صادر نخستین از منظر امام‌خمینی و عرفا (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

اهمیت موضوع از حیث بیان کیفیت کثرات و پیوند با مبدأ هستی می‌باشد<ref> رمضانی، صادر نخستین از منظر امام‌خمینی و عرفا، ص۳-۴.</ref> کتاب صادر نخستین از منظر امام‌خمینی و عرفا به مسئله «صادر نخستین» از منظر [[حکما|فلاسفه]] و [[عرفا]] با تکیه بر آراء فلسفی امام‌خمینی پرداخته است. مسئله صادر نخستین، مسئله‌ای که در تکاپوی شناخت، نخستین موجودی است که بدون واسطه از مبدأ هستی صادر شده است. [[امام‌خمینی]] با دو رویکرد مهم فلسفی و عرفانی در تقریر این مطلب پرداخته است. ایشان در ابتدا به تقریر بحث نظام مشائی در مورد صادر نخستین می‌پردازد و بدون تاکید بر نظام ثنایی، معتقد است برخی فلاسفه مشاء اعتبارات و جهاد تکثر در [[عقل اول]] را دو چیز دانسته‌اند: یکی جهت وجودی و دیگری جهت نقص که از جهت اول عقل ثانی و از جهت دوم فلک اول موجود می‌شود؛<ref>امام‌خمینی، تقریرات فلسفه، ج۲، ص۳۷۷.</ref> البته این نظر نهایی امام نیست بلکه نظر نهایی ایشان رویکرد عرفانی است. ایشان بسیار سریع و آشکار در بحث نظام فیض از تئوری جهان‌شناختی مشایی و اشراقی به صورت کامل فاصله می‌گیرد و تمایلات عرفانی خود را به منصه ظهور می‌رساند. بنابراین امام‌خمینی با توجه به [[اصالت وجود]] و [[تشکیک در وجود|تشکیک مراتب وجود]]، صادر نخستین در نظام فلسفی را عقل اول می‌داند؛<ref>امام‌خمینی، تقریرات فلسفه، ج۲، ص۳۵۶.</ref> امّا در نگاه عرفانی صادر نخستین را وجود منبسط و [[نفس رحمانی]] می‌داند <ref>امام‌خمینی، تقریرات فلسفه، ج۱، ص۳۳۹-۳۴۰.</ref> امام‌خمینی میان آراء فلسفه و مشهودات عارفان درباره مصداق صادر نخستین جمع کرده است.

بخش اول؛ کلیات مطالب مطرح می‌باشد که در دو فصل به موضوع فلسفه، روش فلسفی امام‌خمینی و حیات فلسفی امام پرداخته است.