دهه فجر انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از فرار [[محمدرضا پهلوی]] از ایران و راهپیمایی میلیونی مردم در اربعین حسینی (۲۹/۱۰/۱۳۵۷)، امام‌خمینی در پیامی اعلام کرد که به‌زودی به [[ایران]] باز خواهد گشت تا در خدمت [[مردم]] باشد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵/۵۰۱–۵۰۲.</ref> دولت [[شاپور بختیار]] در حالی‌که برای تحکیم موقعیت خود به رایزنی با اعضای شورای انقلاب مشغول بود، {{ببینید|شورای انقلاب اسلامی}} از طریق سفارت فرانسه در ایران، به امام‌خمینی پیغام داد از سفر زودهنگام به ایران و موضع‌گیری علیه دولت خودداری کند؛ زیرا این عمل موجب مشکل‌ها و خطرهای زیادی خواهد شد.<ref>یزدی، آخرین تلاش‌ها در آخرین روزها، ۳۲۶–۳۲۷.</ref> بختیار در این پیام، امام‌خمینی را تهدید کرد در غیر این صورت حمام خون به راه می‌افتد.<ref>یزدی، آخرین تلاش‌ها در آخرین روزها، ۳۲۹.</ref> برخی از مقامات رژیم پهلوی مانند رئیس ستاد ارتش، عباس قره‌باغی نیز تنها راه عملی پیشگیری از شورش و خونریزی در کشور را جلوگیری از [[بازگشت امام‌خمینی به ایران|بازگشت امام‌خمینی به کشور]] می‌دانستند؛ بر همین اساس جلسه شورای امنیت ملی که به دعوت بختیار برای ارزیابی موضوع تشکیل شده بود، به بستن فرودگاه و جلوگیری از بازگشت ایشان رأی داد.<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۰۸ و ۲۲۵–۲۲۶؛ اطلاعات، ۵/۱۱/۱۳۵۷، ۱.</ref> تشدید تظاهرات و تهدید مردم به اشغال فرودگاه، تحصن روحانیان در دانشگاه تهران و موفق‌نشدن بختیار برای سفر به پاریس و دیدار با امام‌خمینی، بختیار را مصمم کرد بدون مشورت با [[شورای سلطنت]]، [[قوای مسلح|ارتش]] و شورای امنیت ملی، در مصاحبه مطبوعاتی ۹ بهمن ۱۳۵۷، دستور بازگشایی فرودگاه را صادر کند.<ref>قره‌باغی، ۲۴۹–۲۵۰ و ۲۷۷؛ کیهان، ۹/۱۱/۱۳۵۷، ۱.</ref>

[[امام‌خمینی]] در ساعت ۹:۳۰ دقیقه صبح [[۱۲ بهمن ۱۳۵۷]] وارد [[ایران]] شد و [[مردم]] استقبال گسترده‌ای از ایشان کردند.<ref>کیهان، ۱۲/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> {{ببینید|بازگشت امام‌خمینی}} ایشان در آغاز ورود به ایران و در سخنرانی [[بهشت زهرا(س)]]، با تشکر از فداکاری ملت و انتقاد از عملکرد [[رژیم پهلوی]] که به نام اصلاح و تجدد، کشور را به گرداب فساد کشانده است، اساس رژیم سلطنتی تحمیلی را برخلاف [[عقل (قوه ادراک)|عقل]] و قانون دانست و بر همین اساس دولت‌ها و مجلس‌های دست‌نشانده و فرمایشی این رژیم مانند [[مجلس شورای ملی]]، [[مجلس سنا]] و [[مجلس مؤسسان|مؤسسان]] را غیرقانونی خواند. {{ببینید|مجلس شورای ملی | مجلس سنا}} ایشان در این سخنرانی، ضمن هشدار به ملت دربارهٔ بازگشت سلطه [[محمدرضا پهلوی]] و تأکید بر لزوم [[وحدت|حفظ وحدت]] و ادامه نهضت تا سقوط کامل رژیم پهلوی و کوتاهی دست [[اجانب|بیگانگان]] از کشور، اعلام کرد به پشتوانه رأی و اعتماد [[مردم]]، دولت تعیین می‌کند. ایشان همچنین با اندرز و اتمام حجت به [[قوای مسلح|ارتش]] دربارهٔ بازگشت به سوی مردم، از نظامیانِ پیوسته به مردم به‌خصوص [[بیعت همافران با امام‌خمینی|افسران نیروی هوایی]] قدردانی کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۸–۱۹.</ref>

