جشن هنر شیراز: تفاوت میان نسخه‌ها

از زمان [[رضاخان پهلوی]] که مبارزه با فعالیت‌های مذهبی و مقابله با [[حجاب]] در دستور کار [[دولت]] قرار گرفت تا دوره محمدرضا، رژیم پهلوی به عناوین مختلف بر سر راه ترویج [[شعائر دینی|شعائر]] و مسائل دینی مردم مانع ایجاد می‌کرد و دولتیان در صدد کم‌رنگ جلوه‌دادن [[فرهنگ اصیل اسلامی]] بودند و در پوشش جشن‌های ۲۵۰۰ ساله {{ببینید|متن=ببینید|جشن‌های ۲۵۰۰ساله}} و جشن هنر شیراز، در صدد بودند فرهنگ برهنگی، بی‌هویتی دینی و [[فرهنگ غربی]] را جایگزین [[فرهنگ ایرانی ـ اسلامی]] کنند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هفت؛ نظافتی، کلاه فرنگی بر سر فرهنگ ایران، ۵.</ref><br>

از این‌رو در ادامه کار، توهین به نمادهای مذهبی و [[روحانیت شیعه]] در برنامه‌های جشن هنر گنجانده شد و هر سال که از جشن هنر شیراز می‌گذشت اهداف ضد اسلامی و ضد فرهنگی آن آشکارتر می‌شد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه؛ مسعود انصاری، پس از سقوط، ۸۲.</ref> در سال ۱۳۴۹ دانشجویان [[دانشگاه پهلوی]] به برگزاری این جشن‌ها اعتراض و به هنرمندان فرانسوی و امریکایی توهین کردند که اعتراض هنرمندان به فرح دیبا را در پی داشت.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۲.</ref><br>

از سال ۱۳۵۲ این جشن‌ها علاوه بر شیراز در بسیاری از دیگر شهرها ازجمله تهران برگزار شد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۴ـ۴۲۵.</ref> از نمایش‌های مبتذل سال ۱۳۵۳ این جشن، نمایش نمایشنامه‌نویس اسپانیولی ([[کالدرون ده لابارکا]]) به ریاست ([[ویکتور گارسیا]]) کارگردان اسپانیایی بود. بر اساس خواست کارگردان این اثر، قرار بود بازیکنان به صورت عریان بر روی صحنه بروند. در نخستین اجرای تمرینی برنامه، بازیگران بدون لباس و عریان به اجرای نقش پرداختند که با مخالفت کارکنان [[هتل]] محل اقامت این نمایش روبه‌رو شدند و در شیوه اجرای عمومی آن اختلاف افتاد و قرار شد این نمایش تنها یک بار بدون [[سانسور]] به صحنه بیاید.<ref>کیهان، ۸/۱۲/۱۳۸۸، ۸.</ref>

==ابتذال و هنجارشکنی در این جشن‌ها==

ابتذال جشن هنر شیراز در سال ۱۳۵۵ (دوره دهم) و ۱۳۵۶ (دوره یازدهم) به اوج رسید. در سال ۱۳۵۵، فیلم هنجارشکنِ ([[هزار و یک شب]]) در [[سینما آریانا|سینما آریانای]] شیراز که روابط جنسی میان زنان و مردان را به‌گونه کاملاً عریان نشان می‌داد و فیلم ([[فیلم کشتی جنون|کشتی جنون]]) در سرای مشیر، انتهای [[بازار وکیل]] شیراز، که طی آن زنی برهنه توجه تماشاگران را به خود معطوف کرد و برنامه زشت دیگری در [[باغ جهان‌نما|باغ جهان‌نمای]] شیراز، واقع در خیابان حافظ که آن هم درباره مسائل جنسی بود، نشان داده شد.<ref>حسینیان، چهارده سال رقابت ایدئولوژیک شیعه در ایران، ۴۲۴.</ref><br>

