نوروز: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه نوروز به معنای روز نو و تازه است و به نام‌های چندی چون عید نوروز، جشن فروردین، بهار جشن یا جشن بهار مشهور است<ref> دهخدا، لغتنامه دهخدا، 14/20182.</ref>. عید به معنای روزی است که مردم به آن رجوع می‌کنند یا به اجتماع در آن عادت دارند<ref> ابن‌منظور، لسان العرب، 3/319.</ref>.

سرچشمه پیدایی آیین نوروز به‌درستی روشن نیست. برخی خاستگاه آن را پیش‌ از آمدن آریایی‌ها به سرزمین ایران می‌دانند<ref> بلوک‌باشی، نوروز، 17.</ref>. در برخی داستان‌های ملی ایرانی نیز پیدایی نوروز، زمان تاجگذاری جمشید پادشاه پیشدادی دانسته شده است<ref> مصاحب، دایرةالمعارف فارسی، 2/3078.</ref>. شماری بر زرتشتی‌بودن این آیین باور دارند؛ در حالی‌که نه تنها در کتاب اوستا ـ که اکنون برجا مانده است ـ نامی از نوروز نیامده است<ref> رجبی، جشن‌های ایرانی، 11.</ref>، بلکه سنت‌های نوروزی از مدت‌ها پیش از پیدایش دین زرتشت، در میان ایرانیان غربی و ایلامیان ساکن شوش وجود داشته است<ref> رضی، سوابق تاریخی، 28.</ref>. با این حال، نمی‌توان تأثیرپذیری آن از ارزش‌های دین زرتشت را نادیده گرفت؛ برای نمونه آنچه در سفره هفت‌سین قرار می‌گیرد، با انجام مراسم دینی زرتشتیان به‌هم‌پیوستگی ویژه‌ای دارد. برای زرتشتیان نیز این ایام به دلیل تولد زرتشت در ششم فروردین، از اهمیت مذهبی بسیاری برخوردار است<ref> رضی، سوابق تاریخی، 185.</ref>.

آداب نوروز تحت تأثیر دوره‌های تاریخی مختلف با تغییرات و تصرفاتی همراه بوده است. برای نمونه مراسم چهارشنبه‌سوری که تداوم جشن سوری ایرانیان پیش از اسلام است، در دوران اسلامی همراه با تغییراتی به شب چهارشنبه‌سوری معروف شد<ref> رضی، سوابق تاریخی، 37.</ref>. به دلیل تقدس آتش نزد زرتشتیان، ایرانیان پیش از اسلام هیچ‌گاه در جشن سوری از روی آتش نمی‌پریدند<ref> رضی، سوابق تاریخی، 125؛ برزآبادی، چهارشنبه‌سوری، 65.</ref> و از آنجاکه روزهای هفته در میان ایرانیان پیش از اسلام نام ویژه‌ای نداشته است، این آیین در پنج روز آخر سال انجام می‌شده است<ref> برزآبادی، چهارشنبه‌سوری، 30.</ref>، اما پس از اسلام گفته شده تحت تأثیر این باور اعراب که چهارشنبه روز شوم و نحسی است، این مراسم به چهارشنبه آخر سال منتقل شد و جشن چهارشنبه‌سوری نام گرفت<ref> برزآبادی، چهارشنبه‌سوری، 24.</ref>.

پس از ورود اسلام به ایران، اعیاد دینی و مذهبی مهمی مانند عید غدیر و قربان در کنار اعیاد ملی و باستانی در میان مردم مرسوم شد و جشن نوروز به دلیل نفوذ و حضور وزرای ایرانی در دوران حکومت خلفای عباسی در بغداد متداول گردید و طی قرون دوم تا چهارم هجری تا دیگر مراکز بزرگ اسلامی، چون مصر گسترش یافت<ref> برزآبادی، چهارشنبه‌سوری، 61؛ رضی، سوابق تاریخی، 152 ـ 153 و 253.</ref>. سنت نوروز هم‌اکنون نیز افزون بر ایران در برخی از کشورها مانند افغانستان، تاجیکستان، شمال عراق و آذربایجان برپا می‌شود<ref> برزآبادی، چهارشنبه‌سوری، 32 و 95 ـ 96.</ref>.

