۲۱٬۱۴۹
ویرایش
مدرسه فیضیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (انتقال از رده:مکانهای زندگی امام خمینی به رده:مکانهای زندگی امام‌خمینی ردهانبوه) برچسب: واگردانی دستی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
== معرفی == | == معرفی == | ||
مدرسه فیضیه قم از مدارس دینی قدیمی و مهم [[ایران]] محسوب می‌شود و از پرآوازه‌ترین حوزه‌های علوم دینی تشیع در [[جهان اسلام]] است.<ref>شریف رازی، آثار الحجه، ۱/۷۲.</ref> نخستین بار عبدالجلیل قزوینی مؤلف کتاب نقض (۵۵۹–۵۶۶ق) از مدرسه‌ای با عنوان مدرسه ستّی (مخفف سیّدتی به معنای بانوی من) [[فاطمه معصومه]] دختر [[موسی‌بن‌جعفر(ع)]] در کنار | مدرسه فیضیه قم از مدارس دینی قدیمی و مهم [[ایران]] محسوب می‌شود و از پرآوازه‌ترین حوزه‌های علوم دینی تشیع در [[جهان اسلام]] است.<ref>شریف رازی، آثار الحجه، ۱/۷۲.</ref> نخستین بار عبدالجلیل قزوینی مؤلف کتاب نقض (۵۵۹–۵۶۶ق) از مدرسه‌ای با عنوان مدرسه ستّی (مخفف سیّدتی به معنای بانوی من) [[فاطمه معصومه]] دختر [[موسی‌بن‌جعفر(ع)]] در کنار آستانه مقدسه نام‌برده که در قسمت شمالی بارگاه و در کنار قبرستان بابلان قرار داشته<ref>رازی قزوینی، نقض، ۱۹۵؛ فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۲۷۱–۲۷۲.</ref> و در آغاز قرن دهم این مرکز علمی به نام مدرسه آستانه شناخته می‌شده است.<ref>فقیهی، تاریخ مذهبی ۱۹۴؛ فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۰.</ref> در دوره شاه‌طهماسب صفوی (۹۳۰–۹۸۴ق) این مدرسه بازسازی شد. بر اساس تاریخی که در کتیبه سر در مدرسه فیضیه از طرف صحن عتیق آمده است (۹۳۴ق) بازسازی مدرسه فیضیه در همان آغاز [[حکومت صفویه]] و تنها چهار سال پس از آغاز سلطنت دومین پادشاه صفوی، شاه‌طهماسب بوده است.<ref>دفتر آستانه، راهنمای قم، ۸۱؛ ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۱۵۵.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز در سخنرانی ۱۱ آبان و ۲۱ آذر ۱۳۵۸ در فیضیه، به کتیبه یادشده از نظر اوج هنری آن اشاره کرده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۰/۴۳۳–۴۳۷ و ۱۱/۲۲۰–۲۲۱.</ref> در قرن یازدهم هجری گروهی از علمای بزرگ شیعه ازجمله بهاءالدین عاملی معروف به [[شیخ بهایی]]، [[سلطان‌العلماء]]، [[قاضی‌سعید قمی]]، [[ملاعبدالرزاق لاهیجی]] و [[ملامحسن فیض کاشانی]] در مدرسه فیضیه تدریس می‌کرده‌اند.<ref>مدرسی طباطبایی، مدرسه آستانه مقدسه (فیضیه)، ۱۲۸.</ref> | ||
مدرسه فیضیه در سیل بزرگ‌سال ۱۰۴۵ق به‌کلی ویران شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۵.</ref> پس از آن ملامحسن فیض کاشانی با حمایت [[شاه‌عباس دوم]] (۱۰۵۲–۱۰۷۶ق)، به جای آن مدرسه‌ای بنا کرد که به سبب کوشش‌های وی در ساخت آن یا سکونت در آن، مدرسه فیضیه نامیده شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۳–۶۷۵.</ref> به باور برخی این مدرسه به دلیل همجواری با مشهد فیض آثار [[حرم فاطمه معصومه(س)]] چنین نامیده شده است.<ref>ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۱۵۶؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱/۴۱.