کاربر:E.shahabi: تفاوت میان نسخه‌ها

جامعه روحانیت مبارز نخستین نمونه از فرایند جامعه‌پذیری منسجم روحانیت است که از لحاظ جناح‌بندی سیاسی، طرفدار امام‌خمینی بود و در فرایندهای سیاسی جامعه ایران نقش زیادی ایفا کرد.<ref>کردی، زندگی و مبارزات شهید بهشتی، ۹۵.</ref>. [[شهید مطهری|مطهری]] در یادداشتی با عنوان «شورای روحانیت» که به‌زعم برخی به پیش‌نویس اولیه اساسنامه پیش از انقلاب تعبیر شد.<ref>جوانمرد، ۲۱۸.</ref> تشکیل جامعه روحانیت را احساس وظیفه، به منظور حفظ میراث عظیم نبوت، اقامه دین و دفاع از آن دانست و ضمن عملی‌دانستن اهداف جامعه روحانیت با توجه به جریان‌های موجود در جامعه، وظایف و اهداف این تشکل را توحید و مبارزه با افکار ماتریالیستی، مبارزه منطقی با هر گونه شبهه و دفاع از حریم اسلام، تحکیم و تبیین اصول اجتماعی و اقتصادی اسلام، مبارزه با بدعت‌هایی که سبب تنفر مردم از دین می‌شود، مبارزه با ظلم و دفاع از مظلوم و شناساندن مکتب اخلاقی اسلام عنوان کرد <ref>مطهری، ۱۳۸ ـ ۱۳۹ و ۱۴۵ ـ ۱۴۶.</ref>. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و پیش از تدوین قانون اساسی، پیش‌نویس اساسنامه جامعه روحانیت مبارز، با مشارکت مفتح، عمید زنجانی و هاشمی رفسنجانی نوشته شد <ref>عمید زنجانی، ۲۴۵ ـ ۲۴۶.</ref>.

جامعه روحانیت مبارز در شرایطی که در نخستین اساسنامه، گستره فعالیت خود را سراسر کشور تعیین کرده بود،<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۳.</ref>، با توجه به تأکید امام‌خمینی مبنی بر محدودشدن فعالیت این تشکل در تهران، با اصلاح اساسنامه، دامنه فعالیت خود را به شهر تهران محدود کرد و نام «جامعه روحانیت مبارز تهران» را برگزید <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۵۷.</ref>. فعالیت آنان نیز عمدتاً در مساجد، حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌ها متمرکز شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۸.</ref>.

  اما در آخرین اساسنامه، در آبان ۱۳۸۶ قید «تهران» از آن برداشته شد و به «جامعه روحانیت مبارز» تغییر یافت <ref>همان، ۳۱.</ref>.

در اساسنامه جامعه روحانیت مبارز تهران، اهداف این تشکل پاسداری از انقلاب اسلامی و جلوگیری از هر گونه انحراف در این مسیر، تقویت ارگان‌های در حال خدمت به نظام جمهوری اسلامی ایران، نظارت بر امور کشور در جهت ایجاد عدالت، ارشاد نیروهای فعالِ مسلمان در راستای اهداف انقلاب اسلامی، تلاش برای هماهنگی و تمرکز فعالیت‌های علمی و فکری علمای متعهد به وظایف خطیر روحانیت، ایجاد آمادگی در تحلیل حوادث و تصمیمات قاطعانه در هدایت و پیشگیری حوادث، ایجاد روابط منظم با مراکز خبری، تبلیغی داخلی و خارجی، تلاش در جهت فعال‌ترکردن مساجد و همه مراکز اسلامی و تبلیغی، برخورد متعهدانه با رویدادهای داخلی و خارجی و ایجاد مراکز تحقیق برای بررسی‌های علمی و دینی ذکر شده است <ref>همان، ۳۲۳ ـ ۳۲۴.</ref>. خط مشی فرهنگی این تشکّل نیز در راستای ترویج ارزش‌های اسلامی، مقابله با هجوم فرهنگی، کنترل محصولات فرهنگی پیش از انتشار و اسلامی‌کردن دانشگاه‌ها شمرده شده است <ref>همان، ۱۴۹ ـ ۱۵۰.</ref>. همچنین در حوزه سیاست خارجی، به برقراری رابطه سیاسی با تمامی کشورها به جز امریکا و اسرائیل تأکید شده و خواهان وحدت با کشور‌های اسلامی‌ است <ref>همان، ۱۵۱ ـ ۱۵۲.</ref>.

