref> میهمانان این جشن، شاهد رژه سربازان ایران از زمان [[هخامنشیان]] تا پهلوی بودند.<ref>پهلوی، فرح، دختر یتیم، ۲/۷۰۶.</ref> بخش پژوهش‌های تاریخی، از سال‌ها پیش برای این رژه، برنامه‌ریزی کرده بود و تمامی لباس‌ها، سلاح‌ها و شیوه راه‌رفتن سربازان دوره‌های مختلف تاریخ ایران را مطالعه و آماده کرده بود. فرمانده این رژه، [[فتح‌الله مین‌باشیان]] فرمانده نیروی زمینی بود.<ref>عامری، باستان‌گرایی در دوره پهلوی با تکیه بر جشن‌های ۲۵۰۰ساله، ۷۰.</ref>{{سخ}}

همه امکانات جشن از خارج به‌ویژه از [[پاریس]] آمده بود. در دشت خشک و مرتفع [[تخت جمشید]]، اردوگاه‌هایی مرکب از سه چادر بزرگ و پیرامون آنها ۵۹ چادر کوچک‌تر به دست طراحان فرانسوی برپا شده بود. آرایشگران تراز اول پاریس نیز به تخت جمشید آمده بودند. نوعی کرم صورت به نام «[[فرح]]» ابداع شده بود تا در جعبه‌های مخصوص به مهمانان [[هدیه]] شود. لباس همسان کارمندانِ دربار به طرزی شکیل با بیش از یک‌ونیم کیلومتر نخ طلا دوخته شده بود. دوختن هر یک از این لباس‌ها نزدیک به پانصد ساعت کار لازم داشت. غذاهای ضیافت تخت جمشید را رستوران «ماکسیم» پاریس تهیه کرد. رئیس ماکسیم به این مناسبت یک غذای جدید حاوی خاویار و تخم بلدرچین آب‌پز ابداع کرد. صورت غذای ضیافت شام با مرکب سیاه، روی صفحات پوست آهو نقش شده و با یک ریسمان تابیده طلایی به صورت یک کتاب کوچک با جلد ابریشمی آبی و طلایی صحافی شده بود. غذای اصلی، خوراک پشت بازوی بره سرخ‌شده در روغن خودش بود که درون آن را با سبزی‌های خوشبو انباشته بودند؛ آن‌گاه خوراک طاووس بریان‌شده به سبک شاهنشاهی سرو شد.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۳۹–۴۱؛ صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ۱۱۵–۱۱۶.</ref>{{سخ}}

برگزاری این جشن‌ها مخالفت‌هایی را در داخل و خارج کشور برانگیخت.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۳/۸۲۵–۸۳۶، ۸۴۷–۸۵۸، ۸۶۳–۸۷۶ و ۸۷۹–۸۸۲.</ref> رسانه‌های خارجی با چاپ گزارش‌ها و مقاله‌هایی انتقادهای بسیاری را متوجه دربار ایران کردند.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۳/۸۷۹–۸۸۲.</ref>{{سخ}}

برخی از مخالفان داخلی نیز [[خشم]] و قهر خود را با آتش‌زدن یکی از چادرهای سلطنتی به نمایش گذاشتند.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۳/۸۶۲.</ref> بر اثر تبلیغات مبارزان، رژیم در موضع انفعالی قرار گرفت و محمدرضا پهلوی رسماً بر لزوم انتشار مخارج جشن شاهنشاهی تأکید کرد<ref>کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۱/۴۸۵.</ref> مطبوعات اروپا با اشاره به فقر مردم ایران، با چاپ کاریکاتور و طنز، به مسخره‌کردن این جشن پرداختند.<ref>دولتشاه فیروز، زندگی سیاسی مظفر فیروز، ۲۳۹–۲۴۲.</ref> [[جورج بال]]، معاون وزارت خارجه آمریکا نیز آن را منظره‌ای پوچ و زننده شمرد و افزود فرزند یک [[قزاق]]، در کشوری که درآمد سرانه مردم آن تنها ۲۵۰ دلار در سال است، مانند یک امپراتور جشن برپا کرده و با ادعای رفورم و نوگرایی، لباس‌های دوران استبداد باستانی را به نمایش گذاشته‌است.<ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۱/۳۵۰.</ref> دولت [[سوئیس]] نیز که در پاسخ به دعوت پهلوی تنها به اعزام یک عضو بازنشسته شورای فدرال بسنده کرده بود، مورد انتقاد شدید نمایندگان پارلمان قرار گرفت.<ref>صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ۱۱۶.</ref>

با اینکه دستگاه رژیم پهلوی در راستای تأمین امنیت جشن‌های ۲۵۰۰ساله برخی از اقدامات پیشگیرانه را در دستور کار خود قرار داد، اما واکنش‌ها در داخل کشور هم گسترده بود. رژیم در اقدامی پیشگیرانه، در شیراز بیش از دویست تن از دانشجویان را که به این جشن‌ها اعتراض کرده بودند، بازداشت و زندانی کرد.<ref>بهنود، دولت‌های ایران، ۵۶۶–۵۶۷.</ref>{{سخ}}