رژیم پهلوی در جشن هنر سال ۱۳۵۶ ماهیت ضد دینی خود را آشکارتر کرد. این جشن در ۲۷ مرداد ۱۳۵۶/ با دوم رمضان ۱۳۹۷ق به دست فرح دیبا افتتاح شد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۴۸۵؛ مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه.</ref> در ضمن نمایش ([[خوک، بچه، آتش]]) به کارگردانی آربی آوانسیان کارگردان سینما و تئاتر و نمایش‌نویس ایرانی ارمنی‌تبار، در پیاده‌روهای شهر شیراز، زن و مردی در ملأ عام به انجام اعمال قبیح پرداختند و نمایش به گونه‌ای طراحی شده بود که این حرکات [[تجاوز به عنف]] به نظر آید.<ref>دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۷۹ـ۴۸۰؛ اللهیاری، خوک ‌بچه در آتش، ۸.</ref> در نمایش ([[ساعت ششم]])، افزون بر برهنگی هنرپیشگان در انظار مردم، در نمایش [[عروسی حضرت مریم(س)]]، مریم«س» در شب عروسی‌اش [[شراب]] می‌نوشد و [[حاجی فیروز]] با دایره زنگی همراه زنی ترانه می‌خواند و در بخشی از نمایش دست‌ها را به صورت هفت‌تیر درآورده [[مسیح]] را می‌کشند.<ref>کیهان، ۶/۶/۱۳۵۶.</ref><br>

به گزارش [[ویلیام شوکراس]]، روزنامه‌‌نگار و نویسنده انگلیسی، جنجال‌های جشن هنر وقتی به اوج خود رسید که در سال ۱۳۵۶ش/ ۱۹۷۷م، یک گروه هنرپیشه در یکی از خیابان‌های اصلی شیراز در نزدیکی [[مسجد]] در داخل و در پیاده‌روی مغازه‌ای نمایشی اجرا کردند که شامل هتک ناموس تمام‌عیار و اعمال شهوت‌انگیز میان هنرپیشگان زن و مرد بود. اجرای چنین نمایشی در خیابان‌های هر شهر انگلیسی یا امریکایی نیز جنجال برپا می‌کرد و هنرپیشگان بازداشت می‌شدند.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref><br>

این حرمت‌شکنی با ستایش محمدرضا پهلوی روبه‌رو شد؛ چنان‌که بعدها خود را ضد [[ارتجاع]] و همسرش فرح دیبا را نیروی محرکه هنر مدرن و جشنواره‌هایی شمرد که توانسته بود جسورترین و پیشروترین هنرمندان را گرد هم بیاورد<ref>پهلوی، پاسخ به تاریخ، ۲۲۵.</ref> آنتونی پارسونز، سفیر انگلیس به محمدرضا پهلوی یادآور شد اگر چنین نمایشی به طور مثال در شهر منچستر انگلیس اجرا می‌شد کارگردان و هنرپیشگان آن جان سالم به در نمی‌بردند، که پهلوی مدتی خندید و چیزی نگفت<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، نه.</ref> سفیر انگلیس این نمایش را یکی از جرقه‌های انقلاب ایران شمرده است؛<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، هشت.</ref> و فرح دیبا صحنه‌گردان اصلی برنامه در دفاع از برنامه‌های جشن ابراز داشت این جشن، هنر اصیل و سنتی تمام نقاط جهان را به ایران آورد و نیز در دفاع از صحنه‌های زشت نمایش گفت در هر جشنواره‌ای محدودکردن آزادی هنرمندان وکسب رضایت همه گروه‌ها مشکل است.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref>

