کاربر:Alipour/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخهها
imported>Alipour ابرابزار، اصلاح نویسههای عربی |
imported>Alipour بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
سینهزَنی، نوعی سوگواری همراه با نظم و مراسم خاص. سینهزدن رسمی است مذهبی که بهویژه در عزای حسین (ع) اجرا میکنند؛ در این رسم عزاداران بهصورت دستهجمعی، نشسته یا ایستاده با کف دست بر روی سینهٔ پوشیده یا عریان خود میزنند، بهطوریکه صدای یکنواخت از آن برخیزد. به نظر میرسد که سینهزنی رایجترین و عمومیترین سبک سوگواری بودهاست. در ایران رسم سینهزدن برای اظهار حزن، معمول بودهاست. میتوان گفت که سینهزنی یکی از طبیعیترین واکنشهای انسان در جریان سوگواری و تأثر از مرگ عزیزان است و این امر به حالات فیزیکی انسان مربوط است. این عمل گرچه عمدتاً در سوگ ائمه (ع) و پیامبر (ص) و ایام محرم صورت میگیرد، گاهی در سوگ برخی از افراد و علمای بزرگ هم انجام میشدهاست.<ref>باقی، عمادالدین، «سینهزنی»، تهران، دانشنامه فرهنگ ایران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۵، ذیل مدخل.</ref> | سینهزَنی، نوعی سوگواری همراه با نظم و مراسم خاص. سینهزدن رسمی است مذهبی که بهویژه در عزای حسین (ع) اجرا میکنند؛ در این رسم عزاداران بهصورت دستهجمعی، نشسته یا ایستاده با کف دست بر روی سینهٔ پوشیده یا عریان خود میزنند، بهطوریکه صدای یکنواخت از آن برخیزد. به نظر میرسد که سینهزنی رایجترین و عمومیترین سبک سوگواری بودهاست. در ایران رسم سینهزدن برای اظهار حزن، معمول بودهاست. میتوان گفت که سینهزنی یکی از طبیعیترین واکنشهای انسان در جریان سوگواری و تأثر از مرگ عزیزان است و این امر به حالات فیزیکی انسان مربوط است. این عمل گرچه عمدتاً در سوگ ائمه (ع) و پیامبر (ص) و ایام محرم صورت میگیرد، گاهی در سوگ برخی از افراد و علمای بزرگ هم انجام میشدهاست.<ref>باقی، عمادالدین، «سینهزنی»، تهران، دانشنامه فرهنگ ایران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۵، ذیل مدخل.</ref> | ||
روش سینهزنی که در گذشته در بعضی از روستاها و محلات حاشیهای شهرها معمول بود و هنوز هم در برخی از این مناطق دیده میشود، چنین است که سینهزنان نیمتنهٔ بالا را برهنه میکنند و پیراهن خود را به کمر میبندند و با نظمی خاص روبهروی هم میایستند و با دو دست، بهصورتی هماهنگ و موزون، با شدت تمام به سینهٔ عریان خود میکوبند. | روش سینهزنی که در گذشته در بعضی از روستاها و محلات حاشیهای شهرها معمول بود و هنوز هم در برخی از این مناطق دیده میشود، چنین است که سینهزنان نیمتنهٔ بالا را برهنه میکنند و پیراهن خود را به کمر میبندند و با نظمی خاص روبهروی هم میایستند و با دو دست، بهصورتی هماهنگ و موزون، با شدت تمام به سینهٔ عریان خود میکوبند. مراسم سینهزنی که بیشتر در ماههای محرم و صفر برگزار میشود، شامل سینهزنی پامنبری، سینهزنی شبیه سینهزنی بوشهری، سینهزنی به شکل «ایا مظلوم»، سینهزنی معمولی و سینهزنی زنان میشود.<ref>باقی، «سینهزنی»، ج۵، ذیل مدخل.</ref> | ||
مراسم سینهزنی که بیشتر در ماههای محرم و صفر برگزار میشود، شامل سینهزنی پامنبری، سینهزنی شبیه سینهزنی بوشهری، سینهزنی به شکل «ایا مظلوم»، سینهزنی معمولی و سینهزنی زنان میشود. | |||
=== پیشینه === | === پیشینه === | ||
سینهزنی در همهٔ دورانها رواج داشتهاست. در گزارش سوگواریها در دورهٔ آلبویه (۳۲۰–۴۴۸ ق / ۹۳۲–۱۰۵۶ م)، اشاراتی به آن وجود دارد. ابناثیر، مورخ سدهٔ ۶–۷ ق، از شمار عظیم شرکتکنندگان با چهرههای سیاهشده و موهای پریشیده سخن میگوید که گرداگرد شهر بغداد میگشتند و در مراسم ماه محرم بر سینه میزدند و اشعار حزنانگیز میخواندند. این در زمانی بود که سلسلهٔ ایرانی آلبویه بر بغداد حکومت داشت (۱۳ / ۲۷۱؛ نیز نک: چلکوفسکی، ۱۰). | سینهزنی در همهٔ دورانها رواج داشتهاست. در گزارش سوگواریها در دورهٔ آلبویه (۳۲۰–۴۴۸ ق / ۹۳۲–۱۰۵۶ م)، اشاراتی به آن وجود دارد. ابناثیر، مورخ سدهٔ ۶–۷ ق، از شمار