غلامرضا ازهاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''غلامرضا ازهاری'''، رئیس ستاد نیروی زمینی و ستاد مشترک [[ارتش]] و نخست‌وزیر دولت نظامی در [[رژیم پهلوی]].

غلامرضا ازهاری در سال ۱۲۹۱ در شیراز به دنیا آمد<ref>اداره کل آرشیو، اسناد و موزه، ۳۶۵ و ۳۶۸.</ref> و پس از پایان دبیرستان، وارد دانشکده افسری شد و پس از گذراندن دوره آموزش، با درجه سرگردی وارد دانشگاه جنگ شد و با درجه سرهنگی به [[امریکا]] فرستاده شد.<ref>طلوعی، بازیگران عصر پهلوی، ۱/۵۸۶.</ref> او پس از بازگشت به [[ایران]]، در اداره مستشاری دانشگاه جنگ، واحد همکاری با مستشاران نظامی امریکا، مشغول به کار شد.<ref>اداره کل آرشیو، اسناد و موزه، ۳۶۹.</ref> او آئین‌نامه‌هایی را که از طرف دانشگاه جنگ امریکا در ایران تدریس می‌شد، ترجمه می‌کرد و از این طریق ارتباط صمیمانه‌ای با [[مستشاران امریکایی]] برقرار کرد که منجر به حرکت او در مسیر پیشرفت شد.<ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۸۸.</ref>

ازهاری در طول خدمت، پست‌هایی همچون فرماندهی لشکر کرمان، معاونت دانشگاه جنگ، ریاست ستاد نیروی زمینی، ریاست دانشگاه جنگ و نمایندگی ایران در [[سازمان پیمان سنتو]] را بر عهده داشت. وی پس از رسیدن به مقام ارتشبدی، هفت سال رئیس ستاد ارتش بود.<ref>طلوعی، بازیگران عصر پهلوی، ۱/۵۸۶.</ref> او افسری معتدل، ملایم و وفادار به مقام سلطنت بود و به سبب حسن رفتار و خصوصیات اخلاقی خود از احترام زیادی در میان همکارانش برخوردار بود. با وجود این خصوصیات اخلاقی، هیچ تناسبی میان ریاست ستاد کل چنین شخصی و چنین ارتشی دیده نمی‌شد.<ref>سولیوان و پارسونز، ۷۵.</ref>

در هفدهم شهریور ۱۳۵۷ در دولت جعفر شریف‌امامی{{ببینید|متن=ببینید|جعفر شریف‌امامی}} هنگامی که در [[تهران]] و در یازده شهر دیگر [[حکومت‌نظامی]] اعلام شد و [[رژیم پهلوی]] دست به کشتار هفدهم شهریور زد، {{ببینید|متن=ببینید|هفده شهریور}} ریاست ستاد ارتش بر عهده ازهاری بود و او این عملیات را زیر نظر داشت.<ref>پورنجفی، ۶۹.</ref> زمانی که شریف‌امامی عملاً از مهار انقلاب ناتوان شده بود، [[ویلیام سولیوان]]، سفیر امریکا و سِر [[آنتونی پارسونز]]، سفیر [[انگلیس]] موافقت خود را برای استقرار دولت نظامی در ایران اعلام کردند.<ref>طلوعی، پدر و پسر، ۷۵۷.</ref> در یک گزارش سرّیِ مخابره‌شده در یازدهم آبان ۱۳۵۷ از سفارت امریکا در تهران به وزارت امور خارجه امریکا، رفتار نظامی، راه حل عملی ارزیابی شده بود؛ اما با بهای سنگین که در بلندمدت، به نفع امریکا و ایران خواهد بود.<ref>روابط عمومی، فرازهایی از تاریخ انقلاب، ۲۱۳.</ref>

کشتار تعدادی از دانش‌آموزان در [[سیزدهم آبان ۱۳۵۷]] در مقابل دانشگاه تهران و به دنبال آن خراب‌کردن تعدادی بانک و فروشگاه و بعضی مکان‌های عمومی، مقدمه‌ای برای معرفی دولت نظامی جدید و مقابله با هرج و مرج ساختگی بود. دولت جدید با هدف متوقف‌کردن روند انقلاب، با انجام کشتارهای گسترده روی کار آمد.<ref>منصوری، آشنایی با انقلاب اسلامی ایران، ۲۲۱.</ref> روز چهاردهم آبان نیروهای رژیم پهلوی و سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) که از خشم مردم آگاه بودند، سراسر شهر را به آتش کشیدند تا زمینه ایجاد دولت نظامی را فراهم آوردند<ref>مدنی، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ۲/۳۹۰.</ref> و شب‌هنگام شریف‌امامی استعفا کرد و ازهاری به [[نخست‌وزیری]] منصوب و دولت نظامی تشکیل شد.<ref>عاقلی، تاریخ ایران، ۸۲۰؛ مدنی، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ۲/۳۹۵.</ref> در آن روز تظاهرات و ناآرامی گسترده‌ای در تهران و بسته‌بودن بازار تهران گزارش شده است.<ref>کیهان، روزنامه، ۱۴/۸/۱۳۵۸ش.</ref>