شهرها رنگ حکومت‌نظامی به خود گرفتند و در تهران برخی مردم بازرسی بدنی می‌شدند. ارتش نیز به حالت آماده‌باش درآمده بود.<ref>بهنود، دولت‌های ایران، ۵۶۶.</ref> در عین حال، برخی روحانیان و خطیبان به انتقاد از این جشن‌ها پرداختند. [[محمدتقی فلسفی]] واعظ مشهور تهران، از روزنامه آیندگان و دخالت اسرائیل و [[صهیونیست]]‌ها در برپایی جشن‌های ۲۵۰۰ساله، به‌شدت انتقاد کرد.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۶–۵/۳۰۳.</ref> [[سیدعبدالله شیرازی]] از علمای [[مشهد]]، به امیرعباس هویدا، سقوط شاه، نخست‌وزیر وقت، نامه‌ای نوشت و اعتراض خود را به این جشن‌ها اعلام کرد<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۳۴۶.</ref> در همین راستا جمعی از طلاب و فضلای [[حوزه علمیه مشهد]] نامه‌ای را به هویدا دربارهٔ تحریم جشن‌های ۲۵۰۰ساله نوشته و اعتراض خود را اعلام کردند.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۴/۲۰۱.</ref> همچنین روحانیان حوزه علمیه [[قم]] نیز اعلامیه‌ای در تحریم این جشن‌ها صادر کردند.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۱۹۵.</ref>{{سخ}}

ساواک در گزارش‌های خود از بازداشت دانشجویان و روحانیان سخن به میان آورده و از تبلیغات رادیو و تلویزیون بدون تماشاچی علاقه‌مند یاد کرده‌است.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی، ۱/۳۹–۴۰.</ref> روحانیان مبارز و انقلابی هم نقش اساسی در آگاه‌سازی مردم داشتند و از راه سخنرانی و انتشار اعلامیه اعتراض و مخالفت خود را با اقدامات رژیم به‌خصوص دربارهٔ برخورد با دانشجویان ابراز کردند<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۳۴۸–۴۳۶ و ۴/۱۹۷–۲۰۲.</ref>

در میان [[علما و مراجع]] بیشترین واکنش را امام‌خمینی نشان داد و چنان‌که از نقد و شکوه‌های ایشان بر می‌آید، علما و بزرگان دیانت، حساسیت درخوری به برگزاری جشن‌ها نشان ندادند. صرف نظر از کسانی که کیان یا هیبت مذهب را در رونق و صولتِ سلطنت می‌دیدند و برای بقای حکومت پهلوی [[دعا]] می‌کردند، باید توجه کرد که نیمه نخست دهه ۱۳۵۰، بر اثر بالارفتن قیمت نفت، دوران دارایی و ثروت رژیم پهلوی بود و طبیعی بود که قشر متوسط جامعه، فریب رفاه ظاهری کشور و تجمل چشمگیر پهلوی در منطقه را بخورند؛ اما امام‌خمینی در مناسبت‌های گوناگون، بر کارنامه سیاه شاهان ایران انگشت می‌نهاد و یادآور می‌شد هزینه‌ها از اموال تک‌تکِ ملت - که تعداد زیادی از آنها گرسنه و محروم و در حداقل رفاه بودند- فراهم شده‌است؛ بنابراین چنین جشن‌هایی برخلاف مصالح کشور است و طبعاً از خاطر نخواهد رفت. ایشان از روحانیان، دانشجویان و مردم خواست که با توجه به آموزه‌های توحیدی بیدار شوند و جلوی این‌گونه برنامه‌های استعماری را بگیرند و اظهار امیدواری کرد که خیلی زود جشن مرگ استعمار و نیروهایش را برگزار کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۳۶۳، ۴۸۳، ۴۹۱ و ۵/۴۵۱.</ref>{{سخ}}

ایشان همچنین به مردم توصیه کرد برخی تاجران و کاسبان را که در جشن‌ها و معصیت‌ها و ظلم حکومت همکاری می‌کنند، نخست [[نهی از منکر]] کنند و در صورت بی‌تأثیربودن، از آنها روی برگردانند و با آنان معامله نکنند.<ref>امام‌خمینی، توضیح المسائل، ۴۵۳.</ref> هم‌زمان با بزرگداشت دومین سالگرد جشن‌ها، امام‌خمینی با یادآوری نبرد میان مسلمانان و [[کفار]]، و کسانی که برای آزادی [[فلسطین]] در خاک و خون می‌غلتند، این برنامه‌های پهلوی را موجب بالارفتن هزینه زندگی و گرانی اجناس خواند و آزادی و رفاه مردم ایران را در گرو برکندن جرثومه فساد و سلطنت ننگین پهلوی دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۵–۷.</ref>

حسین احمدی‌منش، دانشنامه امام‌خمینی، ج۴، ص…

 

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]

[[رده:مقاله‌های بدون لینک دانشنامه]]

[[رده:مقاله‌های جلد چهارم دانشنامه]]

[[رده:مقاله‌های نیازمند تصویر]]