از سوی دیگر، به صورت کلی، توجه ویژه امام‌خمینی به ارتش و نقش آن در پیروزی یا شکست انقلاب، موجب شد با وجود [[حکومت‌نظامی]] و کشتارها، ایشان میان ارتشیِ وطن‌دوست یا وطن‌خواه و دلسوز ملت، با معدود افسران و درجه‌داران خونریز و سرسپرده فرق بگذارد و بدنه ارتش را خادم و خیرخواه بداند؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵/۹۲، ۴۶۰–۴۶۱ و ۴۶۴–۴۶۵.</ref> به همین دلیل درخواست امام‌خمینی از سربازان، برای سرپیچی از فرمان افسران و فرار از پادگان‌ها در آذر ۱۳۵۷،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵/۱۵۳.</ref> با اقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد و ارتش را با نافرمانی فزاینده سربازان روبه‌رو کرد. {{ببینید|تاسوعا و عاشورا | شورای انقلاب اسلامی}} امام‌خمینی در روز ورود به ایران نیز که امنیت برخی شهرها در دست انقلابیان بود،<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۹۸۳؛ هایزر، مأموریت مخفی هایزر در تهران، ۲۶۸، ۳۱۲ و ۴۰۲.</ref> در پیامی خطاب به ارتش، ضمن درخواست کناره‌گیری از دولت غیرقانونی و اعلام آن، به ارتشیان وعده داد خیلی زود با تکیه بر حکم شرع و آرای اکثریت ملت ایران، دولت قانونی را معرفی خواهد کرد تا ارتش به وظیفه قانونی و ملی خود رفتار کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۰.</ref>

مقامات [[امریکا|امریکایی]] انتظار داشتند ابعاد بیشتری از برنامه [[امام‌خمینی]] مانند اعلام [[جمهوری اسلامی]] یا [[شورای انقلاب اسلامی|فهرست اعضای شورای انقلاب]] در سخنرانی روز ورود ایشان آشکار شود.<ref>هایزر، مأموریت مخفی هایزر در تهران، ۴۱۷.</ref> آمریکا با وجود تظاهر به همراهی [[رژیم پهلوی]] و امید به موفقیت آن، در همان روزها قراردادهای نظامی خود را لغو و همه شهروندان آمریکایی ـ به‌جز مأموران سیاسی ـ را از کشور خارج کرد<ref>هایزر، مأموریت مخفی هایزر در تهران، ۳۹، ۵۴، ۳۳۶–۳۳۷، ۳۴۶، ۳۶۵، ۳۶۸، ۴۰۹، ۴۱۵–۴۱۸ و ۴۲۵.</ref> همچنین تعدادی از دستگاه‌های الکترونیکی محرمانه آمریکا، از ایران به دیگر کشورهای منطقه منتقل و قراردادهای خرید اسلحه از انگلستان نیز لغو شد.<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۱۱۲۰–۱۱۲۱.</ref> امام‌خمینی پس از بازگشت در مدرسه رفاه مستقر شد {{ببینید|مدرسه رفاه ـ مدرسه علوی}} و از صبح ۱۳ بهمن، دیدارهای پیاپی ایشان با گروه‌های مختلف مردم آغاز شد. ایشان با تأکید بر حفظ انضباط گروه‌های تظاهرکننده، ثبات و امنیت ایران و منطقه را در گرو کناره‌گیری محمدرضا پهلوی و حامیان امریکایی‌اش دانست و ملّیت و اصالتی را که بختیار ادعا کرده بود، به دلیل اعزام ژنرال رابرت هایزر از سوی دولت‌های حامی پهلوی برای هماهنگی ارتش با وی مردود خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۳۰–۳۱.</ref> در این دیدارها که تا ۲۰ بهمن ادامه داشت، بیست سخنرانی از امام‌خمینی ثبت شده است. با توجه به هجوم جمعیت و ازحال‌رفتن بیش از دو هزار زن و مرد، قرار شد دیدار مردان، صبح‌ها در مدرسه علوی۲ و دیدار زنان عصرها در مدرسه علوی۱ انجام شود.<ref>کیهان، ۱۴/۱۱/۱۳۵۷، ۴.</ref>

