خدیجه ثقفی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خدیجه ثقفی'''، همسر [[امام‌خمینی]] و همراه در [[انقلاب اسلامی ایران|نهضت اسلامی]].

پدرش [[میرزامحمد ثقفی]] از عالمان دینی تهران بود که به [[قم]] مهاجرت کرد و با حضور در دروس عقلی [[سیدابوالحسن رفیعی قزوینی]] و خارج فقه و اصول [[عبدالکریم حائری یزدی]] و دیگر اساتید [[حوزه علمیه قم]]، به [[درجه اجتهاد]] رسید. او پس از هفت سال تحصیل در قم به تهران بازگشت و تا پایان عمر به تدریس، تألیف و ارشاد مردم مشغول بود. تفسیر روان جاوید از تألیفات اوست.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۲، ۶۰۵–۶۰۶ و ۶۰۹؛ ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۳–۴۴</ref>

میرزامحمد ثقفی عالمی پرهیزگار، خوشرو و خوش‌لباس بود<ref>‌ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۳</ref> و [[امام‌خمینی]] وی را فقیه جامع شرایط خوانده است.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۲</ref> او ضمن توصیه به رعایت [[حجاب]] و [[عفاف]] امکان استفاده دختران خود از مدارس جدید را فراهم می‌ساخت.<ref>‌ثقفی، خدیجه، پیام زن، ۲۰۶؛ ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۳</ref>

وی فرزند [[میرزاابوالفضل تهرانی]] صاحب کتاب شفاء الصدور فی شرح زیارة العاشور و یک دیوان شعر است و وی خود فرزند [[میرزاابوالقاسم کلانتر]]، معروف به صاحب تقریرات [[شیخ‌مرتضی انصاری]] از فقیهان تهران است.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۱–۱۲؛ مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۴</ref> نسب ثقفی از طرف مادر به خانواده‌های متجدد [[قاجار]] بر می‌گردد.<ref>‌مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۴</ref> مادر وی، خازن‌الملوک دختر غلامحسین خازن الممالک و «خانم مخصوص»، بود و وی دختر میرزاهدایت‌الله، وزیر دربار [[ناصرالدین‌شاه قاجار]] و خواهرزاده [[محمد مصدق]] بود<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۲–۱۳</ref> {{ببینید|متن=ببینید| محمد مصدق}}.

وی انسانی ساده و بی‌آلایش بود، با خواهران و برادر خود، زد و خورد نکرد، عزت نفس بالایی داشت و در پی مادیات نبود<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۳–۱۴</ref>؛ چنان‌که وی از کودکی دارای شخصیت ویژه بود، نشست و برخاست او به مثابه یک بانوی جاافتاده و وزین بود، هرگز بدون دعوت جایی نمی‌رفت و چون به مهمانی می‌رفت، رفتار کودکانه نداشت، گفتارش دل‌آزار نبود و رفتارش صمیمی بود.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۶</ref> وی جامع المقدمات را نزد پدر آموخت<ref>‌ثقفی، خدیجه، پیام زن، ۲۰۸؛ مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۴</ref> و با اراده «خانم مخصوص» و بر خلاف میل پدر، دوران دبستان و نیمه‌ای از دبیرستان را طی کرد و برای آموزش زبان فرانسه معلم سرخانه گرفت<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۷–۱۹</ref> و با معلم سرخانه خیاطی را نیز به صورت حرفه‌ای فراگرفت.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۱</ref>

وی تا سن کهنسالی بسیار به مطالعه و دانش‌اندوزی علاقه‌مند بود و کمتر اتفاق می‌افتاد که بدون [[کتاب و کتاب‌خوانی|کتاب]]، [[روزنامه]] یا مجله باشد. بارها [[گلستان سعدی]]، [[دیوان حافظ]]، [[کلیله و دمنه]] و بسیاری از کتاب‌های ادبی و تاریخی و علوم تجربی را خوانده بود و بخشی از متن گلستان و اشعار حافظ را از حفظ داشت.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۹–۲۰</ref> وی در پایه هشتم دبیرستان بود که با امام‌خمینی [[ازدواج]] کرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۷–۱۹</ref>

