تظاهرات تاسوعا و عاشورای ۱۳۵۷ش: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

تاسوعا و عاشورای سال ۱۳۹۹ق/ آذر ۱۳۵۷ش، دو روز سرنوشت‌ساز در [[انقلاب اسلامی ایران]] بود که ضربه مهلکی بر پیکر [[رژیم پهلوی]] وارد کرد و [[انقلاب]] را در آستانه پیروزی قرار داد <ref>خلیلی، منصور، محرم ۱۳۵۷ به روایت اسناد، ۶۲؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۰۹</ref>. روزهای یکشنبه و دوشنبه نوزدهم و بیستم آذر ۱۳۵۷ ([[تاسوعا|نهم]] و [[عاشورا|دهم محرم]] ۱۳۹۹ق)، [[عزاداری]] مردم در سراسر ایران تبدیل به تظاهرات باشکوه ضد رژیم شد و مردم همراه تجدید عهد با [[قیام امام‌حسین(ع)]]، آخرین پیام ملت را که برکناری [[محمدرضا پهلوی]] و برچیده‌شدن [[نظام سلطنتی]] بود اعلام کردند <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۰۹-۳۵۰</ref>.

==اوج‌گیری اعتراضات در محرم==

از روزهای آغازین آذر ۱۳۵۷ با نزدیک‌شدن [[ماه محرم]]، در حالی‌که کمتر از سه هفته از تشکیل دولت نظامی [[غلامرضا ازهاری]] می‌گذشت، تظاهرات و اعتصاب‌ها با شدت بیشتری از سر گرفته شد <ref>طلوعی، صد روز آخر، ۷۱؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۶۹</ref>. [[امام‌خمینی]] که در نوفل‌لوشاتو پاریس به سر می‌برد، در اول آذر ۱۳۵۷/ ۲۱ [[ذی‌الحجه]] ۱۳۹۸، با استفاده از فرصت ماه محرم، در پیام مهمی خطاب به ملت ایران، به ویژگی‌های ماه محرم که ماه پیروزی حق بر باطل است اشاره و این ماه را چون شمشیری در دست سربازان [[اسلام]] شمرد که باید از آن در حد اعلا بهره گیرند. ایشان در این پیام با تأکید به برپایی باشکوه و مستقل مجالس عزاداری و تجمعات، بدون کسب اجازه از مقامات رسمی و افشای مصیبت‌های مسلمانان و خیانت‌های رژیم، سقوط محمدضا پهلوی را حتمی دانست <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۷۵-۷۸</ref>.

در پی پیام امام‌خمینی، روز دوم آذر تظاهرات بزرگی در [[تهران]] و شهرهای بزرگ برپا شد. پس از درگیری در تظاهراتِ مردم [[مشهد]] و [[هتک حرمت حرم امام‌رضا(ع)]] به دست نظامیان <ref>طلوعی، صد روز آخر، ۷۱-۷۲؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۷/۸۱</ref>، [[امام‌خمینی]] سوم آذر/ ۲۳ ذی‌الحجه جنایات پهلوی در هفته‌های گذشته به‌ویژه کشتار مردم در حرم مطهر امام‌رضا(ع) را محکوم و روز یکشنبه (۲۵ ذی‌الحجه) را [[عزای عمومی]] اعلام کرد. ایشان اطاعت از رژیم پهلوی را اطاعت از [[طاغوت]] و [[حرام]] دانست و تلاش برای ساقط‌کردن رژیم و دولت یاغی پهلوی را از ملت مسلمان درخواست کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۹۳</ref>. مصاحبه‌های بعدی امام‌خمینی در هشتم و دهم آذر نیز بر برپایی هرچه باشکوه‌تر مجالس محرم بدون اجازه دولت و به هر وسیله ممکن مانند [[اعتصاب|اعتصابات]]، تظاهرات و سخنرانی‌ها تأکید داشت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۴۲ و ۱۴۶</ref>.

با آغاز ماه محرم، با وجود مقررات شدیدِ دولت نظامی برای ممنوعیت تظاهرات خیابانی و تأکید بر [[حکومت‌نظامی]] و منع عبور و مرور از ساعت ۲۱ <ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۱۸۱</ref>، تظاهرات وسیع خیابانی و بانگ شبانه الله اکبر و لا اله الا الله، در سراسر کشور اوج گرفت و به درگیری و کشتار وسیع مردم منجر شد <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۱۴۱-۱۴۲؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۱</ref>. امام‌خمینی در یازدهم آذر در پیامی ضمن محکومیت کشتار [[عزاداران حسینی]]، آن را لکه ننگی بر پیشانی [[محمدرضا پهلوی]] و حامیان وی و افتخاری برای ملت دانست و از عموم مسلمانان برای نجات [[اسلام]] و کشورهای اسلامی، یاری خواست. ایشان همچنین بر ادامه اعتصاب‌ها تا فلج‌شدن کامل رژیم و لزوم فرار سربازان از سربازخانه‌ها و پیوستن به [[ملت]] تأکید کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۵۲-۱۵۴</ref>. با نزدیک‌شدن تاسوعا و عاشورا از درگیری‌های شبانه کاسته شد. دولت نظامی که این آرامش را به حساب خود گذاشته بود، از شدت خشونت کاست و حتی برای نشان‌دادن حُسن نیت، تعداد زیادی از [[زندانیان سیاسی]] را آزاد کرد <ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۱۸۲</ref>.