در روایات شیعی با نوروز که از آن با تعبیر «نیروز» نام برده شده دو گونه برخورد شده است. بیشتر روایات موجود آن را ستوده‌اند و این روز را روز پیمان بندگان با خدا، روز پهلوگرفتن کشتی نوح(ع) بر کوه جودی و روز نازل‌شدن جبرئیل(ع)  بر پیامبر اسلام(ص) می‌شمارند<ref> حر عاملی، وسائل الشیعه، 8/174؛ مجلسی، بحار الانوار، 56/92 و 119.</ref>. طبق این روایات، نوروز با واقعه عید غدیر خم و انتصاب امیرالمؤمنین ‌علی(ع) به جانشینی پیامبر(ص) هم‌زمان بوده<ref> حر عاملی، اثبات الهداة، 3/190؛ مجلسی، بحار الانوار، 37/108.</ref>، ظهور امام‌ زمان(ع) و پیروزی آن حضرت بر دجال نیز در نوروز رخ خواهد داد<ref> حرّ عاملی، اثبات الهداة، 5/199؛ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، 8/173.</ref>. همچنین بر اساس چندین روایت، ازجمله روایتی از امام‌صادق(ع)، آن حضرت بر انجام اعمال مستحبی چون غسل، روزه، خواندن نماز و دعای مخصوص در این روز و پوشیدن لباس تمیز و معطر سفارش کرده است<ref> حر عاملی، وسائل الشیعه، 8/172 ـ 173؛ عبداللهی، ارزشها و ضد ارزشهای عید نوروز، 24 ـ 25.</ref>.

در برابر، بر اساس روایتی از امام‌کاظم(ع)، عید نوروز از سنت‌های فارسیان است که اسلام آن را محو کرده است و نباید احیا گردد<ref> مجلسی، بحار الانوار، 95/419.</ref>؛ ولی فقهای بزرگی چون صاحب جواهر و شیخ انصاری با حمل این روایت بر تقیه یا بر ایامی غیر از نوروز مشهور، روایات نخست را ترجیح داده‌اند<ref> نجفی، جواهر الکلام، 5/42؛ انصاری، کتاب الطهاره، 3/57.</ref>.

اگرچه بیشتر فقیهان در کتاب‌های فقهی و سنت عملی‌شان، توجهی به عید نوروز نشان نداده‌اند، در همان کتاب‌ها، به آداب و رسوم آن روز اشاره کرده‌اند<ref> حلی، قواعد الاحکام، 1/178؛ نجفی، جواهر الکلام، 5/41 ـ 42؛ انصاری، کتاب الطهاره، 3/57.</ref>. بعضی از علمای شیعه ازجمله سیدمحمدتقی خوانساری به عید نوروز وجهه دینی داده و برخی مانند محمدحسین کاشف‌الغطاء، عیدگرفتن در نوروز را مستحب دانسته‌اند<ref>میلانی، نوروز، 47.</ref>. بیشتر فقها به‌خصوص معاصران بر این نظرند که هرچند نوروز مانند عید غدیر و قربان، اسلامی نیست و عیدی باستانی و ملی است، ولی اسلام با آن مخالفتی ندارد؛ مشروط بر آنکه در برگزاری آن از انجام هر گونه گناه و هر آنچه زمینه معصیت را مهیا می‌کند، پرهیز شود<ref>محمودی، مسائل جدید، 156 ـ 161.</ref>.

نخست، تحول در روح افراد و دوم، تحول در جامعه. ایشان با نگاه عارفانه به دعای تحویل سال، امیدوار بود با تحول در اخلاق، اعمال و روح افراد و انقطاع از شهوات، آمال دنیوی و گرفتاری‌های نفسانی، احوال و امور جامعه و ملت در جهت رضای خداوند تغییر یابند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 12/197؛ 17/368 و 20/16.</ref>.

