تدریس امام‌خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

==ویژگی‌های تدریس==

[[امام‌خمینی]] با همان روش متداول در مدارس علوم دینی تدریس می‌کرد که در آن استاد در مدرسه یا مسجدی بر [[منبر]] و کرسی تدریس می‌نشست و بدون استفاده از وسایل کمک‌آموزشی، تنها به توضیح و تبیین متن درسی می‏پرداخت <ref>← فراهانی، سلسله موی دوست، ۳۳، ۴۶، ۸۴، ۸۷ و ۱۷۶</ref>.

ایشان خوش‌بیان و قابل فهم تدریس می‌کرد. در آغاز درس، موضوع بحث را به خوبی تبیین می‌کرد، به گفته‌های علما اشاره و ادله قائلان را نقل و نقد می‌کرد <ref>امینی، خاطرات، ۸۹</ref>، به گونه‌ای که شاگرد آزاد و مستقل تربیت می‌شد <ref>جوادی آملی، بنیان مرصوص، ۲۷</ref>.

===تقویت تفکر نقادانه===  

ایشان روح تحقیق را در شاگردان می‌پروراند، به گونه‌ای که تفکرش بر تتبع‌اش غلبه داشت. افزون بر این نقد و ایراد به مباحث درس را به شاگردان هم سفارش می‌کرد و آنان را تشویق و تشجیع می‌کرد <ref>سبحانی، پابه‌پای آفتاب، ۴/۲۰۴ و ۲۰۷؛ معرفت، آیینه‌داران حقیقت، ۱/۶۲۵</ref>؛ از همین‌رو آنان را به طرح اشکال‌های بجا و پرهیز از سکوت بیجا در درس تشویق می‌کرد و اشکال آنان را پاسخ می‌گفت. ایشان از شاگردان خود می‌خواست برای صاحب‌نظرشدن، با نظر استاد نقادانه برخورد کنند و سخنان ایشان را تعبدی نپذیرند <ref>خزعلی، مصاحبه، ۴/۳۸</ref> و بر این عقیده بود که اگر در درسی اعتراض نباشد، آن مجلس به مجلس مرثیه‌خوانی شبیه است <ref>سبحانی، پابه‌پای آفتاب، ۴/۲۰۷-۲۰۸</ref>؛ بر همین اساس، نه تنها از تقریرنویسان می‌خواست تنها به تقریر درس استاد بسنده نکنند؛ بلکه آنها را به نگارش نقدها تشویق می‌کرد <ref>← رجایی، برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، ۵/۸۴</ref>. گاه نیز برخی از شاگردان را به سبب طرح اشکال و سؤال، به طور ویژه تشویق می‌کرد <ref>←رجایی، برداشتهایی از سیره امام‌خمینی، ۵/۸۵ و ۸۶</ref>.