هفده خرداد: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از واقعه پانزده خرداد ۱۳۴۲ و تأکید امام‌خمینی بر بزرگداشت آن روز، طلاب مبارز هر‌ساله در سالگرد ۱۵ خرداد مراسم و گاه تظاهرات محدودی در مدرسه فیضیه برگزار می‌کردند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref> و با شعارهایی در حمایت از [[امام‌خمینی]] و علیه رژیم پهلوی، یاد آن روز را گرامی می‌داشتند. این مراسم نوعاً با دخالت مأموران شهربانی و ژاندارمری پایان می‌پذیرفت <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۲۱۰</ref>؛ اما مراسم نیمه خرداد ۱۳۵۴ فیضیه با سال‌های پیش متفاوت بود <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۶۹</ref>. برای این تمایز دلایلی مطرح شده است؛ ازجمله مصاحبه [[محمدرضا پهلوی]] در ۲۹ اردیبهشت و منتشرشده در روزنامه‌های کیهان و اطلاعات موجب تحریک طلاب شد. او در این مصاحبه ادعا کرد زندانی سیاسی در ایران، به‌جز زندانی [[مارکسیسم|مارکسیست]] و [[تروریسم|تروریست]] وجود ندارد <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۲۸۸</ref>. حضور و سخنرانی روحانیان مبارز و باسابقه‌ای، چون [[احمد کروبی]] در میان طلاب مدرسه عامل دیگر تداوم اعتراضات بود <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۳۰۹ ـ ۳۱۱؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۱ ـ ۴۷۳</ref>.

پنج‌شنبه، ۱۴ خرداد ۱۳۵۴، هنگامی که گروهی از مردم نقاط مختلف کشور برای زیارت [[حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه(س)]] به [[قم]] آمده بودند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref>، گروهی از طلاب و مردم قم در مدرسه فیضیه برای شهدای ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ مجلس یادبودی برگزار کرده بودند <ref>نهضت آزادی، گزارش کامل تظاهرات، ۱</ref>. هدف آنان این بود که در کنار برگزاری مراسم، به پیروی از رهنمودهای امام‌خمینی، فضای خفقان و سکوت حاکم بر ایران را بشکنند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۶۹</ref>. مأموران شهربانی و سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) قم نیز مثل هر سال مراسم را زیر نظر داشتند و در شب ۱۵ خرداد سال ۱۳۵۴ در اطراف حرم و میدان آستانه آماده‌باش بودند <ref>نهضت آزادی، گزارش کامل تظاهرات، ۱</ref>. پیش از نماز مغرب، شماری از طلاب قصد داشتند در حمایت از امام‌خمینی و قیام ۱۵ خرداد شعار دهند و تظاهرات را به بیرون از فیضیه بکشانند که با مأموران مجهز و مسلح روبه‌رو شدند و به داخل فیضیه بازگشتند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۲۸۹</ref>. پس از نماز مغرب و عشا به امامت [[محمدعلی اراکی]]، حدود چهارصد نفر از طلاب، با هدف برگزاری مراسم سالگرد و تظاهرات علیه رژیم پهلوی، در مدرسه ماندند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۲</ref>. این عده پس از اقامه نماز به طرف در خروجی فیضیه و میدان آستانه حرکت کردند و با آهنگی منظم، در حالی‌که شعارهایی سر می‌دادند، از قبیل؛ خمینی خمینی خدا نگهدار تو/بمیرد بمیرد دشمن خونخوار تو، درود بر خمینی، مرگ بر پهلوی، مرگ بر حکومت یزیدی، مرگ بر شاه، کوشیدند تظاهرات را به خیابان‌های اطراف بکشانند؛ اما یورش نیروهای ازپیش‌آماده، آنان را از پیش‌روی باز داشت. درگیری مأموران و طلاب یک‌ساعت‌ونیم ادامه داشت <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۲</ref>. پس از آن طلاب به بالای پشت‌بام مدرسه فیضیه رفتند و علیه رژیم شعار دادند و مأموران از طرف مسافرخانه‌های اطراف حرم به سمت طلاب تظاهرکننده گاز اشک‌آور پرتاب کردند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۲ ـ ۱۳</ref>. این تعقیب و گریز تا پاسی از شب ادامه پیدا کرد <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۳</ref>. به گزارش اداره ساواک قم، در ۱۴/۳/۱۳۵۴ ساعت ۲۲ پنجشنبه‌شب ۲۳ نفر از طلاب که قصد خروج از در فرعی فیضیه مشرف به رودخانه را داشتند، دستگیر و به شهربانی منتقل شدند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۲۹۰ ـ ۲۹۲؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۵</ref>.