ازهاری کار خود را با تشکیل یک دولت صددرصد نظامی آغاز کرد. نخست تعدادی از افسران ارشد را به سرپرستی وزارتخانه‌های مختلف گماشت و پس از چند روز به ‌تدریج وزیران غیر نظامی را برای تصدی وزارتخانه‌های مختلف انتخاب کرد و نظامیان عضو دولت را به مسئولیت‌های قبلی‌شان در نیرو‌های مسلح بازگرداند؛ به طوری که سرانجام تنها چند نظامی در دولت او باقی مانده بودند.<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۷۰.</ref> اوضاع خیابان‌ها به طور موقت و تنها در نخستین روز‌های استقرار دولت نظامی کمی آرام شد.<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۷۲.</ref>

محمدرضا پهلوی نیز در پانزدهم آبان ۱۳۵۷، در یک سخنرانی تلویزیونی، مردم را به آرامش فرا خواند و اعلام کرد، دولت نظامی موقتی است که به منظور برقراری حکومت قانون و ایجاد نظم روی کار آمده است. او قولِ دادن هر گونه [[آزادی]] و رفع [[ظلم]] از مردم را داد و اعتراف کرد که پیام انقلاب مردم را شنیده است و وعده اصلاح داد و از [[مراجع تقلید]] درخواست کرد مردم را آرام کنند.<ref>رستمی، پهلوی‌ها، ۳/۶۰۱-۶۰۲.</ref>{{ببینید|متن=ببینید|محمدرضا پهلوی}} سخنان پهلوی نشانه درماندگی و ضعف او بود که با روی کارآمدن دولت نظامی، در تعارض بود؛ زیرا هدف از تشکیل دولت نظامی، ایجاد ترس و جلوگیری از تشدید مبارزات مردم بود.<ref>زهیری، عصر پهلوی به روایت اسناد، ۳۶۵.</ref>

[[امام‌خمینی]] در واکنش به کشتار سیزدهم آبان در دانشگاه و نیز روی کار آمدن دولت نظامی در چهاردهم آبان، در پیامی ضمن اینکه قلم را عاجز از شرح جنایات پهلوی و مصیبت‌های ملت شمرد، اقدام رژیم را در به‌کارگیری اشرار از یک‌سو و فریب تشکیل حکومت ملی از سوی دیگر، رسوایی رژیم نامید.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳۰۸.</ref> ایشان با ذکر هیاهوی شاه‌دوستان در خطرناک بودن موقعیت ایران و نابودی کشور در صورت کنار رفتن پهلوی، بینش سیاسی مردم ایران را در شناخت ماهیت طرح‌های خائنانه و مصلحت‌اندیشی‌های مامورین رژیم و امریکا، ستود و تاکید کرد ملتی که در عزای عزیزان خود به سوگ نشسته، طرح سازش با محمدرضا پهلوی را نمی‌پذیرد. ایشان در این پیام، بار دیگر بر هدف ملت در برکناری [[رژیم سلطنتی]] و سلطنت غیر قانونی پهلوی تاکید کرد و برای رسیدن به این هدف، ادامه همه ابعاد [[نهضت اسلامی]] ازجمله ادامه اعتصابات و حمایت ملت از اعتصاب‌کنندگان و نیز پیوستن [[ارتش]] به [[ملت]] را ضروری شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳۰۸-۳۱۰.</ref> امام‌خمینی که این زمان در [[فرانسه]] بود، همچنین در مصاحبه‌هایی اعلام کرد تغییر دولت تاثیری در نهضت عمومی ایران ندارد و دولت، نظامی یا غیر نظامی، نمی‌تواند در شکستن قیام مردم موفق شود. محمدرضا پهلوی باید برود و حکومت‌نظامی، دست‌وپا‌کردن‌های بی‌فایده‌ای است که مردم قطعاً با آن مقابله خواهند کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳۳۱ و ۳۳۸.</ref> ایشان در شانزدهم آبان‎‌ماه نیز در پیامی، ضمن اینکه خود را سوگوار حوادث دانشگاه و جنایات رژیم دانست، دولت نظامی را غاصب، مخالف قانون و توطئه رژیم خواند و بار دیگر با تاکید بر هدف سرنگونی رژیم پهلوی و برپایی حکومت اسلامی، هوشیاری ملت در برابر توطئه‌ها و ادامه نهضت با همه ابعاد آن را خواستار شد. نیز با ستایش از شجاعت ملت، هیاهوی نظامی رژیم را در برابر اراده آهنین ملت، غیر قابل اعتنا خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۳۴۹-۳۵۱.</ref>؛ از این‌رو در حالی‌که واحد‌هایی از کماندو‌های گارد و نیرو‌های ویژه آماده قدرت‌نمایی بودند، با مقابله مردم روبه‌رو شدند.<ref>بهنود، از سیدضیا تا بختیار، ۸۲۷.</ref>