فعالیت‌ها : فعالیت‌های جامعه روحانیت مبارز را در دو بخش پیش و پس از پیروزی انقلاب اسلامی می‌توان بررسی کرد:

الف.</ref> پیش از پیروزی انقلاب: پس از درگذشت مشکوک سیدمصطفی خمینی در آبان ۱۳۵۶، حوزه‌های علمیه سراسر کشور تعطیل شد و پیام‌های تسلیت خطاب به امام‌خمینی، از سوی افراد و تشکل‌های مختلف ازجمله جامعه روحانیت مبارز فرستاده شد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۸۱ ـ ۸۲.

مرکز اسناد، ۴/۳۶۵.</ref>. برگزاری مراسم ختم سیدمصطفی خمینی در مسجد ارگ تهران و استقبال اقشار مختلف مردم، همچنین سخنرانی ماندگار حسن روحانی که لقب «امام» را برای امام‌خمینی به کار برد <ref>← مقاله رهبری.</ref>، فعالیت‌های جامعه روحانیت مبارز را علنی کرد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۸۲ ـ ۸۳.

روحانی، ۴۱۶ ـ ۴۱۷.</ref>. در پی اهانت رژیم پهلوی به امام‌خمینی در روزنامه اطلاعات ۱۷/۱۰/۱۳۵۶ و تظاهرات نوزده دی قم و ۲۹ بهمن تبریز که به جنایت رژیم پهلوی در کشتار مردم انجامید <ref>← مقاله‌های نوزده دی.

بیست و نه بهمن.</ref>، جامعه روحانیت مبارز ضمن محکوم‌کردن این حوادث، حمایت خود را از تظاهرات مردمی اعلام کرد و اقدامات رژیم پهلوی را خلاف موازین انسانی و حقوق بشر خواند و در نامه‌ای به مراجع تقلید و علمای تبریز، حادثه ۲۹ بهمن تبریز را تسلیت گفت <ref>مرکز اسناد، ۳/۲۴۲، ۲۴۴، ۲۵۲ و ۴/۳۹۰ ـ ۳۹۱.</ref>. این تشکّل در واکنش به فاجعه سینما رکس آبادان در ۲۸ مرداد ۱۳۵۷ <ref>همان، ۳/۳۶۸.</ref> <ref>← مقاله سینما رکس.</ref>، چهلم شهدای هفده شهریور در هجدهم مهر ۱۳۵۷ <ref>همان، ۳/۴۱۱.</ref> <ref>← مقاله هفده شهریور.</ref>، حادثه سیزده آبان ۱۳۵۷ <ref>همان، ۳/۴۲۱.</ref> و در حمایت از اعتصاب کارکنان صنعت نفت در دهم آذر ۱۳۵۷ <ref>همان، ۳/۴۵۳.</ref> <ref>← مقاله اعتصاب کارکنان صنعت نفت.</ref> نیز اعلامیه صادر کرد.

در سال‌های ۱۳۵۶ ـ ۱۳۵۷ جامعه روحانیت در واقع به ستاد فرمانده انقلاب در تهران بدل شد <ref>روحانی، ۴۳۰.</ref> و حضور پرتعداد روحانیان در این تشکّل، توانایی آنان را افزود <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۹.</ref>. مناسبت‌های اسلامی ازجمله ماه‌های محرم، صفر و رمضان نیز با توجه به حضور مردم در مساجد، فرصت مناسبی برای جامعه روحانیت و هدایت انقلاب بود که با سازماندهی تظاهرات و اعتصابات، انتقال پیام‌ها و اعلامیه‌های امام‌خمینی به انقلابیان و سخنرانی در مناسبت‌ها، روند نهضت را شتاب بخشند <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۷ ـ ۷۹.

