رزمندگان اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

رزمنده، به معنای جنگجو و مبارز آمده‌است.<ref>انوری، ۴/۳۶۱۰.</ref> رزمندگان اسلام در معنای کلی همان مجاهدان فی سبیل‌الله‌اند که خداوند در [[قرآن|قرآن کریم]] به پاداش بزرگ و ضایع‌نشدنی آنان بشارت داده‌است.<ref>نساء، ۹۵.</ref> قاعدین و مجاهدین که این آیه از آنان نام برده‌است، وصف دو گروه از انسان‌های [[ایمان و کفر|مؤمن]] است که در بسیاری از صفات پسندیده انسانی مشترک‌اند؛ ولی مجاهدین از ارزش و امتیاز بالاتری برخوردارند و در واقع این آیه، قصد تشویق مؤمنان به حضور در میدان مبارزه را دارد.<ref>طباطبایی، ۵/۴۶ ـ ۴۷.</ref> نقطه اصلی تفاوت قاعدین و مجاهدین در اقدام و سبقت آنان برای ورود به میدان مبارزه است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۰/۳۳۳.</ref> خداوند تعالی جهاد را بر [[اسلام|مسلمانان]] واجب می‌داند؛ هرچند ناخوشایندِ آنان باشد<ref>بقره، ۲۱۶.</ref> {{ببینید|جهاد}} و آیاتی که وعده پیروزی به رزمندگان اسلام داده<ref>حج، ۳۹ ـ ۴۰.</ref> نشان می‌دهد که نابودی ظلم و استکبار هدف و غایت نهایی است {{ببینید|استکبار}} و این مهم با نبرد رزمندگان علیه جبهه باطل امکان‌پذیر می‌شود.<ref>جعفریان، ۱۷۴.</ref>

قرآن کریم جهاد در راه حق را معامله با خدا و موجب دوستی حق دانسته،<ref>توبه، ۱۱۱.</ref> مجاهدان را جزء مؤمنان حقیقی به شمار می‌آورد<ref>انفال، ۷۴.</ref> و جهاد رزمندگان را ازجمله راه‌های رستگاری معرفی می‌کند.<ref>مائده، ۳۵.</ref> [[پیامبر اکرم(ص)|رسول خدا(ص)]] نیز فرموده‌است که بهشت دارای دری هست که آن را در مجاهدان نامیده‌اند و مجاهدان از آن در وارد [[بهشت و جهنم|بهشت]] می‌شوند.<ref>حر عاملی، ۱۵/۱۰.</ref> [[امام‌علی(ع)]] نیز جهادگرِ فی سبیل‌الله را به انسان تشنه‌ای تشبیه می‌کند که به سمت آب می‌رود.<ref>نهج البلاغه، خ۱۲۴، ۱۷۶.</ref>

پیامبر خدا(ص) پس از هجرت به مدینه، با توجه به آیات الهی و نیاز به دفاع، هسته اولیه سپاه اسلام را پی‌ریزی کرد. این نیرو از نظر ادوات جنگی و تعداد رزمندگان محدود بود؛ اما به‌سرعت از هر دو جهت رشد کرد؛ به طوری که در آغاز، افراد تشکیل‌دهنده آن از حدود شصت نفر فراتر نمی‌رفت؛ اما در فتح مکه، تعداد سربازان به ده‌هزار نفر رسید.<ref>پیشوایی، ۲۲۲.</ref> رسول خدا(ص)، شرط حضور در میدان جنگ را اخلاص و رضای خدا می‌دانست و هیچ‌یک از رزمندگان را به جنگ مجبور نمی‌کرد؛ چنان‌که در سریه عبدالله‌بن‌جحش در سال اول هجرت، خطاب به او نوشت که هیچ‌یک از همراهانش را به جنگ مجبور نکند؛<ref>واقدی، ۱/۱۳.</ref> زیرا کسی که با اخلاص کامل قدم به میدان مبارزه بگذارد تا پای جان مقاومت می‌کند و با دیده ترس و کشته شدن به مرگ نمی‌نگرد؛ بلکه آن را شهادت و موهبتی در راه رسیدن به خدا می‌داند.<ref>زینلی، ۸۲.</ref> رسول خدا(ص) همچنین جنگی را که با هدف تعصب‌های قومی و قبیله‌ای صورت گیرد، هرچند در سپاه اسلام باشد، با جنگ فرد مشرک یکی می‌دانست؛ چنان‌که قزمان‌بن‌حارث را که در جنگ احد شرکت کرد و کشته شد از اهل دوزخ شمرد و در برابر، زمانی که اصیرم را که در میدان جنگ به مسلمانان پیوست و کشته شد، از اهل بهشت دانست.<ref>ابن‌هشام، ۲/۸۸ ـ ۹۰.</ref>

رزمنده در فرهنگ اسلامی، فردی است که هدفش تنها نبرد با دشمن نیست، بلکه ارتقای معنوی و [[ایمان و کفر|ایمان]] وی، یکی از مهم‌ترین کارکردهای جنگ در راه خداست. نبرد در راه خدا معیاری برای سنجش ایمان مسلمانان است. در موقعیت نبرد با ظلم، رزمنده خود را بهتر از سابق خواهد شناخت و میزان نزدیکی خود را به خدای خود خواهد دانست.<ref>پورامینی، ۹۴.</ref> از نظر [[امام‌خمینی]] نیز رزمنده تنها به کسی گفته نمی‌شود که سلاح به دست بگیرد و با دشمنان بجنگد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۴/۴۸۲.</ref> رزمنده، چه زن و چه مرد، فردی است که دفاع از احکام اسلام و قرآن را تکلیف خود می‌داند<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۳/۲۵۶.</ref> و افزون بر تلاش در جهت استقلال میهن اسلامی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۴/۲۵.</ref> مبارزه با نفس در سنگرهای تهذیب باطنی را نیز سرلوحه عمل خود قرار می‌دهد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۶/۱۴۲.</ref> به باور ایشان اگر روزی رزمندگان اتکای خود را از مبانی قرآنی و اسلامی بردارند و صرفاً بر سلاح تکیه کنند، آن روز، شکست نزدیک است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۰/۷۷.</ref> وحدت کلمه و اتکال به خدا لازمه نیروهایی است که همواره باید با خطرات و حملات دشمن مواجه شوند؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۳/۲۳۴.</ref> بدین ترتیب هر قوایی که ایمان و توکلش به خدا باشد، نصرت و پیروزی با آنان است.<ref>منصوری، سیری در اندیشه‌های، ۱۰۹.</ref>