۲۰٬۲۹۱
ویرایش
وحدت: تفاوت میان نسخه‌ها
←پیوند به بیرون
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''وحدت'''، ضرورت و نقش همبستگی در ابعاد اسلامی و ملی. | '''وحدت'''، ضرورت و نقش همبستگی در ابعاد اسلامی و ملی. | ||
وحدت از لحاظ لغوی به معنای یکی‌بودن و پیوستگی در مقابل تکثر و پراکندگی است. مفهوم وحدت در اقوام اولیه به جهت سادگی این جوامع به راحتی شکل گرفت ولی به تدریج به سبب توسعه جوامع بشری و به‌وجودآمدن اختلافات بر سر عقاید و [[حقوق]]، کم‌رنگ شد. | |||
یکی از دغدغه‌های اصلی [[امام‌خمینی]] چه در دوران [[انقلاب اسلامی ایران|نهضت اسلامی]] و چه در زمان تشکیل [[جمهوری اسلامی]]، ایجاد و حفظ وحدت و انسجام در سطح ملی و نیز در [[جهان اسلام]] بود. | |||
ایشان برای حفظ وحدت در سطح ملی به کنار گذاشتن اختلافات مذهبی و دینی و نیز پرهیز از مناقشات و مباحث تفرقه‌برانگیز سیاسی تأکید می‌کرد که مانع انحطاط [[مردم|ملت]] و [[دولت]] می‌شود. ایشان برای حفظ وحدت جهان اسلام معتقد بود باید به عناصر وحدت‌بخش اسلام اصیل تمسک جست و از تفرقه‌های مذهبی دوری کرد. | |||
== معنای لغوی و اصطلاحی == | == معنای لغوی و اصطلاحی == | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۶: | ||
یکی از نخستین اقدامات [[رسول خدا(ص)]]، برقراری پیوند برادری بود که پس از [[هجرت پیامبر به مدینه|هجرت به مدینه]] باعث تقویت روحیه جمعی و برادری میان [[مسلمانان]] گردید.<ref>جعفریان، تاریخ ایران اسلامی، ۷۸–۷۹</ref> همچنین در آغازِ نظامنامه‌ای که به عنوان قانون اساسی دولت نوپای اسلامی، میان قبایل مدینه تدوین شد، از تعبیر «امت واحده» برای مسلمانان استفاده شد که از مبنایی‌ترین مفاهیم سیاسی ـ دینی اسلام بود و چارچوب اساسی سیاست اسلامی را معین می‌کرد.<ref>جعفریان، تاریخ ایران اسلامی، ۸۰</ref> پس از پیامبر (ص) نیز وحدت مسلمانان و دوری از تفرقه، نزد [[اهل بیت(ع)]] به صورت یک هدف دنبال شد<ref>آقانوری، امامان شیعه و وحدت اسلامی، ۶۱</ref> و این راهبرد از روزهای نخستینِ پس از [[رحلت پیامبر(ص)]]، به‌رغم افزایش تفرقه میان مسلمانان، به صورت تلاش‌های وحدت‌طلبانه، نمود بارزی داشت.<ref>اردوش، تأملی بر مسئله وحدت اسلامی، ۱۱</ref> سیره و روش [[امیرالمؤمنین علی(ع)]] در رویارو شدن با خلفای سه‌گانه پس از رحلت پیامبر (ص)، نشان‌دهنده عزم آن حضرت در حفظ وحدت میان مسلمانان و یکپارچگی [[حکومت اسلامی]] بود.<ref>موثقی، استراتژی وحدت، ۱/۱۲۰</ref> | یکی از نخستین اقدامات [[رسول خدا(ص)]]، برقراری پیوند برادری بود که پس از [[هجرت پیامبر به مدینه|هجرت به مدینه]] باعث تقویت روحیه جمعی و برادری میان [[مسلمانان]] گردید.<ref>جعفریان، تاریخ ایران اسلامی، ۷۸–۷۹</ref> همچنین در آغازِ نظامنامه‌ای که به عنوان قانون اساسی دولت نوپای اسلامی، میان قبایل مدینه تدوین شد، از تعبیر «امت واحده» برای مسلمانان استفاده شد که از مبنایی‌ترین مفاهیم سیاسی ـ دینی اسلام بود و چارچوب اساسی سیاست اسلامی را معین می‌کرد.