دولت موقت: تفاوت میان نسخه‌ها

دولت موقت در فاصله انتقال قدرت از یک نظام سیاسی به نظام سیاسی دیگر تشکیل می‌شود و تا زمان تصویب قانون اساسی جدید و تأسیس نهادهای تازه سیاسی عهده‌دار امور کشور است.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۱۶۸.</ref> پس از کسب رأی اعتمادِ دولت [[شاپور بختیار]] از دو [[مجلس سنا]] و [[مجلس شورای ملی|شورای ملی]] و فرار محمدرضا پهلوی از [[ایران]] در ۲۶ دی ۱۳۵۷ {{ببینید|فرار شاه}}، امام‌خمینی به کارکنان اعتصابی دولت دستور داد وزرای دولت غیرقانونی بختیار را به وزارتخانه‌ها راه ندهند. این اقدام، دولت بختیار را به‌شدت تضعیف کرد. ورود امام‌خمینی به ایران در دوازدهم بهمن ۱۳۵۷ و سخنرانی ایشان در [[بهشت زهرا(س)]] نیز ضربه دیگری بر حکومت بختیار بود. ایشان در این سخنرانی به‌شدت به دولت بختیار حمله کرد و وعده داد به‌زودی دولت تعیین می‌کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۰/۶–۱۹.</ref> {{ببینید|بازگشت امام‌خمینی | دهه فجر}}

در چهاردهم بهمن ۱۳۵۷ [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]]، [[مهدی بازرگان]] را برای نخست‌وزیری دولت موقت به [[امام‌خمینی]] پیشنهاد کرد و ایشان این پیشنهاد را پذیرفت و بازرگان مأمور تشکیل دولت شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۶۹–۱۷۰؛ مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۱۵۱/۳.</ref> حکم نخست‌وزیری بازرگان را امام‌خمینی در روز پانزده بهمن صادر کرد<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۷۰–۱۷۱.</ref> و روز شانزدهم در جلسه‌ای در [[مدرسه رفاه و مدرسه علوی|مدرسه علوی]] حکم نخست‌وزیری به وی داده شد. این مراسم ساعت ۱۷:۳۰ با حضور جمع زیادی از خبرنگاران داخلی و خارجی با سخنان امام‌خمینی آغاز شد. ایشان در سخنان خود یادآور شد انتخاب بازرگان به پیشنهاد و نظر شورای انقلاب بوده است و بازرگان وزرای خود را معرفی و شورای انقلاب وزرای پیشنهادی وی را بررسی خواهد کرد. امام‌خمینی در ادامه دولت [[شاپور بختیار|بختیار]] را از مخالفت با دولت موقت برحذر داشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۸/۶–۵۹.</ref>

پس از پایان سخنان امام‌خمینی، [[اکبر هاشمی رفسنجانی]] متن فرمان نخست‌وزیری بازرگان را خواند و [[ابراهیم یزدی]] آن را به انگلیسی ترجمه کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶–۵۵؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۱۵۳.</ref> امام‌خمینی در این حکم تأکید کرد با تکیه بر حق شرعی {{ببینید|ولایت فقیه(۱)}} و قانونی ناشی از آرای اکثریت قاطع قریب به اتفاق [[مردم|ملت]]، مهدی بازرگان را به سبب [[ایمان و کفر|ایمان]] راسخ به [[اسلام]] و سوابق مبارزاتی اسلامی و ملی وی، بدون در نظر گرفتن روابط حزبی و بستگی به گروه خاص، مأمور تشکیل دولت موقت کرده است. ایشان در این حکم ابراز امیدواری کرد کارمندان دولت، [[قوای مسلح|ارتش]] و افراد ملت، با دولت موقت همکاری کنند و برای رسیدن به اهداف انقلاب و سامان‌یافتن امور کشور، انضباط را رعایت کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶–۵۵؛ کیهان، ۲، ۱۳۵۷/۱۱/۱۷.</ref> ایشان در این روز همچنین از بازرگان خواست هرچه زودتر اعضای دولتِ خود را با توجه به شرایط یادشده معرفی کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶.</ref>