ازهاری پس از انتصاب به نخست‌وزیری، تمام آزادی‌هایی را که [[شریف‌امامی]] اعلام کرده بود، لغو کرد و مطبوعات نیز با سانسور شدیدی روبه‌رو و حکومت‌نظامی در سراسر کشور برقرار شد.<ref>حصاری، تاریخ فرهنگی سیاسی معاصر، ۲۶۷.</ref> وی برای برقراری آرامش در کشور، اقدام به بازداشت مسئولان گذشته از قبیل [[امیرعباس هویدا]] نخست‌وزیر پیشین، [[نعمت‌الله نصیری]] رئیس سابق ساواک، [[جعفرقلی صدری]] رئیس سابق شهربانی و دیگران کرد<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۴.</ref>؛ اما امام‌خمینی در مصاحبه‌ای تاکید کرد بازداشت مهره‌های گذشته رژیم، برای فریب مردم است و از نظر ایشان و ملت، این بازداشت‌ها، ارزش و واقعیت ندارد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۳۱.</ref>؛ چنان‌که ازهاری در اقدامی دیگر اعلام کرد تصمیم دارد [[قانون اساسی]] را با [[شریعت اسلام]] متناسب و تعدیل کند، ولی امام‌خمینی آن را دروغ دانسته، اضافه کرد اگر راست می‏‌گویند اول چیزی که در قانون اساسی مخالف با اسلام است، سلطنت محمدرضا پهلوی و اصل رژیم سلطنتی می‌باشد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۴۵.</ref> ‏ از اقدامات دیگر ازهاری، آزادی زندانیان سیاسی، تشکیل کمیسیونی برای رسیدگی به اموال خاندان سلطنتی و تلاش برای محدودکردن مداخلات محمدرضاشاه در امور کشور بود.<ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۵.</ref> وی در [[مجلس سنا]] اعلام کرد از این پس تمام مسئولیت کشور بر عهده اوست و پهلوی به صورت یک سیاست‌مدار باتجربه، تنها در حد مشاوره‌دادن فعالیت خواهد کرد.<ref>مدنی، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ۲/۴۱۱.</ref>

ازهاری که در آغاز نخست‌وزیری راهپیمایی‌ها را ممنوع کرده بود، در آذر ۱۳۵۷ مصادف با [[ماه محرم]]، ناگزیر شد راهپیمایی‌های آرام مذهبی و [[عزاداری]] در این ماه را آزاد اعلام کند.<ref>بهنود، از سیدضیا تا بختیار، ۸۲۹.</ref> با توجه به موج جدید اعتصاب‌ها و تظاهرات و به‌‌رغم کشتار مردم، دولت نظامی عملاً‌ کارآیی خود را از دست داده بود<ref>طلوعی، پدر و پسر، ۷۵۷.</ref>؛ به‌ویژه آنکه [[امام‌خمینی]] نیز در آستانه محرم، در اعلامیه‌ای مردم را به قیام عمومی علیه رژیم دعوت کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۰۱.</ref>؛ از این‌رو در ساعت نُه شب اول محرم، شعارهای گسترده‌ای با فریادهای الله اکبر، مرگ بر شاه و زنده‌باد خمینی از پشت‌بام‌ها آغاز شد. نظامیان شروع به تیراندازی هوایی کردند و به دستور ازهاری صدها تانک نیمه‌شب به خیابان‌ها آمدند و تا صبح صدای رعب‌آور ایجاد کردند.<ref>شوکراس، معمای شاه‌مات، ۷۶۱.</ref> فردای آن شب ازهاری از پشت سخنگاه مجلس ادعا کرد صدا‌های شب پیش، از نوار‌هایی بوده است که در جا‌های مختلف کار گذاشته شده بود. مردم نیز در [[روز تاسوعا]] به خیابان‌ها رفتند و فریاد زدند «ازهاری بازم بگو نواره... نوار که پا نداره...».<ref>بهنود، از سیدضیا تا بختیار، ۸۳۰.</ref> [[روز عاشورا]] برابر با بیستم آذر ۱۳۵۷ نیز تظاهرات بی‌سابقه‌ای در [[تهران]] و دیگر شهرها برگزار شد<ref>طلوعی، بازیگران عصر پهلوی، ۱/۵۸۹.</ref> و در جریان این تظاهرات، پهلوی و ازهاری با بالگرد از سطح تهران بازدید کردند و متوجه وخامت اوضاع شدند.<ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۸۹-۵۹۰.</ref> این تظاهراتِ ۵/۲ میلیون‌نفری پاسخی بود به ادعای ازهاری درباره اینکه صدای «الله اکبر» از نوار پخش شده است.<ref>شوکراس، معمای شاه‌مات، ۷۶۲.</ref>{{ببینید|متن=ببینید|تاسوعا و عاشورا}}

