محمدعلی شاه‌آبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

میرزامحمدعلی حسین‌آبادی معروف به شاه‌آبادی در سال ۱۲۹۲ق/ ۱۲۵۴ش در [[اصفهان]] متولد شد. پدرش میرزامحمدجواد حسین‌آبادی از شاگردان [[محمدحسن نجفی]] صاحب [[کتاب جواهر]] بود.<ref>دشتبان، آرای عرفانی حکیم شاه‌آبادی، ۱۹۲.</ref> او نخست نزد پدر مقدمات [[علوم اسلامی]] و دروس [[حوزه‌های علمیه|حوزه]] را فرا گرفت و سپس از استادان و علمای اصفهان به‌ویژه برادر خود احمد مجتهد بیدآبادی بهره برد.<ref>دشتبان، آرای عرفانی حکیم شاه‌آبادی، ۱۹۲.</ref> شاه‌آبادی در سال ۱۳۰۴ق/ ۱۲۶۶ش زمانی که [[ناصرالدین‌شاه قاجار]]، پدر او را به [[تهران]] تبعید کرد، به تهران مهاجرت کرد<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۲.</ref> و به مدت شانزده سال در تهران اقامت داشت و در این مدت به تحصیل [[فقه]]، [[اصول]]، [[فلسفه]] و [[عرفان]] پرداخت.<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۲؛ دشتبان، آرای عرفانی حکیم شاه‌آبادی، ۱۹۳.</ref> وی در تهران، فقه و اصول را نزد [[میرزاحسن آشتیانی]] صاحب کتاب بحر الفوائد، فلسفه را نزد [[میرزاابوالحسن جلوه]] و عرفان را نزد [[میرزاهاشم اشکوری گیلانی]]، صاحب حاشیه بر مصباح الانس خواند.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۲۶–۲۷.</ref>

شاه‌آبادی در سال ۱۳۲۰ق به قصد حضور در درس [[آخوندمحمدکاظم خراسانی]] رهسپار [[نجف]] شد و در درس فتح‌الله شریعت، معروف به [[شیخ‌الشریعه اصفهانی|شیخ‌الشریعه]] و محمدحسین خلیلی نیز شرکت کرد<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۲.</ref> و علوم ریاضی را از آقامیرزاعبدالرزاق سرتیپ فرا گرفت.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۲۶.</ref> وی از علوم دیگری چون رمل، جفر و اسطرلاب نیز اطلاع داشت؛ در حالی‌که در آن زمان افراد انگشت‌شماری از آن علوم اطلاع داشتند.<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۲.</ref> وی پس از درگذشت آخوند خراسانی راهی [[سامرا]] شد تا از حضور [[میرزامحمدتقی شیرازی]] استفاده کند.<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۳.</ref> وی پس از هشت سال اقامت در [[عراق]] برخلاف میل باطنی خود و به سبب درخواست مادرش به [[ایران]] بازگشت<ref>ویسی، مقدمه کتاب رشحات البحار، ۳۴؛ دشتبان، آرای عرفانی حکیم شاه‌آبادی، ۱۹۵.</ref> و به مدت هفده سال در تهران به فعالیت‌های علمی و تبلیغی و [[مبارزه]] با نظام جور وقت و تشکیل جلسات سخنرانی و درس و بحث اشتغال داشت.<ref>دشتبان، آرای عرفانی حکیم شاه‌آبادی، ۱۹۵.</ref>

شاه‌آبادی پس از یازده ماه تحصن در حرم عبدالعظیم حسنی راهی شهر قم شد و در فاصله سال ۱۳۴۷–۱۳۵۴ق در آنجا سکونت کرد. وی در این شهر به تدریس فقه، اصول و [[عرفان]] پرداخت و با اشرافی که بر [[معارف اسلامی]] داشت، تلاش کرد با استفاده از معارف فلسفی، عرفانی، قرآنی و روایی، شاگردان صالح و وارسته تربیت کند.<ref>پیرمرادی، آیت‌الله شاه‌آبادی، ۳۱.</ref> او شخصیتی جامع و فقیهی برجسته بود<ref>هیئت تحریریه، آسمانی، ۹.</ref> و در [[عرفان]] نیز وسعت نظر خاصی داشت.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۴/۵۳۷.</ref> ازجمله شاگردان وی را می‌توان [[میرزاهاشم آملی]]، محمدرضا طبسی نجفی، محمد ثقفی، [[ملاعلی معصومی همدانی]] و [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]] دانست؛ اما شاگرد ویژه او [[امام‌خمینی]] بود.<ref>طارمی، شهر هزار حکیم، ۲۱۶–۲۱۷؛ محمدی، آسمان عرفان، ۲/۶۰۶.</ref> در [[قم]] به دلیل شیوه خاص شاه‌آبادی، کمتر به او توجه می‌شد و افراد اندکی، ازجمله امام‌خمینی به مقام علمی ایشان پی بردند.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۳۸–۳۹.</ref>