روحانی، ۴۳۰.</ref>. ازجمله این اقدامات می‌توان به برگزاری نماز عید فطر در قیطریه <ref>۱۳/۶/۱۳۵۷.</ref> به امامت محمد مفتح و تظاهرات گسترده و خودجوش پس از آن <ref>موسوی تبریزی، ۴۳۳ ـ ۴۳۷.</ref> <ref>← مقاله عید فطر.</ref> و نیز دعوت جامعه روحانیت برای برپایی راهپیمایی تاسوعا و عاشورا در آذر ۱۳۵۷ اشاره کرد که حضور گسترده مردم را در پی داشت <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۰۳.

مرکز اسناد، ۳/۴۶۷.</ref>. امام‌خمینی این تظاهرات را همه‌پرسی دوروزه ملت ایران خواند <ref>۵/۲۲۱.</ref> <ref>← مقاله تاسوعا و عاشورا.</ref>. همچنین حضور برخی چهره‌های جامعه روحانیت در شورای انقلاب <ref>← مقاله شورای انقلاب اسلامی.</ref>، تحصن در کنار دیگر مردم در دانشگاه تهران پس از بستن فرودگاه مهرآباد به دست رژیم پهلوی در بهمن ۱۳۵۷ <ref>موسوی تبریزی، ۴۹۰ ـ ۴۹۱.

هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۶۲.</ref> و عضویت چهره‌هایی مانند مطهری، محلاتی و مفتح در کمیته استقبال از امام‌خمینی، عرصه دیگری از حضور اعضای جامعه روحانیت مبارز پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بود <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۱۴ ـ ۱۱۵.</ref> <ref>← مقاله‌های کمیته استقبال.

بازگشت امام‌خمینی.</ref>.

جامعه روحانیت مبارز همچنین پس از حکم امام‌خمینی به مهدی بازرگان برای تشکیل دولت موقت در پانزده بهمن ۱۳۵۷ و همچنین خواسته ایشان از مردم برای اعلام نظر در این خصوص <ref>۶/۵۴ و ۶۱.</ref> در اعلامیه‌ای از مردم خواست تا به منظور حمایت از دولت بازرگان در راهپیمایی روز هجدهم بهمن ۱۳۵۷ حضور یابند <ref>مرکز اسناد، ۴/۷۲۰ ـ ۷۲۱.</ref>.

ب.</ref> پس از پیروزی انقلاب اسلامی: پس از پیروزی انقلاب اسلامی اعضای جامعه روحانیت مبارز برای پاسخگویی به نیازهای مختلف سیاسی و هدایت نیروهای مذهبی، با تدوین اساسنامه، فعالیت‌ و هدف‌های خود را از حالت دورهم‌نشینی و نیمه‌سازمانی به تشکیلاتی سازمان‌یافته‌تر تبدیل کردند <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۹ ـ ۸۰.</ref>. پس از تشکیل حزب جمهوری اسلامی، با طراحی و تدبیر حسینی بهشتی در ۲۹ بهمن ۱۳۵۷ <ref>نیکبخت، ۲۸۴.</ref>، فعالیت نخبگان و عناصر محوری جامعه روحانیت مبارز در حزب جمهوری اسلامی متمرکز شد <ref>← مقاله حزب جمهوری اسلامی.</ref> و هر دو با هم به ایفای نقش پرداختند <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۱.</ref>. به دلیل شرایط حساس و ناایمن جامعه و به درخواست مطهری و تأیید امام‌خمینی، مهدوی کنی که از اعضای بارز جامعه روحانیت مبارز تهران بود، مسئولیت کمیته‌های انقلاب را بر عهده گرفت <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۲۲ ـ ۱۲۴.

مهدوی کنی، ۲۲۷.</ref>.

در آستانه انتخابات خبرگان قانون اساسی، با توجه به حمایت امام‌خمینی از حضور روحانیان در انتخابات برای جلوگیری از غربی‌شدن قوانین و تأکید ایشان بر وحدت همه نیروهای انقلابی و مذهبی <ref>۹/۲۲۶ ـ ۲۲۷ و ۲۳۸.</ref>، جلسه مشترکی با حضور اعضای جامعه روحانیت مبارز، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و حزب جمهوری اسلامی، در حضور امام‌خمینی برای رسیدن به وحدت نظر تشکیل شد <ref>صالح، ۲/۵۷۴.</ref> تا با هدف حفظ وحدت، ائتلاف با نیروهای معتقد انقلابی و معرفی خبرگانی با تفکر اسلامی و مسلط بر احکام اسلام، وارد عرصه انتخابات شوند <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۲۹ ـ ۱۳۰.</ref>. در نهایت افرادِ فهرست ائتلافی با رأی قاطع ملت به مجلس خبرگان قانون اساسی راه یافتند <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۳۱ ـ ۱۳۲.

هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸ ـ ۳۳۹.</ref>.

با نزدیک‌شدن به نخستین دوره انتخابات ریاست ‌جمهوری در بهمن ۱۳۵۸، امام‌خمینی با حضور روحانیان در انتخابات ریاست‌جمهوری مخالفت <ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۴.

صالح، ۲/۶۳۱.</ref> و به آنان آمادگی بیشتر برای حضور در انتخابات مجلس شورای اسلامی را سفارش کرد.

بنابراین حسینی بهشتی از حضور در انتخابات صرف نظر کرد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۳۷ ـ ۱۳۸.</ref>. با ابهام در تابعیت ایرانی جلال‌الدین فارسی و استعفای او {{ببینید|متن=ببینید| فارسی، جلال الدین}} حزب جمهوری اسلامی حسن حبیبی را معرفی کرد.<ref>موحدی ساوجی، ۲۳۶.</ref>

  اما به‌رغم مخالفت‌های حسینی بهشتی و چند تن از اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز ازجمله هاشمی رفسنجانی، سیدعلی خامنه‌ای، باهنر و موسوی اردبیلی و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، اکثریت جامعه روحانیت از بنی‌صدر حمایت کردند و او در انتخابات به پیروزی رسید.<ref>شعبانی، ۲۶۱؛ سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۲؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۷.</ref> این اختلاف نظر موجب شکاف میان جامعه روحانیت و حزب جمهوری اسلامی شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۱ ـ ۸۲.</ref>

جامعه روحانیت مبارز در اسفند ۱۳۵۸ و نخستین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، در ائتلاف با نیروهای خط امام، حزب جمهوری اسلامی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، انجمن اسلامی معلمان و مانند آن در برابر سازمان مجاهدین خلق ایران، نهضت آزادی و گروه‌های چپ قرار گرفت.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۴۵؛ سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۳.</ref> نتیجه این انتخابات پیروزی قاطع نیروهای مبارز انقلاب و انتخاب هاشمی رفسنجانی به ریاست مجلس بود.<ref>کیهان، ۲۶/۱۲/۱۳۵۸، ۱، ۲؛ اطلاعات، ۲۵/۲/۱۳۵۹ و ۳۰/۴/۱۳۵۹.</ref> پس از انتخابات، جامعه روحانیت برای تقویت فعالیت‌های خود، شعبه‌هایی را در چهارده منطقه تهران و شهر ری ایجاد کرد و برای هر شعبه سرپرستی برگزید.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۴؛ کردی، جامعه روحانیت، ۱۵۱.</ref>

پس از تصویب عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر برای ریاست‌جمهوری در مجلس شورای اسلامی و برکناری او در تیر ۱۳۶۰ به دست امام‌خمینی <ref>۱۴/۴۸۰.</ref> <ref>← مقاله بنی‌صدر، سیدابوالحسن.</ref> و انتخاب محمدعلی رجایی به سمت ریاست‌جمهوری، باهنر که از اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت بود، به نخست‌وزیری منصوب شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۸۰؛ هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۲۱۸.</ref>. رجایی و باهنر هر دو در هشت شهریور همان سال به شهادت رسیدند.<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۲۵۹.</ref> <ref>← مقاله‌های رجایی، محمدعلی؛ باهنر، محمدجواد؛ هشت شهریور.</ref>. پس از شهادت آن دو سیدعلی خامنه‌ای و میرحسین موسوی، رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر شدند <ref>هاشمی رفسنجانی، روزهای پایداری، ۱ و ۳۵۹.</ref>. دوره دوم مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۶۳ نیز با حضور بسیاری از اعضای حزب جمهوری اسلامی و جامعه روحانیت تشکیل شد و هاشمی رفسنجانی بار دیگر به ریاست مجلس دست یافت.<ref>همو، به سوی سرنوشت، ۱۳۰؛ اطلاعات، ۴/۲/۱۳۶۳.</ref>. خامنه‌ای نیز در سال ۱۳۶۴ برای بار دوم به ریاست‌جمهوری برگزیده شد <ref>هاشمی رفسنجانی، امید و دلواپسی، ۲۳۸، ۲۴۰.</ref>.