</ref> | مدرسه فیضیه در سیل بزرگ‌سال ۱۰۴۵ق به‌کلی ویران شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۵.</ref> پس از آن ملامحسن فیض کاشانی با حمایت [[شاه‌عباس دوم]] (۱۰۵۲–۱۰۷۶ق)، به جای آن مدرسه‌ای بنا کرد که به سبب کوشش‌های وی در ساخت آن یا سکونت در آن، مدرسه فیضیه نامیده شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۳–۶۷۵.</ref> به باور برخی این مدرسه به دلیل همجواری با مشهد فیض آثار [[حرم فاطمه معصومه(س)]] چنین نامیده شده است.<ref>ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۱۵۶؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱/۴۱.</ref> | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
== حضور امام‌خمینی در مدرسه فیضیه == | == حضور امام‌خمینی در مدرسه فیضیه == | ||
امام‌خمینی در سال ۱۳۰۱ برای ادامه تحصیل از اراک به قم سفر کرد<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹–۴۰.</ref> و چند سال در مدرسه فیضیه و [[مدرسه دارالشفا]] ساکن شد.<ref>سبحانی، پابه‌پای آفتاب، ۳/۳۰۰؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹–۴۰؛ ذاکری، طلوع خورشید، ۴۶.</ref> ایشان بخش پایانی | امام‌خمینی در سال ۱۳۰۱ برای ادامه تحصیل از اراک به قم سفر کرد<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹–۴۰.</ref> و چند سال در مدرسه فیضیه و [[مدرسه دارالشفا]] ساکن شد.<ref>سبحانی، پابه‌پای آفتاب، ۳/۳۰۰؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹–۴۰؛ ذاکری، طلوع خورشید، ۴۶.</ref> ایشان بخش پایانی کتاب مطوّل را نزد ادیب تهرانی موسوم به [[استادان امام‌خمینی|آقامیرزامحمدعلی]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ مرادی‌نیا، منزل به منزل با خمینی، ۳۷.</ref> و درس‌های سطح را نزد [[سیدمحمدتقی خوانساری]] در مدرسه فیضیه<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ عفتی، اساتید و مشایخ امام‌خمینی، ۱۳۸.</ref> و بخشی را از [[استادان امام‌خمینی|آقامیرزاسیدعلی یثربی کاشانی]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷.</ref> فرا گرفت؛ همچنین ریاضیات و حساب و هیئت را نزد [[استادان امام‌خمینی|میرزاعلی‌اکبر حکمی یزدی]] خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۵.</ref> ایشان تحصیلات درس خارج را در مدرسه فیضیه و از درس [[عبدالکریم حائری یزدی]] و دیگر استادان بهره گرفت؛ چنان‌که در درس سیدحسین بروجردی واقع در مدرسه فیضیه، عصرها شرکت می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ واعظ‌زاده خراسانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۶/۱۰۴؛ عفتی، اساتید و مشایخ امام‌خمینی، ۲۹۲.</ref>{{ببینید|استادان امام‌خمینی}} | ||