بازگشت امام‌خمینی به ایران، همچنین واکنش‌های مختلفی در کشورهای اسلامی داشت. رهبر [[سازمان آزادی‌بخش فلسطین]]، [[یاسر عرفات]] با تبریک پیشاپیش پیروزی انقلاب تأکید کرد آثار پیروزی ملت ایران در مرزهای این کشور متوقف نخواهد ماند؛<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۳/۵۷؛ کیهان، ۱۴/۱۱/۱۳۵۷.</ref> در عین حال یک هیئت مذهبی مصری از سوی [[انور سادات]]، برای تشویق امام‌خمینی به قبول اصل رژیم سلطنتی، به ایران سفر کرد که ایشان از پذیرش آنان خودداری کرد.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۳/۵۸.</ref> رژیم عراق نیز با اظهار مخالفت با تغییر رادیکال رژیم ایران، بازگشت پهلوی به [[ایران]] را به روشی که سلطنت کند نه حکومت، خواستار شد<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۳/۵۸.</ref> و خبرگزاری رسمی [[شوروی]] (تاس)، با اعلام خبر [[بازگشت امام‌خمینی به ایران]]، تلویحاً به نفع انقلاب اسلامی موضع گرفت.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۳/۶۰.</ref>

مذاکرات میان مقامات رژیم پهلوی و انقلابیان، که پیش از ورود [[امام‌خمینی]] و از طریق [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] آغاز شده بود، از آن به بعد شتاب بیشتری گرفت. این مذاکرات که با موافقت امام‌خمینی همراه بود، میان بعضی از اعضای شورای انقلاب مانند [[مهدی بازرگان]]، [[یدالله سحابی]] و [[اکبر هاشمی رفسنجانی]]، و [[شاپور بختیار]]، [[عباس قره‌باغی]] (رئیس ستاد ارتش) و ناصر مقدم (رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]])) انجام می‌شد. هدف از این مذاکرات، جلوگیری از خشونت و رفع خطر از مردم، همراهی [[قوای مسلح|ارتش]] با [[مردم|ملت]] و تلاش برای استعفای بختیار بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، ۱۶۷–۱۶۸؛ قره‌باغی، ۲۶۵–۲۶۷؛ بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۳۰۲–۳۰۴.</ref> از سوی دیگر، بختیار که خواهان دیدار و مذاکره با امام‌خمینی بود، حاضر به کناره‌گیری و فرمان‌بردن از دولتِ منتخبِ ایشان نشد. امیران ارتش نیز انقلابیان را تهدید به کودتا می‌کردند.<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۱۱۲۲؛ بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۳۰۰.</ref>

