حرص: تفاوت میان نسخه‌ها

== واژه‌شناسی ==

== پیشینه ==

حرص به معنای ناپسند آن، ازجمله صفات نکوهیده انسانی است که انسان از آغاز آفرینش دچار آن بوده‌است و ترک آن، ارزش شمرده می‌شود. در مکتب بودا، از مقامی به نام «ارهت» سخن به میان آمده‌است که اگر سالک به آن دست پیدا کند، نفس خود را از سستی شهوت، جهالت و آز و حرص آزاد کرده و در این صورت به کمال سعادت و لذت روحانی و آرامش حقیقی دست یافته‌است.<ref>ناس، ۱۹۸–۱۹۹.</ref> در [[دین زرتشت]]، طمع ازجمله گناهان بزرگ به‌شمار می‌آید.<ref>تاریخ ادیان جهان، رضایی، ۱/۱۷۹.</ref> در [[آیین یهود]]، در ده فرمان خداوند به [[حضرت موسی(ع)]] به‌صراحت از طمع به مال و ناموس دیگران نهی شده‌است.<ref>کتاب مقدس، سفر خروج، ب۲۰، ۱۷.</ref> در [[آیین مسیحیت]] نیز بر ترک این رذیله<ref>کتاب مقدس، انجیل لوقا، ب۱۱، ۳۹.</ref> و وارستگی از طمع و مادیات<ref>کتاب مقدس، ب۱۲، ۱۵.</ref> توصیه شده‌است. [[قرآن کریم]] نیز حرص را در امور دنیایی ناپسند دانسته‌است<ref>بقره، ۹۶.</ref>؛ اما در امور اخروی و هدایت امری پسندیده می‌داند<ref>توبه، ۱۲۸؛ کهف، ۶؛ نحل، ۳۷؛ یوسف، ۱۰۳.</ref> و در روایات نیز حرص به دنیا نکوهش شده‌است.<ref>صدوق، الخصال، ۱/۱۲۴–۱۲۵؛ آمدی، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ۲۹۴؛ مجلسی، بحار الانوار، ۷۵/۱۱۱.</ref>

امام‌خمینی، ضمن مباحث اخلاقی خود، به حقیقت حرص و جبلی‌بودن آن،<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۵–۲۱۷؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۳۶–۳۳۸.</ref> ارتباط آن با [[حب دنیا]]<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۷، ۲۵۵ و ۲۷۲؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۷۳؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۴۹.</ref> و آثار آن<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۸۴؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۴۴۴.</ref> پرداخته‌است؛ همچنین ایشان از ضرورت این صفت به معنای پسندیده آن برای انسان و تحدید و تعدیل آن از ناحیه دین سخن گفته‌است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۳۶–۳۳۸.</ref> ایشان در مباحث [[فقه|فقهی]] نیز ازجمله در [[باب اجتهاد و تقلید]]<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۷.</ref> و آداب تجارت<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۷۶.</ref> به صفت حرص اشاره کرده‌است.

== حقیقت و اقسام حرص ==

با توجه به آیات و [[حدیث|روایات]]، حرص و طمع به‌خودی‌خود امری ناپسند نیستند، بلکه با توجه به متعلق آنها نکوهش یا مدح می‌شوند<ref>ابن‌عربی، الفتوحات المکیه، ۱/۳۵۸ و ۲/۱۳۵، ۱۹۹؛ طباطبایی، المیزان، ۲۰/۱۳–۱۴؛ گوهرین، شرح اصطلاحات تصوف، ۴/۱۸۵.</ref>؛ چنان‌که برای شدت علاقه [[پیامبر(ص)]] به [[ایمان]] و هدایت بندگان نیز حرص به کار رفته‌است<ref>توبه، ۱۲۸؛ یوسف، ۱۰۳؛ نحل، ۳۷.</ref>؛ اما حرص یهود به دنیا نکوهش شده‌است.<ref>بقره، ۹۶.</ref> در روایات نیز حرص بر خیر نشانه انسان توبه‌کار<ref>ابن‌شعبه، تحف العقول، ۲۰.</ref> و حرص بر عمل (صالح) نشانه محبان [[اهل بیت(ع)]]<ref>صدوق، الخصال، ۲/۵۱۵.</ref> و حرص بر طاعت الهی<ref>دیلمی، ارشاد القلوب الی الصواب، ۱/۱۶۹.</ref> ازجمله مصادیق حرص پسندیده‌است؛ چنان‌که در [[دعا|دعاها]]، طمع به فضل و [[رحمت الهی]] فراوان آمده‌است.<ref>صحیفه سجادیه، دعای چهارم، ۴۴؛ مجلسی، بحار الانوار، ۹۱/۱۴۵.</ref> در برابر، حرص ناپسند یکی از اصول [[کفر]]،<ref>صدوق، الامالی، ۴۱۹.</ref> اعظم فساد،<ref>منسوب به امام‌صادق (ع)، مصباح الشریعه، ۱۰۷.</ref> نشانه [[فقر]]،<ref>کلینی، الکافی، ۸/۲۳.</ref> سبب [[سعادت و شقاوت|شقاوت]]،<ref>آمدی، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ۲۹۵.</ref> [[نفاق]]،<ref>ورام، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر، ۲/۱۲۲.</ref> [[غفلت]]،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۶۷/۵۵.</ref> هلاکت<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۷۵/۱۱۱.</ref> و گاه پست‌ترین ذلت برای صاحبش<ref>صدوق، الامالی، ۳۹۴.</ref> شمرده شده‌است.