==مقدمات برپایی تظاهرات==

راهپیمایی تاسوعا و عاشورای حسینی به همت [[روحانیان مبارز]] و دیگر گروه‌های مذهبی و تمهیدات [[شورای انقلاب]] که نقش اصلی را در سازماندهی تظاهرات بر عهده داشتند، برنامه‌ریزی شد <ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۳۰؛ محلاتی، خاطرات و مبارزات، ۱۰۳؛ بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۳۵</ref>. [[سیدمحمود طالقانی]] پیشنهاد راهپیمایی روز تاسوعا را با وجود مشکلات و نگرانی‌هایی درباره واکنش رژیم، مطرح کرد و به تأیید امام‌خمینی رسید <ref>براتی، خاطرات، ۱۰۷؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۱۱-۳۱۲</ref>.

===اعلامیه امام‌خمینی===

وی در چهارم محرم با انتشار اعلامیه‌ای، ضمن انتقاد از رژیم پهلوی و یادآوری سازش‌نکردن امام‌حسین(ع) با دشمنان [[دین]]، مردم را به شرکت در راهپیمایی آرام و سراسری روز تاسوعا که مصادف با [[روز جهانی حقوق بشر]] هم بود، دعوت کرد. وی بر رعایت نظم و نمایاندن رشد و شایستگی اجتماعی مردم در این راهپیمایی تأکید کرد و با اعلام اینکه هیئتی سرپرستی و نظم این راهپیمایی را بر عهده خواهد داشت، از مردم سراسر ایران خواست با هدایت بزرگان مبارز و پیشوایان مذهبی در شهرهای خود، راهپیمایی را با شکوه بسیار برگزار کنند <ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۲/۴۹۵-۴۹۶</ref>. روحانیان مبارز نیز در [[تهران]] و [[قم]] با انتشار اعلامیه، مردم را به شرکت در راهپیماییِ روز تاسوعا و عاشورا دعوت کردند <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۲۴۳-۲۴۴ و ۲۸۹</ref>. <br>

===دعوت به شرکت===

همچنین مراجع تقلید قم طی پیامی، تیراندازیِ ارتش به مردم را [[حرام]] دانستند <ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۵۹۶</ref> و مردم را به هوشیاری و رعایت نظم در راهپیمایی تاسوعا و عاشورا فرا خواندند <ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۱/۶۰۴ و ۶۰۶</ref>. جمعیت‌های مختلف دیگر اعم از [[جمعیت دفاع از آزادی و حقوق بشر]]، [[جبهه ملی]]، [[انجمن‌های اسلامی مهندسان]]، [[انجمن‌های اسلامی پزشکان|پزشکان]] و [[انجمن‌های اسلامی معلمان|معلمان]]، [[جمعیت حقوقدانان ایران]] و [[نهضت آزادی]]، مردم را به شرکت در این راهپیمایی دعوت کردند <ref>نهضت آزادی، اسناد نهضت آزادی ایران، ۱۱/۳۹-۴۰</ref>.

===کمیته راهپیمایی===

روحانیان تهران با تشکیل کمیته‌ای به نام «[[کمیته راهپیمایی]]» مقدمات برگزاری راهپیمایی را فراهم کردند <ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۱۰-۹/۴۵؛ هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۲۹</ref> و با تعیین مسیرها، شعارها و قطعنامه‌ها، آنها را به علما و روحانیان مبارزِ دیگر شهرها اطلاع دادند <ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۱۰-۹/۴۵</ref>.