امام‌خمینی پس از قرائت حکم در سخنانی ضمن شرح آشفتگی اقتصادی، فرهنگی و سیاسی کشور، تعیین دولت موقت را به دلیل نداشتن وجاهت ملی و قانونی دولت بختیار و لزوم نجات [[ایران]] از این نابسامانی دانست که با پشتوانه خواست عمومی مردم ـ خواه از باب وکالت یا به عنوان [[رهبری|رهبر]] ـ و نیز ولایت از طرف شارع مقدس، صورت گرفته است. ایشان تأکید کرد حکومت بازرگان و دولتش، تنها یک حکومت عادی نیست، بلکه حاکمیت شرعی است که همه باید پیروی کنند و مخالفت با آن، مخالفت با شرع است. افزون بر این از مردم خواست نظر خود دربارهٔ موافقت یا مخالفت با دولت بازرگان و اساساً حکومت اسلامی را از طریق مطبوعات و تظاهرات اعلام کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۶/۶–۶۱ و ۶۹.</ref>

پس از سخنان [[امام‌خمینی]] بازرگان در سخنانی با تشکر از ایشان، این مأموریت را از دشوارترین مأموریت‌های تاریخ ۷۲ساله [[مشروطیت]] دانست و تأکید کرد این مأموریت را بنابر ضرورت و وظیفه و با امید به [[خدا]] و انتظار از ملت ایران، قبول و تعهد می‌کند و برای خطرها و زحمات آن آماده است؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶۰/۶–۶۱؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، تهران، ۱۵۴؛ کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۱۱۲۸/۲.</ref> همچنین وی در نخستین نشست مطبوعاتی خود در جایگاه نخست‌وزیر دولت موقت شرکت کرد و در پاسخ به پرسش دربارهٔ تهدیدهایی که برای بازداشت وی وجود دارد، گفت همواره آماده استقبال از خطر بوده است.<ref>کیهان، ۳، ۱۳۵۷/۱۱/۱۷.</ref> پس از مراسم، [[اکبر هاشمی رفسنجانی|هاشمی رفسنجانی]] نیز در مصاحبه با خبرنگاران در توضیح سخنان امام‌خمینی تأکید کرد مجازات اسلامی مربوط به کسانی است که علیه خواست اکثریت [[مردم]] توطئه کنند؛ در آن صورت نه ملت چنین اجازه‌ای می‌دهند، نه رهبر ملت.<ref>کیهان، ۳، ۱۳۵۷/۱۱/۱۷.</ref>

پس از حکم و سخنان [[امام‌خمینی]] به [[مهدی بازرگان|بازرگان]] برای تشکیل دولت موقت و همچنین خواسته ایشان از مردم برای اعلام نظر در این خصوص،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶ و ۶۱.</ref> [[جامعه روحانیت مبارز تهران]]، مردم را برای انجام یک راهپیمایی در هجدهم بهمن ۱۳۵۷ به نشانه حمایت از دولت موقت فرا خواند.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ۷۲۰/۴–۷۲۱.</ref> مردم نیز به خیابان‌ها آمدند و با شعارهایی از دولت بازرگان حمایت کردند و موج راهپیمایی‌ها و حمایت‌ها شهرها را فرا گرفت.<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۱۱۳۱/۲ و ۱۱۳۴.</ref> راهپیمایی مردم در آبادان، اراک، اصفهان، ایلام، بندرعباس، بهبهان، تبریز، چالوس، زاهدان، شیراز، قزوین، گرگان، همدان، یزد و ۴۴ شهر دیگر، در حمایت از دولت موقت صورت گرفت. تظاهرات مردم به‌ویژه در [[تهران]]، مهم‌ترین اعلام حمایت مردمی از دولت موقت بود که ضمن قطعنامه‌ای هفت‌ماده‌ای تأکید کردند تا محو کامل نظام استبدادی و استقرار [[جمهوری اسلامی]]، به مبارزه ادامه خواهند داد و از این پس قراردادها و موافقت‌نامه‌ها، تنها با تصویب دولت انقلاب مورد قبول خواهد بود.<ref>اطلاعات، روزنامه، ۱۷، ۱۸، ۱۳۵۷/۱۱/۱۹؛ کیهان، روزنامه، ۱۷، ۱۸ و ۱۳۵۷/۱۱/۱۹؛ بازرگان، مهدی، خاطرات، ۳۱۶/۲–۳۱۷.</ref> در اصفهان نیز نزدیک به یک میلیون نفر در میدان نقش جهان از دولت بازرگان حمایت کردند.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۲۵۱/۳.</ref> شورای انقلاب با استفاده از کمیته‌های کاری خود در سراسر کشور، تنظیم راهپیمایی‌ها در حمایت از بازرگان و برنامه‌ریزی برای تصرف وزارتخانه‌ها را بر عهده داشت.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۷۷؛ هاشمی رفسنجانی، حقیقت‌ها، ۴۰.</ref> {{ببینید|شورای انقلاب اسلامی}} نظامیان با راهپیمایی در شهرهای اصفهان، تهران، درود، قصرشیرین و [[قم]] وفاداری و حمایت خود از دولت انقلاب را ابراز کردند.<ref>کیهان، روزنامه، ۲، ۳ و ۱۳۵۷/۱۱/۱۶</ref> حضور درجه‌داران و کارمندان نیروی زمینی و هوایی ارتش شاهنشاهی در تظاهرات حمایت از بازرگان، نظر خبرنگاران داخلی و خارجی را جلب کرده بود.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۲۵۰/۳.</ref> جبهه ملی نیز از مقامات و سازمان‌های دولتی و مردم خواست تا از دولت بازرگان حمایت کنند.<ref>کرباسچی، هفت‌هزار روز تاریخ ایران و انقلاب اسلامی، ۱۱۳۱/۲.</ref>

