عزاداری: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی عزاداری برای ائمه اطهار(ع) به‌ویژه سیدالشهدا(ع) را یکی از ابعاد مهم فرهنگی این راهنمایان بشر می‌دانست و به پیروی جدی از آن سفارش می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۹۹–۴۰۰.</ref> ایشان با مهم‌شمردن عزاداری امام‌حسین(ع) به تأسی از [[پیامبر(ص)]]،<ref>طیب، اطیب البیان، ۱۲/۳۴۰.</ref> مجالس عزاداری را اجتماعی منحصر به فرد می‌شمرد که با ایجاد انسجام و وحدت ملی و اسلامی، موجب بقای شیعه و اسلام است و در هیچ‌کجای جهان شبیه آن دیده نمی‌شود<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۰/۳۱۳–۳۱۴ و ۱۱/۹۸.</ref>؛ بنابراین با تأکید به تداوم عزاداری به شکل سنتی آن،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۳۰ و ۱۸/۱۷۷.</ref> حفظ نهضت انقلابی ایران را منوط به حفظ سنت‌ها، به شرط تصفیه [[انحراف|انحرافات]] و [[بدعت|بدعت‌ها]] و رعایت جهات شرعی می‌دانست و با سفارش به ذکر مسائل روز در این مجالس، نجات کشور از آسیب را تنها با زنده نگه‌داشتن عاشورا ممکن می‌دید.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۳۱–۳۳۳.</ref> ایشان همچنین ادامه نهضت را یک دستور برشمرده و برگزاری مجالس عزای حسینی را ادامه «نه‌گفتن» علیه [[طاغوت]] و گریه بر مظلوم را فریاد بر ظالم دانسته است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۰/۸، ۱۲۲–۱۲۳ و ۳۱۵.</ref>

امام‌خمینی معتقد بود خون امام‌حسین(ع) و برگزاری مجالس عزاداری که تشکیل اجتماعات بزرگ را بدون هزینه ممکن ساخته است، با تهییج عواطف انسانی و تأثیر عمیق در روح و روان مردم، خون ملت‌های اسلامی را به هیجان و خروش می‌آورد و برای حفظ مقاصد اسلامی مهیا می‌کند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۰/۱۲۱؛ ۱۱/۱۰۰ و ۱۵/۳۳۱؛ آذری قمی، شرحی بر وصیتنامه سیاسی الهی حضرت امام‌خمینی، ۱/۱۳۸–۱۳۹.</ref>؛ از این‌رو خاطرنشان کرده است که در صورت توجه روشنفکران مخالف به آثار متعدد اجتماعی و سیاسی مراسم عزاداری عاشورا، خودشان برپاکننده و بانی این مجالس خواهند بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۴۷؛ کواکبیان، هفت قطره از جاری زلال اندیشه امام‌خمینی، ۲۲۰.</ref>