روز ۱۵ خرداد در مدرسه‌ فیضیه باز شد و گروهی دیگر از طلاب به طلبه‌های داخل مدرسه پیوستند؛ بنابراین انگیزه طلاب مبارز برای ادامه راه شهدای ۱۵ خرداد و تظاهرات علیه رژیم قوی‌تر شد <ref>امامی، زندگی‌نامه آیت‌الله گلپایگانی، ۱۲۳</ref>. شب پیش مدرسه با عکس امام‌خمینی و شعارهایی در ستایش ایشان و شهدای ۱۵ خرداد آراسته شده بود <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۳</ref>. در روز ۱۵ خرداد نیز طلاب تظاهراتی در مدرسه برگزار کردند و شعارهایی از این قبیل سر دادند: الله‌اکبر؛ خمینی بت‌شکن، [[اسلام]] تو را می‌خواهد؛ مرجع دور از وطن، ملت تو را می‌خواهد؛ درود بر خمینی بت‌شکن لعنت بر این یزید قانون‌شکن؛ درود بر شهیدان؛ درود بر خمینی؛ درود بر سعیدی؛ ملت ما بیدار است از پهلوی بیزار است <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۲</ref>. در این روز، چند تن از سخنرانان، ازجمله احمد کروبی درباره کشتار ۱۵ خرداد و ضرورت حمایت از مرجعیت و مبارزه با حاکمان طاغوتی سخن گفتند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۲</ref>. مأموران دولتی نیز با هدف شناسایی طلاب انقلابی به فیضیه نفوذ کردند و در مراسم حضور داشتند و طلاب مبارز را به محض خروج از مدرسه دستگیر می‌کردند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۴؛ نهضت آزادی، گزارش کامل تظاهرات، ۵ ـ ۷</ref>. طی روز ۱۵ خرداد هجده نفر از تظاهرکنندگان دستگیر شدند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۴</ref>.

شب ۱۶ خرداد، پس از نماز مغرب و عشا به امامت محمدعلی اراکی، حدود پانصد تن از طلاب روبه‌روی درِ مدرسه گرد آمدند و در حضور مأموران دولتی علیه سلسله پهلوی شعار دادند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۴</ref>. مردم نیز که در اطراف مدرسه گرد آمده بودند، با فرستادن صلوات با طلاب همراهی نشان می‌دادند. یکی از روحانیان از پشت بام مدرسه مردم را به یاری طلبید؛ ولی مأموران مردم را متفرق کردند. در این شب مأموران برق مدرسه را قطع کردند و ورود آب و غذا به آن مشکل بود. گروهی از مردم قم و طلاب بیرون از مدرسه از سمت رودخانه چند کیسه نان و چند کارتون خرما به مدرسه رساندند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۸</ref>. صبح روز ۱۶ خرداد نیز پنج نفر دیگر از طلاب مبارز دستگیر شدند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۷</ref>.