در حالی‌که مقامات امنیتی، توان حفاظت از جان خویش را نداشتند،<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۲۵/۱۱۹، ۱۷۰ و ۲۰۶.</ref> طرح‌هایی برای کودتای از طرف [[امریکا|امریکایی‌ها]] مطرح می‌شد.<ref>برژینسکی، قدرت و اصول خاطرات برژینسکی مشاور امنیت ملی (۱۹۸۱–۱۹۷۷)، ۵۰۶–۵۰۷.</ref> سربازان از پادگان و سران ارتش از کشور می‌گریختند. تمام اداره‌ها و کارخانه‌ها و حتی برج مراقبت فرودگاه، در اعتصابی هماهنگ با انقلابیان بود. ده‌ها [[مجلس شورای ملی|نماینده مجلس شورای ملی]]، در پی هشدارهای امام‌خمینی، استعفا دادند و همراه صدها هزار مردم مشتاق، به دیدار ایشان می‌شتافتند. حتی شهردار پایتخت ([[جواد شهرستانی]])، استعفای خود را به امام‌خمینی تسلیم کرد.<ref>کیهان، ۱۴/۱۱/۱۳۵۷، ۱، ۲ و ۱۵/۱۱/۱۳۵۷، ۱، ۲؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۶–۲۹۷.</ref> در چنین شرایطی، بختیار هر اقدامی برای تغییر قانون اساسی را مشروط به تصویب [[مجلس مؤسسان]] کرد و تأکید کرد اجازه فعالیت به [[دولت موقت]] نمی‌دهد و تمام خواسته‌های امام‌خمینی را از راه قانونی تحقق می‌بخشد.<ref>کیهان، ۱۵/۱۱/۱۳۵۷، ۴؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۶.</ref> ۱۴ بهمن ۱۳۵۷ مصاحبه مطبوعاتی امام‌خمینی با حدود سیصد خبرنگار داخلی و خارجی در مدرسه علوی۲ برگزار شد. ایشان در این نشست، بر [[جمهوری اسلامی|تأسیس نظام جمهوری اسلامی]]، معرفی دولت و مشخص‌بودن اعضای شورای انقلاب تأکید کرد و بار دیگر از ارتش خواست به ملت بپیوندند.<ref>مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، اسناد لانه جاسوسی آمریکا، ۱۰/۲۷؛ کیهان، ۱۴/۱۱/۱۳۵۷، ۱.</ref> همچنین با غیرقانونی خواندن دولت بختیار، دیدار وی را تنها در صورت استعفا پذیرفت و نیز با بی‌اعتنایی به تهدیدها دربارهٔ اجرای کودتا، تأکید کرد اگر دولتِ غیرقانونی از راه مسالمت‌آمیز کنار نرود، اعلام جهاد خواهد کرد.<ref>کیهان، ۱۶/۱۱/۱۳۵۷، ۸؛ اطلاعات، ۱۴/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> بازداشت تعدادی از وزیران دولت‌های پیشین، ازجمله هوشنگ نهاوندی، عبدالمجید مجیدی، غلامرضا کیانپور، و ممنوع‌الخروج کردن سه هزار مقام دولتی از مدیرکل به بالا در ۲۵ سال اخیر<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۳۰۴.</ref> (همان، ۱۵/۱۱/۱۳۵۷، ۱–۲) از دیگر اتفاقات ۱۴ بهمن ۱۳۵۷ بود. رابرت هایزر که برای تشویق ارتش به کودتا و پایان دادن قراردادها وارد ایران شده بود، در همان روز به آمریکا بازگشت.<ref>هایزر، مأموریت مخفی هایزر در تهران، ۴۲۶–۴۳۶.</ref> [[سیدمحمدباقر صدر]] مرجع تقلید و عضو مؤسس [[حزب‌الدعوه|حزب‌الدعوه در عراق]]، بازگشت پیروزمند امام‌خمینی و تحولات مثبت ایران را تبریک گفت.<ref>کیهان، ۱۸/۱۱/۱۳۵۷، ۵.</ref>

یکی از مهم‌ترین مباحث [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] از نخستین روز بازگشت [[امام‌خمینی]]، تعیین نخست‌وزیر [[دولت موقت]] بود. این امر در جلسه ۱۴ بهمن با حضور امام‌خمینی محقق شد و با پیشنهاد اعضای شورا و موافقت ایشان، [[مهدی بازرگان]]، مأمور تشکیل دولت موقت گردید.<ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۶۸–۱۶۹.</ref> حکم نخست‌وزیری وی در ۱۵ بهمن، پس از تعیین کلیات آن از سوی امام‌خمینی، به دست مهدی بازرگان، [[اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[مرتضی مطهری]]، [[محمدرضا مهدوی کنی]]، [[یدالله سحابی]]، [[سیداحمد صدرحاج سیدجوادی]] و [[ابراهیم یزدی]] تنظیم شد و به امضای امام‌خمینی رسید. هاشمی رفسنجانی در ۱۶/۱۱/۱۳۵۷، با حضور امام‌خمینی و بازرگان حکم نخست‌وزیری را برای انبوه خبرنگاران و شخصیت‌های داخلی و خارجی حاضر در مدرسه علوی خواند و ابراهیم یزدی آن را به زبان انگلیسی ترجمه کرد.<ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۷۰؛ مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۳/۱۵۰.</ref>