===عقب‌نشینی رژیم پهلوی===

پنج‌شنبه ۱۶ آذر ۱۳۵۷، ششم محرم، جلسه [[شورای امنیت ملی]] به ریاست ارتشبد [[غلامرضا ازهاری]]، [[نخست‌وزیر]] وقت برای بررسی موضوع تشکیل شد <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۰</ref>. این جلسه که در آن به صراحت از احتمال نافرمانی نیروهای ارتش در برابر فرمان تیر و بروز [[هرج و مرج]] ابراز نگرانی شد <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۱۱۳</ref>، به دلیل اختلاف نظر مقامات درباره شیوه رویارویی با این مراسم مذهبی که جنبه کاملاً سیاسی یافته بود، بی‌نتیجه ماند و نخست‌وزیر، تصمیم‌گیری دراین‌باره را به [[محمدرضا پهلوی]] محول کرد. پهلوی نیز برای جلوگیری از برخورد و خونریزی، تظاهرات مردم در دو روز تاسوعا و عاشورا را در مسیرهایی آزاد اعلام کرد <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۱-۷۲؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۲؛ مهدوی، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، ۲۸۶</ref>؛ بنابراین قرار شد نیروهای نظامی در یک خط مرزی که از شرق تا غرب تهران ادامه داشت، متمرکز شوند و قسمت جنوب این خط را برای حرکت دسته‌های عزاداری و تظاهرات آزاد بگذارند <ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۱۸۲</ref>. در واقع رژیم پهلوی با عقب‌نشینی از موضع خود و تلاش برای جلوگیری از وخیم‌ترشدن اوضاع، اجازه برگزاری مراسم سوگواری در تمام شهرها را صادر کرد. در مقابل از رهبران انقلابی خواست تا مسئولیت برقراری نظم و آرامش در تظاهرات را بر عهده گیرند <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۱-۷۲؛ هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۲۹</ref>. تلاش برای مذاکره با مقامات دولتی و نظامی برای مصونیت مردم در راهپیمایی تاسوعا و عاشورا، نخستین ابتکار عمل [[شورای انقلاب]] بود که تازه تأسیس شده بود و جلسات غیر رسمی داشت <ref>سحابی، در شورای انقلاب چه گذشت، ۱۱</ref>.

===سخنرانی امام‌خمینی===

امام‌خمینی در آستانه روز تاسوعا، در سخنانی علل [[قیام سیدالشهدا(ع) ]] را از زبان حضرت ذکر کرد و با اشاره به [[تکلیف شرعی]] و الهیِ قیام بر ضد سلطان ستمگر و تشابه شرایط حاکم در سلطنت محمدرضا پهلوی و [[یزید بن معاویه|یزید]]، قیام علیه حکومت ستمگر در شرایط روز را [[تکلیف]] همه مردم ایران دانست <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۹۱-۱۹۳ و ۱۹۵-۱۹۹</ref>. ایشان همچنین با اشاره به مجوز رژیم برای آزادی عزاداری مردم در روز تاسوعا و عاشورا، ضمن تأکید بر بی‌نیازی مردم به چنین مجوزی، از شایعات به‌وجودآمده درباره اقدامات احتمالی حکومت علیه مردم ابراز نگرانی کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۹۴ و ۱۹۷</ref>. ایشان صدور چنین مجوزی را مضحک و دلیل آن را چیزی جز ناتوانی رژیم از مهار مردم در راهپیمایی <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۹۹-۲۰۰</ref> و [[ترس]] رژیم از انقلاب مردم <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۲۶</ref> نمی‌دانست.

==تظاهرات روز تاسوعا==

سرانجام در تهران تظاهرات مردم از آغاز روز تاسوعا ۱۹/۹/۱۳۵۷، با شعارها، عکس‌ها و تابلوهایی که در دست داشتند، آغاز شد <ref>کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۷</ref>. اجتماع عظیمی که در نقطه آغاز تظاهرات و برابر خانه طالقانی تشکیل شده بود، در ساعت نُه صبح، در نهایتِ نظم به حرکت درآمد <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۰۹-۳۱۰</ref>. تظاهرکنندگان که به‌تدریج بر تعدادشان افزوده می‌شد <ref>اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۷؛ خلیلی، منصور، محرم ۱۳۵۷ به روایت اسناد، ۶۴</ref>، در میدان شهیاد (آزادی) جمع شدند <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۱۲-۳۱۳؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۴۱۴</ref>. گستردگی جمعیت به حدی بود که وقتی نخستین دسته‌های تظاهرکننده به این میدان رسیدند، انتهای جمعیت در میدان فردوسی بود <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۱۰</ref>. گروه‌ها و طبقات مختلف مردم تهران <ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۸۷؛ کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۳</ref> از نقاط مختلف شهر حضور داشتند و روحانیان و شخصیت‌های سیاسی از گروه‌ها و جریان‌های مختلف، پیشاپیش صف‌های مردم حرکت می‌کردند <ref>کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵؛ نهضت آزادی، اسناد نهضت آزادی ایران، ۹/۱۴۴؛ حسینی بهشتی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۳۵۱</ref>. در این راهپیمایی مردم در حالی‌که عکس‌هایی از [[امام‌خمینی]] و پارچه‌نوشته‌هایی در دست داشتند، در شعارهای انقلابی مانند: «مرگ بر شاه»، «خمینی رهبر ماست»، «این شاه امریکایی [[اعدام]] باید گردد»، «مردم را مسلح کنید»، «ای شاه خائن آواره گردی، خاک وطن را ویرانه کردی، کشتی جوانان وطن الله‌اکبر، کردی هزاران تن کفن الله‌اکبر»، «حکومت جمهوری اسلامی ایجاد باید گردد» و «مرگ بر این یزید قانون‌شکن»، خواستار برچیده‌شدن رژیم شاهنشاهی، برقراری [[حکومت اسلامی]]، رهبری امام‌خمینی و قطع روابط با جهان غرب شدند <ref>مهدوی، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، ۲۸۷-۲۸۸؛ خلیلی، اکبر، گام‌به‌گام با انقلاب، ۱/۶۴؛ دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۱ و ۳۱۲؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۷</ref>.

