جعفر شریف‌امامی: تفاوت میان نسخه‌ها

جعفر شریف‌امامی در هفدهم شهریور ۱۲۸۹ در [[تهران]] به دنیا آمد.<ref>طلوعی، بازیگران عصر پهلوی، ۱/۵۵۲.</ref> پدر او محمدحسین مشهور به نظام‌العلماء، پیشکار برادر خود، میرزاابوالقاسم، [[امام‌جمعه]] تهران بود.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، مقدمه، نه و ده.</ref> شریف‌امامی تحصیلات ابتدایی را در مدرسه شرف و دوره متوسطه را در مدرسه [[ایران]] و آلمان به پایان رساند؛ سپس از طرف وزارت راه و به سفارش میرزاابوالقاسم، برای ادامه تحصیل در رشته راه‌آهن به آلمان رفت و در سال ۱۳۰۹ به ایران برگشت و به استخدام وزارت راه درآمد. وزارت راه او را دو سال دیگر برای تکمیل تحصیلات به [[سوئد]] فرستاد. حضور او در وزارت راه پس از طی مراحل مختلف، به ریاست کل مهندسی راه‌آهن انجامید.<ref>شریف‌امامی، خاطرات، ۱–۲؛ مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۲.</ref>

شریف‌امامی در سال ۱۳۳۵ با دختر محمد معظمی، معروف به معظم‌السلطان (نماینده [[خوانسار]] و [[گلپایگان]] در دوره پنجم [[مجلس شورای ملی]]) [[ازدواج]] کرد. ارتباط‌یافتن او با خاندان معظمی تأثیر بسیاری در جایگاه سیاسی او داشت.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۱۲–۱۳ و ۳۷.</ref> او در فروردین ۱۳۳۶ در دولت منوچهر اقبال، وزارت صنایع و معادن را بر عهده گرفت<ref>عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۷۵؛ شریف‌امامی، خاطرات، ۳؛ مؤسسه مطالعات، جستارهایی از، ۲/۴۰۰.</ref> و در پنجم شهریور ۱۳۳۹ به مدت هشت ماه به نخست‌وزیری رسید.<ref>شریف‌امامی، خاطرات، ۶؛ عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۱۱۳.</ref> به دنبال اعتراض و اعتصاب آموزگاران به پایین‌بودن حقوق خود و کشته‌شدن یکی از آنان به دست پلیس در دوازدهم اردیبهشت ۱۳۴۰ و [[استیضاح]] دولت شریف‌امامی در مجلس در چهاردهم، اردیبهشت همان سال، وی استعفا کرد<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، مقدمه، سیزده؛ عاقلی، نخست‌وزیران ایران، ۸۸۶–۸۹۱.</ref> و در سال ۱۳۴۱ نیابت تولیت بنیاد پهلوی {{ببینید|بنیاد مستضعفان}} را عهده‌دار شد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۷۸، ۸۱ و ۱۱۶.</ref> وی از مهر ۱۳۴۲ ریاست مجلس سنا را به دست گرفت و حدود پانزده سال در این سمت بود. وی در سال ۱۳۴۶ نیز به ریاست [[مجلس شورای ملی]] رسید.<ref>عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۲۰۳؛ مؤسسه مطالعات، جستارهایی از، ۲/۴۰۴.</ref> حضور او در این جایگاه‌ها در حالی بود که او در اسفند ۱۳۴۳ به لژ فراماسونری تهران ملحق شده بود.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۱۳۳.</ref>

[[فراماسونری]] که تشکیلاتی منسجم، مرموز و درهم‌پیوسته با مراکز جهانی قدرت سیاسی است، پدیده‌ای است که از قرن هجدهم و در پیوند با رویکرد استعماری [[تمدن غرب]] و مراحل تاریخی شکل‌گیری آن به‌وجود آمد.<ref>مؤسسه مطالعات، اسناد فراماسونری، ۱/۱۷ و ۲۱.</ref> فراماسون به معنای «بنّای آزاد» و فراماسونری تشکیلات نیمه‌پنهانی بود که با نظارت و گاه سرپرستی مستقیم دولت‌های غربی در کشورهای هدف ایجاد می‌شدند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۱۳۳.</ref> تلاش لژهای فراماسونری در واردکردن افراد سرشناس و درباریان کشور به عضویت در این تشکیلات، برای نفوذ در سازمان‌های کشور بود.<ref>طباطبایی، نفوذ فراماسونری در مدیریت نهادهای فرهنگی ایران، ۲۹–۳۰.</ref> شریف‌امامی در سال ۱۳۴۸ رئیس فراماسون‌های ایران بود و مشاغل دیگر او عبارت بود از: ریاست هیئت‌مدیره بانک توسعه صنعت و معدن ایران، ریاست اتاق صنایع و معادن و بازرگانی، ریاست کانون مهندسان، عضو هیئت‌امنای چند دانشگاه.<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۳۰۹، ۳۱۹؛ عاقلی، نخست‌وزیران ایران، ۸۹۶؛ عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۳۵۵؛ طلوعی، راز بزرگ فراماسون‌ها، ۲/۷۴۲؛ عاقلی.</ref>

