شورای بازنگری قانون اساسی، شورایی منصوب از سوی امام‌خمینی برای بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۶۸ش بود.
شرایط متغیر جامعه و ظهور فراز و نشیب‌ها و بن‌بست‌ها در اجرای قانون، همواره زمینه‌ساز تجدیدنظر در قوانین اساسی کشورها است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده مستثنا نبود و پس از گذشت یک‌دهه از اجرای آن، کاستی‌ها و ضرورت بازنگری در آن پدیدار شد. از جمله این ضرورت‌ها، ایجاد دوگانگی در حوزه اجرا با وجود دو مقام عالیِ رئیس‌جمهوری و نخست‌وزیری، اختلاف میان اعضای شورای عالی قضایی با شورایی بودن قوه قضائیه و اختلاف میان مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان بود
امام‌خمینی در چهارم اردیبهشت ۱۳۶۸ در نامه‌ای به رئیس‌جمهور، بازنگری قانون اساسی را تکلیفی شرعی و ضرورتی ملی خواند. ایشان هیئتی متشکل از ۲۵ نفر شامل بیست‌نفر برگزیده از سوی خود و پنج‌نفر به انتخاب مجلس شورای اسلامی را مأمور بازنگری قانون اساسی کرد. حوزه مسائل پیشنهادی امام‌خمینی برای بازنگری، رهبری، تمرکز در مدیریت قوه مجریه، تمرکز در مدیریت قوه قضاییه، تمرکز در مدیریت صدا و سیما، تعداد نمایندگان مجلس شورای اسلامی، مجمع تشخیص مصلحت نظام برای حل معضلات نظام و مشورت‌دادن به صورتی که قوه‌ای در برابر قوای دیگر نباشد، راه بازنگری قانون اساسی و تغییر نام مجلس شورای ملی به مجلس شورای اسلامی بود
شورای بازنگری در هفتم اردیبهشت ۱۳۶۸، با تشکیل چهار کمیسیون آغاز به کار کرد و در ۴۱جلسه علنی تغییرات لازم را تصویب کرد. قانون اساسی پس از بازنگری از دوازده‌فصل به چهارده‌فصل و از ۱۷۵اصل به ۱۷۷اصل رسید. این قانون در مرداد ۱۳۶۸ به تأیید مقام رهبری رسید و سپس به همه‌پرسی گذاشته شد.