==اعتراض علما و مردم==

سلسله جشن‌های هنر شیراز در سال‌های آغازین به دلیل شرکت قشرهای ویژه‌ای از مردم، در میان توده‌های مذهبی بازتاب چندانی نداشت؛ اما در سال‌های منتهی به [[انقلاب اسلامی]] به دلیل حساسیت و آگاهی بیشتر مردم از برنامه‌های ضد مذهبی و نمایش‌های هتاکانه و وهن‌آور آن، خشم و آزردگی فراوانی را برانگیخت.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref> نخستین اعتراض عمومی در سال ۱۳۵۶، از سوی مردمی بود که به تماشای جشن رفته بودند. آنان با پرتاپ آجر اعتراض خود را اعلام کردند؛ ولی اعتراض جدی را روحانیان مبارز شیراز ازجمله [[سیدعبدالحسین دستغیب]] و [[بهاءالدین محلاتی]] نشان دادند. آن دو عالم {{ببینید|متن=ببینید|سیدعبدالحسین دستغیب|بهاءالدین محلاتی}}به اهانت به [[مقدسات دینی]] شدیداً اعتراض کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، نه؛ دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۷۹.</ref> محلاتی در [[مسجد مولا]] در ماه رمضان ۱۳۵۶ طی سخنانی، به مسببان و برگزارکنندگان و شرکت‌کنندگان این جشن به‌شدت تاخت و بر آنان [[لعنت]] فرستاد و مردم نیز آمین گفتند<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۸۳.</ref> و نیز با حضور محلاتی، [[سیدمحمدکاظم آیت‌اللهی]]، [[سیداحمد پیشوا]]، سیدعبدالحسین دستغیب، [[محمدخادمی]]، [[رضی شیخ‌الاسلامی]]، [[مجدالدین مصباحی]]، [[مجدالدین محلاتی]] و عده‌ای دیگر تصمیم گرفته شد همه ائمه جماعات و واعظان از روز شنبه، ۵/۶/۱۳۵۶ برای اعتراض، نماز جماعت را تعطیل کنند و به تهران مخابره شود این جشن را در سال‌های آینده برگزار نکنند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک،۳۸۸ـ۳۸۹.</ref> دستغیب در سوم رمضان در [[مسجد جامع شیراز]] [[منبر]] رفت و از جشن هنر به‌شدت انتقاد کرد و با بیان اینکه عوامل رژیم پهلوی با برگزاری چنین جشن‌هایی، جوانان مملکت را گمراه کرده، آنان را به سوی [[استعمار]] سوق می‌دهند، این عوامل را به‌شدت نکوهش کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۸۳، ۳۸۵ و ۴۸۱.</ref> به گزارش [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) دستغیب در اجتماع مردم در مسجد جامع شیراز از برنامه‌های جشن هنر به‌شدت انتقاد کرد و متذکر شد از برگزاری آن در شیراز جلوگیری کنند. به گفته وی عوامل رژیم با برگزاری چنین مراسمی در صدد بودند جوانان ایران‌زمین را از اعتقادات اسلامی منحرف کنند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۸۳؛ دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۸۰.</ref>