[[امام‌خمینی]] در حدود سال ۱۳۱۱، به اصرار شش تن از طلاب ازجمله محمود و جواد حجت همدانی، [[فضل‌الله خوانساری]] و سه تن از سادات قمی، تدریس باب النفس اسفار را صبح‌ها پس از درس حائری در مدرسه فیضیه آغاز کرد؛<ref>حجت همدانی، سلسله موی دوست، ۶۹؛ حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref> همچنین از سال ۱۳۱۵ در مدرسه فیضیه، در مدرس زیر کتابخانه به مدت دو سال روزهای پنج‌شنبه و جمعه بر اساس کتاب منازل السائرین درس اخلاق می‌گفت<ref>خوانساری، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست۹۲–۹۳؛ بدلا، هفتاد سال خاطره از آیت‌الله سیدحسین بدلا، ۲۲۴؛ شریف رازی، آثار الحجه، ۲/۴۵.</ref> و چون ایشان در ضمن درس، عملکرد [[رژیم پهلوی]] را نقد می‌کرد، مأموران [[رضاشاه پهلوی]] این درس را تعطیل کردند و این درس به [[مدرسه ملاصادق]] در خیابان چهارمردان انتقال یافت و پس از سقوط رضاشاه در شهریور ۱۳۲۰، دوباره در فیضیه برقرار گردید.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۲۶؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۵۷–۵۶.</ref> | [[امام‌خمینی]] در حدود سال ۱۳۱۱، به اصرار شش تن از طلاب ازجمله محمود و جواد حجت همدانی، [[فضل‌الله خوانساری]] و سه تن از سادات قمی، تدریس باب النفس اسفار را صبح‌ها پس از درس حائری در مدرسه فیضیه آغاز کرد؛<ref>حجت همدانی، سلسله موی دوست، ۶۹؛ حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref> همچنین از سال ۱۳۱۵ در مدرسه فیضیه، در مدرس زیر کتابخانه به مدت دو سال روزهای پنج‌شنبه و جمعه بر اساس کتاب منازل السائرین درس اخلاق می‌گفت<ref>خوانساری، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست۹۲–۹۳؛ بدلا، هفتاد سال خاطره از آیت‌الله سیدحسین بدلا، ۲۲۴؛ شریف رازی، آثار الحجه، ۲/۴۵.</ref> و چون ایشان در ضمن درس، عملکرد [[رژیم پهلوی]] را نقد می‌کرد، مأموران [[رضاشاه پهلوی]] این درس را تعطیل کردند و این درس به [[مدرسه ملاصادق]] در خیابان چهارمردان انتقال یافت و پس از سقوط رضاشاه در شهریور ۱۳۲۰، دوباره در فیضیه برقرار گردید.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۲۶؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۵۷–۵۶.</ref>{{ببینید|تدریس امام‌خمینی}} | ||
امام‌خمینی در یکی از حجره‌های ضلع شرقی مدرسه فیضیه عصرها برای [[مرتضی مطهری]] و عده‌ای دیگر به صورت خصوصی تدریس می‌کرد.<ref>رسولی محلاتی، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۸۵۰.</ref> ایشان بار دیگر در همین مدرسه حدود سال ۱۳۱۷–۱۳۱۸ به درخواست [[حسینعلی منتظری]] و مرتضی مطهری «باب نفس» اسفار را برای بار دوم برای ایشان و عده‌ای دیگر ازجمله [[عبدالجواد جبل‌عاملی]] و [[عباس ایزدی نجف‌آبادی]] تدریس کرده است؛<ref>ایزدی، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست، ۴۳.</ref> چنان‌که از سال ۱۳۲۳ش/ ۱۳۶۳ق در حجره مطهری در مدرسه فیضیه به درخواست چند تن از فضلای جوان، تدریس درس خارج اصول را از جلد اول [[کفایة الاصول]] آغاز کرد که جنبه خصوصی داشت. هسته اولیه این درس را مطهری، منتظری، [[اسدالله نوراللهی اصفهانی]]، [[جواد خندق‌آبادی|جواد]] و [[حسین خندق‌آبادی]]، [[ابراهیم امینی]]، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[سیدمحمدرضا سعیدی]] و [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] تشکیل می‌دادند.<ref>اشرفی اصفهانی، سلسله موی دوست، ۱۰، امینی، سلسله موی دوست، ۲۱، رسولی محلاتی، سلسله موی دوست، ۱۰۶، سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۰–۱۲۱ و ۱۲۸.