گروه‌های مختلف مردم همچنان تا بعد از ظهر، به طور فشرده از مسیرهای مختلف و به‌آرامی به سمت میدان شهیاد (آزادی) حرکت می‌کردند <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۲۶۴-۲۸۰</ref>. در برخی از مسیرها، مردم در حالی‌که عکس شهدای انقلاب را در دست داشتند، بدون دادن شعار، مشت‌های گره‌کرده خود را بالای سر نگه داشته بودند <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۲۷۹</ref>. راهپیمایی روز تاسوعا، ساعت ۱۴:۳۰ و با اقامه [[نماز جماعت]] به امامت [[آیت الله طالقانی|طالقانی]] در میدان آزادی و بدون قرائت رسمی قطعنامه به پایان رسید. در پایان راهپیمایی، از سوی طالقانی برگزاری تظاهراتِ روز عاشورا از همان مسیرهای قبلی اعلام شد <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۲۸۰-۲۸۲</ref>. در راهپیمایی روز تاسوعا هیچ سرباز و نظامی‌ای دیده نمی‌شد و تنها بالگردهای نظامی بر فراز جمعیت پرواز می‌کردند؛ اما در نقاطی دور از مسیر راهپیمایی، تانک‌ها و زره‌پوش‌های مستقر، راه دستیابی به قسمت‌های شمالی تهران و [[کاخ پهلوی]] را سد کرده بودند <ref>مهدوی، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، ۲۸۷-۲۸۸</ref>.

==تظاهرات روز عاشورا==

تظاهرات گسترده مردم در روز عاشورا از ساعت‌های نخستین صبح، از مسیرهای مختلف به سمت میدان آزادی آغاز شد. بیشتر دسته‌های حرکت‌کننده مانند روز گذشته، بلندگو داشتند و سخنرانان مذهبی و سیاسی در مسیر راهپیمایی، با توقف دسته، سخنرانی می‌کردند <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۲۷۳؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۷</ref>. مردم در این روز با نصب عکس شهدا بر روی دیوار، شعار می‌دادند: «زنده و جاوید باد یاد شهیدان ما» <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۳۹۵</ref>. طبق گزارش سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]])، راهپیمایی روز عاشورا متفاوت از تظاهرات آرام تاسوعا بود <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۴۰۲ و ۴۰۴</ref>. مردم شعارهایی چون الله اکبر، درود بر خمینی، مرگ بر شاه، محرم ماه پیروزی خون بر شمشیر است، سرنگون باد حکومت جبار پهلوی و درخواست آزادی زندانیان سیاسی سرمی‌دادند <ref>اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۷؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۳۹۸، ۴۰۰ و ۴۰۴-۴۰۵</ref>. همچنین مردم در شعارهای روز عاشورا، نیروهای نظامی را تشویق به فرار و نافرمانی می‌کردند <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۲</ref>.

در پایان راهپیمایی روز عاشورا، در چند نقطه از مسیر راهپیمایی روحانیانی همچون [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] <ref>حسینی بهشتی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۳۵۵؛ هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۳۰</ref>، [[محمد مفتح]] <ref>حسینی بهشتی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۳۵۷</ref> و [[علی‌اکبر ناطق نوری]] <ref>ناطق نوری، خاطرات، ۱/۱۳۹</ref> قطعنامه هفده ماده‌ای را قرائت کردند که با شعارهای مردم به تأیید رسید. مهم‌ترین محورهای این قطعنامه عبارت بود از: تأکید بر برقراری [[حکومت اسلامی]]، پذیرفتن رهبری امام‌خمینی، ادامه مبارزه تا سقوط رژیم سلطنتی، پایان هر گونه [[استعمار]]، [[استبداد]] و وابستگی، پشتیبانی از اعتصاب‌ها، دعوت از [[ارتش]] برای پیوستن به مردم، آزادی [[زندانیان سیاسی]] و تبعیدی‌ها، نفی هر گونه [[تبعیض]] و اجرای [[عدالت اجتماعی]]، حفظ حقوق اجتماعی و سیاسیِ همه افراد و اقشار [[جامعه]] و احترام به کرامت انسانی زنان <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۵۹۵-۵۹۶</ref>.

پس از راهپیمایی روز عاشورا، گروهی از جوانان با گرایش کمونیستی، ضمن قرائت قطعنامه شانزده ماده‌ای اعلام کردند روزهای ۲۱ و ۲۲ آذر هم راهپیمایی خواهند داشت؛ اما در برابر گروه‌های مذهبی اعلام کردند هیچ تظاهراتی در این دو روز نخواهند داشت و از مردم خواستند به هیچ عنوان در تظاهرات این روزها شرکت نکنند <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۴۱۷-۴۱۸ و ۴۲۳</ref>.