طلاب مبارز شب ۱۷ خرداد، سومین بار پس از نماز مغرب و عشا، در حالی‌که محمدعلی اراکی را در میان خود گرفته بودند، با شعارهای؛ درود بر خمینی، مرگ بر پهلوی، خمینی خمینی خدا نگهدار تو بمیرد بمیرد دشمن خونخوار تو، کوشیدند از مدرسه فیضیه خارج شوند. نیروهای امنیتی برای ممانعت از حرکت طلاب به سوی حرم با آنان درگیر شدند و سرانجام طلاب به داخل مدرسه بازگشتند <ref>نهضت آزادی، گزارش کامل تظاهرات، ۳</ref>. در این تظاهرات، سه تن از طلاب دستگیر شدند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۴ ـ ۱۵</ref>. طلاب انقلابی در داخل مدرسه و پشت بام آن به دادن شعار ادامه داده و خطاب به مردم و مأموران می‌گفتند فرزندان و برادران آنان هستند و برای دفاع از [[قرآن]] و [[اسلام]] و [[آزادی]] کشور از [[استبداد]] آریامهری و [[استعمار]] [[امریکا]] و [[اسرائیل]] و احقاق حقوق ستم‌دیدگان مبارزه می‌کنند. نیز شعار می‌دادند: هر کس دستش قرآن است / جایش کنج زندان است <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۶</ref>. همچنین شعارهایی به طرفداری از زندانیان سیاسی و محکومیت [[حزب رستاخیز]] سر می‌دادند و مردم را به مبارزه علیه [[رژیم پهلوی]] دعوت می‌کردند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref>.

در پگاه روز ۱۷ خرداد، طلاب به [[نماز جماعت]] ایستادند و پس از آن به تظاهرات مشغول شدند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۹</ref>. پس از بازشدن در مدرسه، طلاب برای دستگیرنشدن در مدرسه ماندند. حلقه محاصره‌ تظاهرکنندگان تنگ‌تر شد و درهای [[مدرسه فیضیه]] و [[مدرسه دارالشفا]] به دست مأموران بسته شد <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۶</ref>. کماندوهای آموزش‌دیده از تهران آمده بودند تا کار را یکسره کنند و طلاب انقلابی را از فیضیه خارج و دستگیر کنند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۹</ref>.

طی روزهای ۱۵ تا ۱۷ خرداد، طلاب انقلابی، ازجمله [[باقر صدر]]، [[مجتبی قائد امینی]]، [[سیدحسن موسوی تبریزی]] و [[احمد کروبی]] بر روی سنگی که از دهه ۱۳۳۰ سکوی سخنرانی [[فداییان اسلام]] بود و به «سنگ انقلاب» معروف بود، سخنرانی کردند و مطالبی از [[کتاب حکومت اسلامی]] امام‌خمینی و اعلامیه‌های ایشان درباره حزب رستاخیز و خاندان پهلوی را قرائت کردند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۳ و ۱۶۶؛ آل طه، گفتگو</ref>. افزون بر نیروهای شهربانی، ارتش و نیرو‌های ویژه گارد شاهنشاهی نیز در اطراف مدرسه حضور داشتند و بالگردهای شناسایی هم از طلاب عکس و فیلم تهیه می‌کردند و شواهد نشان می‌داد به‌زودی تهاجم آغاز خواهد شد <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۷</ref>. مأموران پهلوی بر گلدسته‌های [[حرم حضرت فاطمه معصومه(س)]] و [[مسجد اعظم]]، دوربین‌های قوی نصب کردند و اقدامات طلاب مبارز را زیر نظر گرفتند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۷</ref>؛ ولی این حرکت‌های رعب‌انگیز از جرئت طلاب مبارز نکاست و فریاد «یا حسین(ع)» و «یا صاحب‌الزمان(ع)» به آنان نیرو می‌داد <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۹۵</ref>.

ساعت حدود پنج بعد از ظهر ۱۷ خرداد کماندوهای رژیم از راه پشت بام مسافرخانه‌های اطراف حرم و مدرسه دارالشفاء وارد مدرسه فیضیه شدند و به ضرب و جرح طلاب پرداختند. پس از آن حدود ۲۴۰ نفر از آنان را دستگیر و تحویل نیروهای شهربانی قم دادند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۲۹۵؛ شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۹</ref>. مأموران هنگام انتقال دستگیرشدگان، با تشکیل دالانی مارپیچ از در مدرسه تا ماشین‌های شهربانی، طلاب دستگیرشده را با باتوم مورد ضرب و جرح قرار می‌دادند <ref>حسینی نهوجی، فیضیه، ۶</ref>.