برخی اعضای جامعه روحانیت با توجه به اعتقاد خود مبنی بر اینکه سیاست‌های اقتصادی اسلام، مبتنی بر حمایت از بخش خصوصی و کاهش نقش دولت در امور اقتصادی است، با انتقاد از سیاست‌های اقتصادی و همچنین سیاست خارجی دولت میرحسین موسوی، خواستار اجرای امور به دست مردم و با نظارت دولت بودند. این انتقادها زمینه‌ساز اختلاف و انشعاب در جامعه روحانیت شد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۸۹ ـ ۱۹۰.

سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۴۷.</ref>. امام‌خمینی نیز در اردیبهشت ۱۳۶۳ روحانیت مبارز و دیگر علما را به بیداری در برابر ترفند دشمنان، دوری از اختلافات و عبرت‌گرفتن از تاریخ مشروطه دعوت کرد و ادامه اختلافات را سبب بازگشت دوباره استبداد، چنان‌که در مشروطیت اتفاق افتاد، ارزیابی کرد <ref>۱۸/۴۱۱.</ref>.

انشعاب در جامعه روحانیت مبارز تهران: در خرداد ۱۳۶۶، به دلیل پاره‌ای اختلاف‌ها و با درخواست خامنه‌ای و هاشمی رفسنجانی از امام‌خمینی و موافقت ایشان <ref>۲۰/۲۷۵.</ref>، فعالیت حزب جمهوری اسلامی متوقف شد <ref>← مقاله حزب جمهوری اسلامی.</ref> و تعطیلی آن جامعه روحانیت را فعال‌تر کرد.

هرچند اختلاف‌نظرها در بسیاری موارد همچنان به قوت خود باقی ماند <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۷ ـ ۸۸.</ref>. تمایزهای موجود در دیدگاه و روش‌ها در میان اعضا، گاهی منجر به درگیری‌های سیاسی در درون تشکیلات می‌شد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۸۹.</ref>. اوج اختلاف‌ها در آستانه انتخابات دوره سوم مجلس شورای اسلامی در معرفی نامزدهای انتخاباتی بود <ref>همان، ۱۹۰.</ref>. چنان‌که در انتخابات مجلس دوم بر سر گنجاندن افرادی چون فخرالدین حجازی، مهدی کروبی و سیدمحمود دعایی در فهرست جامعه روحانیت اختلاف بود و حذف افرادی چون مرتضی الویری و هادی غفاری از فهرست نامزدی انتخابات مجلس سوم <ref>شادلو، ۱۰۸ و ۱۱۱.

ناطق نوری، ۲/۱۰۵.</ref> اعتراض گروه اقلیت و طرفداران آنان را در پی داشت. معترضانْ این اقدام را به منزله دست‌برداشتن جامعه روحانیت از حمایت از انقلابیان اصیل تفسیر می‌کردند.

اما اعتراض‌های آنان مؤثر واقع نشد <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۹۱.

محتشمی‌پور، ۳۷.</ref>.