درباره تعداد شرکت‌کنندگان در این راهپیمایی آمارهای متفاوتی-از دست‌کم چهارصد هزار نفر تا بیش از دو میلیون نفر-ذکر شده است <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۹۲؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۲-۷۳؛ کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵</ref>. آنچه در این راهپیمایی دوروزه موجب حیرت همگان شد نظم، آرامش، مسالمت‌آمیزبودن <ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۸۷؛ مهدوی، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، ۲۸۸؛ کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵</ref> و توانایی انقلابیان مسلمان در سازماندهی مردم <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۹۲</ref> بود که نیروهای انتظامات و روحانیان مسئولیت آن را بر عهده داشتند <ref>خلیلی، اکبر، گام‌به‌گام با انقلاب، ۱/۱۳۹-۱۴۰</ref>. محمدرضا پهلوی با پرواز بر فراز شهر و مشاهده تظاهرات میلیونی مردم، از حجم نارضایتی مردم از سلطنت خود شگفت‌زده شد <ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۸۹-۵۹۰</ref>.

==تظاهرات سایر شهرها==

راهپیمایی روزهای تاسوعا و عاشورا، علاوه بر تهران در دیگر شهرها ازجمله [[اصفهان]]، [[تبریز]]، [[شیراز]]، [[قم]]، [[مشهد]] و بسیاری از شهرستان‌های کوچک و بزرگ دیگر نیز به شکل باشکوهی برگزار شد <ref>مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۲۸۷-۳۹۳ و ۴۲۵-۵۳۰؛ کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵</ref>. اگرچه این راهپیمایی‌ها در تهران و بیشتر شهرها بدون درگیری به پایان رسید <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۳۹-۳۴۲</ref>؛ اما راهپیمایی روز عاشورا که با جمعیتی به مراتب بیشتر و با شعارهای تندتر علیه رژیم برگزار شد <ref>مهدوی، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، ۲۸۸-۲۸۹؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۴۰۲-۴۱۴؛ کیهان، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۵</ref>، در برخی از شهرستان‌ها مانند [[کاشان]]، [[آبادان]]، [[زنجان]]، [[قزوین]]، [[اراک]]، [[خمین]]، [[ملایر]]، تبریز، شیراز، مشهد و به‌خصوص در اصفهان و نجف‌آباد به خشونت گرایید و مردم هدف رگبار گلوله قرار گرفتند <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۳۵ و ۳۴۱-۳۴۲؛ مرکز بررسی اسناد، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۱۹/۴۲۸-۴۲۹، ۴۴۰ و ۵۰۰-۵۳۰؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۳</ref>.

==ارزیابی امام‌خمینی==

پس از تظاهرات باشکوه تاسوعا و عاشورای ۱۳۵۷، امام‌خمینی ضمن قدردانی از عموم ملت شجاع و فداکار ایران <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۲۲</ref>، در سخنرانی‌ها، [[پیام‌ها]] و مصاحبه‌های متعدد، ماهیت این تظاهرات، اهداف آن و خواسته‌های ملت ایران را تشریح و تبیین کرد. ایشان در پاسخ به پرسش‌های خبرنگاران خارجی درباره تظاهرات مردم ایران، با اعلام رضایت کامل، آن را تظاهراتی بسیار موفق دانست که با کمال نظم و آرامش در سطح بسیار وسیعی برگزار شد و ملت ایران برای چندمین بار با شعارهای اسلامی و ضد شاه در سراسر ایران اعلام کردند که [[محمدرضا پهلوی]] را نمی‌خواهند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۰۵-۲۰۶</ref>. به باور [[امام‌خمینی]] تظاهرات آرام این دو روز، [[همه‌پرسی]] ملت ایران علیه پهلوی بود که به همه دنیا ثابت کرد وی غیر قانونی و ساقط است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۱۱</ref> و ملت ایران می‌تواند سرنوشت خود را به طور صحیح و عُقلایی و بدون خشونت تعیین کند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۴۳</ref>. ایشان همچنین در پاسخ به خبرنگاری که نبود خشونت در تظاهرات تاسوعا را به نفع رژیم برشمرد، این تظاهرات آرام را طوفانی بزرگ دانست که ملت ایران با آن به دنیا فهماند در عین حال که توان کنترل همه چیز را دارد، خواستار رفتن پهلوی است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۰۵</ref>. هدف تظاهرات مردم ایران، اعلام عمومی غیر قانونی بودن پهلوی، خواست مردم در کنار زدن او و برقراری حکومت جمهوری اسلامی متکی به آرای مردم و قوانین اسلام بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۰۳، ۲۱۱ و ۲۴۱</ref>.