وی امام‌خمینی را بهترین شخص برای همسری دختر خود می‌دانست؛ اما دخترش که در [[تهران]] و از خانواده مرفه و نزد مادربزرگ بود، زندگی‌کردن با [[طلبه]] را دشوار می‌دانست؛ از این‌رو خدیجه ثقفی و اعضای خانواده در آغاز، تمایلی به این ازدواج نداشتند.<ref>‌ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۶–۴۷؛ ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۸ و ۴۶</ref>

سرانجام نظر وی با مشاهده یک رؤیای صادق تغییر کرد. زنی که در عالم رؤیا، چادر مخصوصی داشت، [[پیامبر(ص)]]، [[امام‌علی(ع)]] و [[امام حسن‌ مجتبی(ع)|امام‌حسن(ع)]] را به ثقفی معرفی کرد و یادآور شد ثقفی آنان را قبول ندارد! مادربزرگ ثقفی خواب او را این‌گونه تعبیر کرد که دوری از امام‌خمینی دوری از آنان است و نباید به ایشان جواب رد داده شود و به این ترتیب امام‌خمینی به همراه دو برادر خود و برادران لواسانی، برای خواستگاری و مقدمات مراسم، به خانه ثقفی در تهران رفتند.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۹–۴۳؛ ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۶–۴۷</ref> وی که تا آن لحظه امام‌خمینی را ندیده بود، پس از دیدن ایشان سکوت کرد و چیزی نگفت و پدرش [[سجده شکر]] به‌جا آورد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، امام در خانواده، ۱۷</ref> هاجر خدمتکار خانه مادر ثقفی نیز به ثقفی یادآوری کرد وصلت با امام‌خمینی [[دنیا و آخرت]] را به همراه دارد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۴۵</ref>

[[سیداحمد لواسانی]] با توجه به اختلاف سنی یازده‌ساله میان امام‌خمینی و ثقفی، شروط [[میرزامحمد ثقفی]] را که امام‌خمینی از تمکن مالی متعارف برای اداره زندگی برخوردار باشد، پذیرفت و میرزامحمد ثقفی تعهد کتبی از امام‌خمینی گرفت که دخترش را به زادگاه خود [[خمین]] نبرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۴۸–۴۹</ref>

== ساده‌زیستی ==

مهریه ثقفی هزار تومان بود و هیچ‌گاه از امام‌خمینی مطالبه نکرد؛ اما ایشان در آخر عمر یک دانگ از خانه خود را در قم به عنوان [[مهریه]] به وی داد.<ref>‌امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۷۰؛ ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۴۹</ref> ثقفی زندگی مشترک خود را به صورت موقت در تهران در خانه‌ای که امام‌خمینی در نزدیکی محله پامنار (امام‌زاده یحیی) اجاره کرده بود، آغاز کرد<ref>‌طباطبایی، اقلیم خاطرات، ۳۴۰</ref> و پس از دو ماه اقامت در تهران در چهاردهم فروردین ۱۳۰۹ به اصرار امام‌خمینی به قم رفت و در خانه‌ای که ایشان در خیابان ارم اجاره کرده بود، ساکن و پس از مدتی در نامه‌ای به مادرش رضایت خویش را از زندگی با ایشان اعلام کرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۵۹ و ۶۱–۶۴</ref>

پس از زندگی در خانه‌های اجاره‌ای مختلف در قم که مشکلات متعددی را در پی داشت، امام‌خمینی خانه‌ای در محله یخچال‌قاضی خرید {{ببینید|متن=ببینید| خانه امام‌خمینی}} و ثقفی در کنار امام‌خمینی به زندگی ساده در این خانه ادامه داد.<ref>‌بروجردی، محمود، مصاحبه، ۱۶۷</ref> استعداد و کمال فهم ثقفی موجب شد امام‌خمینی او را به ادامه تحصیل تشویق کند<ref>‌ثقفی، خدیجه، حضور، مجله، ۷</ref>؛ از این‌رو باقی‌مانده کتاب جامع المقدمات تا شرح لمعه را نزد ایشان فرا گرفت.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۴۰؛ ثقفی، خدیجه، پیام زن، ۲۰۸–۲۰۹</ref> زندگی همراه با قناعت و حس استغنای امام‌خمینی و پرهیز ایشان از دریافت شهریه، شرایط دشواری برای خانواده‌اش رقم می‌زد. با این حال، ثقفی در برابر مشکلات [[مقاومت]] می‌کرد. او فضای داخلی خانه را با اهداف و برنامه‌های امام‌خمینی هماهنگ می‌کرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۶۷–۶۸</ref>