امام‌خمینی سیزدهم محرم برابر ۲۳ آذر در پیامی از مردم خواست با توجه به تاثیر همه‌پرسی تاسوعا و عاشورا که نامشروع‌بودن محمدرضا پهلوی و دولت را به جهانیان ثابت کرد، به تظاهرات خود ادامه بدهند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۲۷.</ref> پس از این راهپیمایی، هیبت دولت نظامی شکست؛ به‌ویژه اینکه بانک مرکزی نیز فهرست نام ۱۷۵ تن را که نام ازهاری در صدر آن بود، منتشر و اعلام کرد که آنان میلیون‌ها دلار سرمایه ملت را از کشور خارج کرده‌اند.<ref>اقدسی، انقلاب اسلامی ایران، ۱۴۱.</ref> پس از اعلام این رسوایی، ازهاری که در صدد تجدید قوای ازدست‌رفته بود، با صدور بخشنامه‌ای در ۲۳ آذر، از همه وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و مسئولان درخواست کرد عوامل اخلال در نظم عمومی را به ماموران انتظامی معرفی کنند<ref>روابط عمومی، فرازهایی از تاریخ انقلاب، ۲۷۵-۲۷۶.</ref>؛ اما هر روز بیش از پیش دامنه اعتراض‌ها و اعتصاب‌ها گسترده‌تر می‌شد؛ به‌ویژه شعارهای «الله اکبر» شبانه، حکومت‌نظامی را درمانده کرد تا جایی که دیگر دولت ازهاری قادر به اداره کشور در آن شرایط بحرانی نبود<ref>مسعود انصاری، پس از سقوط، ۱۱۷.</ref>؛ از این‌رو وی در ۲۵ آذر در جلسه هیئت دولت، از طریق تمارض به ناراحتی قلبی و تظاهر به غش، سعی کرد خود را از صحنه سیاست کنار بکشد.<ref>اداره کل آرشیو، اسناد و موزه، ۳۶۹.</ref> سرانجام وی در سی‌ام آذر در جلسه‌ای که [[ویلیام سولیوان]] سفیر امریکا، حضور داشت، موضوع بیماری خود را مطرح و اعلام کرد که دیگر نمی‌تواند برای آرام‌کردن انقلاب کاری انجام دهد و دولت امریکا باید تدبیر دیگری بیندیشد.<ref>طلوعی، بازیگران عصر پهلوی، ۱/۵۹۰.</ref>

ازهاری از یک طرف زیر فشار نظامی‌ها و فرماندهان افراطی ارتش قرار داشت که راه حل سرکوبگرانه را به وی ارائه می‌دادند و وی نیز طرفدار همین شیوه بود و از طرف دیگر ضعف نفس، تردید‌ها و درماندگی‌اش بود که او را دچار تزلزل کرده بود. در این وضع وی دچار سکته قلبی شد<ref>نجمی، از سیدضیاء تا بازرگان، ۲/۱۷۹۴.</ref> و سرانجام او در دوازدهم دی ۱۳۵۷ استعفا کرد<ref>اداره کل آرشیو، اسناد و موزه، ۳۶۶.</ref> و در هجدهم دی ۱۳۵۷ به بهانه مداوا از ایران خارج شد و به امریکا رفت.<ref>عاقلی، شرح حال رجال، ۱/۹۳.</ref> وی در سال ۱۳۸۰ در ۸۹سالگی در [[امریکا]] درگذشت.<ref>سلطانی مقدم، غلامرضا ازهاری، ۱/۲۱۲.</ref>

* اداره کل آرشیو، اسناد و موزه، اسناد و موزه، دولت‌های ایران، ‌تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۸ش.

* پورنجفی، قاسم، مفسدین فی الارض، ‌تهران، بام، چاپ اول، ۱۳۵۸ش.

نرگس‌سادات توسلی، مقاله «[https://books.khomeini.ir/books/10001/634/ غلامرضا ازهاری]»، دانشنامه امام‌خمینی(ره)، ج۱، ص۶۳۴-۶۳۸.

 

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]