مجموع طلاب دستگیرشده در فیضیه و اطراف آن حدود پانصد نفر بودند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref> که بخشی از آنان روز ۱۸ خرداد برای بازجویی به زندان اوین برده شدند. مأموران به آنان اجازه خواندن نماز ندادند و به‌ترتیب از آنان بازجویی کردند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۸۹ ـ ۴۹۱</ref>. برخی طلاب زیر [[شکنجه]] با شهامت ابراز می‌کردند برای برپایی [[حکومت اسلامی]] به مبارزه برخاسته‌اند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۹۱</ref>. مأموران با شکنجه طلاب را وادار می‌کردند به [[امام‌خمینی]] توهین و از کرده خود ابراز پشیمانی کنند؛ ولی آنان [[مقاومت]] می‌کردند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۹۱</ref>. دستگیرشدگان پس از بازجویی مقدماتی به سه گروه دسته‌بندی شدند: افراد زیر هفده سال و افراد مسن آزاد شدند. کسانی که بیش از هجده یا نوزده سال داشتند، جهت گذراندن [[سربازی]] به شهرهای شاهرود، بیرجند و کرمان اعزام شدند و عده‌ای هم پس از تحمل شکنجه‌های گوناگون به زندان محکوم شدند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۲۱</ref>. به گزارشی دویست نفر آزاد و دویست نفر به سربازی برده شدند و صد نفر به حبس از یک تا سه سال محکوم شدند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref>. شماری از طلاب پاکستانی و افغانی نیز در تظاهرات شرکت داشتند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۸</ref> که پنج نفر از دستگیرشدگان غیر ایرانی به کشورشان بازگردانده شدند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۳۱۳</ref>.

در این رویداد فعالیت روحانیان انقلابی، مثل احمد کروبی و [[سیدکاظم قریشی خمینی]] در حضور طلاب جوان مؤثر بود <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۳۱۱ و ۴۶۹ ـ ۴۷۲؛ شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۹۱</ref>. کروبی پیش از تظاهرات طلاب در مدرسه فیضیه برای آنان سخنرانی کرد و افزون بر افشاگری درباره حزب رستاخیز از طلاب خواست در راه [[عدالت اجتماعی]] و حکومت اسلامی تلاش کنند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۰</ref>. یک ماه پس از واقعه ۱۷ خرداد مأموران دوباره به مدرسه فیضیه حمله کردند و با ضرب و جرح و دستگیری شماری از طلاب، مدرسه را تعطیل کردند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۳۶۱</ref>.

مدرسه فیضیه در ۱۲ فروردین ۱۳۵۷، در جریان تشییع جنازه [[ابوالفضل زاهدی]]، امام ‌جماعت [[مسجد امام‌حسن عسکری(ع)]]، با هجوم و تلاش بخشی از تشییع‌کنندگان باز شد و نماز ظهر و عصر نیز به امامت [[سیدصادق روحانی]] در آنجا اقامه شد. عصر نیز مجلس بزرگداشتی برای زاهدی برگزار شد که در آن [[محسن قرائتی]] سخنرانی کرد؛ ولی دوباره مدرسه تا پیروزی [[انقلاب اسلامی]] به دستور خود پهلوی بسته شد <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۳۶۲؛ شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۸۴</ref>.

==واکنش‌ها و بازتاب‌ها==

نخستین واکنش از جانب [[محمدرضا پهلوی]] بود. او در سخنانی از هم‌صدایی دانشجویان [[دانشگاه تهران]] با طلاب حوزه به خشم آمد و آن را «ارتجاع سیاه» خواند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۰۱</ref> و یادآور شد برخی می‌خواهند غائله ۱۵ خرداد را زنده نگه دارند. وی که از این ماجرا به‌شدت ناراحت شده بود، دستور داد عوامل اصلی ماجرا زندانی یا به سربازی فرستاده شوند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۶۲</ref>. مطبوعات طرفدار [[رژیم پهلوی]] حادثه اعتراض مدرسه فیضیه را تحریف و طلاب را نقابداران بلواگر و عامل ارتجاع سیاه و سرخ خواندند <ref>کیهان، روزنامه، ۲۰/۳/۱۳۵۴، ۲؛ جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref> و پرچم سرخی را که طلاب به عنوان نماد شهدای ۱۵ خرداد بر فراز ایوان فیضیه افراشته بودند، نمادی کمونیستی معرفی کردند <ref>کیهان، روزنامه، ۲۰/۳/۱۳۵۴، ۲؛ حسینی نهوجی، فیضیه، ۶</ref> و از غارت کتاب‌های مذهبی طلاب به‌عنوان ضبط مواد منفجره و کتاب‌های مضره در [[جامعه]] یاد کردند <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۲</ref>.