<ref>جعفریان، تاریخ ایران اسلامی، ۸۰</ref> پس از پیامبر (ص) نیز وحدت مسلمانان و دوری از تفرقه، نزد [[اهل بیت(ع)]] به صورت یک هدف دنبال شد<ref>آقانوری، امامان شیعه و وحدت اسلامی، ۶۱</ref> و این راهبرد از روزهای نخستینِ پس از [[رحلت پیامبر(ص)]]، به‌رغم افزایش تفرقه میان مسلمانان، به صورت تلاش‌های وحدت‌طلبانه، نمود بارزی داشت.<ref>اردوش، تأملی بر مسئله وحدت اسلامی، ۱۱</ref> سیره و روش [[امیرالمؤمنین علی(ع)]] در رویارو شدن با خلفای سه‌گانه پس از رحلت پیامبر (ص)، نشان‌دهنده عزم آن حضرت در حفظ وحدت میان مسلمانان و یکپارچگی [[حکومت اسلامی]] بود.<ref>موثقی، استراتژی وحدت، ۱/۱۲۰</ref> | ||
در سالیان بعد و پس از اینکه خلافت اسلامی به عنوان حکومتی مرکزی در تمامی سرزمین‌های اسلامی گسترش یافت و تا زمانی که این حکومت، توانایی محافظت از مرزهای دنیای اسلام را داشت، فقدان وحدت در دنیای اسلام به چشم نمی‌خورد؛ ولی با ضعف تدریجی دولت‌های مسلمان و قدرت‌نمایی کشورهای اروپایی در برابر مسلمانان و فروپاشی [[امپراتوری عثمانی]]، بار دیگر مسئله وحدت مسلمانان اهمیت خود را بازیافت و به تقویت این باور در میان مسلمانان منجر شد که به‌تنهایی نمی‌توانند در برابر تهاجم مغرب‌زمین [[مقاومت]] کنند؛ همچنین مسلمانان دریافتند برای به دست آوردن اقتدار و قدرت پیشین، باید به گذشته پرافتخار و اجرای تعالیم اسلام تمسک جویند.<ref>کوهستانی‌نژاد، چالش مذهب و مدرنیسم، ۱۱–۱۲</ref> مصلحانی چون [[سیدجمال‌الدین اسدآبادی]]، [[محمد عبده]]، [[عبدالرحمان کواکبی]]، [[سلطان عبدالحمید دوم]]، [[محمد نامق کمال]] و [[رشید رضا]]،<ref>فوزی، سازمان کنفرانس اسلامی، ۲۲؛ موثقی، استراتژی وحدت، ۲/۳۴–۳۵ و ۲۸۰–۲۸۶؛ اردوش، تأملی بر مسئله وحدت اسلامی، ۶۳۲</ref> از پیشروان این راه بودند. علمای شیعه و سنی، همچون [[سیدحسین بروجردی|سیدحسین طباطبایی بروجردی]]، از مراجع تقلید بزرگ شیعه و [[محمود شلتوت]] (رئیس [[الازهر]] و مفتی اعظم [[مصر]]) نیز پیگیر وحدت و لزوم همگرایی و همدلی امت اسلامی بوده‌اند که نتیجه این تلاش‌ها تشکیل [[دارالتقریب]] بود<ref>منتظری، خاطرات، ۱/۱۵۴–۱۵۷</ref> {{ببینید|سیدحسین بروجردی}}. در همین راستا در سال ۱۳۴۸، [[سازمان کنفرانس اسلامی|سازمان همکاری اسلامی]] با هدف ایجاد همکاری و تفاهم اسلامی و استحکام پیوندهای برادری و دوستی میان کشورهای مسلمان تأسیس شد<ref>فوزی، سازمان کنفرانس اسلامی، ۱۷</ref> | در سالیان بعد و پس از اینکه خلافت اسلامی به عنوان حکومتی مرکزی در تمامی سرزمین‌های اسلامی گسترش یافت و تا زمانی که این حکومت، توانایی محافظت از مرزهای دنیای اسلام را داشت، فقدان وحدت در دنیای اسلام به چشم نمی‌خورد؛ ولی با ضعف تدریجی دولت‌های مسلمان و قدرت‌نمایی کشورهای اروپایی در برابر مسلمانان و فروپاشی [[امپراتوری عثمانی]]، بار دیگر مسئله وحدت مسلمانان اهمیت خود را بازیافت و به تقویت این باور در میان مسلمانان منجر شد که به‌تنهایی نمی‌توانند در برابر تهاجم مغرب‌زمین [[مقاومت]] کنند؛ همچنین مسلمانان دریافتند برای به دست آوردن اقتدار و قدرت پیشین، باید به گذشته پرافتخار و اجرای تعالیم اسلام تمسک جویند.