عظیم شرکتکنندگان با چهرههای سیاهشده و موهای پریشیده سخن میگوید که گرداگرد شهر بغداد میگشتند و در مراسم ماه محرم بر سینه میزدند و اشعار حزنانگیز میخواندند. این در زمانی بود که سلسلهٔ ایرانی آلبویه بر بغداد حکومت داشت (۱۳ / ۲۷۱؛ نیز نک: چلکوفسکی، ۱۰). در دورهٔ صفویه (ح ۹۰۵–۱۱۳۵ ق / ۱۵۰۰–۱۷۲۳ م)، این سبک عزاداری (سینهزنی) اوج گرفت و در زمان قاجاریه (۱۲۱۰–۱۳۴۴ ق / ۱۷۹۵–۱۹۲۵ م) نیز رونق داشت؛ گزارشهایی از سینهزنی در دورهٔ صفویه تا قاجاریه وجود دارند. در دورهٔ قاجاریه، شاهان و درباریان در سوگواریها شرکت میکردند و در ترویج آن نقش داشتند؛ آنها خود بیشتر به سینهزنی میپرداختند.<ref>باقی، «سینهزنی»، ج۵، ذیل مدخل.</ref> | ||
در دورهٔ صفویه (ح ۹۰۵–۱۱۳۵ ق / ۱۵۰۰–۱۷۲۳ م)، این سبک عزاداری (سینهزنی) اوج گرفت و در زمان قاجاریه (۱۲۱۰–۱۳۴۴ ق / ۱۷۹۵–۱۹۲۵ م) نیز رونق داشت؛ گزارشهایی از سینهزنی در دورهٔ صفویه تا قاجاریه وجود دارند. | |||
در دورهٔ قاجاریه، شاهان و درباریان در سوگواریها شرکت میکردند و در ترویج آن نقش داشتند؛ آنها خود بیشتر به سینهزنی میپرداختند | |||
== حکم فقهی == | == حکم فقهی == | ||
| خط ۲۴: | خط ۱۸: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* باقی، عمادالدین، «سینهزنی»، تهران، دانشنامه فرهنگ ایران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۵، ذیل مدخل. | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
نسخهٔ ۱۷ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۲۳:۱۹
سینه زنی
معرفی
سینهزَنی، نوعی سوگواری همراه با نظم و مراسم خاص. سینهزدن رسمی است مذهبی که بهویژه در عزای حسین (ع) اجرا میکنند؛ در این رسم عزاداران بهصورت دستهجمعی، نشسته یا ایستاده با کف دست بر روی سینهٔ پوشیده یا عریان خود میزنند، بهطوریکه صدای یکنواخت از آن برخیزد. به نظر میرسد که سینهزنی رایجترین و عمومیترین سبک سوگواری بودهاست. در ایران رسم سینهزدن برای اظهار حزن، معمول بودهاست. میتوان گفت که سینهزنی یکی از طبیعیترین واکنشهای انسان در جریان سوگواری و تأثر از مرگ عزیزان است و این امر به حالات فیزیکی انسان مربوط است. این عمل گرچه عمدتاً در سوگ ائمه (ع) و پیامبر (ص) و ایام محرم صورت میگیرد، گاهی در سوگ برخی از افراد و علمای بزرگ هم انجام میشدهاست.[۱]
روش سینهزنی که در گذشته در بعضی از روستاها و محلات حاشیهای شهرها معمول بود و هنوز هم در برخی از این مناطق دیده میشود، چنین است که سینهزنان نیمتنهٔ بالا را برهنه میکنند و پیراهن خود را به کمر میبندند و با نظمی خاص روبهروی هم میایستند و با دو دست، بهصورتی هماهنگ و موزون، با شدت تمام به سینهٔ عریان خود میکوبند. مراسم سینهزنی که بیشتر در ماههای محرم و صفر برگزار میشود، شامل سینهزنی پامنبری، سینهزنی شبیه سینهزنی بوشهری، سینهزنی به شکل «ایا مظلوم»، سینهزنی معمولی و سینهزنی زنان میشود.[۲]
پیشینه
سینهزنی در همهٔ دورانها رواج داشتهاست. در گزارش سوگواریها در دورهٔ آلبویه (۳۲۰–۴۴۸ ق / ۹۳۲–۱۰۵۶ م)، اشاراتی به آن وجود دارد. ابناثیر، مورخ سدهٔ ۶–۷ ق، از شمار عظیم شرکتکنندگان با چهرههای سیاهشده و موهای پریشیده سخن میگوید که گرداگرد شهر بغداد میگشتند و در مراسم ماه محرم بر سینه میزدند و اشعار حزنانگیز میخواندند. این در زمانی بود که سلسلهٔ ایرانی آلبویه بر بغداد حکومت داشت (۱۳ / ۲۷۱؛ نیز نک: چلکوفسکی، ۱۰). در دورهٔ صفویه (ح ۹۰۵–۱۱۳۵ ق / ۱۵۰۰–۱۷۲۳ م)، این سبک عزاداری (سینهزنی) اوج گرفت و در زمان قاجاریه (۱۲۱۰–۱۳۴۴ ق / ۱۷۹۵–۱۹۲۵ م) نیز رونق داشت؛ گزارشهایی از سینهزنی در دورهٔ صفویه تا قاجاریه وجود دارند. در دورهٔ قاجاریه، شاهان و درباریان در سوگواریها شرکت میکردند و در ترویج آن نقش داشتند؛ آنها خود بیشتر به سینهزنی میپرداختند.[۳]
حکم فقهی
...
از نگاه امام خمینی
...
پانویس
منابع
- باقی، عمادالدین، «سینهزنی»، تهران، دانشنامه فرهنگ ایران، مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۵، ذیل مدخل.