امام‌خمینی که تظاهرات سراسری مردم در این دو روز را، نشانه قطعیِ غیر قانونی‌بودن حکومت پهلوی بر مردم ارزیابی می‌کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۱۱</ref>، در همان روز دهم محرم با قاطعیت به تمام دولت‌های جهان هشدار داد که با توجه به همه‌پرسی کاملی که در ایران اجرا شد، از این پس محمدرضا پهلوی، نماینده ملت ایران نیست و هر دولتی که از او و دولت او پشتیبانی کند، از نفت ایران محروم است و تمام قراردادهای ایران با آنان لغو خواهد شد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۱۱-۲۱۲</ref>. به اعتقاد ایشان پس از همه‌پرسی تاسوعا و عاشورا برای هیچ‌کس ابهامی باقی نماند که پهلوی به بزرگ‌ترین شکست سیاسی خود دست یافته <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۴۱</ref> و پایه پوشالی قدرت وی فرو ریخته است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۳۳</ref>. بر همین مبنا به وی هشدار داد در صورت کناره‌گیری‌نکردن به روش مسالمت‌آمیز، غرامت سختی پرداخت خواهد کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۳۳</ref>. همچنین ایشان معتقد بود این تظاهرات، ملت‌ها را یکی پس از دیگری از ماهیت رژیم و نظام شاهنشاهی ایران آگاه کرد و همه ملت‌های آزادی‌خواه جهان را به پذیرش و ثبت همه‌پرسی [[ملت ایران]] واداشت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۳۱</ref>.

==واکنش‌های داخلی و خارجی==

بزرگی راهپیمایی تاسوعا و عاشورا و نظم و سازماندهی و نتایج آن، در مطبوعات جهان به‌خصوص رسانه‌های [[اروپا]] و [[امریکا]] بازتاب گسترده‌ای داشت و موجب واکنش شخصیت‌های سیاسی داخلی و خارجی شد <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۱۵ و ۳۴۷-۳۵۱؛ نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۱۸۴</ref>. مقامات رژیم پهلوی به‌صراحت اذعان کردند این راهپیمایی، نمایانگر ناتوانی دولت و پایان کار رژیم برای هر ناظر داخلی و خارجی بود <ref>قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۳-۷۴</ref>. به اعتقاد آنان ضربه‌ای که این تظاهرات به رژیم وارد کرد، از آثار مخرب اقتصادی ناشی از اعتصاب‌ها بیشتر بود <ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۹۵</ref>.

بیشتر رسانه‌های خارجی تظاهرات این دو روز را همه‌پرسی ملت علیه رژیم سلطنتی ایران دانستند <ref>طباطبایی، خاطرات سیاسی-اجتماعی، ۳/۸۵</ref>. به‌ویژه راهپیمایی آرام و پرابهت روز تاسوعا که مصادف با [[روز حقوق بشر]] نیز بود، توجه خبرنگاران و ناظران خارجی را جلب کرد <ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۷۲</ref>. روزنامه واشنگتن پست این تظاهرات منظم و سازمان‌یافته را باعث اعتباربخشیدن به ادعای مخالفان درباره تشکیل حکومت جدید دانست. نیویورک تایمز نیز آن را نشانه ناکارایی دولت و تأکید مردم بر کناره‌گیری پهلوی خواند <ref>آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۴۴</ref>. رادیو لندن آن را قدرتمندترین تظاهرات مذهبی و سیاسی بر ضد پهلوی، با هدف سقوط رژیم و استقرار حکومت اسلامی شمرد <ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۸/۳۴۹</ref>. سفرای [[امریکا]] و [[انگلیس]] در ایران نیز آن را شکستی برای دولت و نشانه قدرت مخالفان دانستند <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۹۲ و ۳۹۴</ref> که از طریق آن، عملاً قدرت به دست مردم و گروه‌های مذهبی به رهبری امام‌خمینی افتاد <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۴</ref>. بسیاری نیز این تظاهرات را از نظر بزرگی و نظم و یکپارچگی نمونه و بی‌سابقه شمردند <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۳؛ قره‌باغی، اعترافات ژنرال، ۷۲-۷۴؛ هویدا، سقوط شاه، ۱۸۶-۱۸۷</ref>.

خبرنگاران خارجی مصاحبه‌کننده با امام‌خمینی هم تأکید کردند که این راهپیمایی مراجعه به آرای عمومی علیه پهلوی و به نفع حکومت اسلامی بود <ref>← امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۳۳</ref>. امام‌خمینی در سخنان خود درباره واکنش دیگران به این راهپیمایی، تصریح کرد این همه‌پرسیِ آرام به تصدیق ناظران داخل و خارج بی‌نظیر بود و تحیّر و تعجب جهانیان و حسابگران را برانگیخت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۸۴</ref>.

==آثار و نتایج راهپیمایی==

راهپیمایی تاسوعا و عاشورا، به‌روشنی و با صدای رسا فریاد ملت ایران برای اخراج پهلوی و تأیید رهبری امام‌خمینی بود <ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۳۵</ref>.