<ref>کوهستانی‌نژاد، چالش مذهب و مدرنیسم، ۱۱–۱۲</ref> مصلحانی چون [[سیدجمال‌الدین اسدآبادی]]، [[محمد عبده]]، [[عبدالرحمان کواکبی]]، [[سلطان عبدالحمید دوم]]، [[محمد نامق کمال]] و [[رشید رضا]]،<ref>فوزی، سازمان کنفرانس اسلامی، ۲۲؛ موثقی، استراتژی وحدت، ۲/۳۴–۳۵ و ۲۸۰–۲۸۶؛ اردوش، تأملی بر مسئله وحدت اسلامی، ۶۳۲</ref> از پیشروان این راه بودند. علمای شیعه و سنی، همچون [[سیدحسین بروجردی|سیدحسین طباطبایی بروجردی]]، از مراجع تقلید بزرگ شیعه و [[محمود شلتوت]] (رئیس [[الازهر]] و مفتی اعظم [[مصر]]) نیز پیگیر وحدت و لزوم همگرایی و همدلی امت اسلامی بوده‌اند که نتیجه این تلاش‌ها تشکیل [[دارالتقریب]] بود<ref>منتظری، خاطرات، ۱/۱۵۴–۱۵۷</ref> {{ببینید|سیدحسین بروجردی}}. در همین راستا در سال ۱۳۴۸، [[سازمان کنفرانس اسلامی|سازمان همکاری اسلامی]] با هدف ایجاد همکاری و تفاهم اسلامی و استحکام پیوندهای برادری و دوستی میان کشورهای مسلمان تأسیس شد.<ref>فوزی، سازمان کنفرانس اسلامی، ۱۷</ref> | ||
در ایران نیز وحدت و [[بیداری اسلامی]] میان مردم و علما بر حول خواسته‌های ضد استبدادی و ضد استعماری در رویدادهایی همچون [[نهضت تنباکو]]، نهضت عدالتخانه، [[نهضت مشروطه‌خواهی]]<ref>عیوضی و هراتی، درآمدی تحلیلی، ۸۱–۸۲</ref> و [[ملی‌شدن صنعت نفت]]<ref>عیوضی و هراتی، درآمدی تحلیلی، ۸۶</ref> متبلور شد. همچنین اهتمام [[امام‌خمینی]] به مسئله وحدت در جریان مبارزه علیه [[رژیم پهلوی]] و پیروزی [[انقلاب اسلامی]] و پس از آن به‌وضوح دیده می‌شود. ایشان از منظر شرعی، وحدت را نه یک امر [[مستحب]]، بلکه [[واجب شرعی]] خوانده و با واژه‌های «تکلیف»، «واجب» و «باید»، وظیفه پیروان اسلام را روشن کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۸۲–۸۳؛ ۱۵/۴۸۱ و ۲۰/۷۹</ref> | در ایران نیز وحدت و [[بیداری اسلامی]] میان مردم و علما بر حول خواسته‌های ضد استبدادی و ضد استعماری در رویدادهایی همچون [[نهضت تنباکو]]، نهضت عدالتخانه، [[نهضت مشروطه‌خواهی]]<ref>عیوضی و هراتی، درآمدی تحلیلی، ۸۱–۸۲</ref> و [[ملی‌شدن صنعت نفت]]<ref>عیوضی و هراتی، درآمدی تحلیلی، ۸۶</ref> متبلور شد. همچنین اهتمام [[امام‌خمینی]] به مسئله وحدت در جریان مبارزه علیه [[رژیم پهلوی]] و پیروزی [[انقلاب اسلامی]] و پس از آن به‌وضوح دیده می‌شود. ایشان از منظر شرعی، وحدت را نه یک امر [[مستحب]]، بلکه [[واجب شرعی]] خوانده و با واژه‌های «تکلیف»، «واجب» و «باید»، وظیفه پیروان اسلام را روشن کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۸۲–۸۳؛ ۱۵/۴۸۱ و ۲۰/۷۹</ref> | ||
| خط ۱۰۸: | خط ۱۱۴: | ||
== پیوند به بیرون == | == پیوند به بیرون == | ||
* مقصود رنجبر ـ راضیه مهرابی کوشکی، | * مقصود رنجبر ـ راضیه مهرابی کوشکی، «[https://books.khomeini.ir/books/10010/249/ وحدت]»، [[دانشنامه امام‌خمینی]]، ج۱۰، ص۲۴۹–۲۵۸. | ||
[[رده:مقاله‌های | [[رده:مقاله‌های تأییدشده]] | ||
[[رده:مقاله‌های جلد دهم دانشنامه]] | [[رده:مقاله‌های جلد دهم دانشنامه امام‌خمینی]] | ||
[[رده:مقاله‌های بی‌نیاز از جعبه اطلاعات]] | |||
[[رده:مقاله‌های دارای لینک دانشنامه]] | |||
[[رده:مفاهیم سیاسی]] | |||
[[رده:مفاهیم اجتماعی]] | |||
[[رده:مقاله‌های دارای شناسه]] | |||