</ref> ایشان با اتمام تدریس جلد اول در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۳۶۶ق تدریس دوره نخست درس خارج اصول برای عموم را از جلد دوم کفایة الاصول (مباحث عقلی) آغاز کرد.<ref>سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۷–۱۲۸.</ref> با افزایش تعداد شاگردان، درس خارج فقه به [[مسجد محمدیه]] و درس خارج اصول نیز پس از دو سال، به [[مسجد سلماسی]] منتقل شد.<ref>امامی کاشانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۱۶؛ مؤمن، خاطرات، چاپ‌شده در صحیفه دل، ۱۳۷.</ref> ایشان همچنین نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مدرسه فیضیه به امامت [[سیدمحمدتقی خوانساری]] اقامه می‌کرد و در غیاب وی، امامت جماعت را بر عهده داشت.<ref>حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref> | امام‌خمینی در یکی از حجره‌های ضلع شرقی مدرسه فیضیه عصرها برای [[مرتضی مطهری]] و عده‌ای دیگر به صورت خصوصی تدریس می‌کرد.<ref>رسولی محلاتی، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۸۵۰.</ref> ایشان بار دیگر در همین مدرسه حدود سال ۱۳۱۷–۱۳۱۸ به درخواست [[حسینعلی منتظری]] و مرتضی مطهری «باب نفس» اسفار را برای بار دوم برای ایشان و عده‌ای دیگر ازجمله [[عبدالجواد جبل‌عاملی]] و [[عباس ایزدی نجف‌آبادی]] تدریس کرده است؛<ref>ایزدی، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست، ۴۳.</ref> چنان‌که از سال ۱۳۲۳ش/ ۱۳۶۳ق در حجره مطهری در مدرسه فیضیه به درخواست چند تن از فضلای جوان، تدریس درس خارج اصول را از جلد اول [[کفایة الاصول]] آغاز کرد که جنبه خصوصی داشت. هسته اولیه این درس را مطهری، منتظری، [[اسدالله نوراللهی اصفهانی]]، [[جواد خندق‌آبادی|جواد]] و [[حسین خندق‌آبادی]]، [[ابراهیم امینی]]، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[سیدمحمدرضا سعیدی]] و [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] تشکیل می‌دادند.<ref>اشرفی اصفهانی، سلسله موی دوست، ۱۰، امینی، سلسله موی دوست، ۲۱، رسولی محلاتی، سلسله موی دوست، ۱۰۶، سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۰–۱۲۱ و ۱۲۸.</ref> ایشان با اتمام تدریس جلد اول در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۳۶۶ق تدریس دوره نخست درس خارج اصول برای عموم را از جلد دوم کفایة الاصول (مباحث عقلی) آغاز کرد.<ref>سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۷–۱۲۸.</ref> با افزایش تعداد شاگردان، درس خارج فقه به [[مسجد محمدیه]] و درس خارج اصول نیز پس از دو سال، به [[مسجد سلماسی]] منتقل شد.<ref>امامی کاشانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۱۶؛ مؤمن، خاطرات، چاپ‌شده در صحیفه دل، ۱۳۷.</ref> ایشان همچنین نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مدرسه فیضیه به امامت [[سیدمحمدتقی خوانساری]] اقامه می‌کرد و در غیاب وی، امامت جماعت را بر عهده داشت.<ref>حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref> | ||
| خط ۶۶: | خط ۶۴: | ||
[[پرونده:فیضیه 4.jpg|بندانگشتی]] | [[پرونده:فیضیه 4.jpg|بندانگشتی]] | ||
