قاعده صرف‌الشیء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قاعده صرف الشیء'''، یکی از [[قواعد فلسفی]] در باره این که شیء در مقام و صرافت حقیقت خویش، وقتی از هر چیزی جز ذات خویش عاری و مجرد باشد، قابل امتیاز و تعدد نیست.

یکی از قواعد فلسفی قاعده «صرف الشیء لایتثنی و لا یتکرر» است. کلمه «صرف» به کسر صاد، یعنی خالص و «صرف الشیء»، یعنی شیء بدون ضمائم و عوارض متکثره و مشخصه و «صرف الوجود»، یعنی وجود بدون آمیختگی به ماهیت.<ref>نوچه فلاح، مقایسه بین برهان قاعده صرف الشیء و بسیط الحقیقه در فلسفه و حکمت اسلامی، ۴۶.</ref> [[شهاب‌الدین سهروردی|شیخ اشراق]] از این قاعده در باب وحدانیت حق استفاده کرده و صرف هستی را قابل تعدد و تکرر ندانسته‌است و از آن با عنوان «لامیز فی صرف شیء» یاد کرده‌است.<ref>شیخ اشراق، سهروردی، مجموعه مصنفات شیخ اشراق، ۱/۳۵؛ نوچه فلاح، مقایسه بین برهان قاعده صرف الشیء و بسیط الحقیقه در فلسفه و حکمت اسلامی، ۴۶.</ref> برخی آن را به صورت «لا تعدّد فی صرف الشیء»<ref>فیض کاشانی، اصول المعارف، ۱۴.</ref> و برخی به صورت «صرف الشیء لامیز فیه»<ref>سبزواری، ملاهادی، تعلیقه بر اسفار، ۳/۳۳۸؛ نوچه فلاح، مقایسه بین برهان قاعده صرف الشیء و بسیط الحقیقه در فلسفه و حکمت اسلامی، ۴۶.</ref> بیان کرده‌اند. [[امام‌خمینی]] نیز در برخی آثار خود، قاعده را به صورت «صرف الشیء لایتثنی و لایتکرر» یاد کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۴۸؛ امام‌خمینی، دعاء السحر، ۹۵.</ref> کلیت این قاعده می‌رساند که محدود به شیء خاص و عرصه‌ای معین نمی‌باشد؛ بلکه عام و فراگیر است و دربارهٔ هر شیء اعم از محدود و نامحدود جاری است.<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱/۳۹۰.</ref>

== مفاد و کارکرد قاعده ==

امام‌خمینی نیز از قاعده صرف الشیء در آثار خود استفاده کرده و این قاعده را بر مبنای اصالت وجود چیزی غیر از صرف الوجود نمی‌داند؛ بنابراین بازخوانی قاعده «صرف الشیء لایتکرر و لایتثنی»<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۹۵؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۴۸.</ref> بر مبنای [[اصالت وجود]]، همان «صرف الوجود» خواهد بود؛ چون چیزی غیر از وجود شیئیت ندارد.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۱۶ و ۲۲۱؛ امام‌خمینی، تنقیح الأصول، ۲/۳۵۹.</ref> ایشان نیز دربارهٔ مفاد و اثبات قاعده «صرف الوجود» بر این باور است که مقام ذات از جهت اینکه اسم و رسمی برای آن نیست، وجود صرفی است که به آن اشاره نمی‌شود و نشانی برای آن نیست؛ بلکه صرف و خالص است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۷۹ و ۱۴۴.</ref> و با وجود اینکه همه اشیا است، هیچ‌یک از اشیا نیست و صرف الوجودی است که هیچ نقصی ندارد و هر چه از سنخ کمال است، او دارد و یک موجود تامی که هیچ نقصان در او نیست، بلکه هر کمالی در هر موجودی هست، از اوست.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۱۴–۲۱۵؛ امام‌خمینی، تفسیر حمد، ۱۷۷–۱۷۸.</ref> صرف الوجود حیثیت تقییدی و تعلیلی ندارد؛ زیرا اگر حیث تقییدی داشته باشد، دارای ماهیت است؛ در حالی‌که حق‌تعالی ماهیت ندارد؛ حیث تعلیلی نیز ندارد؛ چون علت دیگری ندارد.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۶.</ref> از این‌رو صرف الوجود حد ندارد تا از آن ماهیت انتزاع شود و جهت نقصی ندارد تا از او مفاهیم غیر کمالی انتزاع شود.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۴۶.</ref> این چنین وجودی، وجود واجبی است که ماهیت ندارد؛ زیرا ماهیت‌داشتن لازمه تنزل وجودی و صرف نبودن است؛ بلکه این وجودی خالص است و مقابل ندارد تا عقل از آن چیزی بفهمد و ماهیتی انتزاع کند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۷۲.</ref> حکما این قاعده را در برخی موارد دیگر نیز به کار برده‌اند؛ ازجمله دربارهٔ اتصال [[نفس ناطقه]] به [[عالم عقول]] به چند اصل تکیه می‌کنند که یکی از آنها [[قاعده صرف الشی]] است،<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۳/۳۳۸–۳۴۰.</ref> [[تناسخ]]،<ref>← دینانی، قواعد فلسفی، ۱/۲۷۳.</ref> هیولی که در مقام ذات خود واحد است<ref>سبزواری، ملاهادی، تعلیقه بر اسفار، ۹/۲۰.</ref> و وحدت واجب الوجود و نفی شریک از حق‌تعالی.<ref>فیض کاشانی، اصول المعارف، ۱۴؛ دینانی، قواعد فلسفی، ۱/۲۷۵.</ref> امام‌خمینی نیز از این قاعده در مسائل فلسفی مدد گرفته‌است؛ ازجمله:

# برای اثبات توحید واجب‌تعالی به این قاعده تمسک کرده‌است؛<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۹۵؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۶۱؛ امام‌خمینی، تنقیح الأصول، ۲/۳۵۹.</ref> اگرچه به دنبال همین استناد، آن را بر مبنای [[اصالت ماهیت]] برای مقصود کافی نمی‌داند<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۱۳؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۶ و ۲۲۱.</ref> و معتقد است شبهه [[ابن‌کمونه]] بر مبنای این قاعده و اصالت ماهیت قابل حل نیست؛ بلکه بر مبنای اصالت وجود قابل حل است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۷۱–۷۵.</ref>