امام‌خمینی در قم پس از گذراندن دروس [[فلسفه]] به دنبال استاد عرفان می‌گشت که از طریق برادرزاده شاه‌آبادی (محمدصادق شاه‌آبادی) به وی راهنمایی شد و هنگام مباحثه علمی شاه‌آبادی با [[عبدالکریم حائری]] در [[مدرسه فیضیه]] با او دیدار کرد. امام‌خمینی با پرسش مسئله عرفانی و شنیدن جواب درخور، به اصرار درخواست درس علوم عرفانی کرد و با پذیرش شاه‌آبادی، به مدت هفت سال بخش‌هایی از [[فصوص الحکم]]، مصباح الانس، الفتوحات المکیه [[ابن‌عربی]] و منازل السائرین [[خواجه‌عبدالله انصاری]] را نزد او خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۴۲۷ و ۲۱/۲۳۷؛ مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۳۹؛ محمدی، شاه‌آبادی بزرگ، ۶۶–۷۰.</ref> {{ببینید|تعلیقات علی شرح فصوص الحکم؛ تعلیقات علی مصباح الانس؛ استادان امام‌خمینی}}. ایشان همچنین پیوسته در درس اخلاق شاه‌آبادی شرکت می‌کرد.<ref>شاه‌آبادی، نصرالله، ۴/۲۴۱؛ شاه‌آبادی، نورالله، پابه‌پای آفتاب، ۴/۲۵۷.</ref>

شاه‌آبادی پس از هفت سال اقامت در [[قم]] به علت بیماری فرزندش محمدجواد و دعوت علمای تهران در سال ۱۳۱۳ دوباره به تهران رفت و در [[مسجد جامع بازار تهران]] به تدریس [[فقه]]، [[اصول]]، [[فلسفه]] و [[عرفان]] مشغول گردید و [[مسجد]] او به مرکز مبارزه علیه رژیم پهلوی تبدیل شد.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۴۱.</ref> با اعلام یک دست‌شدن لباس، رضاشاه پوشیدن لباس روحانیت را ممنوع کرد؛ اما شاه‌آبادی فرزندانش را به روحانی‌شدن و پوشیدن لباس روحانیت تشویق کرد و هفت تن از فرزندانش روحانی شدند.<ref>محمدی، آسمان عرفان، ۲/۶۰۴.</ref> از ابتکارهای وی در تهران تأسیس هیئت‌های مذهبی سیار در سراسر [[ایران]] بود که در تبلیغ و ترویج معارف اسلامی و مبارزه سیاسی نقش مهمی را ایفا می‌کردند<ref>محمدی، آسمان عرفان، ۲/۶۰۵.</ref> و آنان به هسته مقاومت بر ضد [[رژیم پهلوی]] تبدیل شدند<ref>گلی زواره، کاروان علم و عرفان، ۲/۲۱.</ref>؛ همچنین پیشنهاد تأسیس نشریه برای ترویج معارف اسلامی،<ref>گلی زواره، کاروان علم و عرفان، ۲/۳۱.</ref> راه‌اندازی صندوق قرض‌الحسنه به قصد دادن وام به نیازمندان، راه‌اندازی شرکت «مخمس» برای مبارزه با [[رباخواری]]<ref>شاه‌آبادی، نورالله، شیخ بزرگوار، ۱۸۸.</ref> و توجه به [[تعلیم و تربیت]] کودکان و نوجوانان را می‌توان از خدمات شاه‌آبادی برشمرد.<ref>محمدی، آسمان عرفان، ۲/۶۰۵.</ref>

