سیدعلی کمالی: تفاوت میان نسخه‌ها

|زادروز        = ۱۲۹۰ ش

|تاریخ درگذشت  = ۱۳۸۳ ش

معروف به کمالی دزفولی در سال ۱۲۹۰ ش در شهر دزفول دیده به جهان گشود.

پدر سیدعلی کمالی، سیدرضی‌الدین، از شاگردان [[سیدمحمد فیروزآبادی]] بود و از او اجازه اجتهاد داشت و جدش سیدحسین ظهیرالاسلام، از عارفان نامور وقت بود که مدت بیست سال در [[تهران]] محل رجوع عامه بود و برخی از اشعار او در [[نفخه الانوار]] و [[صحیفه الاوصیا]] چاپ شده است <ref>کمالی، ۱۳۷۷، ۱۸۹۸؛ کمالی دزفولی، ۱۳۸۴، ۵.</ref>.

سیدعلی کمالی در چنین خانواده‌ای زاده شد و دوران ابتدایی را در مدرسه محمودیه دزفول گذراند. آنگاه به [[اهواز]] رفت و سال اول و دوم دبیرستان را در آن شهر طی کرد. سپس به دستور عمویش سیدصدرالدین به دزفول بازگشت و به تحصیل دروس حوزوی در زادگاهش پرداخت. او امثله، صرف میر، تصریف و... را نزد آقا سیدمحمدعلی مدرس، شرایع را پیش سیدمحمد قاضی و شرح لمعه را در محضر آقا میرزا هادی خواند. در درس مطول هم از شاگردان میرزا محمدعلی معزی بود و بخش‌هایی از ریاض المسائل و جواهر الکلام را هم پیش سیداسدالله نبوی آموخت <ref>کمالی، ۱۸۹۸-۱۸۹۹.</ref>.

سیدعلی کمالی هم‌زمان به تحصیلات کلاسیک خود نیز ادامه داد و پس از اخذ دیپلم متوسطه، وارد دانشکده معقول و منقول [[دانشگاه تهران]] شد و تحصیلات خود را در رشته [[علوم منقول]] در آنجا ادامه داد و موفق به دریافت مدرک کارشناسی گردید <ref>برقعی قمی، ج ۵، ۲۹۶۴.</ref>.

او در سال ۱۳۱۸ ش راهی [[قم]] شد و مدت دوازده روز در درس اسفار امام‌خمینی در مدرس زیر کتابخانه‌ [[مدرسه فیضیه قم|مدرسه فیضیه]] حضور یافت <ref>کمالی، ۱۹۰۰.</ref>.

او درباره ویژگی درس امام‌خمینی می‌گوید: «تفرد امام را در التزام بر روش و سنن اسلامی از یاد نمی‌برم. در سن جوانی بود... به محض ورود، مشغول درس اسفار می‌شد... چنان هیبتی داشت که کسی نمی‌توانست به عبث سخن بگوید. به محض آنکه درس تمام می‌شد برمی‌خاست و می‌رفت» <ref>کمالی، ۱۹۰۰؛ کمالی دزفولی، ۶.</ref>.

کمالی دزفولی در ۱۳۲۲ ش در تأسیس [[انجمن نهضت جوانان|انجمن نهضت جوانان دزفول]] نقش داشت و همراه با شیخ [[مصطفی عاملی]]، آن تشکل مذهبی را اداره می‌کرد <ref>درکتانیان، ۶۳-۶۴.</ref>. او یکی از واعظان نامور [[خوزستان]] بود و مدت دوازده سال به سخنرانی در [[اهواز]] و دزفول می‌پرداخت <ref>کمالی، ۱۸۹۹.</ref>. جایگاه و اشتهار او در دزفول به‌اندازه‌ای بود که در انتخابات دوره چهاردهم مجلس شورای ملی، توسط علمای دزفول نامزد نمایندگی شد و رأی اکثریت مردم دزفول را کسب کرد، ولی به گفته‌ خودش، با نفوذ عوامل اجرایی و دولتی از راهیابی به مجلس شورای ملی بازماند. کمالی سپس به [[حزب زحمتکشان]] ملت ایران پیوست و در دفتر آن حزب در دزفول فعال بود، ولی پس از مدتی به سبب انتقاداتی که متوجه رهبر آن حزب بود، از آن کناره گرفت.

وی در جریان [[ملی شدن صنعت نفت]]، به حمایت از آن پرداخت و به سبب مناسبات خانوادگی که با [[محمد مصدق]] داشت، در پشتیبانی از او، تظاهراتی را در دزفول سازمان‌دهی کرد و به همین سبب مورد ضرب و شتم مخالفان محمد مصدق قرار گرفت و مصدوم شد <ref>کمالی، ۱۹۰۰-۱۹۰۱.</ref>.

سیدعلی کمالی که مدتی ریاست [[انجمن شیر و خورشید]] و همچنین ریاست [[انجمن معتمدان]] دزفول را بر عهده داشت، در ۱۳۲۹ ش در تهران مقیم شد <ref>برقعی قمی، ج ۵، ۲۹۶۴.</ref> و در آن شهر بارها با محمد مصدق و آیت‌الله [[سیدابوالقاسم کاشانی]] دیدار کرد.

او پس از [[کودتای ۲۸ مرداد]] ۱۳۳۲ به اعدام محکوم گردید <ref>درکتانیان، ۷۱.</ref>. پس از آن مخفیانه راهی اهواز شد و آنگاه در همان‌جا دستگیر و زندانی گردید. او در آن دوره چهار بار دستگیر شد و در مجموع هفت ماه در زندان بود <ref>کمالی، ۱۹۰۰-۱۹۰۱.</ref>.

او در کنار تألیف آثار فوق به تدریس در مراکز آموزش عالی چون دانشکده شهید مطهری و دانشکده حسابداری دزفول می‌پرداخت <ref>کمالی، ۱۹۰۰-۱۰۹۵، کمالی دزفولی، ۷-۹.</ref>.

وی در ۱۳۵۷ ش و پس از حمله مأموران حکومت پهلوی به خانه‌های مراجع تقلید درقم، همراه با روحانیت مبارز خوزستان، با ارسال نامه‌ای به آیات عظام، تنفر خود را از آن اقدام اعلام کردند <ref>اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۲۹۴ ـ ۲۹۵.</ref>. کمالی دزفولی در سال‌های پایانی عمرش در دزفول مقیم بود و در مدرسه اجدادی‌اش و مقبره‌ ظهیرالاسلام سکونت داشت <ref>کمالی، ۱۹۰۵.</ref> و در دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن در آبان ۱۳۸۳ در تهران، مورد تقدیر قرار گرفت <ref>«نکوداشت استاد...»، ۱۱.</ref>.

سیدعلی کمالی سرانجام در ۲۹ اسفند ۱۳۸۳ در دزفول درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد <ref>«درگذشتگان: استاد...»، ۱۱۴.</ref>.

* سناد انقلاب اسلامی (۱۳۷۴)، ج ۳، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی.

* کمالی، سیدعلی (۱۳۷۷)، «کمالی، سیدعلی»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهان، جلد ۲، به کوشش بهاء‌الدین خرمشاهی، تهران، دوستان ـ ناهید.