===شکست دولت ازهاری===

از نتایج فوری و تعیین‌کننده این راهپیمایی، شکست [[دولت نظامی ازهاری]] و ناتوانی آن در اداره مملکت و یکپارچگی گروه‌های سیاسی اعم از ملی و مذهبی بود <ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۲/۱۸۴</ref>. امام‌خمینی پس از تظاهرات تاسوعا و عاشورا، در مصاحبه‌ها و پیام‌ها همچنان بر نتایج راهپیمایی مردم تأکید می‌کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۲۱، ۲۲۵، ۲۴۱، ۲۹۵ و ۳۹۶-۳۹۷</ref> و در مواضع مختلف مانند لزوم تشکیل جمهوری اسلامی به دست ملت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۸۵</ref>، غیر قانونی‌بودن [[دولت بختیار]] <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۴۱۳ و ۴۵۵</ref>، رد هر گونه ادامه همکاری و مصالحه با پهلوی تا برچیده‌شدن رژیم سلطنتی، استقرار جمهوری اسلامی و تدوین [[قانون اساسی]] جدید <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۰۴، ۳۹۶، ۴۱۹ و ۴۳۷</ref> به آن استناد می‌کرد. پیام ایشان به سربازان و افسران جوان برای پیوستن به ملت و پرهیز از مقابله با هم‌وطنان خود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۱۳-۲۱۴</ref>، به‌روشنی موجب نافرمانی نیروهای ارتش در واحدهای مختلف و پیوستن سربازان به مردم شد <ref>هویدا، سقوط شاه، ۱۸۸ و ۱۹۵-۱۹۶؛ آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۴۵</ref>.

===تضعیف روحیه سران رژیم===

این راهپیمایی‌ها تأثیر زیادی بر تضعیف روحیه پهلوی و سران رژیم گذاشت <ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۹۳</ref> و به همین دلیل در روزهای یازدهم و دوازدهم محرم، تظاهراتی به طرفداری از رژیم پهلوی در نقاط مختلف کشور ترتیب داده شد. این تظاهرات که به درگیری میان دو گروه موافق و مخالف و کشتار جمعی از مردم به‌ویژه در اصفهان و نجف‌آباد منجر شد، بر وخامت اوضاع افزود و موج تازه‌ای از اعتصاب‌ها را موجب شد <ref>خلیلی، منصور، محرم ۱۳۵۷ به روایت اسناد، ۸۱-۸۸؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۹۵</ref>. امام‌خمینی در پیامی ضمن ابراز تأسف شدید از جنایات پهلوی، این‌گونه اقدام‌های رژیم را نشانه ضعف و تزلزل دولت نظامی و یأس پهلوی از امکان ادامه قدرت دانست و با هشدار به سران ارتش، از ملت خواست به حکم اسلام، از اطاعت او و دولت سرپیچی کنند، [[مالیات]] نپردازند و تمام اعتصاب‌ها به‌ویژه [[اعتصاب شرکت نفت]] را تا رفتن پهلوی ادامه دهند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۲۷-۲۲۸ و ۲۴۹-۲۵۰</ref> {{ببینید|متن=ببینید|اعتصاب کارکنان صنعت نفت}} {{ببینید|متن=ببینید|اعتصاب}}. ایشان در پانزدهم محرم نیز با اشاره به تظاهرات آرام دوروزه مردم و حق آزادی بیان و عقیده برای همه ملت‌ها، کشتار مردم به دست چماق‌داران در روز بعد از تظاهرات را خلاف [[قوانین بین‌المللی]] دانست و از آن به‌شدت انتقاد کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۴۲-۲۴۸</ref>.

محمدرضا پهلوی خود در همان روزهای تاسوعا و عاشورا و مشاهده تظاهرات میلیونی مردم در بازدید هوایی از سطح شهر، سقوط خود را پیش‌بینی کرد و ماندن در ایران را بی‌فایده دانست <ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۸۹-۵۹۰</ref>. علاوه بر او، بسیاری از سران رژیم و حامیان او نیز سقوط وی را غیر قابل اجتناب ارزیابی کردند <ref>فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ۱/۵۹۰ و ۵۹۳؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۱۹۲-۱۹۳ و ۱۹۴</ref>؛ حتی [[جیمی کارتر]] [[رئیس‌جمهور]] وقت [[امریکا]] لحن خود را در حمایت از پهلوی تغییر داد و ناامیدیِ خود از باقی‌ماندن او بر سر قدرت را اعلام کرد <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۵۳۵-۵۳۶؛ آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۴۶؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۷/۱۰/۱۳۵۷، ۸؛ سروش، تقویم تاریخ انقلاب اسلامی ایران، ۱۹۵ و ۱۹۷</ref>.

===غیر قانونی‌بودن سلطنت===

پس از راهپیمایی تاسوعا و عاشورا، گروه‌های ملی، انجمن‌های اسلامی و جمعی از روحانیان، اعلامیه‌ای با عنوان «ابلاغ ملت ایران به شاه، دولت، ارتش و دولت‌های خارجی» منتشر کردند. این اعلامیه تظاهرات این دو روز را همه‌پرسی ملی مردم ایران و تأیید رهبری امام‌خمینی دانست و با تأکید بر غیر قانونی‌بودن سلطنت شاه و دولت، محمدرضا پهلوی را مخلوع از سلطنت اعلام کرد و از وی خواست تا [[استعفا]] کند و اختیارات سلطنت را به شورای موقت مورد قبول ملت بسپارد <ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۳۵-۳۷</ref>.

