یقین: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی یقین را از دو جهت ماهیتی و عرفانی بررسی کرده است. ایشان در بیان ماهیت یقین بر این باور است که تصدیق عقلی، غیر از ایمان و طمأنینه قلبی است و از دیدگاه عرفانی، یقینی که به مرتبه مشاهده حضور محبوب می‌رسد را مرتبه کامل یقین می‌داند.

امام‌خمینی، افاضه نور ایمان بر [[قلب]]، فکر و ذکر نافع را از جمله  اسباب یقین دانسته و صحت و سلامت یقین را در این می‌داند که انسان، سخط و غضب حق را به رضای مردم نفروشد و [[مردم]] را به آنچه خداوند به آنان نداده ملامت نکند.

ایشان برای یقین آثاری چون توحید فعلی و رضا به [[قضا و قدر|قضای الهی]] برمی‌شمارد و توجه به مخلوق و اعتماد به غیر حق‌تعالی را  از آثار ضعف یقین می‌داند.