امام‌خمینی در این حکم تأکید کرد که با تکیه بر حق شرعی {{ببینید|ولایت فقیه(۱)}} و قانونی، مهدی بازرگان را به سبب اعتقادی که به [[ایمان و کفر|ایمان راسخ]] وی به [[اسلام]] دارد و سوابق مبارزاتی اسلامی و ملی وی، بدون در نظر گرفتن روابط حزبی و بستگی به گروه خاص، مأمور تشکیل دولت موقت می‌کند تا ترتیب اداره امور کشور، به‌ویژه انجام همه‌پرسی برای تغییر نظام سیاسی ایران، تشکیل مجلس مؤسسان برای تصویب قانون اساسی جدید و تشکیل مجلس نمایندگان ملت طبق قانون اساسی جدید را بدهد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۵۴–۵۵؛ کیهان، ۱۷/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> {{ببینید|مجلس خبرگان قانون اساسی}}

پس از خواندن حکم نخست‌وزیری، بازرگان در سخنانی این مأموریت را از خطیرترین و دشوارترین مأموریت‌های تاریخ ۷۲ساله [[مشروطیت]] دانست. همچنین در نخستین نشست مطبوعاتی خود در جایگاه نخست‌وزیر دولت موقت شرکت کرد و در پاسخ به پرسش دربارهٔ تهدیدهایی که برای بازداشت وی وجود دارد، گفت همواره آماده استقبال از خطر بوده است.<ref>کیهان، ۱۷/۱۱/۱۳۵۷، ۳.</ref>

امام‌خمینی در این نشست همچنین در سخنانی ضمن شرح آشفتگی اقتصادی، فرهنگی و سیاسی کشور، تعیین دولت موقت را به دلیل وجاهت ملی یا قانونی نداشتن دولت بختیار، و لزوم نجات ایران از این نابسامانی دانست که با پشتوانه خواست عمومی مردم ـ خواه از باب وکالت یا به عنوان رهبر ـ و نیز ولایت از طرف شارع مقدس، صورت گرفته است؛ بر همین اساس حکومت بازرگان و دولتش، صِرف حکومت عادی (قانونی) نیست، بلکه حاکمیت شرعی است که همه باید پیروی کنند و مخالفت با آن، مخالفت با شرع و مستحق مجازات خواهد بود. با این حال، از مردم خواست نظر خود دربارهٔ موافقت یا مخالفت با دولت بازرگان و اساساً حکومت اسلامی را از طریق مطبوعات و تظاهرات اعلام کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۵۶–۶۱ و ۶۹.</ref> پس از مراسم معرفی نخست‌وزیر دولت موقت، هاشمی رفسنجانی نیز در مصاحبه با خبرنگاران تأکید کرد مجازات اسلامی مربوط به کسانی است که علیه خواست اکثریت مردم توطئه کنند. در آن صورت نه ملت چنین اجازه‌ای می‌دهد، نه رهبر ملت.<ref>کیهان، ۱۷/۱۱/۱۳۵۷، ۳.</ref> {{ببینید|دولت موقت}}

در میان [[مراجع تقلید]] وقت، [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]] با حمایت از دولت موقت، این انتصاب را به [[مهدی بازرگان]] تبریک گفت.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۶۵۸؛ کیهان، ۱۷/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> پیام [[سید محمدرضا گلپایگانی|سیدمحمدرضا گلپایگانی]] خطاب به [[امام‌خمینی]] نیز که در آن حمایت [[مردم|عموم ملت]] به‌خصوص افراد [[قوای مسلح|ارتش]] از [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] را خواستار شده بود، در ۱۶ بهمن منتشر شد.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۶۵۶–۶۵۷.</ref> پس از تعیین نخست‌وزیر دولت موقت، برنامه‌ریزی برای تسلط مسالمت‌آمیز بر وزارتخانه‌ها، برگزاری راهپیمایی‌های گسترده در حمایت از نخست‌وزیر و تسلط بر همه امور کشور، ازجمله فعالیت‌های مهم شورای انقلاب بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، ۱۷۷.</ref> {{ببینید|شورای انقلاب اسلامی}}