واکنش [[مراجع تقلید]] نیز به ماجرا متفاوت بود: بعضی از آنان از وضع پدیدآمده در مدرسه فیضیه، چه از ناحیه طلاب و چه از ناحیه مأموران حکومتی ناراضی بودند <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۲۹۴</ref>. نصب پرچم قرمز در بلندترین مکان فیضیه در روز ۱۶ خرداد بهانه آنان بود و آن را نماد کمونیستی می‌خواندند؛ ولی طلاب انقلابی آن را به نشانه پرچم سرخ گنبد [[امام‌حسین(ع)]] می‌شمردند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۲۷ ـ ۱۲۸</ref> که آن را نیز پس از آگاهی از این تهمت برداشته و عبایی سیاه به عنوان نماد [[عزاداری]] جایگزین کردند. در وقت محاصره مدرسه، از بیت مرجع تقلید وقت، [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] برای طلبه‌ها غذا می‌فرستادند و مردم قم نیز در رساندن کمک به طلاب مشارکت می‌کردند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۴۷۸</ref>. برخی علمای قم در واکنش به جنایت مأموران رژیم نمازهای جماعت را تعطیل کردند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۰۲</ref>. استادان و دیگر طلاب حوزه در هم‌دردی با طلاب فیضیه دست به تظاهرات زدند و علما در نشستی، چند برنامه را با هماهنگی به کار گرفتند؛ ازجمله فرستادن نمایندگانی برای مداوای زخمی‌شدگان و پشتیبانی از دستگیرشدگان، کمک به خانواده دستگیرشدگان، دفاع از طلاب فیضیه و پیراستن اتهام انتساب به کمونیست‌ها از آنان، اقدامی ریشه‌ای برای بازپس‌گیری فیضیه و دارالشفا <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۰۲</ref> که برخی از آنها جامه عمل پوشید <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۰۷ ـ ۵۰۸</ref>.

پس از دستگیری طلاب و انتقال آنان به شهربانی در روز ۱۸ خرداد، نمایندگان سیدمحمدرضا گلپایگانی و [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]]، از مراجع تقلید برای پیگیری ماجرا به شهربانی رفتند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۱۵۵</ref>. گلپایگانی با تعطیل‌کردن [[نماز جماعت]] به هجوم مأموران به فیضیه واکنش نشان داد و در شکوانامه‌ای سرگشاده به [[سیداحمد خوانساری]]، با شرح حادثه فیضیه و تکذیب تهمت‌هایی که در مطبوعات به طلاب زده شده بود، از ایشان خواست برای آزادی طلاب اقدام کند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۲۲۹؛ امامی، زندگی‌نامه آیت‌الله گلپایگانی، ۱۲۵</ref>. مرعشی نجفی و [[سیدکاظم شریعتمداری]] نیز ضمن اشاره به حادثه فیضیه، تهمت‌های جراید به طلاب را رد کردند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۲۲۸ ـ ۲۲۹</ref>. خبر دستگیری طلبه‌ها، [[شهر قم]] را در عزا فرو برد و به‌سرعت به دیگر شهرها رسید <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۲</ref>. همچنین درس‌های حوزه مشهد که تا آن زمان هنوز دایر بود، در اعتراض به جنایت رژیم پهلوی در حق طلاب در ۱۹/۳/۱۳۵۴ تعطیل شد <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۱۳</ref>. سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد در مجلس عزاداری خانه خود با اشاره به واقعه ۱۷ خرداد فیضیه، شور و هیجان بسیاری به حاضران بخشید و پس از آن، وی و [[عباس واعظ طبسی]] به همراه دوازده نفر از طلاب مشهد که به حمایت از واقعه در تظاهرات شرکت کرده بودند، دستگیر شدند <ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۴/۵۱۴ ـ ۵۱۶</ref>.

