علی کریمی جهرمی: تفاوت میان نسخه‌ها

دیگر استادان وی عبارت‌اند از: [[محمدتقی ستوده]] و [[محمدعلی امینیان|شیخ محمدعلی امینیان]] (شرح لمعه)، [[سیدحسین آیت‌اللهی]] (مختصر المعانی)، [[مصطفی اعتمادی]] (قوانین و رسایل)، [[محمد فاضل لنکرانی]] (مکاسب) و [[سیدمحمدباقر سلطانی طباطبایی]] (کفایه). وی آنگاه به تحصیل دروس خارج فقه و اصول پرداخت و از درس امام‌خمینی، [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]]، عباسعلی شاهرودی، سیدمحمد محقق داماد، میرزا هاشم آملی، [[محمدعلی اراکی]] و [[مرتضی حائری یزدی|مرتضی حائری]] بهره برد.<ref>«کریمی جهرمی، علی»؛ عارفی، ص۱-۲.</ref> با استناد به خاطرات کریمی جهرمی، می‌توان گفت که او در سال‌های ۱۳۴۱-۱۳۴۳ش در درس امام‌خمینی در [[مسجد اعظم]] حضور می‌یافته است. همچنین در تابستان ۱۳۴۳ش در درس مسائل مستحدثه امام‌خمینی که در منزل ایشان برگزار می‌شد شرکت می‌کرده است.<ref>«امام و نهاد مطلوب روحانیت...»، ص۱۹؛ صحیفه دل، ج۲، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref>

او درباره ویژگی درس امام‌خمینی می‌گوید: <blockquote>«درس مرحوم امام ـ اعلی‌الله‌مقامه ـ درسی تحقیقی و مشتمل بر دقت و‎ ‏تعمّق در مطالب بود؛ صور مختلف و گوناگون مسئله محل بحث را کامل‎ ‏تشقیق کرده و از هم جدا می‌نمودند و در هر یک دقت لازم نموده و حق‎ ‏بحث را ادا می‌کردند. ‏بیان ایشان در تحریر و تقریر مطالب بسیار جالب و خالی از تعقید بود؛ به‎ ‏جِدّ کمتر کسی را به خوش‌بیانی ایشان دیدم. ملاحت مخصوصی در بیان‎ ‏معظم‌له احساس می‌شد. در بیان مطالب با تسلط کاملی که داشتند شتاب‌زده‎ ‏نبودند و بسیار متین و شمرده بحث می‌کردند و قهراً تلامذه و شاگردان از‎ ‏گرفتن مطالب عقب نمی‌ماندند. مقداری که بنده دیدم مطالب را با مهابت و‎ ‏اعتلا ارائه می‌کردند که آنان که اهل درس بودند حس می‌کردند که در حال‎ ‏و هوای مخصوصی بوده و متاعی گرانبها را به دست می‌آورند.‏ ‏در درس ایشان اشکال ‏[‏مطرح‏]‏ می‌شد و تلامذه و فضلا به نقد و مناقشه‎ ‏می‌پرداختند، ولیکن کنترل مجلس درس در دست ایشان بود و گاهی به بعضی‏ ‏از اشکالات سست و کم‌عمق توجه نمی‌کردند و یک بار دیدم که‎ ‏اشکال‌کننده از سمتی اشکال می‌کرد و ایشان که به سمت مخالف او توجه‎ ‏داشتند مطلب خود را ادامه می‌دادند و با دست به‌سوی او اشاره کرده، امر به‎ ‏سکوت می‌نمودند؛ و این منظره خیلی جالب بود که صورت مبارکشان به‎ ‏طرفی متوجه بود و دستشان در جهت مخالف در حرکت بود و او را رد‎ ‏می‌کردند و یا یکی از آقایان که او را می‌شناسم اشکال کرد و آقا فرمودند:‎ ‏گوش بده، زود است که اشکال کنی. او گفت: من شش سال است که درس شما‎ ‏می‌آیم؛ چگونه زود است که اشکال بکنم؟ آقا فرمودند: شش سال که چیزی‎ ‏نیست، حالا اول کار است... . این هم به خاطرم می‌آید که یکی از آقایان در درس اشکالی کرد و روی‎ ‏آن اصرار نمود؛ امام ـ قدس سره الشریف ـ مطالبی در جواب او گفتند و او‎ ‏همچنان اصرار می‌ورزید، در این هنگام فرمودند: هم تو بی‌مطالعه‎ ‏می‌گویی، هم من بی‌مطالعه می‌گویم، البته من وقت ندارم و تو وقت هم‎ ‏داری و مطالعه نمی‌کنی».<ref>صحیفه دل، ج۲، ص۱۲۱-۱۲۴).‏</ref> </blockquote>او درباره تقید امام‌خمینی به اصل روایات و تأکید بر ضرورت توجه به این مسئله و همچنین ترغیب شاگردان به دیدن اصل روایت می‌گوید:<blockquote>«روزی در مقام استدلال بر مطلب ‏[‏کتاب‏]‏ وسایل را به دست‎ ‏گرفتند و روایات مربوط و مورد استشهاد را از روی کتاب خواندند. یکی از‎ ‏آقایان طلاب و تلامذه عرض کرد: روایت در چه بابی است؟ امام‎ ‏ـ رضوان‌الله علیه ـ فرمودند: مراجعه کنید؛ و خلاصه از ذکر شماره باب و‎ ‏شماره روایت خودداری کردند. آری ایشان با این کار به او و همه شاگردان‎ ‏فهماندند که نباید طلبه تنبل بار بیاید، بلکه باید قوی و بااراده و مصمم باشد و‎ ‏خود دنبال روایات و ادله و مطالب برود تا ممارست پیدا کند».<ref>صحیفه دل، ج۲، ص۱۲۵.</ref></blockquote>کریمی جهرمی پس از تبعید امام‌خمینی به خارج از کشور، به استفاده از محضر درس آیت‌الله گلپایگانی ادامه داد و مدت بیست و شش سال در درس خارج فقه و اصول ایشان حضور داشت و از ایشان و سیداحمد خوانساری، سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی و اراکی اجازاتی در امور شرعیه دریافت کرد.<ref>بهمنی، ص۲۷۶-۲۷۸؛ «کریمی جهرمی، علی»؛ عارفی، ص۱-۵.</ref>