وی رجعت را از باب کامل‌کردن دایره سعادت برای [[مؤمنان]] و کامل‌کردن دایره [[شقاوت]] برای [[کافران]] می‌داند.<ref>شاه‌آبادی، رشحات البحار، ۲۹۶.</ref> به باور وی ممکن است رجعت به سبب استحضار باشد؛ به این معنا که زمینه و استعداد رجعت در خود شخص نیست؛ پس ولیّ معصوم(ع) با قوه تصرف خویش آنان را برمی‌گرداند تا دایره سعادتشان تکمیل شود<ref>شاه‌آبادی، رشحات البحار، ۳۰۰.</ref>؛ اما بنابر نظر امام‌خمینی آنچه مسلم است، اصل رجعت است و این [[ضروری مذهب شیعه]] است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۹۴.</ref>؛ ولی دلیلی بر جزئیات رجعت و کیفیت آن وجود ندارد. ممکن است رجعت به صورت تمثل مثالی در عالم ملک صورت بگیرد. ایشان در نظر نهایی رجعت را به نحو انشای بدن می‌داند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۹۲ و ۱۹۷.</ref>

یکی از مباحث مهم در آثار شاه‌آبادی بحث [[فطرت]] و احکام آن است. بحث فطرت در آثار شاه‌آبادی به صورت مفصل و منسجم بحث شده‌است. وی با تمسک به اقتضائات فطرت انسانی به اثبات [[مبدأ]]، [[نبوت]]، [[امامت]] و [[معاد]] می‌پردازد و استدلال‌های بدیعی ارائه می‌کند.<ref>شاه‌آبادی، رشحات البحار، ۱۱۳–۱۲۳.</ref> او فطرت را به معنای چگونگی خلقت می‌داند و از آنجاکه ایجاد و وجود، حقیقت واحدی‌اند و تفاوت به اعتبار است، از این‌رو فطرت ملازم با چگونگی وجود است، یعنی صفات لازمه وجود برای کشف کمالات سابقه.<ref>شاه‌آبادی، رشحات البحار، ۱۱۴؛ شاه‌آبادی، شذرات المعارف، ۷۵–۷۶.</ref> وی فطرت را چگونگی وجودی [[انسان]] می‌داند که از ویژگی ادراک برخوردار است.<ref>شاه‌آبادی، شذرات المعارف، ۷۷–۸۱؛ شاه‌آبادی، رشحات البحار، ۱۱۴.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز همانند استاد خویش فطرت را حالت و هیئتی می‌داند که خداوند خلق را بر آن قرار داده و لازمه وجود آنهاست.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۱۸۰.</ref> ایشان در آثار خود با الهام‌گرفتن از سخنان استاد خود از حقیقت فطرت، نشانه‌های فطرت، احکام فطرت و ویژگی‌های آن بحث کرده‌است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۱۸۰–۱۸۷.</ref> {{ببینید|فطرت}}.

# بیان منازل [[سلوک]]<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۱۷۴ و ۵۹۰.</ref>

# چگونگی ذکر و تعلیم آن به قلب<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۹۲–۲۹۳.</ref>

# بیان کلام نفسی و کلام ذاتی<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸۴–۱۸۵.</ref>

# تأویل رؤیای ابراهیم (ع) در [[ذبح اسماعیل(ع)]]<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۰۶.</ref>

# مناط [[سعادت و شقاوت]]<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۳۶.</ref> {{ببینید|سعادت و شقاوت}}

# بیان تشبیه و تنزیه<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۸۶.</ref> {{ببینید|تشبیه و تنزیه}}

# بیان نفس‌الامر<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۱۸–۱۱۹.</ref>

# بیان ریاضت‌های صحیح و باطل<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۴۰.</ref>

# تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۸۸–۱۸۹.</ref> {{ببینید|بسم الله الرحمن الرحیم}}

[[مهدی شاه‌آبادی]] یکی از فرزندان محمدعلی شاه‌آبادی است که در سال ۱۳۰۹ متولد شد.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۴۹.</ref> وی که پس از نمایندگی مردم تهران در [[مجلس شورای اسلامی]] در دوره نخست، به‌تازگی در دوره دوم نیز به نمایندگی برگزیده شده بود در ۶/۲/۱۳۶۳ در جبهه [[جنگ تحمیلی عراق علیه ایران]] به [[شهادت]] رسید.<ref>مجتبی‌زاده، زندگی و مبارزات شهید مهدی شاه‌آبادی، ۱۳۴–۱۳۶ و ۱۴۷.</ref> امام‌خمینی در پیامی که در ۷/۲/۱۳۶۳ به این مناسبت صادر کرد با بیان تبریک و تسلیت در شهادت وی و سرافرازی [[ملت ایران]] به‌ویژه [[روحانیت]] به واسطه آن، او را مجاهدی شریف و خدمتگزاری مخلص برای [[اسلام]] شمرد که در همین رده به لقای خداوند رسید. افزون بر آن وی را فرزند برومند استاد بزرگوار خود شمرد که حق حیات روحانی بر ایشان داشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۴۰۷.</ref>