  از این‌رو افرادی چون موسوی خوئینی‌ و سیدمحمد خاتمی، با توجه به اختلافات دیگر که با اکثریت جامعه روحانیت داشتند، پیشنهاد انشعاب از جامعه را با کروبی مطرح کردند.<ref>ناطق نوری، ۲/۱۰۶ ـ ۱۰۵؛ محتشمی‌پور، ۳۷.</ref> و با آگاهی از موافقت امام‌خمینی، پیش از انتخابات دوره دوم مجلس سوم و به همراه تعدادی از روحانیان که عمدتاً از اعضای دفتر امام‌خمینی بودند، از جامعه روحانیت جدا شدند و با صدور بیانیه‌ای در ۲۹ اسفند ۱۳۶۶ که اول فروردین ۱۳۶۷ منتشر شد، رسماً با عنوان «روحانیون مبارز» اعلام استقلال کردند و این عنوان، پس از مدت کوتاهی به «مجمع روحانیون مبارز تهران» تغییر پیدا کرد <ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۹۰ و ۹۲؛ شادلو، ۱۱۶.</ref> امام‌خمینی نیز در ۲۵ فروردین ۱۳۶۷ در پاسخ به نامه اعضای مجمع روحانیون مبارز، انشعاب از تشکل به منظور اظهار نظر را به معنای اختلاف ندانست و برای روحانیون مبارز آرزوی موفقیت کرد.<ref>۲۱/۲۸</ref> {{ببینید|متن=ببینید|مجمع روحانیون مبارز تهران}} ایشان در پیام [[منشور روحانیت]] وجود هر گونه اختلاف در میان روحانیت را آغاز سوء استفاده دشمن دانست و به پرهیز از آن سفارش کرد.<ref>۲۱/۲۸۶ ـ ۲۸۸.</ref>.

تصور عمومی مبنی بر نزدیک‌تربودن دیدگاه مجمع روحانیون مبارز به امام‌خمینی و اسلام ناب محمدی،<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، مجمع روحانیون، ۱۶۰.</ref> موجب پیروزی قاطع این تشکل در مرحله دوم انتخابات مجلس در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۶۷ شد.<ref>همو، جامعه روحانیت، ۱۵۲ و ۱۶۰؛ جمهوری اسلامی، ۲۵/۲/۱۳۶۷، ۱۲.</ref>. در میان دو مرحله انتخابات، مهدوی کنی به دلیل مصاحبه‌های برخی افراد که جامعه روحانیت را متهم به پیروی از اسلام امریکایی کرده بودند با امام‌خمینی دیدار کرد و ضمن گلایه از شرایط موجود از ایشان خواست تا نظر خود را اعلام کند. اما ایشان اظهار نظر دراین‌باره را به پس از انتخابات موکول کرد و پس از برگزاری انتخابات، با تأیید اعضای جامعه روحانیت و رد نسبت [[اسلام امریکایی]] به این تشکل، اعضای جامعه را از شاگردان خود خواند که به آنان علاقه‌مند است.<ref>مهدوی کنی، ۳۳۲ و ۳۳۵.</ref> ایشان همچنین در پیام «منشور روحانیت» با بیان اصول مشترک میان افراد با وجود اختلاف نظرها، یادآور شد آنان را به اسلام و قرآن وفادار می‌داند و تأیید می‌کند. ایشان ضمن تأکید بر وجود دشمنان مشترکِ بسیاری که باید در مقابلش قاطعانه ایستاد، خواستار برادری، تفکر و وحدت در مرحله سازندگی کشور شد.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۱۷۸ و ۱۸۰.</ref> پس از پیام ایشان، جامعه روحانیت در پیامی اعلام کرد سخنان ایشان را به گوش جان می‌خرد و به ایشان اطمینان می‌دهد با وجود اختلاف سلیقه، در مسائل اصولی و اساسی انقلاب، همگی در صف واحد و یکپارچگی کامل خواهند بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۳۰۶ ـ ۳۰۷.</ref>.

جامعه روحانیت پس از درگذشت امام‌خمینی نیز ضمن برپایی مراسم سوگواری،<ref>جمهوری اسلامی، ۱۹/۳/۱۳۶۸، ۲.</ref> حمایت خود را از جانشین ایشان سیدعلی خامنه‌ای به عنوان رهبری انقلاب اعلام کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۷۱.</ref> اعضای جامعه روحانیت، حضور فعالی در ارکان مختلف کشور داشته‌اند که ازجمله مهم‌ترین آنها می‌توان به حضور در قوای مجریه، مقننه و قضاییه، مجمع تشخیص مصلحت نظام، شورای نگهبان، مجلس خبرگان رهبری، نیروهای مسلح، شورای عالی امنیت ملی، شورای انقلاب فرهنگی، مدرسان حوزه، حضور در مراکز آموزش عالی و امامت جمعه برخی شهرها اشاره کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۷۹ ـ ۱۹۳.</ref>.