بازرگان از صبح ۱۳۵۷/۱۱/۱۷ با استقرار در مدرسه رفاه، تحت حفاظت نیروهای انقلاب قرار گرفت و کار خود را آغاز کرد.<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۳؛ کیهان، روزنامه، ۲، ۳ و ۱۳۵۷/۱۱/۱۶.</ref> او به‌طور موقت از ریاست نهضت آزادی ایران کناره‌گیری کرد.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۱۸۶/۳.</ref> نهضت آزادی نیز در اعلامیه‌ای ضمن تأیید حق نصب و عزل برای امام‌خمینی به نیابت از معصوم(ع) و طبق اصول اسلامی و شیعی، انتصاب انقلابی و تاریخ‌ساز بازرگان را به مردم تبریک گفت و تأکید امام‌خمینی بر دوری نخست‌وزیر از وابستگی حزبی را برخاسته از همان حق دانست و کناره‌گیری نخست‌وزیر از حزبش را نیز مصداق اطاعت از «أُولِی اْلأَمْرِ»<ref>قران کریم، سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> خواند و به بازرگان اطمینان داد نهایت تلاش خویش را در انجام وظایف مکتبی و تشکیلاتیِ [[نهضت آزادی ایران]]، به کار خواهد بست.<ref>نهضت آزادی ایران، نهضت آزادی ایران، اسناد نهضت آزادی ایران، ۷۱/۱۱.</ref> گروه‌های گوناگون، کارمندان اداره‌ها و بیش از یازده وزارتخانه (ازجمله نخست‌وزیری و وزارت خارجه) از ۱۳۵۷/۱۱/۱۷ با دولت موقت اعلام همبستگی کردند؛ هرچند هواپیماهای جنگی نیروی هوایی دولت بختیار در همان روز در یک مانور تهدیدآمیز در آسمان تهران پرواز کردند.<ref>مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی، کوثر، ۱۸۶/۳.</ref>

