سیدمحمود طالقانی: تفاوت میان نسخه‌ها

طالقانی در آغاز فعالیتِ سازمان مجاهدین خلق با آنان همکاری می‌کرد و آنان نیز او را پدر طالقانی می‌خواندند و ستایش می‌کردند <ref>طباطبایی، مصاحبه، ۲۵۹؛ عزیزی، طالقانی، جریانات و احزاب، ۳۸۷ ـ ۳۸۸؛ میثمی، شناختنامه؛ ۲۳۶ ـ ۲۳۸.</ref>؛ زیرا محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن و اصغر بدیع‌زادگان، از بنیان‌گذاران این سازمان، از شاگردان و حاضران جلسات طالقانی در مسجد هدایت تهران بودند <ref>عزیزی، طالقانی، جریانات و احزاب، ۳۸۸.</ref>. وی برای آزادی اعضای این سازمان که به سبب هواپیماربایی در بغداد زندانی شده بودند، در نامه‌ای به امام‌خمینی در [[نجف]]، درخواست همکاری کرد و امام‌خمینی به [[سیدمحمود دعایی]] اجازه داد مسائل آنان را پیگیری کند <ref>دعایی، گوشه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای از خاطرات، ۹۹ ـ ۱۰۴.</ref>. پس از اعدام بنیان‌گذاران سازمان مجاهدین خلق و تغییر ایدئولوژی در آن سازمان {{ببینید|سازمان مجاهدین خلق ایران}}، طالقانی سعی در هدایت آنان کرد؛ اما نتیجه نگرفت و در نهایت از آنان دوری کرد؛ ولی اعضای سازمان همواره تلاش کردند از نام و وجهه وی بهره‌برداری سیاسی بکنند <ref>عزیزی، طالقانی، جریانات و احزاب، ۳۸۷ ـ ۳۸۸.</ref>. طالقانی همراه با جمعی از روحانیان در زندان رژیم پهلوی، به تحریم مارکسیست‌ها فتوا داد <ref>شیبانی، مصاحبه، ۱۵۴ ـ ۱۵۵.</ref>.

طالقانی پس از بازداشت فرزندانش به دست [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی]] در بهار ۱۳۵۸ به اتهام همکاری با [[سازمان مجاهدین خلق]] <ref>طالقانی، سیدمجتبی، ۸۲ ـ ۸۸.</ref>، نخست در اعتراض، تهران را ترک کرد؛ ولی با وساطت سیداحمد خمینی به [[شهر قم]] رفت <ref>چهپور، منش فردی، اجتماعی و سیاسی آیت‌الله طالقانی، ۱۹۶.</ref> و در ۳۱ فروردین ۱۳۵۸، با امام‌خمینی دیدار کرد. پس از این دیدار، طالقانی در [[مدرسه فیضیه]] حاضر شد و در سخنرانی عمومی متذکر شد وی [[رهبری|رهبری قاطع امام‌خمینی]] را پذیرفته و همیشه سعی کرده است از مشی این شخصیت بزرگ و افتخار اسلام خارج نشود <ref>‌افراسیابی و دهقان، طالقانی و تاریخ، ۴۵۱ ـ ۴۵۲؛ بادامچیان، طالقانی از نگاهی دیگر، ۴۷.</ref> {{ببینید|سیداحمد خمینی}}.