از صبح ۱۷/۱۱/۱۳۵۷ بازرگان با سکونت در [[مدرسه رفاه و مدرسه علوی|مدرسه علوی]]، تحت حفاظت نیروهای انقلاب قرار گرفت و کار خود را آغاز کرد.<ref>اطلاعات، ۱۸/۱۱/۱۳۵۷، ۱–۲.</ref> او موقتاً از رهبری «[[نهضت آزادی ایران]]» کناره‌گیری کرد. نهضت آزادی ایران هم در اعلامیه‌ای ضمن تأیید حق نصب و عزلِ برای امام‌خمینی به نیابت از معصوم(ع)، و طبق اصول والای [[اسلام|اسلامی]] و [[شیعه|شیعی]]، انتصاب انقلابی و تاریخ‌ساز بازرگان را به مردم تبریک گفت و تأکید امام‌خمینی بر دوری نخست‌وزیر از وابستگی حزبی را برخاسته از همان حق دانست و کناره‌گیری نخست‌وزیر از حزبش را نیز مصداق اطاعت از «اُولی الأمر»<ref>قرآن کریم، سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> خواند و به بازرگان اطمینان داد نهایت تلاش خویش را در انجام وظایف مکتبی و تشکیلاتیِ نهضت آزادی ایران، به کار خواهند بست.<ref>نهضت آزادی ایران، ۱۱/۷۱.</ref> {{ببینید|دولت موقت | مهدی بازرگان}}

موج اعتراض به دولت [[شاپور بختیار|بختیار]] و حمایت از [[دولت موقت]]، سراسر کشور را فرا گرفت. نظامیان با راهپیمایی در شهرهای اصفهان، تهران، درود، قصرشیرین و [[قم]]، وفاداری و حمایت خویش از دولت انقلاب را ابراز کردند.<ref>اطلاعات۱۶/۱۱/۱۳۵۷، ۲، ۳؛ کیهان، ۱۶/۱۱/۱۳۵۷، ۲، ۳.</ref> {{ببینید|بیعت همافران}} [[امام‌خمینی]] در دیدار با گروهی از نمایندگان مستعفی [[مجلس شورای ملی]] که در ۱۶/۱۱/۱۳۵۷ برگزار شد، با یادآوری خیرخواهی دربارهٔ [[محمدرضا پهلوی]] پیش از آغاز نهضت اسلامی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۷۸، ۸۹، ۱۱۷، ۱۲۱، ۱۲۴، ۱۵۱ و ۲۱۴–۲۱۵.</ref> غرور او را مانع شنیدن نصیحت و رسیدن به چنین عاقبتی دانست و از حاضران خواست تا بختیار را به بازگشت به سوی مردم نصیحت کنند. ایشان همچنین با هشدار به بختیار دربارهٔ واکنش تند [[مردم|ملت]] در مقابل وی، تأکید کرد در صورت استعفای دولتِ غیرقانونی بختیار و بازگشت ارتش به دامان ملت و آرامش کشور، مشکلات فرهنگی و اقتصادی به‌تدریج برطرف خواهد شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۶۴–۶۷.</ref> ایشان یک روز بعد در دیدار با گروهی از کارکنان نیروی دریایی، ضمن اظهار تأسف از خدمات این نیروها به [[خاندان پهلوی|خاندان غارتگر پهلوی]]، از آنان خواست تا از این پس در خدمت مردم باشند و با مقابله با بقایای [[رژیم پهلوی]]، حتی با سرنیزه و مسلسل، حق مردم را بازپس گیرند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۷۴–۷۶.</ref> لغو قرارداد تحویل تجهیزات آمریکایی به ارزش هفت میلیارد دلار به دست بختیار و خروج ایران از پیمان دفاعی سنتو به دست احمد میرفندرسکی وزیر خارجه نیز از وقایع ۱۶ بهمن بود.<ref>استمپل، درون انقلاب اسلامی، ۲۵۱؛ بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۳۰۱.</ref>