دستغیب در ۳/۶/۱۳۵۶ در مسجد جامع شیراز شرکت‌کنندگان در نمایشنامه «خوک، بچه، آتش» و جشن هنر را از خوک پست‌تر شمرد و به صحنه‌گردان اصلی ماجرا (فرح دیبا)، لعنت فرستاد و از دست‌اندرکاران این برنامه پرسید تا کی می‌خواهند جوانان این مملکت را گمراه و آنان را به مثابه ابزاری در خدمت استعمار قرار دهند. وی در ادامه از بی‌توجهی مردم شیراز به سرنوشت جوانان خود و سعی دولت در ترویج بی‌بند و باری و مبارزه با آزادی بیان انتقاد کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۹۱.</ref> [[سیدعلی‌اصغر دستغیب]] نیز بر منبر به این [[برنامه مستهجن]] اعتراض کرد. جوانی نیز در اعتراض به هتک حرمت به مقدسات دینی در پی آن بود تا یکی از کانون‌های نمایش‌های مستهجن را به آتش بکشد که دستگیر شد.<ref>دستغیب، سیدعلی‌اصغر، ۳۲.</ref> احمد پیشوا در [[مسجد نو]]، به این جشن‌ها اعتراض کرد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۳۱.</ref> برخی از روحانیان [[اصفهان]] نیز ضمن تماس تلفنی با سیدعبدالحسین دستغیب پشتیبانی خود را از روحانیان شیراز اعلام کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، نه.</ref> برخی از مطبوعات داخلی ایران نیز از این‌گونه نمایش‌ها انتقاد کردند. [[مریم خوارزمی]] از نویسندگان [[روزنامه کیهان اینترنشنال]]، به این برنامه‌ها انتقاد کرد<ref>کیهان، ۳۱/۵/۱۳۵۶ و ۱/۶/۱۳۵۶؛ اطلاعات، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> و به گزارش دیگر، [[آوانسیان]] کارگردان سینمایی ارمنی‌تبار این نمایش را اثر بزرگ هنری خواند و به خبرنگار معترض حمله کرد و او را مورد آزار قرار داد و در پی آن بود که او را خفه کند.<ref>کیهان، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> [[روزنامه اطلاعات]] نیز در ۱۲/۶/۱۳۵۶ از این برنامه به‌شدت انتقاد کرد و آن را برنامه‌ای کثیف و حرمت‌شکن و مورد لعنت مردم شمرد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۵۱۱.</ref>

گزارش جشن هنر سال ۱۳۵۶ به‌سرعت به [[نجف]] منتقل شد. امام‌خمینی طی سخنانی در [[مسجد شیخ انصاری]] نجف در ۷/۶/۱۳۵۶، ضمن برشمردن اقدامات غیر اخلاقی رژیم پهلوی با اشاره به فاصله مردم و دولت از یکدیگر، تأکید کرد چنان شکافی میان مردم و دولت ایجاد کرده‌اند که در صورت سقوط دولت، همه چراغانی خواهند کرد. ایشان سپس با اشاره به اجرای این جشن در شیراز، آن را مقدمه اجرای این برنامه در تهران دانست و از سکوت مردم و برخی از [[علما]] در برابر این فاجعه بزرگ به‌شدت انتقاد کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۲۲۹.</ref> ایشان هدف رژیم از این کارها را تخدیر افکار عمومی معرفی کرد و افزود این کارها با رضایت محمدرضا پهلوی انجام می‌شود و انتقاد روزنامه‌های طرفدار رژیم نیز با هدف آرام‌کردن اوضاع و جلوگیری از انفجار درونی مردم صورت گرفته است و هشدار داد اگر از این موارد جلوگیری نشود، ممکن است دامنه آن به دیگر نقاط ایران نیز کشانده شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۲۳۰.</ref> ایشان با تأکید بر جامعیت اسلام در تأمین نیازهای مادی و معنوی بشر از مردم خواست برای اجرای آن متحد شوند و همه مردم اعم از روحانیان و پزشکان و مهندسان و سیاست‌مداران در برابر این پدیده‌ها واکنش نشان دهند که فعالیت‌های ضد اسلامی با اعتراض همگانی امکان وقوع پیدا نمی‌‌کند. ایشان خاطرنشان کرد نمایش‌های مبتذل از ضعف و سستی روحانیان در عمل به [[قانون اسلام]] سرچشمه می‌گیرد. ایشان در ادامه مردم را پشتیبان علمای دین‌ دانست که با پیش‌قدمی روحانیان، مردم به میدان خواهند آمد و در صورت بی‌توجهی روحانیان مردم نیز آنان را رها خواهند کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۲۳۰.</ref>