با آغاز نهضت امام‌خمینی و مبارزات روحانیان از سال ۱۳۴۱، چند بار از سوی رژیم پهلوی به این مدرسه حمله شد: | با آغاز نهضت امام‌خمینی و مبارزات روحانیان از سال ۱۳۴۱، چند بار از سوی رژیم پهلوی به این مدرسه حمله شد: | ||
# به دنبال اعلام [[انقلاب سفید|همه‌پرسی انقلاب سفید]] از سوی [[محمدرضا پهلوی]] و موضع‌گیری شدید امام‌خمینی علیه آن<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۳۵–۱۳۸؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۵۹–۲۶۱.</ref> که تعطیلی | # به دنبال اعلام [[انقلاب سفید|همه‌پرسی انقلاب سفید]] از سوی [[محمدرضا پهلوی]] و موضع‌گیری شدید امام‌خمینی علیه آن<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۳۵–۱۳۸؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۵۹–۲۶۱.</ref> که تعطیلی بازار قم به پیروی از بازار تهران، همچنین مراجعه مردم و طلاب به منازل مراجع دینی را در پی داشت،<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۷۳–۲۷۴.</ref> نیروهای رژیم پهلوی در روز ۳/۱۱/۱۳۴۱ جمعیتی را که در میدان آستانه بودند و شعار می‌دادند «ما تابع قرآنیم رفراندوم نمی‌خواهیم»، به گلوله بستند و به مدرسه فیضیه حمله کردند و در صحن مدرسه به تیراندازی و زدن طلاب پرداختند و در و پنجره‌های بعضی از حجره‌ها را در هم شکستند.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۷۴–۲۷۶.</ref> امام‌خمینی با آگاهی از این جریان در بیانیه‌ای که با جمله «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ»<ref>بقره، ۱۵۶.</ref> آغاز می‌شد، با اشاره به چگونگی حمله به مردم قم و مدرسه فیضیه از مظلومیت طلاب بی‌پناه و مردم ستم‌دیده قم یاد کرد و از خداوند حفظ اسلام و استقلال مملکت را خواستار شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۴۲.</ref> | ||
# به دنبال [[حمله به مدرسه فیضیه|حمله رژیم پهلوی به مدرسه فیضیه]] در پایان اسفند ۱۳۴۱، امام‌خمینی در پیامی به روحانیان و نامه‌ای به [[محمدتقی فلسفی]] و یک سخنرانی در آستانه سال نو، [[عید نوروز]] را عزای عمومی اعلام کرد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۵۵–۱۶۵.</ref> از این‌رو رژیم پهلوی برای تثبیت قدرت خویش در ۲/۱/۱۳۴۲ به مردم و طلاب عزادار که به دعوت [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] به مناسبت سالروز [[ | # به دنبال [[حمله به مدرسه فیضیه|حمله رژیم پهلوی به مدرسه فیضیه]] در پایان اسفند ۱۳۴۱، امام‌خمینی در پیامی به روحانیان و نامه‌ای به [[محمدتقی فلسفی]] و یک سخنرانی در آستانه سال نو، [[عید نوروز]] را عزای عمومی اعلام کرد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۵۵–۱۶۵.</ref> از این‌رو رژیم پهلوی برای تثبیت قدرت خویش در ۲/۱/۱۳۴۲ به مردم و طلاب عزادار که به دعوت [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] به مناسبت سالروز شهادت [[امام جعفر صادق(ع)|امام‌جعفرصادق(ع)]] طبق سال‌های گذشته در مدرسه فیضیه اجتماع کرده بودند، حمله کرد که به کتک‌زدن طلاب و مجروح‌شدن آنان، هتک حرمت روحانیان و سوزاندن کتاب‌های اسلامی منجر شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۶۶–۱۶۷؛ ۳/۱۰۰–۱۰۲ و ۹/۱۴۹.