[[شاپور بختیار|بختیار]] در جلسه [[مجلس شورای ملی]] (هفدهم بهمن) پس از تصویب لایحه انحلال سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) و خبر از محاکمه وزیران گذشته، اعلام کرد به منظور حفظ [[وحدت]] حاضر است با مخالفان مذاکره کند و تغییر و تبدیل در محدوده قانون را نیز می‌پذیرد.<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۸.</ref> وی همچنین در اظهارات خود دولت بازرگان را دولت سایه خواند و گفت در یک کشور دو دولت معنا ندارد<ref>طباطبایی، خاطرات سیاسی ـ اجتماعی دکتر سیدصادق طباطبایی، ۲۲۸/۳.</ref> و تهدید کرد اقدامات بازرگان را متوقف خواهد کرد.<ref>اطلاعات، روزنامه، ۲، ۱۳۵۷/۱۱/۱۵؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۱۵۲.</ref> [[مهدی بازرگان|بازرگان]] که سعی در آرام‌کردن اوضاع داشت، اظهار امیدواری کرد مشکلات از راه مذاکراه حل شود و کار به مراحل خطرناک کشیده نشود.<ref>اطلاعات، روزنامه، ۲، ۱۳۵۷/۱۱/۱۶؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۱۵۲.</ref> در حالی‌که تبریک گروه‌ها و سازمان‌های مختلف به پشتیبانی از نخست‌وزیری بازرگان در روزنامه‌ها و اعلامیه‌های گوناگون منتشر می‌شد، گروهی با عنوان طرفداران قانون اساسی در هجدهم و بیستم بهمن، در حمایت از بختیار تظاهرات کردند؛<ref>بهنود، ۳۴۱–۳۴۲ و ۳۴۴؛ بهشتی‌پور، مطبوعات ایران، در دوره پهلوی (بخش سوم)، ۹۰؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۲۹۸.</ref> اما بازرگان در دانشگاه تهران در بیستم بهمن، برنامه دولت خود را در اجتماع بیش از ده هزار تن ارائه کرد و وعده داد خیلی زود اعضای دولت را معرفی می‌کند.<ref>کیهان، روزنامه، ۳، ۱۳۵۷/۱۱/۲۱؛ بازرگان، خاطرات، ۳۱۷/۲–۳۲۲.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز از راهپیمایی گسترده مردم در حمایت از دولت بازرگان سپاسگزاری کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۰۹/۶.</ref>

چندین علت برای گزینش [[مهدی بازرگان|بازرگان]] آورده شده است؛ ازجمله سابقه وی در امور سیاسی، اجرایی و دینی بود. بازرگان پس از [[کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ش|کودتای ۲۸ مرداد]] وارد میدان مبارزه شد و مبارزات سختی را با دولت‌های رژیم در پیش گرفت؛ پس از آن در سال ۱۳۴۰ با همکاری [[یدالله سحابی]] و [[سیدمحمود طالقانی]] نهضت آزادی را تشکیل داد و به زندان رفت؛ اما دست از مقاومت برنداشت. {{ببینید| نهضت آزادی ایران | مهدی بازرگان}} وی در دو دوره متوالی در سال‌های ۱۳۲۴–۱۳۲۹ ریاست دانشکده فنی دانشگاه تهران را بر عهده داشت.<ref>بازرگان، خاطرات، ۲۴۵/۱–۲۴۶؛ گروه پژوهش، ۲۶ و ۳۳.</ref> در سال ۱۳۳۰ با به‌قدرت‌رسیدن جبهه ملی و در دوره [[ملی شدن صنعت نفت|ملی‌شدن صنعت نفت]]، بازرگان مأمور خلع ید از شرکت سابق نفت گردید و از سوی [[محمد مصدق]]، رئیس هیئت مدیره موقت [[نفت|شرکت ملی نفت]] شد.<ref>برزین، زندگی‌نامه سیاسی مهندس مهدی بازرگان، ۶۰؛ گروه پژوهش، با پیشگامان آزادی، ۲۵؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۱۸۱/۱.</ref> وی پس از آن مدیرکل طرح لوله‌کشی آب تهران شد و تا کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ در این سمت باقی بود.<ref>گروه پژوهش، با پیشگامان آزادی، ۲۵.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز در حکم و سخنرانی خود به تدین و سابقه مبارزاتی بازرگان اشاره کرده است<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶–۵۵.</ref> و در حقیقت آن را مهم‌ترین عامل توجه خود به بازرگان دانسته است.