از پنجم شهریور ۱۳۵۷ که سراسر ایران را [[تظاهرات]] و [[اعتصاب]] علیه رژیم پهلوی دربر گرفته بود، [[محمدرضا پهلوی]] برای جلوگیری از بحران و انقلاب، سمت نخست‌وزیری را با اختیارات تام به شریف‌امامی سپرد.<ref>عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۳۵۵؛ مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۵۳۸.</ref> پهلوی به دلیل سابقه روحانی خانوادگی شریف‌امامی و ارتباط خوب او با روحانیانِ میانه‌رو، به این کار دست زد<ref>استمپل، درون انقلاب اسلامی، ۱۶۴.</ref>؛ به همین دلیل [[روزنامه اطلاعات]]، به معرفی شریف‌امامی به عنوان یک روحانی‌زاده پرداخت<ref>اطلاعات، روزنامه، ۵/۶/۱۳۵۷.</ref> و دولت وی با شعار «آشتی ملی» به صحنه آمد<ref>شریف‌امامی، خاطرات، ۵۵۳–۵۵۶.</ref> و پهلوی نیز در مصاحبه‌ای در حمایت از دولت شریف‌امامی به خطاها و غفلت‌های خود اعتراف کرد و دولت او را دولت تغییر در راستای آشتی با مردم معرفی کرد.<ref>کیهان، روزنامه، ۸/۶/۱۳۵۷ش.</ref>

شریف‌امامی با [[شعار]] مبارزه همه‌جانبه با [[فساد]] و [[آزادی بیان]] در [[مطبوعات]]،<ref>عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۳۵۶.</ref> تعطیلی مراکز فساد و [[قمارخانه‌ها]]<ref>مرکز بررسی اسناد، جعفر شریف‌امامی (رجال عصر پهلوی)، ۵۴۵.</ref> و توجه به خواست روحانیان<ref>آیندگان، روزنامه، ۷/۶/۱۳۵۷ش؛ عاقلی، روزشمار تاریخ ایران، ۲/۳۶۲.</ref> بر سر کار آمد. وی با تشکیل دولتی که آن را دولت آشتی ملی نامید و اعلام تلاش برای بازگرداندن امام‌خمینی از [[تبعید]]، کوشید تا سمت و سوی تازه‌ای به اوضاع سیاسی کشور ببخشد.<ref>اطلاعات، روزنامه، ۷/۶/۱۳۵۷.</ref>

ایشان در مناسبت‌های مختلف با افشای ترفندهای دولت شریف‌امامی، تلاش می‌کرد ماهیت واقعی آن را به مردم نشان دهد و در این راستا آن را دولتی می‌دانست که با یک دولت نظامی هیچ تفاوتی ندارد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۲۰۴.</ref>؛ چنان‌که از آغاز روی‌کارآمدن با شعار آشتی ملی، هزاران نفر از جوانان کشور را به خاک و خون کشیده<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۲۸۲.</ref> و همان کسی است که تا دیروز علمای اسلام و روحانیون را مرتجع و نجس می‌دانست اما امروز از در آشتی با آنان درآمده است<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۵۰.</ref> و کشتار مردم را با خلاف [[قانون اساسی]] دانستن شعارهای مردم، توجیه کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۶۰–۶۳.</ref> شریف‌امامی در نگاه امام‌خمینی در حالی سخن از بستن قمارخانه‌ها و مراکز فساد می‌گفت که بزرگ‌ترین مرکز فساد خود حکومت پهلوی بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۲۹۶.</ref>

* زینب ابراهیمی، [https://books.khomeini.ir/books/10006/401/ جعفر شریف‌امامی]، دانشنامه امام‌خمینی، ج۶، ص۴۰۱–۴۰۹.

[[رده:مقاله‌های ارزیابی‌شده]]

[[رده:مقاله‌های جلد ششم دانشنامه]]