[[شاپور بختیار|بختیار]] در جلسه [[مجلس شورای ملی]] (۱۷ بهمن)، پس از تصویب لایحه انحلال [[ساواک]] و خبر از محاکمه وزیران گذشته، اعلام کرد به منظور حفظ وحدت حاضر است با مخالفان مذاکره کند و تغییر و تبدیل در محدوده قانون را نیز می‌پذیرد.<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۸؛ کیهان، ۱۷/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> وی همچنین [[دولت موقت|دولت بازرگان]] را دولت سایه خواند و گفت در یک کشور دو دولت معنا ندارد.<ref>طباطبایی، خاطرات سیاسی ـ اجتماعی دکتر سیدصادق طباطبایی، ۳/۲۲۸.</ref> جواد سعید (رئیس مجلس شورای ملی و عضو شورای سلطنت) که با مصلحت‌اندیشی قره‌باغی، از اعلام همبستگی با انقلاب منصرف شد، در این جلسه [[مجلس شورای ملی]] بازگشت امام‌خمینی به کشور را خوشامد گفته و اظهار امیدواری کرد تا کشور از طریق مذاکرات و مسالمت‌آمیز و پرهیز از هر گونه درگیری، از بن‌بست خارج شود.<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۶–۲۹۸.</ref> وی همچنین تلاش بی‌نتیجه‌ای کرد تا رأی عدم اعتماد به بختیار را عملی کند.<ref>بازرگان، خاطرات بازرگان، ۲/۳۱۷.</ref>

امام‌خمینی در سخنرانی‌های خود برای طبقات مختلف مردم، ضمن توضیح وابستگی [[رژیم پهلوی]] و لزوم وحدت کلمه ملت در مبارزه، این مقطع تاریخ را حساس‌ترین مقطع تاریخ در ایران ذکر کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۹۷–۱۱۱.</ref> خروج جعفر شریف‌امامی از کشور در حالی‌که ممنوع الخروج بود<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۲/۱۱۳۷.</ref> {{ببینید|جعفر شریف‌امامی}} و استعفای نخستین نماینده انجمن شهر تهران،<ref>کیهان، ۱۹/۱۱/۱۳۵۷، ۲.</ref> از دیگر وقایع نوزده بهمن بود. در حالی‌که تبریک‌های گروه‌ها و سازمان‌های مختلف به پشتیبانی از نخست‌وزیری بازرگان در روزنامه‌ها و اعلامیه‌های گوناگون منتشر می‌شد، گروهی با عنوان طرفداران قانون اساسی در هجدهم و بیستم بهمن، در حمایت از بختیار تظاهرات کردند.<ref>کیهان، ۴/۱۱/۱۳۵۷؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۸.</ref>

بزرگداشت دهه فجر: نخستین بزرگداشت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در ایران که با جشن‌های پانزدهمین قرن هجرت رسول خدا(ص)، هم‌زمان شده بود، با اجرای ستاد برگزاری جشن‌های هجرت و با نام هفته جشن‌ها، در ۱۵/۱۱/۱۳۵۸/ ۱۷ ربیع‌الاول ۱۴۰۰ق با راهپیمایی میلیون‌ها تن در سراسر کشور آغاز شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۴۳۴؛ کیهان، ۱۶/۱۱/۱۳۵۸، ۱۱.</ref> این مراسم در تهران، بر مزار شهدای انقلاب در [[بهشت زهرا(س)]] و در کنار مزار [[سیدمحمود طالقانی]] با حضور صدها تن از مردم و مقامات، خبرنگاران و میهمانان داخلی و خارجی و با قرائت پیام امام‌خمینی توسط [[سیداحمد خمینی]] و سخنرانی [[سیدابوالحسن بنی‌صدر|سید ابوالحسن بنی‌صدر]] (رئیس‌جمهور) برگزار شد؛<ref>کیهان، ۱۶/۱۱/۱۳۵۸، ۵.</ref> چنان‌که پیش از آن در نخستین سالگرد [[بازگشت امام‌خمینی به ایران]]، صدها هزار تن در برابر بیمارستان قلب تهران که امام‌خمینی در آن بستری بود، راهپیمایی کردند.<ref>کیهان، ۱۳/۱۱/۱۳۵۸، ۱.</ref> دومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی نیز به دلیل شرایط جنگی و هزینه زیاد برگزاری جشن‌های باشکوه، از یک هفته به سه روز از ۲۲ تا ۲۴ بهمن کاهش یافت<ref>کیهان، ۱۱/۱۱/۱۳۵۹، ۴.</ref> و بنیاد شهید آن را در سراسر کشور و با حضور خانواده‌های شهدا و [[جانباز|جانبازان]] و میهمانان خارجی برگزار کرد.<ref>کیهان، ۲۵/۱۱/۱۳۵۹، ۲.</ref>