حمله به مدرسه فیضیه در ۱۷ خرداد ۱۳۵۴، باوجود رنج‌ها و گرفتاری‌هایی که برای طلاب و روحانیت حوزه ایجاد کرد، در انقلاب و بیدارکردن مردم ثمربخش بود. رژیم پهلوی با سرکوبی گروه‌های انقلابی و تشکیل [[حزب رستاخیز]] در ۱۱/۱۲/۱۳۵۳ خود را در امنیت می‌دید و ایران را جزیره ثبات می‌خواند. این حرکت پرشور و گسترده، تمام نقشه‌های رژیم را نقش بر آب کرد <ref>جمهوری اسلامی، روزنامه، ۱</ref>. طلاب و دانشجویان برخی شهرستان‌ها نیز از حرکت ۱۷ خرداد فیضیه آگاه شدند و دست به اعتراض زدند و دستگیر شدند و به زندان اوین [[تهران]] منتقل شدند <ref>شیرخانی، حماسه ۱۷ خرداد، ۸۰ و ۱۳۱</ref>؛ چنان‌که رادیو بی‌بی‌سی قیام طلاب انقلابی [[حوزه علمیه قم]] را بزرگ‌ترین اعتراض علیه رژیم در آن سال‌ها دانست <ref>کیهان، روزنامه، ۶/۳/۱۳۸۵، ۸؛ جمهوری اسلامی، روزنامه، ۲</ref> و [[امام‌خمینی]] نیز به این نکته اشاره کرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۱۰۱</ref>.

امام‌خمینی در پشتیبانی از حرکت انقلابی طلاب فیضیه و در اعتراض به جنایت‌های رژیم پهلوی در ۲۰/۴/۱۳۵۴ برابر با اول رجب ۱۳۹۵ق، بیانیه‌ای خطاب به مردم ایران صادر کرد. ایشان در این بیانیه، پس از ابراز تألم خاطر از حوادث خونین فیضیه که آن را بازتاب شکست محمدرضا پهلوی در حزب و بازی جدید وی می‌شمرد، حرکت طلاب فیضیه را مایه امید و طلیعه درخشان آزادی مردم خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۱۰۰ ـ ۱۰۲</ref>. ایشان به [[دیکتاتوری]] رژیم پهلوی با حمایت ابرقدرت‌های مدعی آزادی اشاره کرد و افزود تأسف از آن‌که در عصری که ملت‌ها در پی [[استقلال]] و [[آزادی]]، یکی پس از دیگری از زیر یوغ [[استعمار]] خارج می‌شوند، ملت بزرگ مسلمان ایران با گماشته‌شدن یکی از مرتجع‌ترین افراد و عامل بی‌چون‌و‌چرای استعمار و سایه‌افکندن استبداد وحشیانه بر سرتاسر کشور، از تمام شئون آزادی محروم‌اند و با جمیع مظاهر [[استبداد]] و [[ارتجاع]] دست‌به‌گریبان‌اند. ایشان با اشاره به اینکه سازمان امنیت ایران به دستور محمدرضا پهلوی به صورت اداره تفتیش عقاید [[قرون وسطا|قرون وسطایی]] در آمده است و با مخالفان حزب تحمیلی وی ـ که اکثریت قاطع ملت متدین است ـ با انواع تهدیدها و اهانت‌ها و ضرب‌ها و شکنجه‌های وحشیانه رفتار می‌کند؛ خاطرنشان کرد در نگاه وی، ملت ایران، از علمای دین تا دانشگاهی و از بازاری تا زارع و از کارگر تا اداری و کارمند جزء، برخلاف [[اسلام]] و مصالح مسلمین و ملت و با هزینه بربادرفتن استقلال و آزادی ملت باید معتقد به وی باشند و در صورت تخلف، سرنوشت آنان ضرب و حبس و [[شکنجه]] و محرومیت از حقوق انسانی است و مخالفان، «مرتجع سیاه»‌ و «بی‌وطن سرخ» خوانده می‌شوند و باید سرکوب شوند. ایشان با اشاره به سرکوب ملت مظلوم و هجوم به دانشگاه‌های سراسر کشور، واقعه جانسوز ۱۷ خرداد ۱۳۵۴ مدرسه فیضیه را یادآور واقعه قتل‌عام [[۱۵ خرداد ۱۳۴۲]] خواند و از یورش بی‌رحمانه و مسلحانه عمال استعمار به [[مدارس دینی]] ـ که جز با علم و فقه و دفاع از قرآن کریم و احکام اسلام سروکاری ندارند ـ سخت انتقاد کرد. ایشان پس از شرح جنایت‌های مأموران ساواک، با اشاره به ادعای آزادی‌خواهی و [[ترقی]] و [[تمدن]] کشور از زبان وی، پرسید آیا ترقی و [[دموکراسی]] و آزادی مردان و زنان از نظر وی این است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۱۰۰ ـ ۱۰۲</ref>؟

