۱۶٬۳۰۹
ویرایش
عبادت و خودسازی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح ارقام) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
در کتاب عبادت و خودسازی کوشش شده است تا اهمیت و ابعاد مختلف [[خودسازی]] و راه و رسم بندگی خداوند، با استفاده از [[اخلاق و سیره امام‌خمینی|مبانی اخلاقی و سیره امام‌خمینی]]، در اختیار خوانندگان قرار گیرد. در فرازی از کتاب عبادت و خودسازی آمده، به اعتقاد امام‌خمینی باید کوشید برای تقویت معنویت، نفسانیت و امیال نفسانی را کنترل کرد؛ زیرا هر اصلاحی نقطه اولش خود انسان است و اگر انسان تربیت نشود، دیگران را نمی‌تواند [[تربیت]] کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۵، ص۴۹۱؛ ج۱۷، ص۵۳۱-۵۳۲.</ref> | در کتاب عبادت و خودسازی کوشش شده است تا اهمیت و ابعاد مختلف [[خودسازی]] و راه و رسم بندگی خداوند، با استفاده از [[اخلاق و سیره امام‌خمینی|مبانی اخلاقی و سیره امام‌خمینی]]، در اختیار خوانندگان قرار گیرد. در فرازی از کتاب عبادت و خودسازی آمده، به اعتقاد امام‌خمینی باید کوشید برای تقویت معنویت، نفسانیت و امیال نفسانی را کنترل کرد؛ زیرا هر اصلاحی نقطه اولش خود انسان است و اگر انسان تربیت نشود، دیگران را نمی‌تواند [[تربیت]] کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۵، ص۴۹۱؛ ج۱۷، ص۵۳۱-۵۳۲.</ref> | ||
به باور ایشان [[دعا|دعاها]] و [[مناجات]]، بالاترین راه‌گشای عبودیت و مشتمل بر معارف الهی و وسیله انس با حق‌تعالی است و ذکر حقیقی حق و استغراق در آن مایه آرامش است «ألا | به باور ایشان [[دعا|دعاها]] و [[مناجات]]، بالاترین راه‌گشای عبودیت و مشتمل بر معارف الهی و وسیله انس با حق‌تعالی است و ذکر حقیقی حق و استغراق در آن مایه آرامش است «ألا بذکرالله تطمئن القلوب»<ref>سوره رعد، آیه۲۸.</ref> و این ذکر انسان را به مقصود نهایی می‌رساند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۱۱-۲۱۳.</ref> | ||
ایشان درباره لزوم آشنا نمودن مردم با معارف الهی معتقد است، ادعیه ائمه(ع) به حسب تعبیر بعض مشایخ، [[قرآن]] صاعد است و هرچه از معارف بخواهیم در دعاها هستند؛ زبان دعا غیر از زبان [[فلسفه]] و [[عرفان]] است. هنر [[پیامبران(ع)|انبیاء]] این بوده که مسائل دقیق عرفانی را با یک لفظی می‌گفتند که هر کسی به اندازه خود می‌فهمید؛ ولی واقع آن است، کلام آنها مال آنهایی است که بالاتر از این افق بودند و این هنر در قرآن و دعاها نیز هست. <ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۹، ص۳۵۵.</ref> | ایشان درباره لزوم آشنا نمودن مردم با معارف الهی معتقد است، ادعیه ائمه(ع) به حسب تعبیر بعض مشایخ، [[قرآن]] صاعد است و هرچه از معارف بخواهیم در دعاها هستند؛ زبان دعا غیر از زبان [[فلسفه]] و [[عرفان]] است. هنر [[پیامبران(ع)|انبیاء]] این بوده که مسائل دقیق عرفانی را با یک لفظی می‌گفتند که هر کسی به اندازه خود می‌فهمید؛ ولی واقع آن است، کلام آنها مال آنهایی است که بالاتر از این افق بودند و این هنر در قرآن و دعاها نیز هست. <ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ج۱۹، ص۳۵۵.</ref> | ||