با توجه به سفارش [[امام‌خمینی]] مبنی بر انتخاب اعضای دولت به دور از گرایش‌های سیاسی و حزبی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶–۵۵.</ref> [[مهدی بازرگان|بازرگان]] در جمع [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] چهار شرط برای انتخاب وزیران بیان کرد: مسلمانِ عمل‌کننده به واجبات دینی، سابقه مبارزاتی مشخص، حسن شهرت و شایستگی اخلاقی و صلاحیت اداری.<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۰.</ref> در ۱۳۵۷/۱۱/۲۴ چند نفر از وزیران به شورای انقلاب معرفی شدند که از میان آنان هفت نفر تأیید شدند: [[یدالله سحابی]]، وزیر مشاور در طرح‌های انقلاب، [[سیداحمد صدر حاج‌سیدجوادی]]، وزیر کشور، [[کریم سنجابی]]، وزیر خارجه، مصطفی کتیرایی، وزیر مسکن و شهرسازی، عباس تاج، وزیر نیرو، کاظم سامی، وزیر بهداری و داریوش فروهر وزیر کار. امام‌خمینی چون از همه افراد یادشده شناخت نداشت، پس از تأیید روحانیان در شورای انقلاب، این وزیران را تأیید کرد<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۴–۳۵.</ref> و در مدت کمتر از یک ماه به‌تدریج فهرست وزرا تکمیل و این افراد اضافه شدند: یوسف طاهری، وزیر راه، علی‌محمد ایزدی، وزیر کشاورزی، سیداحمد مدنی، وزیر دفاع (و بعداً محمدتقی ریاحی)، علی شریعتمداری، وزیر فرهنگ و آموزش عالی، [[ناصر میناچی]]، وزیر تبلیغات و جهانگردی (ارشاد اسلامی)؛ اسدالله مبشری، وزیر دادگستری، رضا صدر، وزیر بازرگانی، غلامحسین شکوهی، وزیر آموزش و پرورش، علی‌اکبر معین‌فر، وزیر مشاور و سرپرست سازمان برنامه و بودجه، محمود احمدزاده هروی، وزیر صنایع و محمدحسین اسلامی وزیر پست و تلگراف.<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۵–۳۶.</ref> پس از مدتی مصطفی چمران در وزارت دفاع به جای ریاحی و عزت‌الله سحابی در سازمان برنامه و بودجه به جای معین‌فر و [[حسن حبیبی]] در وزارت فرهنگ و آموزش عالی به جای شریعتمداری و [[محمدعلی رجایی]] کفیل [[آموزش و پرورش]] به جای شکوهی و علی اسپهبدی، در وزارت کار به جای فروهر، معین شدند؛<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۶.</ref> اما با توجه به فضای داخلی و بیرونی دولت، تغییر و جابه‌جایی‌هایی در اعضای دولت صورت می‌گرفت.<ref>بازرگان، شورای انقلاب، ۳۶–۳۷؛ اسماعیلی، دولت موقت، ۶۳.</ref>

۱. '''برگزاری همه‌پرسی''': نخستین مأموریت دولت برگزاری همه‌پرسی و رجوع به آرای عمومی دربارهٔ تغییر نظام سیاسی کشور به [[جمهوری اسلامی]] بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۴/۶.</ref> اعضای دولت موقت به دلیل مقبولیت امام‌خمینی و دشواری‌های برگزاری همه‌پرسی خواستار اعلان جمهوری اسلامی بدون مراجعه به آرای عمومی بودند؛ اما ایشان نپذیرفت و بر برگزاری انتخابات عمومی پای فشرد و افزود در صورت برگزارنشدن همه‌پرسی، در آینده خواهند گفت روحانیان با سوء استفاده از احساسات عمومی، نظام سیاسی دلخواه خود را بر مردم تحمیل کردند.<ref>طباطبایی، خاطرات سیاسی ـ اجتماعی دکتر سیدصادق طباطبایی، ۲۷۲/۳.</ref> دولت موقت نیز در هفدهم اسفند، روز دهم فروردین ۱۳۵۸ را برای همه‌پرسیِ شیوه نظام سیاسی کشور تعیین کرد. امام‌خمینی اصرار داشت همه‌پرسی هرچه زودتر برگزار شود و در پاسخ به دشواری‌های این کار، دست‌اندرکاران همه‌پرسی را به همراهی مردم و مهم‌نبودن تحریکات [[ضدانقلاب]] امیدوار ساخت.<ref>طباطبایی، خاطرات سیاسی ـ اجتماعی دکتر سیدصادق طباطبایی، ۲۷۵/۳.</ref> دولت موقت همه‌پرسی را با وجود مخالفت‌ها و مزاحمت‌های فراوان در دهم و یازدهم فروردین ۱۳۵۸ برگزار کرد و ۹۸/۲ درصد از مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند. {{ببینید|روزجمهوری اسلامی}} [[مهدی بازرگان|بازرگان]] با رد ادعای تقلب در انتخابات که برخی از مخالفان و ضدانقلاب اعلام می‌کردند، گفت این انتخابات آزادانه صورت گرفته است و دولت موقت و شخصیت‌های مؤثر ازجمله امام‌خمینی کسی را اجبار و تهدید به شرکت نکرده‌اند.<ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۱۷۶.</ref>

