حسن تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

حسن تهرانی در ۸ مهر ۱۳۴۲ همراه با جمعی از علما، مدرسان و فضلای حوزه علمیه قم، در نامه‌ای به هیئت دولت، ضمن انتقاد از فضای سیاسی کشور و نیز ایجاد فضای رعب و وحشت در کشور و دستگیری مدرسان برجسته دینی و وعاظ شهرها و امام خمینی، خواستار آزادی ایشان و دیگر روحانیان شدند (اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۱۰۴ ـ ۱۰۶). پس از ورود امام خمینی به نجف اشرف (۲۳ مهر ۱۳۴۴)، همراه با ده‌ها نفر از مدرسان و محصلان حوزه علمیه قم با ارسال تلگرافی به ایشان، با اشاره به مناسب بودن محیط نجف، خوشوقتی خود را از حضور ایشان در آن شهر ابراز کردند و ضمن تأکید بر پیروی از «منویات مقدس آن قائد عظیم‌الشان»، بار دیگر بر ضرورت بازگرداندن امام خمینی به کشور تأکید نمودند تا بدین‌وسیله، «مردم ایران از نعمت رهبری‌های ارزنده آن زعیم عالی‌قدر که موجب تأمین مصالح اسلام و مسلمین است، بهره‌مند گردند» (دوانی، ج ۵، ۱۵۸-۱۶۳؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۴۸، ۲۲؛ آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ۶۶-۷۰؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۱۷۲ ـ ۱۷۴). در اسفند همان سال نیز همراه با جمعی از علمای حوزه علمیه قم در نامه‌ای به حسنعلی منصور نخست‌وزیر وقت که تازه به آن سمت منتصب شده بود، از سیاست دولت پیشین (دولت اسدالله علم) در زمینه تعامل با فعالیت نیروهای مذهبی و زندانی شدن جمعی از علمای برجسته انتقاد کردند و خواستار آزادی امام خمینی و دیگر زندانیان و الغای مصوبه‌های غیرقانونی و غیرشرعی شدند (مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، ۸۶-۸۸؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۱۰۹-۱۱۰). در فروردین ۱۳۴۵ ش همراه با روحانیان حوزه علمیه قم، با ارسال تلگرافی به عبدالرحیم ربانی شیرازی، احمد آذری قمی، حسینعلی منتظری که در زندان بودند، ضمن محکومیت دستگیری آنان توسط حکومت پهلوی، نگرانی خود را از بازداشت آنان اعلام کردند (اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۱۹۹ ـ ۲۰۰؛ آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ۱۱۵).