ثقفی نخستین فرزند خود [[سیدمصطفی خمینی|سیدمصطفی]] را در [[قم]]، در محله عشق‌علی به دنیا آورد<ref>‌ثقفی، خدیجه، حضور، مجله، ۷۰</ref> به گفته وی فرزندانش [[اخلاق]] و [[ایمان]] را از امام‌خمینی فرا گرفته و سلیم‌بودن و سازگاری در زندگی با همسر را از او آموخته‌اند.<ref>‌ثقفی، خدیجه، پابه‌پای آفتاب، ۱/۵۶–۵۷</ref> فرزندان ثقفی بر اثر [[تربیت]] صحیح و اخلاقی مادر، جایگاه امام‌خمینی را در محیطی سالم و پاک، به گونه‌ای که در شأن ایشان بود، در رفتار خودشان حفظ کردند.<ref>‌مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۵</ref>

ثقفی از دودمان علمی نامداری بود و سالیان متمادی یار و همراه امام‌خمینی و مایه آرامش ایشان در تمام مراحل دشوار سال‌های نهضت و جهاد بود که با [[صبر]] و عزم و [[توکل]]، زندگی پرافتخاری را گذراند.<ref>‌خامنه‌ای، مصاحبه، ۴</ref> وی بانوی فاضلی بود که در حوزه مسائل دینی، ادبی و اجتماعی تا پایان عمرش مطالعه می‌کرد و نظرش با امام‌خمینی موافق بود و سخت‌ترین دوران انقلاب را که از سال ۱۳۴۲ تا سال ۱۳۵۶ بود در کنار امام‌خمینی تحمل کرد و ایشان به اتکای او، قوی و شجاع‌تر به رهبری خود عمل کرد.<ref>‌خاتمی، سیدمحمد، مصاحبه، ۱۳</ref> وی مایه آرامش امام‌خمینی<ref>‌صانعی، مصاحبه، ۱۴</ref> و سنگ صبور وی<ref>‌کروبی، مصاحبه، ۱۵</ref> بود. او مردم‌دار و مهمان‌نواز بود، هرگز از دید و بازدید احساس خستگی نمی‌کرد و مهم‌ترین دغدغه او حفظ حرمت و شأن امام‌خمینی بود و در زندگی فردی به گونه‌ای عمل می‌کرد که احترام ایشان حفظ شود.<ref>‌ثقفی، علی، قدس ایران، ۱۸۹</ref> وی در زمانی که امام‌خمینی در نجف [[تبعید امام‌خمینی|تبعید]] بود و امید روشنی به آینده نبود یا زمانی که ایشان در اوج اقتدار و محبوبیت قرار گرفت، از لحاظ مادی و شخصیتی هیچ تفاوتی نکرد.<ref>‌خاتمی، سیدمحمدرضا، مصاحبه، ۴۶</ref> او که با [[امام‌خمینی]] زندگی معمولی داشت و در امور سیاسی بدون مبالغه مواضع خود را صریح بیان می‌کرد، در روز [[ارتحال امام‌خمینی|درگذشت امام‌خمینی]]، مانند یک فرمانده عمل کرد و از حاضران خواست که آرام باشند تا ملاحظات نظام مورد توجه قرار گیرد.<ref>‌هاشمی رفسنجانی، مصاحبه، ۱۰</ref>

طبع زندگی مشترک نوعاً آن را خالی از کشمکش زودگذر نمی‌گذارد. ذکر برخی موارد هرچند اندک و جزئی، نشان می‌دهد زندگی مشترک ثقفی نیز از این طبیعت بیرون نبوده است،<ref>‌← ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۱۶۱–۱۶۲؛ طباطبایی، اقلیم خاطرات، ۳۵۹</ref> اما امام‌خمینی به همسر خود بسیار علاقه داشت و به او احترام می‌گذاشت و علاقه خود را بارها ابراز می‌کرد و این امر به‌وضوح در میان [[خانواده امام‌خمینی|خانواده]] و آشنایان مورد توجه بوده است.<ref>‌مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۵</ref> از نشانه‌های این علاقه، سرودن اشعاری در وصف وی است که از آن میان، در سه یا چهار شعر، آغاز ابیات با حروف نام همسر ایشان آغاز می‌شود؛ چنان‌که در پایان شعر، حروف اول بیت‌ها، نام «قدس ایران» را نشان می‌دهد. به عنوان نمونه این شعر:

صمیمیت و احترام امام‌خمینی به همسر ازجمله در برخی نامه‌های احساسی و سرشار از محبت ایشان نیز بروز یافته است؛ چنان‌که در نامه سفر به [[مکه]] در فروردین ۱۳۱۲ که از [[لبنان]] برای وی نوشته، از تعبیرهای «تصدقت شوم»، «الهی قربانت بروم»، «نور چشم»، «قوّت قلب» و «عزیزم»، استفاده کرده و اظهار تأسف کرده است که همسر ایشان در این سفر همراه ایشان نیست. ایشان همراه نامه عکسی نیز از خود به نشانه دلتنگی برای همسر خود فرستاده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۲–۳</ref> همچنین ایشان همواره ازجمله در نامه‌ها به فرزندان خود سفارش می‌کرد که مراقب مادر خود باشند و به او احترام بگذارند و با وی حسن رفتار و سلوک داشته باشند<ref>←امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۲۸–۴۲۹، ۴۳۲؛ ۱۲/۱۲۱ و ۱۶/۲۲۶؛ ثقفی، خدیجه، گنجینه دل، ۴۰–۴۱؛ خمینی، دلیل آفتاب، ۱۷۱</ref> {{ببینید|متن=ببینید| مادر}}؛ چنان‌که در [[وصیت‌نامه امام‌خمینی|وصیت‌نامه]] خود از آنان خواست از مادر خود اطاعت و با احترام با او رفتار کنند و رضایت او را به دست آورند که خیر [[دنیا و آخرت]] آنان در آن است‏.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۹۳</ref>

ثقفی نیز به همسر خود علاقه زیاد و توجه خاص داشت و هرگز با لباس غیر مرتب و غیر آراسته بر سر سفره حاضر نمی‌شد. علاقه او به امام‌خمینی علاقه حقیقی و درونی بود. او تلاش می‌کرد زمینه راحتیِ ایشان را فراهم کند و با توجه به نظم دقیق امام‌خمینی سعی می‌کرد برنامه‌های ایشان در خانه به هم نخورد.<ref>‌مصطفوی، مصاحبه، ۱۱۲–۱۱۳</ref> {{ببینید|متن=ببینید| اخلاق و سیره امام‌خمینی}}

[[امام‌خمینی]] پس از [[تبعید امام‌خمینی|تبعید]] به ترکیه، رسیدن فرزند خود [[سیدمصطفی خمینی|سیدمصطفی]] را به ترکیه در نامه‌ای به وی خبر داد و از او خواست سلامتی خودشان را با خط خود برای ایشان بنویسد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۳۵</ref> ایشان در خرداد ۱۳۴۴ در نامه دیگری از سلامتی خود و سیدمصطفی خبر داد و از همسر خود خواست در صورت موافقت مقامات امنیتی وسایل شخصی، یک دوره تقریرات درس اصول ایشان و [[الاستصحاب (کتاب)|کتاب استصحاب]] ایشان را بفرستد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۳۹</ref> در سفر ثقفی از [[نجف]] به [[ایران]] در سال ۱۳۵۳ و بی‌خبری امام‌خمینی از وی، در نامه‌ای اظهار نگرانی کرد و درخواست کرد هر یک یا دو هفته طی نامه‌ای ایشان را از حال خود آگاه کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۶</ref>