امام‌خمینی صفت حرص را در انسان امری ذاتی می‌داند<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۳۷؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۲۶.</ref> و در حرص، بیشتر به حرصِ ناپسند می‌پردازد و آن را از جنود جهل و از دام‌های بزرگ [[شیطان]]<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۷ و ۲۲۴.</ref> و مانند بعضی علمای اخلاق<ref>← مدنی، ریاض السالکین فی شرح صحیفة سیدالساجدین (ع)، ۲/۳۳۲–۳۳۳.</ref> حرص را طرف افراط قوه شهویه که طالب دنیاست، می‌شمارد.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۵۹.</ref>

== رابطه حرص و طمع ==

== عوامل حرص ==

امام‌خمینی با توجه به ارتباط مستقیم حب دنیا و خطاها و گناهان انسان، ریشه حرص را [[حب نفس]] و مقام<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۵۵.</ref> و حب دنیا<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۷۲.</ref> می‌داند؛ زیرا [[حب دنیا]] ریشه تمام بیماری‌های نفسانی است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۵۴؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۴۳.</ref> به باور ایشان، هر لذتی که محدود به حدود الهی نباشد، انسان را به [[عالم طبیعت]] نزدیک می‌کند و علاقه قلبی او را به آن زیادتر می‌سازد و از حقیقت خود دور می‌سازد؛ زیرا او به دنبال هر لذت، لذت دیگری طلب خواهد کرد و همین او را به حرص و طمع رسیدن به تمام لذات طبیعی می‌کشاند،<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۸۴.</ref> پس حرص و طمع نه‌تنها ازجمله فروع حب دنیا، بلکه ازجمله لوازم حب دنیا به‌شمار می‌آیند.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۷۲؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۴۹.</ref> به باور ایشان، طمع انسان به غیر حق‌تعالی ناشی از جهل به مقام ربوبی و [[قدرت الهی|قدرت]]، عطوفت و [[رحمت]] اوست.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۷.</ref>

== آثار حرص ==

# حرص مانع حریت و کمال انسانی است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۳۸.</ref> و سبب می‌شود که شخص برای رسیدن به امور دنیوی در برابر کسانی که مورد طمع او هستند، متملق و متواضع شود.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۷۸ و ۵۶۰.</ref>

# مبتلایان به حرص گرفتار جهنم اخلاق و صفات خواهند شد که مقامی پست‌تر و سخت‌تر از جهنم اعمال است.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۱؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۵۷.</ref>

برخی آیات قرآن راه‌های درمان حرص را [[نماز]] و محافظت بر آن<ref>معارج، ۱۹–۲۳؛ عنکبوت، ۴۵؛ طباطبایی، المیزان، ۲۰/۱۵.</ref> و یاد نعمت‌های الهی<ref>حجر، ۸۷–۸۸؛ طه، ۱۳۱؛ طباطبایی، المیزان، ۱۲/۱۹۲.</ref> شمرده‌است. عالمان اخلاق نیز دو راه کلی علمی و عملی برای درمان حرص مطرح کرده‌اند؛ ازجمله راه‌های علمی:  

علمای اخلاق در درمان عملی حرص ازجمله به این امور توجه داده‌اند:

[[امام‌خمینی]] نیز برای درمان حرص دو راه کلی علمی و عملی را پیشنهاد می‌دهد.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۲۲–۲۲۶.</ref> راه علمی، اندیشه و تأمل در ثمره‌ها و مضرات امور دنیوی و مفاسد این صفت است؛ زیرا حرص شدت اشتیاق به دنیاست<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۱۷.</ref> و انسان از این طریق به این معرفت خواهد رسید که معارف الهی و [[توحید]] و حق‌جویی با حب دنیا متضادند و همچنین [[طمأنینه]] و سکونت و آرامش قلبی با [[حب دنیا]] جمع نمی‌شوند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۴۸–۴۹.</ref> راه عملی، ریشه‌کن‌کردن حب دنیاست، به واسطه عمل‌کردن ضد آنچه آدمی به آن علاقه دارد؛ مثلاً اگر علاقه بیش از حد به مال دارد، با دادن [[صدقه|صدقات واجبه و مستحبه]] ریشه این علاقه را در دل از میان ببرد،<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۵۰–۵۱.</ref> بلکه انسان در سایه [[ریاضت]] و مجاهدت در عمل به این روش‌ها، ریشه مفاسد اخلاقی را که حب به دنیاست، از دل بیرون می‌کند و در نتیجه رذایلی، چون حرص و طمع از مملکت وجود او خارج می‌شود، تا جایی که می‌تواند حرص و طمع را به قناعت و عزت تبدیل کند و در سایه ترک طمع از دست مردم و یأس از مخلوقات و اعتماد به خدای تعالی به مرتبه‌ای از توحید فعلی برسد که هیچ عاملی را در عالم، غیر از خداوند مؤثر نبیند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۲؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۵۱.</ref>