۱٬۸۱۱
ویرایش
جز (انتقال از رده:مقالههای جلد نهم دانشنامه به رده:مقالههای جلد نهم دانشنامه امامخمینی ردهانبوه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''مرجعیت''' از مهمترین مقامهای دینی [[شیعه|شیعیان]] در [[دوره غیبت]]. | '''مرجعیت''' از مهمترین مقامهای دینی [[شیعه|شیعیان]] در [[دوره غیبت]]. | ||
مرجعیت، پس از غیبت [[امامزمان(ع)]] آغاز شده و امامخمینی مرجعیت فقها را در راستای مرجعیت پیامبر(ص) و آنان را حجت بر مردم از سوی [[ائمه اطهار(ع)]] بهشمار آوردهاست. | |||
نهاد مرجعیت در آغاز منطقهای و غیر متمرکز بود و بهتدریج به صورت یک نهاد متمرکز در جهان تشیع درآمد.گزینش فقیه برای مرجعیت بر عهده مسلمانان است. | |||
امامخمینی تأکید کردهاست، مراجع خواهان مصالح مردماند و مردم به آنان اعتقاد و ارادت قلبی دارند و آنان با تکیه بر [[اسلام]] و پشتیبانی مردم، در برابر تجاوز به احکام اسلام، میایستند و وجود مراجع را نعمت و [[عزت]] آنان را عزت اسلام میدانست. | |||
امامخمینی مسئولیت مرجعیت را سنگین و برای مرجعیت، شرایطی مانند: بلوغ، [[عقل]]، [[شیعه]]، مردبودن، حریصنبودن بر جاه، اعلمیت، دینشناسی و تسلط بر مسائل سیاسی را لازم میدانست و مرجعیت را به جهت امکان نفوذ افراد مغرض، در امان از خطا نمیدید و درباره سوء استفاده از این نهاد هشدار میداد. | |||
امامخمینی خدمات مراجع را قابل شمارش نمیدانست و با دعوت از مراجع برای حضور در صحنههای [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] و نظام، از آنان میخواست همراه و یار نظام اسلامی باشند و تحت تأثیر نسبتهای ناروای بدخواهان قرار نگیرند. | |||
== مفهومشناسی == | == مفهومشناسی == | ||
مرجعیت، مصدر صناعی «مرجع»، به معنای مرجعبودن و مرجعشدن است و «مرجع» به معنای محل رجوع و بازگشت<ref>ابنمنظور، مصباح المنیر، ۸/۱۱۴، ۱۱۷؛ دهخدا، فرهنگلغت دهخدا، ۱۲/۱۸۲۰۹.</ref> و کسی که در امور به او رجوع میکنند<ref>معین، فرهنگ معین، ۳/۳۹۹۶.</ref> معنایی عام دارد و ازجمله در قلمرو مسائل علمی و شرعی است؛ چنانکه در برخی [[روایات]] دربارهٔ شناخت احکام دینی و شرعی و رویدادها دستور داده شدهاست به عالمان حدیث و فقیهان «رجوع» شود<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۲۷/۱۳۱؛ مجلسی، بحار الانوار، ۲/۸۸.</ref> مرجعیت به این معنا به عنوان یک امر عقلایی و دینی، همواره در تاریخ و همه [[جوامع]] وجود داشتهاست؛ چنانکه [[قرآن کریم]] به عنوان امری ارتکازی و پذیرفتهشده، ناآگاهان را به پرسش از اهل ذکر و آگاهان فرمان میدهد.<ref>نحل، ۴۳؛ انبیا، ۷.</ref> | مرجعیت، مصدر صناعی «مرجع»، به معنای مرجعبودن و مرجعشدن است و «مرجع» به معنای محل رجوع و بازگشت<ref>ابنمنظور، مصباح المنیر، ۸/۱۱۴، ۱۱۷؛ دهخدا، فرهنگلغت دهخدا، ۱۲/۱۸۲۰۹.</ref> و کسی که در امور به او رجوع میکنند<ref>معین، فرهنگ معین، ۳/۳۹۹۶.</ref> معنایی عام دارد و ازجمله در قلمرو مسائل علمی و شرعی است؛ چنانکه در برخی [[روایات]] دربارهٔ شناخت احکام دینی و شرعی و رویدادها دستور داده شدهاست به عالمان حدیث و فقیهان «رجوع» شود<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۲۷/۱۳۱؛ مجلسی، بحار الانوار، ۲/۸۸.</ref> مرجعیت به این معنا به عنوان یک امر عقلایی و دینی، همواره در تاریخ و همه [[جوامع]] وجود داشتهاست؛ چنانکه [[قرآن کریم]] به عنوان امری ارتکازی و پذیرفتهشده، ناآگاهان را به پرسش از اهل ذکر و آگاهان فرمان میدهد.<ref>نحل، ۴۳؛ انبیا، ۷.</ref> | ||
خط ۱۳۵: | خط ۱۴۷: | ||
[[رده:مراجع تقلید شیعه]] | [[رده:مراجع تقلید شیعه]] | ||
[[رده:مفاهیم دینی]] | [[رده:مفاهیم دینی]] | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] |