حکما: تفاوت میان نسخه‌ها

توجه به حکمت دارای پیشینه درازی است. برخی سنت فلسفی را دارای خاستگاه الهی می‌دانند و انبیای الهی(ع) را معلمان نخستین حکمت معرفی می‌کنند و حکمایی چون آغاذیموس، انباذقلس، هرمس، [[فیثاغورس]] و [[افلاطون]] را پیامبر می‌دانند.<ref>شیخ اشراق، مجموعه مصنفات، ۲/۳۰۴؛ ابن‌ترکه، تمهید القواعد، ۹؛ فنایی اشکوری، مقدمه‌ای بر فلسفه اسلامی، ۱/۱۵.</ref> [[ملاصدرا]] نیز معتقد است حکمت از [[حضرت آدم(ع)]] آغاز شد و [[پیامبران(ع)|انبیایی]] چون [[شیث(ع)]]، [[ادریس(ع)]] (هرمس) و [[نوح(ع)]] آن را تداوم بخشیدند.<ref>ملاصدرا، رسالة الحدوث، ۱۵۳.</ref>

عزالدوله ابوالرضا فرزند هبةالله‌بن‌کمونه اسرائیلی بغدادی، فیلسوف سده هفتم است<ref>ابن‌کمونه، تنقیح الابحاث للملل الثلاث، ۱–۳.</ref> که هم‌عصر با خواجه طوسی بود و با وی نامه‌نگاری داشت. او در بغداد می‌زیست و پس از نگارش کتاب تنقیح الابحاث للملل الثلاث ([[اسلام]]، [[مسیحت]] و [[یهود]]) به دلیل مطالب و شبهه‌هایی که دربارهٔ [[قرآن]] و اسلام مطرح کرد، مورد خشم واقع شد و مردم بر او شوریدند. برخی او را مسلمان معرفی کرده‌اند.<ref>آقابزرگ، الذریعه، ۴/۴۶۰؛ سلیمانی، ابن‌کمونه و شبهه وارد بر ادله اثبات توحید خدا، ۱۰۲–۱۰۳.</ref> برخی از آثار وی عبارت‌اند از: تنقیح الابحاث فی الملل الثلاث، التنقیحات فی شرح التلویحات الجدید فی الحکمه، رسالة ازلیة النفس، ملتقط من کتاب زبدة النقض، ملتقط تحصیل المحصل، الکاشف و اللمعة الجوینیه.

شبهه [[ابن‌کمونه]] در کتاب‌های فلسفی مطرح و نقدهایی بر آن وارد شده است<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۵۸؛ ملاصدرا، المبدأ و المعاد، ۶۱–۶۲؛ آملی، درر الفوائد، ۱/۴۴۰–۴۴۶.</ref>؛ البته به عقیده [[ملاصدرا]]، اصل شبهه را شیخ اشراق مطرح کرده است.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۶۳.</ref> این شبهه چنان شهرتی به خود گرفته بود که حل آن را از معضلات می‌دانستند؛ به گونه‌ای که برخی قائل بودند اگر [[امام زمان(ع)]] ظهور کند، از او معجزه‌ای جز پاسخ به این شبهه درخواست نمی‌شود.<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱۰/۵۹.</ref> این شبهه باعث شده است برخی از آن به «افتخار شیطان» یاد کنند.<ref>← مدرس یزدی، رسائل حکمیه، ۸۲.</ref> اصل شبهه آن است که چرا ممکن نیست دو هویت مختلف به تمام ذات مغایر هم باشند که هر یک بذاته [[واجب‌الوجود]] باشند و مفهوم واجب‌الوجود از آنها منتزع و به‌طور عرضی بر آنها حمل شود.<ref>← امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۶۸–۶۹.</ref> امام‌خمینی معتقد است ابن‌کمونه فردی الهی و اهل [[توحید]] بوده است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۶۸.</ref> و اغلب این نقدها به سبب درک‌نکردن صحیح افکار و عقاید او ناشی شده است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۶۸–۶۹.</ref>

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]