کریمی جهرمی در بهمن ۱۳۴۳، همراه با محصلان و طلاب شیرازی مقیم [[حوزه علمیه قم]]، در نامه‌ای به [[امیرعباس هویدا]] نخست‌وزیر وقت، با انتقاد از سیاست‌های حکومت پهلوی، به [[تبعید امام‌خمینی]] اعتراض کردند و خواستار بازگرداندن ایشان به کشور شدند.<ref>اسناد انقلاب اسلامی، ج۳، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> پس از عزیمت [[امام‌خمینی]] به عراق نیز همراه با طلاب حوزه علمیه قم در نامه‌ای به امام‌خمینی، ضمن محکومیت مجدد تبعید ایشان به خارج از کشور به سبب دفاع از قرآن و حقوق ملت اسلام و حمایت از استقلال و تمامیت ارضی، خرسندی خود را از حضور ایشان در نجف اشرف ابراز کردند.<ref>اسناد انقلاب اسلامی، ج۳، ص۱۷۳-۱۷۸؛ خسروشاهی، ج۳، ص۹۴-۱۰۰.</ref> در فروردین ۱۳۴۵ نیز همراه با محصلان حوزه علمیه قم، با ارسال نامه‌ای به مراجع عظام تقلید، دستگیری جمعی از روحانیان چون [[عبدالرحیم ربانی شیرازی]]، [[حسینعلی منتظری]] و... و نیز تبعید [[شهاب‌الدین اشراقی]]، داماد امام‌خمینی از قم را محکوم کردند و خواستار واکنش آنان به این‌گونه اقدامات شدند.<ref>خسروشاهی، ص۱۹۵-۱۹۸.</ref>

علاوه بر آن، وی مقدمه‌هایی به برخی از کتاب‌ها نوشته است، ازجمله: مقدمه بر ترجمه‌کتاب چکیده منطق، تألیف دکتر عبدالهادی الفضلی و ترجمه ناصر باقری بیدهندی، مقدمه‌ای بر جلد اول و دوم مجمع المسائل، تألیف آیت‌الله گلپایگانی، مقدمه‌ای بر کتاب حول مسائل الحج، اثر آیت‌الله گلپایگانی، مقدمه بر کتاب شعر حماسه کربلا، اثر آیت‌الله شیـخ لطف‌الله صافی‌گلپایگانی، مقدمه بر کتاب سؤال و جواب، پیرامون مسائل حج، مطابق با فتاوای آیت‌الله گلپایگانی. علاوه بر آن، مقالات زیادی از او در نشریات منتشر شده است. او در ۱۳۷۹ از سوی سازمان تبلیغات اسلامی به‌عنوان مهدی‌پژوه نمونه معرفی شد. در همان سال در همایش خادمان قرآن کریم در تهران توسط [[وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،]] به‌عنوان خادم نمونه قرآن کریم مورد تقدیر قرار گرفت.<ref>بهمنی، ص۲۷۶-۲۷۸؛ «کریمی جهرمی، علی»؛ عارفی، ص۱-۵.</ref>