==گسترش اعتراض‌ها و پیامد آنها==

رفتارهای ساختارشکنانه عوامل رژیم پهلوی و پخش فیلم‌های مبتذل، احساسات مردم را جریحه‌دار ساخت و آنان را به میدان مبارزه آورد و مبارزه رژیم با نمادها و ارزش‌های دینی، سبب شد مردم در کنار روحانیان قرار بگیرند و به فرهنگ [[ایثار]] و [[شهادت]] و از خودگذشتگی برسند و انقلاب اسلامی ایران را شکل دهند.<ref>نظافتی، کلاه فرنگی بر سر فرهنگ ایران، ۵.</ref> پس از موضع‌گیری امام‌خمینی، اعتراض مردم علیه جشن هنر شیراز گسترش یافت و آن را به موضوعی مهم برای مبارزه تبدیل کرد.<ref>حسینیان، چهارده سال رقابت ایدئولوژیک شیعه در ایران، ۵۸۷.</ref> [[آنتونی پارسونز]]، سفیر وقت [[انگلیس]]، آن را یکی از نخستین جرقه‌های انقلاب ایران شمرد. پارسونز بر این باور بود (فستیوال بین‌المللی) جشن هنر شیراز که هر ساله برگزار می‌شد، به علت نوآوری‌ها و نمایش‌هایی که مطابق با روحیات جامعه سنتی و اسلامی ایران نبود، موجب تضادها و مباحثاتی شد.<ref>پارسونز و سولیوان، خاطرات دو سفیر، ۳۲۷.</ref>چنان‌که روحانی سرشناس، [[محمد صدوقی]] در [[یزد]] در ۲۱/۵/۱۳۵۷ در [[مسجد حظیره]] سخنرانی پرشوری علیه جشن هنر شیراز و رواج [[مشروبات الکلی]] و [[فحشا]] انجام داد و از سکوت برخی از واعظان دراین‌باره انتقاد کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۹.</ref>

مردم شیراز با همه وجود برای مبارزه با این مراسم آماده شدند و تأکید می‌کردند به قیمت خون خود از برگزاری این محفل در ماه رمضان جلوگیری خواهند کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۷.</ref> و در ۲۲/۵/۱۳۵۷ تظاهرات با شکوهی در خیابان‌های شیراز برپا شد و عده‌ای دستگیر شدند. در بازرسی مأموران امنیتی از خانه انقلابیان، اعلامیه‌های علما که مخالفت جامعه روحانیت شیراز با برگزاری جشن‌های هنر شیراز را بیان می‌کردند به دست آمد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۴۸.</ref> در [[تظاهرات|تظاهراتِ]] مردم شیراز در ۲۱/۵/۱۳۵۷ برای بیان مخالفت خود با جشن هنر شیراز، نیروهای امنیتی سه نفر از تظاهرکنندگان را [[شهید]] و صدها نفر را زخمی و دستگیر کردند و این باعث شد علمای شیراز این روز را [[عزای عمومی]] اعلام کنند. در ۲۵/۵/۱۳۵۷ سازمان جشن هنر اعلام کرد به جهت اعتراضات و وقایع اخیر شیراز و اصفهان، امسال جشن هنر در شیراز و اصفهان برگزار نمی‌شود<ref>کرباسچی، هفت هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۸۸۱؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۴/۲۷۲.</ref> علمای شیراز به‌ویژه سیدعبدالحسین دستغیب از تعطیلی این مراسم استقبال و دوباره مفاسد آن را برای مردم بازگو کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۴۲۳.</ref> البته فرح دیبا در خاطرات خود انتقاد مخالفان از جشن‌های مکرر دربار و زیاده‌روی در مصرف لباس و غذای خارجی را در کشوری که مردم آن نیازمند نان و مدرسه‌اند، عوام‌فریبی خوانده و با این حال، این فستیوال‌ها را بستری برای واکنش‌ مذهبی‌ها و یکی از دلایل فروپاشی [[سلطنت]] از نظر منتقدان شمرده است.<ref>دیبا، کهن دیارا، ۲۱۰ و ۲۲۴ـ۲۲۵.</ref>

==پانویس==

{{پانویس}}

==منابع==

* اللهیاری، احمد، خوک ‌بچه در آتش، ادامه خاطره پانزدهم.

==پیوند به بیرون==

سیدحسن قریشی کرین، دانشنامه امام‌خمینی، ج۴، ص...