۶. '''اداره و امنیت کشور''': دولت موقت برای اداره و امنیت کشور و نیز خدمات‌رسانی به طبقات محروم که خواسته [[امام‌خمینی]] بود، فعالیت‌هایی داشت. هنوز چند روز از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] نگذشته بود که [[ضدانقلاب]] امنیت برخی از استان‌های کشور ازجمله کردستان، خوزستان و نیز [[غائله ترکمن‌صحرا|منطقه ترکمن‌صحرا]] را برهم زدند. [[شورای انقلاب اسلامی|شورای انقلاب]] و دولت موقت نخست از راه گفتگو و روشنگری افکار عمومی هیئت‌هایی را برای حل مسائل این مناطق اعزام کردند و در نهایت وقتی حمله غائله‌آفرینان به نظامیان و پادگان‌ها ادامه یافت و ارتباط آنان با بیگانگان روشن شد، از راه حل نظامی بهره گرفتند و به غائله‌ها پایان دادند. {{ببینید|کردستان | خلق عرب | ترکمن‌صحرا}}

۲. '''ناهماهنگی با برخی ارزش‌های دینی''': [[امام‌خمینی]] با تکیه بر [[اسلام]] و آموزه‌های آن مردم را علیه رژیم پیشین بسیج کرد؛ اما دولت [[مهدی بازرگان|بازرگان]] نتوانست خود را با این ارزش‌ها به‌طور کامل هماهنگ کند، بلکه برخی از اعضای آن علیه مبانی دینی سخن گفتند. حسن نزیه رئیس شرکت ملی نفت ایران در ۱۳۵۸/۳/۹ به‌صراحت از ممکن‌نبودن اجرای قوانین اسلام سخن گفت و اجرای احکام و مقررات اسلامی را از واقعیات جامعه ایران به دور دانست.<ref>بهنود، ۲۷۵ روزِ بازرگان، ۵۵۳؛ اسماعیلی، دولت موقت، تهران، ۲۲۶–۲۲۷.</ref> در ۱۳۵۸/۳/۱۲ نشریه [[جبهه ملی ایران|جبهه ملی]] از سخنان نزیه که با مخالفت گسترده مواجه شده بود، پشتیبانی و انتقادهای گسترده علیه وی را محکوم کرد.<ref>اسماعیلی، دولت موقت، ۲۲۷؛ پیغام امروز، روزنامه، ۱۳۵۸/۳/۱۳.</ref> بازرگان نیز از مکتبی‌بودن و مکتب‌گرایی انتقاد کرد و درپیش‌گرفتن این شیوه را از سوی انقلابیان در سال‌های اولیه انقلاب، معادل انحصارگرایی دانست.<ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۱۲۸.</ref> همچنین سخنان وی در تشییع جنازه [[سیدمحمود طالقانی]] مبنی بر متکی‌بودن طالقانی به ایرانیت به جای اسلامیت سبب خشم بسیاری از انقلابیان ازجمله امام‌خمینی شد.<ref>اسماعیلی، دولت موقت، ۲۲۸.</ref> امام‌خمینی دو روز بعد در سخنرانی خود احترام مردم به طالقانی را به دلیل شخصیت روحانی وی و اینکه مردم او را نایب پیامبر(ص) شمردند، دانست، نه به دموکرات‌بودن.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵۳۴/۹–۵۳۵.</ref> {{ببینید|سیدمحمود طالقانی}} نیروهای وزارت خارجه ایران نیز با حفظ بافت و ساختار رژیم سابق، معرف [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] نبود.<ref>اسماعیلی، دولت موقت، ۲۲۹.</ref> امام‌خمینی دو سال بعد در مهر ۱۳۶۰ خطاب به اعضای [[شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی]] یادآور شد کوشش‌های موجود در امر تبلیغات دینی و اسلامی در خارج از کشور از ابتدای انقلاب تاکنون صفر بوده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳۰۷/۱۵ و ۳۶۱.</ref>