سیده‌فاطمه طباطبایی: تفاوت میان نسخه‌ها

|اساتید        = احمد بهشتی و احمد احمدی

|شاگردان        =

|وبگاه رسمی    =

|امضا          =

طباطبایی امام‌خمینی را مسلمان احیاگر عصر برشمرده و خدامحوری و [[خداباوری]] و ارزشی‌بودن اعتقادات دینی را تحفه زعامت و [[رهبری]] ایشان دانسته‌است. به نظر او در عصر امام‌خمینی، دینداری و خدامحوری تنها به امر باطنی و قلبی منحصر شده بود؛ ولی امام‌خمینی هشدار داد که این نظر و اندیشه باید در جهان بیرون، ظهور و بروز داشته باشد و ایشان عرفان حقیقی را با [[جهاد]] و حماسه تفکیک‌ناپذیر معرفی کرد.<ref>طباطبایی، فاطمه، یک ساغر از هزار، ۳–۴.</ref> وی با اشاره به تفاوت حماسه حماسه‌سرایان و حماسه امام‌خمینی، حماسه ایشان را عرفانی‌الهی برشمرده که قهرمان‌ها و شخصیت‌های مورد احترام ایشان حقیقی‌اند نه تخیلی. شخصیت‌هایی مانند [[پیامبر اکرم(ص)|پیامبر خدا(ص)]]، [[حضرت علی(ع)]]، [[حضرت زهرا(س)]]، [[امام حسن‌ مجتبی(ع)|امام‌حسن(ع)]] و [[امام‌حسین(ع)]]، شخصیت‌هایی‌اند که ایشان آنها را الگوی روح حماسی در [[زن]] و مرد معرفی کرده‌است.<ref>طباطبایی، فاطمه، یک ساغر از هزار، ۵۲–۵۳.</ref> از نگاه وی امام‌خمینی میان [[سیاست]] و [[معنویت]] جمع و ثابت کرد که جمع میان [[زهد]] و وارستگی و خدمت و مسئولیت اجتماعی ممکن است و خود نیز چنین بود.<ref>طباطبایی، فاطمه، یک ساغر از هزار، ۵۸.</ref> وی با توضیح ابعاد وجودی امام‌خمینی، جمع‌شدن علوم نظری و عملی در ایشان را برجسته دانسته‌است. از نظر او امام‌خمینی هم فقیه خوب بود، هم فیلسوف و هم [[عارف]] برجسته.<ref>طباطبایی، فاطمه، یک ساغر از هزار، ۴۲۸–۴۲۹.</ref> وی با ذکر خاطره‌ای از همراهی با امام‌خمینی در پایان عمر ایشان در بیمارستان، از عاطفی‌بودن و مهربانی ایشان سخن گفته که در همان حال نیز به شرایط روحی اطرافیان توجه خاص داشته‌است.<ref>طباطبایی، فاطمه، یک ساغر از هزار، ۵۶۰–۵۶۱.</ref>

== پانویس ==