</ref> ایشان یک هفته بعد برای همدردی با طلاب مدرسه فیضیه به این مدرسه رفت<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۴۴۶؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۰.</ref> و به مناسبت چهلمین روز شهدای فیضیه در ۲۵/۲/۱۳۴۲ در پایان درس، [[محمدرضا پهلوی]] را [[دشمن]] اصلی اسلام و مسلمانان و مقصر اصلی حمله به فیضیه دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۹۶–۱۹۸</ref> در پی این حمله و آسیب‌هایی که از سوی مأموران رژیم به مدرسه وارد شده بود، امام‌خمینی حسابی را در یکی از بانک‌های قم جهت دریافت کمک‌های مردمی گشود و از محمدتقی فلسفی نیز خواست که آن را اعلام کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۲۴۲.</ref> فاجعه حمله به فیضیه، زمینه‌های [[قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲]] را فراهم کرد؛ قیامی که به انقلاب اسلامی و پیروزی آن در سال ۱۳۵۷ منتهی شد.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۴۱۵–۴۱۶ و ۴۴۷–۴۴۹؛ روحبخش، تبعیدی‌های نهضت روحانیت، ۷۴–۷۵ و ۷۸–۷۹.</ref> در ۱۳ خرداد ۱۳۴۲، مصادف با عاشورای سال ۱۳۸۳ق امام‌خمینی در حضور هزاران تن از مشتاقان در مدرسه فیضیه سخنرانی کرد و رژیم پهلوی را نوکر [[اسرائیل]] دانست و گفت همه آنان با اساس اسلام و مردم مسلمان مخالف‌اند و [[قرآن]] و [[روحانیت]] را سد راه خود می‌دانند و برای قبضه‌کردن اقتصاد و ثروت مملکت معتقدند باید اسلام، قرآن و روحانیت از میان بروند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۲۴۳–۲۴۸؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۴–۱۲۵.</ref> این سخنان برای رژیم وحشت‌آفرین بود و سبب شد ایشان را بازداشت و به [[تهران]] منتقل کنند.{{ببینید|دستگیری امام‌خمینی}} پس از آزادی امام‌خمینی از زندان و بازگشت ایشان به قم در فروردین ۱۳۴۳ مجالس شادمانی از هجده فروردین به مدت سه روز در مدرسه فیضیه و غیر آن برپا شد و ایشان خود در شب آخر در مجلس فیضیه شرکت کرد.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۸۳۱–۸۳۲ و ۸۳۹–۸۴۰.</ref> {{ببینید|دستگیری امام‌خمینی}} | ||
# در سال ۱۳۴۶ [[ساواک|سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) قم به دلیل اینکه مدرسه فیضیه محل تجمع طلاب طرفدار امام‌خمینی بود، به بهانه تعمیرات، مدرسه را خالی کرد و طلابی که در حجره‌های خود تصویر امام‌خمینی و برگه‌های ضد رژیم داشتند، بازداشت کرد؛ ولی با پافشاری طلاب مدرسه، مخالفت علما و مراجع و نرفتن روحانیان به مساجد، فیضیه تحویل طلاب شد.<ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، ۵۸۰–۶۴۲؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۱/۱۱۶–۱۱۷ و ۶۲/۱۹۴.</ref> | # در سال ۱۳۴۶ [[ساواک|سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) قم به دلیل اینکه مدرسه فیضیه محل تجمع طلاب طرفدار امام‌خمینی بود، به بهانه تعمیرات، مدرسه را خالی کرد و طلابی که در حجره‌های خود تصویر امام‌خمینی و برگه‌های ضد رژیم داشتند، بازداشت کرد؛ ولی با پافشاری طلاب مدرسه، مخالفت علما و مراجع و نرفتن روحانیان به مساجد، فیضیه تحویل طلاب شد.<ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، ۵۸۰–۶۴۲؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۱/۱۱۶–۱۱۷ و ۶۲/۱۹۴.</ref> | ||
# در سال ۱۳۵۴ به دنبال تظاهرات و فعالیت‌های گسترده‌ای که در روزهای ۱۵ تا ۱۷ خرداد علیه رژیم پهلوی انجام گرفت، مدرسه فیضیه به دست ساواک بسته شد. در سال ۱۳۵۶ در جریان تشییع جنازه [[ابوالفضل زاهدی]]، امام جماعت [[مسجد امام‌حسن عسکری(ع)]]، درِ مدرسه از سوی تشییع‌کنندگان گشوده و پیکر زاهدی پس از سخنرانی فرزند وی، محمود زاهدی برای دفن ـ در [[قبرستان شیخان]] ـ به بیرون از فیضیه منتقل شد؛ ولی عده‌ای از طلاب در فیضیه ماندند و پس از اقامه نماز ظهر و عصر و سخنرانی [[محسن قرائتی]]، مدرسه دوباره تا [[پیروزی انقلاب اسلامی]] بسته شد.<ref>شیرخانی، حماسه ۱۷خرداد ۱۳۵۴ مدرسه فیضیه، ۱۶۵–۱۶۷؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۹.</ref> | # در سال ۱۳۵۴ به دنبال تظاهرات و فعالیت‌های گسترده‌ای که در روزهای ۱۵ تا ۱۷ خرداد علیه رژیم پهلوی انجام گرفت، مدرسه فیضیه به دست ساواک بسته شد. در سال ۱۳۵۶ در جریان تشییع جنازه [[ابوالفضل زاهدی]]، امام جماعت [[مسجد امام‌حسن عسکری(ع)]]، درِ مدرسه از سوی تشییع‌کنندگان گشوده و پیکر زاهدی پس از سخنرانی فرزند وی، محمود زاهدی برای دفن ـ در [[قبرستان شیخان]] ـ به بیرون از فیضیه منتقل شد؛ ولی عده‌ای از طلاب در فیضیه ماندند و پس از اقامه نماز ظهر و عصر و سخنرانی [[محسن قرائتی]]، مدرسه دوباره تا [[پیروزی انقلاب اسلامی]] بسته شد.<ref>شیرخانی، حماسه ۱۷خرداد ۱۳۵۴ مدرسه فیضیه، ۱۶۵–۱۶۷؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۹.</ref>{{ببینید|هفده خرداد}} | ||
[[پرونده:فیضیه 5.jpg|بندانگشتی]] | [[پرونده:فیضیه 5.jpg|بندانگشتی]] | ||
امام‌خمینی در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ به ایران بازگشت و در تهران در [[مدرسه علوی]] مستقر شد و پس از پیروزی انقلاب در ۱۰/۱۲/۱۳۵۷ به قم رفت و مدرسه فیضیه محل دیدار عمومی ایشان شد. ایشان در این‌روز در نخستین سخنرانی خود پس از چهارده سال دوری، در مدرسه فیضیه به تبیین مبارزات ملت و برنامه‌ها و اهداف [[نظام جمهوری اسلامی]] پرداخت<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۶۹.</ref> و تا ۳/۱۱/۱۳۵۸ که در قم اقامت داشت، در مدرسه فیضیه سخنرانی‌های متعددی کرد.<ref>← امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۹۷، ۲۹۹، ۳۱۸، ۳۲۳ و….</ref> | امام‌خمینی در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ به ایران بازگشت و در تهران در [[مدرسه علوی]] مستقر شد و پس از پیروزی انقلاب در ۱۰/۱۲/۱۳۵۷ به قم رفت و مدرسه فیضیه محل دیدار عمومی ایشان شد. ایشان در این‌روز در نخستین سخنرانی خود پس از چهارده سال دوری، در مدرسه فیضیه به تبیین مبارزات ملت و برنامه‌ها و اهداف [[نظام جمهوری اسلامی]] پرداخت<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۶۹.</ref> و تا ۳/۱۱/۱۳۵۸ که در قم اقامت داشت، در مدرسه فیضیه سخنرانی‌های متعددی کرد.<ref>← امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۹۷، ۲۹۹، ۳۱۸، ۳۲۳ و….</ref>{{ببینید|سخنرانی‌ها}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||