حالات امام‌خمینی نشان می‌دهد برخی آداب نوروز، مانند پرداخت عیدانه به اعضای خانواده به‌ویژه کودکان و خردسالان، مورد توجه ایشان بوده است<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 2/428؛ میریان، پدر مهربان، 47.</ref>. ایشان در مهمانی‌های نوروزی با پوشیدن قبا و لباس نو و دادن عیدی به افراد‌، به پیشواز مهمانان نوروزی خود می‌رفت<ref> رحیمیان، در سایه آفتاب، 228؛ طباطبایی، 3/278 ـ 279.</ref>. امام‌خمینی در جوانی چندین غزل، قصیده و رباعی در وصف بهار و عید نوروز سروده است. ایشان در این اشعار، زمین را با آغاز بهار به بهشت تشبیه کرده‌ است که از عطر گل‌های زیبا و آواز پرندگان آکنده شده است<ref> دیوان امام، 262 ـ 263.</ref>. ایشان با تبریک عید بر فقیر و غنی، رفتن به دامان طبیعت و پوشیدن لباس نو را می‌ستاید<ref> همان، 39.</ref>.

امام‌خمینی ضمن توجه به عید نوروز، در راهبرد مبارزاتی و سیاسی خود هم از مناسبت ملی نوروز با عنوان فرصت مناسبی برای توجه‌دادن مردم به مسائل مهم اجتماعی و سیاسی استفاده می‌کرد و گاهی با عنوان مبارزه منفی، برگزاری مراسم و جشن را نیز تعطیل اعلام می‌کرد. در این راستا، ایشان در 22 اسفند 1341، در اعتراض به زیرپاگذاشتن احکام ضرورى اسلام و قرآن‏، با انتشار اعلامیه‌ای عید نوروز پیش‌رو را عزا اعلام کرد تا مسلمانان را از خطرهایى که براى قرآن و کشور قرآن در پیش است، آگاه کند<ref> ‏امام‌خمینی، صحیفه، 1/152 و 156.</ref>. ایشان همچنین طی سخنانی در جمع روحانیان با بیان این نکته که «امسال ما عید نداریم‏»، تلاش کرد عموم مردم را از مصیبت‌هایی که محمدرضا پهلوی بر پیکر اسلام وارد کرده بود، آگاه سازد<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 1/157.</ref>. ایشان بارها یادآور شد اعلام عزای عمومی در این آیین ملی، نه به دلیل تقارن با شهادت امام‌صادق(ع)، بلکه به سبب شدت ضربات و صدمات وارد شده بر مذهب و اسلام و به واسطه تصویب‌نامه غیر قانونی و تلاش برای هدم و حذف احکام ضروری اسلام و جایگزین‌کردن قوانین غربی است<ref> همان، 1/155 و 157 ـ 161.</ref>{{ببینید|انجمن‌های ایالتی و ولایتی}}

پس از تبعید امام‌خمینی و در آستانه نوروز 1345، شماری از اسناد سازمان اطلاعات و امنیت کشور<ref> ساواک.</ref>، از احتمال برگزاری تظاهرات در روزهای اول سال و پخش اعلامیه از سوی طرفدران امام‌خمینی، با هدف بازگرداندن ایشان به کشور خبر داده است. این اسناد که تلاش ساواک برای شناسایی عوامل این فعالیت‌ها و پیشگیری از چنین اتفاقی را دربردارد، در تحلیل خود دستگیری و حبس محدود نیروهای انقلابی را مفید نمی‌داند و تقاضای تبعید، اعزام به سربازی و خارج‌کردن بعضی از آنها از کسوت روحانیت را پیشنهاد داده است<ref> مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی، 16/358 ـ 367.</ref>. همچنین ساواک در همین سال، از چاپ کارت‌‌ تبریک‌های عید نوروز با تصویر و نام امام‌خمینی در تبریک عید و فرستادن آن به شهرهای مختلف خبر داده است<ref> همان، 16/368 ـ 369.</ref>.