از سوی دیگر، امام‌خمینی بارها تأکید کرده است «من هرچه دارم از خانم دارم». این سخن گویای آن است که ثقفی با رفتار خود، اعتماد امام‌خمینی را جلب کرده بود<ref>‌ثقفی، علی، قدس ایران، ۱۸۶ و ۱۸۸</ref>؛ چنان‌که پس از بازداشت ایشان در آبان سال ۱۳۴۳، مهر و کلید قفسه کتاب‌ها و مدارک خود را به همسر خود داد و او آنها را پنهان کرد و پس از استقرار امام‌خمینی در نجف در سال ۱۳۴۴ به [[عبدالعلی قرهی]] سپرد تا به امام‌خمینی برساند و بعدها ایشان از [[امانتداری]] همسرش تشکر کرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۶۱–۲۶۲</ref> در دوران [[دستگیری امام‌خمینی|بازداشت امام‌خمینی]] و احتمال صدور حکم [[اعدام]] ایشان بر اثر جوی که پس از حصر و تبعید ایجاد شده بود نیز ثقفی خود را نباخت و شجاعانه این مرحله را پشت سر گذاشت، به گونه‌ای که [[صبر]] و [[استقامت]] ایشان زبانزد همگان بود و در حضور [[مردم]] هیچ‌گاه شکوه نکرد.<ref>‌بروجردی، محمود، مصاحبه، ۱۶۸؛ مؤسسه تنظیم، قدس ایران، ۶</ref> وی اعلامیه‌هایی را که اعضای [[دفتر امام‌خمینی]] به هاجر، خدمتکار خانه، داده بودند، در خانه طوری پنهان کرد که مأمورهای امنیتی آنها را نیافتند.<ref>‌ثقفی، خدیجه، گنجینه دل، ۳۸</ref> پس از تبعید به [[ترکیه]] نیز پس از پنج ماه بی‌خبری از حال امام‌خمینی، با پیگیری ثقفی، [[رژیم پهلوی]] موافقت کرد تا [[سیدفضل‌الله خوانساری]] برای دیدار با ایشان به ترکیه سفر کند که ثقفی نامه و هدیه‌ای نیز فرستاد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، گنجینه دل، ۲۶۶</ref>

ثقفی امکان همراهی با امام‌خمینی در دوران تبعید ایشان در ترکیه را نداشت، اما پس از تداوم تبعید و انتقال ایشان به عراق برای دیدار ایشان به عراق رفت. در این سفر مأمور [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) در لباس روحانی آنان را همراهی می‌کرد. ثقفی و همراهان پس از یک هفته قرنطینه در گمرک عراق وارد نجف شدند و وی به همسر خود پیوست.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۸۴–۲۸۸؛ مصطفوی، مصاحبه، ۱۱۸</ref> او گه‌گاه برای دیدار با خانواده و فرزندان به ایران برمی‌گشت و در یکی از این سفرها فرزندش [[سیداحمد خمینی|سیداحمد]] را در زندان قزل‌قلعه ملاقات کرد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، گنجینه دل، ۳۷–۳۸</ref>

با همه مشکلات، سخت‌ترین روز زندگی ثقفی اول آبان ۱۳۵۶، هنگام درگذشت مشکوک فرزندش سیدمصطفی بود و گرچه امام‌خمینی وی را توصیه به [[صبر]] کرد و تأکید کرد این‌گونه حوادث را باید به خدا واگذار کند {{ببینید|متن=ببینید| سیدمصطفی خمینی}}، اما درگذشت سیدمصطفی برای وی سنگین بود؛ چنان‌که او پس از گذشت سی سال در پاسخ نوه خود، سیدحسن خمینی، سه بار تأکید کرد مرگ سیدمصطفی برای او از همه سخت‌تر بوده است.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۳۷–۳۳۸ و ۳۴۰–۳۴۱</ref> وی هنگام ترک [[عراق]] به مقصد پاریس بر سر مزار فرزندش با جمله «فرزندم شهادتت مبارک، در کنار [[امام‌علی(ع)|مولا علی(ع)]] خوش بیارام» خداحافظی کرد و تأکید کرد به دنبال آرمان او و امام‌خمینی به همه‌جا خواهد رفت تا صدای شکستن استخوان استکبار جهانی را در ایران به گوش همه برساند.<ref>ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۲۹۰–۲۹۱</ref>

پس از [[هجرت امام‌خمینی|هجرت امام‌خمینی به فرانسه]]، با پیگیری‌های ایشان، ثقفی به او پیوست و پس از [[بازگشت امام‌خمینی به ایران|بازگشت امام‌خمینی]] به ایران وی به همراه داماد خود [[شهاب‌الدین اشراقی]] به ایران بازگشت<ref>ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۶۰–۳۶۳</ref> و در خانه‌ای که در محله قیطریه تهران در نظر گرفته شده بود، ساکن شد و مردم هر روز به دیدار او می‌رفتند و او از آنان به گرمی استقبال می‌کرد.<ref>ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۶۴</ref>