[[امام‌خمینی]] در این اعلامیه با اشاره به گزارش‌های تحریف‌شده مطبوعات وابسته، درباره واقعه حمله به فیضیه، ابراز کرد مطبوعات ایران مستقیماً زیر نظر [[ساواک]] اداره می‌شوند و هر چه آنان دیکته کنند، می‌نویسند و هر تهمتی خواستند، به هر مقامی می‌زنند. ایشان خاطرنشان ساخت که با همه مصیبت‌ها بیداری ملت مایه امیدواری است. ایشان با یادآوری مصیبت دلخراش اهانت عمال پهلوی به [[قرآن کریم]] و [[اهل بیت(ع)]] و تسلیت کشتار ۱۵ و ۱۷ خرداد فیضیه، رویکرد طلاب قم را رویکردی مبارک و نماد روشنفکری و آزادمنشی طلاب حوزه و طلوع صبح آزادی و مقدمه‌ای بر قطع ریشه استعمار و عمال خبیث آن نامید و سلام و درود خود را بر مقتولان و مصدومان ۱۵ و ۱۷ خرداد و بر طبقات اهل علم و خطبا نثار کرد. ایشان در عین حال ابراز نگرانی کرد ممکن است محمدرضا پهلوی با توجه به مخالفت مردم و نسل جوان با برنامه‌های استعماری وی، بیش از این مبتلا به تشنج اعصاب گردد و ملت مظلوم را بیشتر به خاک و خون کشد و با اتهام مرتجع سیاه و بی‌وطن سرخ، علمای اسلام و دانشمندان و روشنفکران را قتل‌عام کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۱۰۰ ـ ۱۰۲</ref>.

امام‌خمینی پس از تعطیلی فیضیه و آواره‌شدن چند صد تن از طلاب، همگام با دیگر مراجع قم و از طریق برادر و وکیل خود در ایران، [[سیدمرتضی پسندیده]] و نیز فرزندشان، [[سیداحمد خمینی]] پیگیر اسکان موقت طلاب شد <ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه، ۶۱۶</ref>. ایشان به‌منظور زنده نگه‌داشتن این واقعه در اذهان مردم ایران و طلاب، بارها به‌تناسب در سخنرانی‌ها و پیام‌ها به حمله حکومت پهلوی در ۱۷ خرداد ۱۳۵۴ به مدرسه فیضیه اشاره کرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 3/۱۱۴، ۱۷۱، ۳۳۶ و ۴/۷۵</ref>.

==پانویس ==

{{پانویس}}

==منابع==

* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، صحیفه امام، تهران، مؤسسه تنظیم...، چاپ پنجم، ۱۳۸۹ش.

* پایگاههای انقلاب اسلامی، تهران، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.

* نهضت آزادی ایران، گزارش کامل تظاهرات ۱۵ ـ ۱۷ خرداد ۵۴، تهران، ۱۳۵۷ش.

==پیوند به بیرون==

محمد رجائی‌نژاد، مقاله «[https://books.khomeini.ir/books/10010/440/ هفده خرداد]»، دانشنامه امام‌خمینی(ره)، ج۱۰، ص۴۴۰-۴۴۶.

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]

[[رده:مقاله‌های جلد دهم دانشنامه]]