امام‌خمینی در نخستین سخنرانی خود به مناسبت عید نوروز، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مسئولان را به تأمین نیازهای مردم در ایام نوروز توجه داد و به پرهیز از احتکار و گرانفروشی در این زمینه سفارش کرد<ref> همان، 6/395.</ref>؛ به‌ویژه تهیه خوراک و پوشاک عید برای مستمندان و یتیمان در ایام نوروز، از نگاه ایشان اهمیت بسیاری داشت<ref> همان، 12/201.</ref>. در بیشتر پیام‌ها و سخنرانی‌های نوروزی امام‌خمینی خانواده شهدای انقلاب، مجروحان و آوارگان جنگ تحمیلی، نخستین مخاطبانی هستند که ایشان با قدردانی از فداکاری‌های آنان، عید را به آنها تبریک گفته، آنان را مورد لطف‌های خاص خود قرار می‌داد<ref> همان، 12/202، 210؛ 14/215 ـ 216 و 17/369، 371.</ref> و از عموم مردم می‌خواست با سرکشی به بیمارستان‌ها و توجه به اوضاع معیشتی بیماران و خانواده‌هایشان، به کاهش دردهای روحی آنان کمک کنند<ref> همان، 14/157 ـ 158 و 16/112.</ref>. ایشان در شرایطی که کشور در حال جنگ بود و بسیاری از خانواده‌ها درگیر مصایب و مشکلات ناشی از آن بودند، دستور داد کلمه «عید» از نامه‌ای که در ایام عید نوروز آمده است، حذف شود<ref> رحیمیان، در سایه آفتاب، 227.</ref>. از نظر ایشان روزی برای ملت ایران عید است که بتوانند با تمام قوا دشمن را بیرون کنند<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 18/384.</ref>.

امام‌خمینی هر‌ساله پیام نوروزی می‌داد و در قالب پیام‌ها و سخنرانی‌های نوروزی، به بیان مسائل روز از قبیل انتخابات و جنگ می‌پرداخت<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 12/197؛ 14/215 و 17/368.</ref>. بخشش زندانیان و مرتکبان جرایم عمومی، از سنت‌ها و آیین‌های دیرین حکومتداری در ایام نوروز است<ref> رضی، سوابق تاریخی، 101.</ref>؛ بر همین اساس ایشان در آستانه آغاز دومین بهار انقلاب و با استفاده از فرصت نوروز، عفو عمومی اعلام ‌کرد<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 12/194.</ref>{{ببینید|عفو}} و نیز با عفو یا تخفیف مجازات محکومان و زندانیان موافقت کرد<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 17/367 و 18/387.</ref>. ایشان ضمن نامیدن سال 1360 به رحمت، عطوفت و برادری، ملت‌های مسلمان را به تحول در مناسبات فردی و اجتماعی فرا ‌خواند و آنان را به وحدت و اعتصام به حبل‌الله دعوت کرد<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 14/216 ـ 217 و 226 ـ 227.</ref>.

امام‌خمینی در چهار سال منتهی به پایان عمرشان، در پیام نوروزی با ذکر کامل دعای تحویل سال، مصادف‌شدن نوروز، عید ملی ایرانیان، با اعیاد اسلامی مبعث پیامبر اسلام(ص)، تولد امام‌علی(ع) و امام‌حسین(ع) و نیمه شعبان را فرصت مناسبی دانست که باید از ویژگی‌های شاخص صاحبان هر کدام از این اعیاد، در جهت وحدت و برادری، اقامه عدل و زنده‌نگه‌داشتن دین خدا استفاده کرد<ref> امام‌خمینی، صحیفه، 20/232 ـ 233 و 21/1 ـ 2، 324.</ref>.