ثقفی در تمام دوران رهبری ده‌ساله امام‌خمینی در دیدارها مدبرانه برخورد می‌کرد و حتی یک جمله از وی به نفع یا بر ضد مسئولان نظام شنیده نشد و پیوسته از اخبار روزانه اطلاع می‌یافت و نکات را به امام‌خمینی و بیشتر به [[سیداحمد خمینی]] یادآوری می‌کرد و به مسئولان نیز هنگام ملاقات تذکر می‌داد.<ref>ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۹۰</ref> در بازدید همسران افراد جناح‌های سیاسی در خانه ثقفی که گاه بحث‌های سیاسی مطرح می‌شد و گاه به مشاجره کشیده می‌شد، وی با زیرکی خاص توجه همه را به چیز دیگری جلب می‌کرد تا فضای خانه امام‌خمینی به محل درگیری تبدیل نشود و کسی از محیط خانه ایشان دلگیر نگردد.<ref>‌مصطفوی، مصاحبه، ۱۱۵</ref> وی به وضع زندگی مردم و ناملایمات ناشی از هشت سال [[جنگ تحمیلی]] حساس بود. از نرخ تورم و اوضاعِ نه چندان خوب اقتصادی گلایه می‌کرد و در هر فرصت، نظر خود را به مسئولان می‌رساند و البته نزد امام‌خمینی کمتر به مشکلات جاری اشاره می‌کرد و نمی‌خواست مایه ناراحتی ایشان گردد.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۳۹۰–۳۹۱</ref>

پس از [[ارتحال امام‌خمینی|درگذشت امام‌خمینی]] مسئولان نظام جمهوری اسلامی ایران، همواره ثقفی را تکریم و در مناسبت‌های گوناگون با او دیدار می‌کردند. او نیز همراه احترام متقابل، گاهی تذکراتی دلسوزانه به آنان می‌داد.<ref>‌بروجردی، لیلا، مصاحبه، ۱۵۶؛ اشراقی، مرتضی، مصاحبه، ۲۱۱</ref> وی هنگام درگذشت فرزند دیگر خود [[سیداحمد خمینی]] در سال ۱۳۷۳ متین و صبور بود و صدا به شیون و فریاد بلند نکرد و در پاسخ به تسلیت [[اکبر هاشمی رفسنجانی]] که نتوانست سخن بگوید از تسلیم بودن به [[رضای الهی]] سخن گفت.<ref>‌ثقفی، خدیجه، بانوی انقلاب، ۴۲۴–۴۲۹ و ۵۰۹–۵۱۰</ref>

خدیجه ثقفی پس از هفت ماه تحمل بیماری ناراحتی معده، عفونت روده، سن زیاد<ref>‌کاظمی، مصاحبه، ۶۵؛ نجاران، مصاحبه، ۶۶</ref> و سپس مرگ مغزی در ساعت‌های نخستین صبح روز شنبه اول فروردین ۱۳۸۸، در سن ۹۶سالگی در بیمارستان خاتم‌الانبیا(ص) تهران درگذشت. رهبری نظام، رئیس‌جمهور وقت، رئیس [[مجمع تشخیص مصلحت نظام]]، دیگر مقامات و رجال دینی و سیاسی و نیز نهادها و سازمان‌های کشوری و لشکری با صدور پیام‌هایی این واقعه را تسلیت گفتند. از نخستین ساعات انتشار این خبر، گروه بسیاری از شخصیت‌های سیاسی و اقشار مختلف مردم در [[حسینیه جماران]] و اقامتگاه [[امام‌خمینی]] حضور یافتند. در روز دوم فروردین، پیکر ثقفی پس از اقامه [[نماز میت]] به امامت رهبری نظام همراه با عزاداری اقشار مختلف مردم از [[دانشگاه تهران]] [[تشییع]] و بنابر [[وصیت]] در کنار [[مرقد امام‌خمینی]] و فرزندش [[سیداحمد خمینی]] به خاک سپرده شد.<ref>کیهان، روزنامه، ۳؛ مردمسالاری، روزنامه، ۲</ref>