از بهمن ۱۳۶۰ و با ابتکار وزیر وقت ارشاد اسلامی، عبدالمجید معادیخواه، جشن‌های پیروزی انقلاب اسلامی، در ده روز برگزار شد و مسئولیت آن بر عهده «ستاد برگزاری مراسم دهه فجر» بود؛<ref>جمهوری اسلامی، ۱۲/۱۱/۱۳۶۰، ۲.</ref> با این توضیح که در سال‌های نخست پیروزی انقلاب و با نگاه تربیتی امام‌خمینی با برداشت از آیات قرآن،<ref>قرآن کریم، سوره ابراهیم، آیه ۵؛ سوره جاثیه، آیه ۱۴.</ref> روزهای پیروزی انقلاب، «ایام‌الله» نام گرفت؛ اما با پیشنهاد [[عبدالمجید معادیخواه|معادیخواه]]، برای نشان‌دادن اهمیت و عظمت این ده روز که طلیعه پیروزی بر طاغوت بود، فاصله [[بازگشت امام‌خمینی به ایران|ورود امام‌خمینی به ایران]] تا سقوط رژیم پهلوی، با بهره‌گرفتن از قرآن کریم وَ الْفَجْرِ وَ لَیالٍ عَشْرٍ؛<ref>قرآن کریم، سوره فجر، آیه ۱–۲.</ref> «دهه فجر انقلاب اسلامی ایران» نامیده شد. آنچه بر حسن قبول این پیشنهاد افزود، تعبیری مشهور و منسوب به امام‌خمینی است که «انقلاب ما، انفجار نور بود»؛ هرچند این جمله، در متن سخن ایشان نیست و برگرفته از سخن [[یاسر عرفات]] دربارهٔ انقلاب ایران است.<ref>معادیخواه، جام شکسته، ۳/۵۰۳؛ امام‌جمارانی، مصاحبه، ۳/۲۵۳؛ ← امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۱۸۱، پاورقی.</ref>

هر سال [[امام‌خمینی]] به مناسبت ۲۲ بهمن پیامی را که در بردارنده مهم‌ترین مسائل [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] و مسئولیت‌های [[جمهوری اسلامی|نظام]] و [[مردم]] بود، صادر کرده است که در مجموع شامل ده پیام می‌گردد. {{ببینید|بیست و دوم بهمن}} نیز در دهه فجر جشنواره‌های مختلف هنری، فرهنگی و ورزشی برگزار شده است؛ ازجمله نخستین جشنواره تئاتر انقلاب اسلامی و جشنواره ورزشی بزرگداشت انقلاب اسلامی، از ۵ تا ۱۵ بهمن ۱۳۶۰ در کرمان برگزار شد؛<ref>جمهوری اسلامی، ۴/۱۱/۱۳۶۰، ۱ و ۱۱.</ref> همچنین به پیشنهاد [[شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی]]، در سال ۱۳۶۰، بانگ «الله اکبر» در شب پیروزی انقلاب اسلامی در سراسر کشور طنین‌انداز شد.<ref>جمهوری اسلامی، ۲۱/۱۱/۱۳۶۰، ۱.</ref> از سال ۱۳۶۱ جشن‌های پیروزی انقلاب اسلامی نوعاً با نام‌گذاری هر یک از این ده روز به نامی خاص تا به امروز برگزار می‌شود. در این سال برای نخستین بار هفته فیلم یا جشنواره ملی نمایش فیلم سینمایی نیز برگزار شد<ref>جمهوری اسلامی، ۱۰/۱۱/۱۳۶۱، ۱۰.</ref> و تا امروز، در رشته‌های فیلم، موسیقی و تئاتر به صورت ملی و بین‌المللی ادامه یافته است.