===پیشنهاد تشکیل شورای سلطنت===

تظاهرات روزهای بعد و گسترش تسلط انقلابیان بر اوضاع کشور، موجب شد پهلوی پیشنهادهایی مانند تشکیل یک دولت غیر نظامی، مذاکره با برخی رهبران مخالف و تشکیل شورای سلطنت را بررسی کند <ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۴۸۶-۴۸۷؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۸</ref>. پیشنهاد مذاکره با رهبران مخالفان و خودداری از درگیری‌های غیر ضرور، در ارزیابی‌های [[ساواک]] از راهپیمایی‌های تاسوعا و عاشورا نیز ذکر شده بود <ref>حسینی بهشتی، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۳۵۵</ref>. سرانجام خواست عمومی مردم برای سقوط نظام سلطنتی به شکست دولت نظامی غلامرضا ازهاری و استعفای او منجر شد <ref>ذاکری، طلوع خورشید، ۵۸۳</ref>. در پی استعفای دولت ازهاری در ۱۱ دی ۱۳۵۷، شرایط و اوضاع حاکم بر کشور و تشدید نهضت مردم ایران، محمدرضا پهلوی را واداشت تا برای عبور از بحران، با قبول نخست‌وزیری فردی ملی‌گرا، کشور را ترک کند <ref>‌باقی، تحریر تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی ایران، ۳۶۹؛ امیرانتظام، آن سوی اتهام، ۱/۱۷</ref> {{ببینید|متن=ببینید|فرار شاه}}.

===رد سازش با پهلوی===

قاطعیت امام‌خمینی در رد هر گونه مذاکره و سازش با پهلوی و غیر قانونی‌خواندن هر دولتی که از او فرمان بگیرد <ref>← امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۰۴</ref>، طرف‌های مذاکره با پهلوی را از پذیرش هر مصالحه‌ای بازداشت <ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۴۴-۱۴۵</ref>. نخست‌وزیری [[شاپور بختیار]] نیز که از چهره‌های [[جبهه ملی]] بود، افزون بر اخراج و طرد او از جبهه ملی <ref>هاشمی رفسنجانی، کارنامه و خاطرات، ۱۴۶؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۲؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۴۰۳</ref>، با مخالفت مردم مواجه شد و گروه‌های مختلف، ضمن رد هر گونه سازش و انحراف از نهضت، حمایت از دولت بختیار را غیر قانونی اعلام کردند <ref>کیهان، روزنامه، ۱۷/۱۰/۱۳۵۷، ۳ و ۷؛ اطلاعات، روزنامه، ۱۶/۱۰/۱۳۵۷، ۲</ref> {{ببینید|متن=ببینید|شاپور بختیار}}.

===تسریع در پیروزی انقلاب===

پس از خروج پهلوی از کشور و راهپیمایی میلیونی مردم در [[اربعین حسینی]] <ref>اطلاعات، روزنامه، ۲۹/۱۰/۱۳۵۷</ref> که همه‌پرسی دیگری علیه رژیم پهلوی بود، امام‌خمینی در پیامی اعلام کرد خیلی‌زود به ایران باز خواهد گشت <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۵۰۱-۵۰۲</ref> {{ببینید|متن=ببینید|بازگشت امام‌خمینی}} و این بازگشت سقوط رژیم و پیروزی ملت در [[بیست و دوم بهمن]] را سرعت بخشید {{ببینید|متن=ببینید|دهه فجر انقلاب اسلامی}} {{ببینید|متن=ببینید|بیست و دو بهمن}}.

==پانویس==

{{پانویس}}

==منابع==

* طباطبایی، سیدصادق، خاطرات سیاسی-اجتماعی دکتر سیدصادق طباطبایی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ اول، ۱۳۸۷ش.

* مهدوی، عبدالرضا (هوشنگ)، انقلاب ایران به روایت رادیو بی بی سی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.

* هاشمی رفسنجانی، اکبر، کارنامه و خاطرات، سال‌های ۱۳۵۷-۱۳۵۸، انقلاب و پیروزی، به کوشش عباس بشیری، تهران، دفتر نشر معارف انقلاب، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* هویدا، فریدون، سقوط شاه، ترجمه ح. ا. مهران، تهران، اطلاعات، چاپ دوم، ۱۳۶۵ش.

==پیوند به بیرون==

سیده‌فاطمه فقیه خلجانی، [https://books.khomeini.ir/books/10003/186/ تظاهرات تاسوعا و عاشورا]، دانشنامه امام خمینی، ج۳، ص۱۸۶-۱۹۵.